Αμερικανοί Οικονομολόγοι εναντίον ΔΝΤ!

Από την Sportday:


http://www.sday.gr/.ashx?pid=2&aid=16623&autid=2




Ε, λοιπόν, ζήτω οι Αμερικανοί! Οικονομολόγοι...


Με την ιδιότητα του αρθρογράφου που από αύριο κάνει χρήση της άδειάς του, οι ευχές μου είναι τετριμμένες: καλό υπόλοιπο καλοκαιριού, καλά μπάνια σε όσους θα τα κάνουν, καλά κουράγια στους υπόλοιπους.


Tου Διονύση Ελευθεράτου


Η ιδιότητα του ανθρώπου που σκέφτεται τι μέλλει γενέσθαι με την οικονομική κρίση από Σεπτέμβριο μου φέρνει στα χείλη ένα «καλά ξεμπερδέματα». Εχοντας παρακολουθήσει σε αδρές γραμμές τι λέγεται και γράφεται από τις αρχές του καλοκαιριού για την κρίση, αναφωνώ: ζήτω οι Αμερικανοί! Οι οικονομολόγοι τουλάχιστον... Οχι, δεν με χτύπησαν κατακέφαλα οι ζέστες. Εξηγούμαι: ακόμα και αν οι ΗΠΑ κέρδιζαν το Μουντιάλ, η... ιστορική ανατροπή δεδομένων θα ήταν λιγότερο εντυπωσιακή από αυτή που συντελείται στο παγκόσμιο πολιτικo-οικονομικό «γήπεδο»: η Αμερική... βγαίνει από τα αριστερά στην Ευρώπη, την κοιτίδα «του κοινωνικού κράτους».


Δεν πρόκειται μόνο για την προσέγγιση του ίδιου του Ομπάμα. Στις ΗΠΑ πολλοί οικονομολόγοι, ειδήμονες, τεχνοκράτες μένουν άναυδοι με την ανελαστικότητα της γραμμής Μέρκελ και τη δογματική και μονεταριστική εθελοτυφλία της Ε.Ε. Χαρακτηρίζουν μάλιστα «άχρηστη ανοησία» την ψύχωση της Ε.Ε. με το όριο 3% για τα ελλείμματα. «Η λιτότητα είναι καλή για τους μοναχούς, αλλά κακή για την οικονομία», τονίζει ο Αμερικανός οικονομολόγος Μάικ Γουίτνεϊ, μνημονεύοντας την Ιρλανδία. Εκεί άρχισε άγριο... τσεκούρωμα στις δημόσιες δαπάνες το 2008, όταν το δημοσιονομικό έλλειμμα της χώρας ήταν στο 7,3% του ΑΕΠ. Αποτέλεσμα: η ιρλανδική οικονομία συρρικνώθηκε ταχύτατα κατά 10% και το έλλειμμα «ψήλωσε» στο 14,3%.
«Δεν χρειάζεται να είσαι ειδικός για να καταλάβεις ότι σε περιόδους κρίσης το έλλειμμα είναι αναγκαίο», λέει στην «Washington Post» ο οικονομολόγος Τζέιμς Γκαλμπρέιθ. O γιος του διάσημου (μακαρίτη, πια) Τζον Κένεθ Γκαλμπρέιθ εξηγεί: «Το έλλειμμα προκαλεί ζήτηση, η ζήτηση δαπάνες, οι δαπάνες οικονομική αναθέρμανση. Αυτή φέρνει ανάπτυξη και θέσεις εργασίας. Ετσι αυξάνονται τα δημόσια έσοδα, μειώνονται τα ελλείμματα, τερματίζεται η ύφεση». Το αμερικανικό περιοδικό «Counter Punch» δεν πιστεύει ότι παρασύρονται από εσφαλμένες εκτιμήσεις οι χώρες που ακολουθούν τις συνταγές του ΔΝΤ.
«Είναι πολιτική επιλογή για να εξασθενίσει ο κρατικός τομέας προς όφελος του ιδιωτικού και των κερδοσκόπων που ελπίζουν να αρπάξουν φθηνά τη δημόσια περιουσία», γράφει. «Μισός αιώνας αποτυχημένων συνταγών λιτότητας του ΔΝΤ σε δεκάδες χώρες του Τρίτου Κόσμου θα έπρεπε να έχει διδάξει την Ευρώπη πόσο ολέθρια είναι η αντίληψη πως η λιτότητα οδηγεί στην ευημερία», τονίζει ο πρώην οικονομολόγος της Γουόλ Στριτ, ο Μάικλ Χάτσον. Λοιδορεί το ΔΝΤ και ο Ντιν Μπέικερ, διευθυντής του αμερικανικού Ερευνητικού Κέντρου Οικονομίας και Πολιτικής και συγγραφέας του βιβλίου «Ανοδος και Πτώση της Οικονομίας της Φούσκας» που κάνει «τρελές» πωλήσεις στις ΗΠΑ.


Ο Μπέικερ λέει ότι η γραμμή του ΔΝΤ δεν μεγεθύνει απλώς τη φτώχεια και την ανεργία. Είναι και αναποτελεσματική. Οργισμένος αναφέρει: «Είναι τραγικό το ΔΝΤ, όπως και η Παγκόσμια Τράπεζα, να επιβάλλει δραστική περικοπή των συντάξεων και δουλειά έως τα βαθιά γεράματα, όταν τα στελέχη του συνταξιοδοτούνται στα 51 χρόνια τους με μηνιαίες απολαβές 100.000 δολαρίων!» Μωρέ, είδατε... λαϊκιστής που είναι κοτζάμ διευθυντής τέτοιου του αμερικανικού Ερευνητικού Κέντρου; Καταλήγει ο Μπέικερ: «Πενήντα χρόνια του ΔΝΤ πείθουν πως θα ήταν προτιμότερο να συμβουλεύονται οι κυβερνήσεις τούς... μεθυσμένους στον δρόμο. Αυτοί είναι τουλάχιστον έντιμοι».


Δεν βαριέστε...


Εμείς εδώ θα... κάνουμε κεφάλι, από Σεπτέμβριο πάλι. Με τις «αλήθειες» του George, του Λοβέρδου και των «παπαγάλων» της «εθνικής» και - συγγνώμη, παραλίγο να το ξεχάσω- «ευρωπαϊκής» γραμμής. Καλά μας ξεμπερδέματα...

Παπανδρέου: Τα μέτρα τα θέλουμε εμείς, όχι το ΔΝΤ!!!

Μπορεί το Μνημόνιο να έχει πτυχές που περιόρισαν τις κινήσεις μας, αλλά οι μεγάλες αλλαγές που κάνουμε δεν είναι λόγω του Μνημονίου. Θέλω να το τονίσω αυτό, γιατί πολλές φορές είναι εύκολο είτε κι εμείς να συρθούμε, είτε και η δημοσιογραφία να σύρεται σε αυτή τη λογική και να μπούμε σε μια παθητική στάση, που συνοψίζεται στην έκφραση "εφόσον το λέει το Μνημόνιο, αυτό κάνουμε".


Ιδού λοιπόν. Τι λένε τώρα οι υπουργοί τύπου Λοβέρδου (στη φυτολογία κατατάσσεται και ως "κλαίσουσα ητιά") για αυτό; Τι λένε οι "δημοσιογράφοι" - πράκτορες συμφερόντων τύπου Τρέμη που τόσο καιρό διερήγνυαν τα ακριβά τους ιμάτια γιανα μας πείσουν πως τα μέτρα είναι επιβαλλόμενα, άρα και μονόδρομος; Να θυμίζουμε πόσο απροσχημάτιστα η κ. Τρέμη σχεδόν "έκοψε" στον αέρα τον Μιχάλη Ιγνατίου όταν αυτός της είπε πως σύμφωνα με τον Τρισέ, τα μέτρα δεν τα πρότεινε το ΔΝΤ αλλά η ελληνική κυβέρνηση; Μήπως τώρα η κ. Τρέμη ξέρει κάποια κυβέρνηση που θέλει να κόβει μισθούς και συντάξεις;


Φαίνεται πως κάποιος σφύριξε στο κ. Παπανδρέου πως δεν κάνει καλό στο προφίλ του και στην υστεροφημία του το να μοιάζει με ανδρείκελο της Τρόικας, και αποφάσισε το απονενοημένο: Να πάρει πάνω του την ιστορική ευθύνη των μεταρρυθμίσεων. Ο Γ. Παπανδρέου όμως δεν είναι ηγέτης. Δεν είναι μεγάλος πολιτικός και ποτέ δεν πρόκειται να γίνει. Η ανάληψη πολιτικής ευθύνης όμως θέλει ένα πολιτικό ανάστημα, θέλει δεξιοτεχνία. Και κάθε φορά που κάποιος προσπαθεί να μιμηθεί κάτι που τόσο εξόφθαλμα δεν του πάει, το κάνει με τρόπο άγαρμπο και χοντροκομένο. Έτσι και ο Παπανδρέου, ανέλαβε την ευθύνη, γκρεμίζοντας το οικοδόμημα των επιχειρημάτων που με τόσο κόπο έχτιζε η πραγματική "τρόικα", αυτή των υπουργών-δημοσιογράφων-επιχειρηματιών υποστηρικτών του!


Καλύτερα λοιπόν έτσι. Η αλήθεια βγήκε μπροστά. Και ο καθένας μπορεί πλέον να διεκδικήσει το να τον γράψει η ιστορία. Ο Παπανδρέου ως μέγα μεταρρυθμιστή και ο ελληνικός λαός ως αυτόν που γκρέμισε αυτούς που ήθελαν να σαρώσουν τις κατακτήσεις του παγκόσμιου εργατικού κινήματος. Είναι απλώς θέμα επιλογής...


Δείτε σχετικά στην ΑΥΓΗ:
http://www.avgi.gr/ArticleActionshow.action?articleID=559252

Οι δημιουργικές καταλήψεις ενοχλούν!

Το Κοινωνικό Κέντρο της Τσαμαδού 15 απειλείται με έξωση...

Το Νοέμβριο του 2009 προχωρήσαμε στην κατάληψη του εγκαταλελειμμένου κτιρίου της Τσαμαδού 15 στα Εξάρχεια. Με αυτή την πολιτική κίνησή μας δώσαμε ζωή σε ένα ρημαγμένο χώρο και επεκτείναμε τις λειτουργίες του Στεκιού Μεταναστών της Τσαμαδού 13. Από την αρχή του εγχειρήματος είχαμε ξεκαθαρίσει ότι θέλουμε έναν ανοιχτό πολιτικοκοινωνικό χώρο, ένα σημείο συνάντησης κοινωνικών αντιστάσεων, ριζοσπαστικών πολιτικών αναζητήσεων, καθώς και πρακτικών που αναδιατάσσουν την καθημερινότητα. Ένα χώρο για το αύριο των αγώνων και το σήμερα των ονείρων.

Από την αρχή επίσης του εγχειρήματος είχαμε ξεκαθαρίσει ότι αυτόν το χώρο θα τον υπερασπιστούμε κόντρα στην τυπική ιδιοκτησία του που τον αφήνει να ερημώνει, αψηφώντας τη διαρκή απειλή για βίαιη έξωση. Το δίκαιό μας, το δημοκρατικό δίκαιο που θεωρεί τη Τσαμαδού 15 «κοινό αγαθό», δηλαδή ένα κοινωνικά χρήσιμο και προσβάσιμο σε όλες και όλους κτίριο, βρίσκεται στον αντίποδα του αυταρχικού γραφειοκρατικού «δικαίου» των κλειστών κτιρίων, των λουκέτων και των αλυσίδων.

Σήμερα, οχτώ μήνες μετά την κατάληψη, το «δίκαιο» των λουκέτων επιχειρεί να ξανακερδίσει το χώρο που έχασε από το δίκαιο των ζωντανών ανθρώπων. Η διοίκηση του Δρομοκαΐτειου, στην ιδιοκτησία της οποίας βρίσκεται το κτίριο, απειλεί με έξωση το Κοινωνικό Κέντρο της Τσαμαδού 15. Η ίδια ακριβώς διοίκηση που άφησε το κτίριο να ρημάξει, που έφαγε αδιαμαρτύρητα ένα μεγαλοπρεπές φέσι 35.000 ευρώ από τον τελευταίο ενοικιαστή, που δεν ενδιαφέρθηκε ποτέ για το τι συνέβαινε εκεί μέχρι την ημέρα της κατάληψης, έρχεται τώρα να ζητήσει την έξωση των ενοχλητικών καταληψιών. Προφανώς, η διοίκηση του Δρομοκαΐτειου ενοχλείται από τις επισκευές που κάναμε στο κτίριο, από τα μαθήματα ελληνικών για μετανάστες και τις βιβλιοπαρουσιάσεις που έχουν γίνει εκεί, από τις μουσικές συναυλίες και τις πολιτικές εκδηλώσεις που διαρκώς φιλοξενεί η Τσαμαδού 15. Γι' αυτό στέλνει δικαστικούς επιμελητές να αλλάξουν τις κλειδαριές και κάνει μηνύσεις σε όσους καταληψίες γνωρίζει.

Εμείς, από τη μεριά μας, έχουμε πάρει απόφαση να υπερασπιστούμε το χώρο μας. Δηλώνουμε τη βούλησή μας να αντισταθούμε σε οποιαδήποτε προσπάθεια έξωσης του Κοινωνικού Κέντρου της Τσαμαδού 15, είτε από δικαστικούς επιμελητές είτε από άλλες... πραιτωριανές δυνάμεις. Θεωρώντας ότι αυτή η προσπάθεια δεν έχει να κάνει μόνο με τη συγκεκριμένη κατάληψη, αλλά γενικά με την αντιπαράθεση δύο τελείως διαφορετικών αντιλήψεων για την πόλη, τις κοινωνικές χρήσεις των κτιρίων, καθώς και την οργάνωση της καθημερινότητας, καλούμε για τη μέγιστη δυνατή στήριξη από κοινωνικούς, συνδικαλιστικούς και πολιτικούς φορείς που αρνούνται τη βία των κεκλεισμένων θυρών.

Κάτω τα χέρια από τους χώρους αντίστασης και δημιουργίας!

Η κατάληψη της Τσαμαδού 15