Τετάρτη 27 Οκτωβρίου 2010

Τίνος είναι η δήλωση;;;

"Δεν είναι δυνατό να είμαστε η μόνη χώρα στον κόσμο που όταν η κυβέρνηση προσπαθεί να πραγματοποιήσει τις απαραίτητες μεταρρυθμίσεις, τις εμποδίζει μία μειοψηφία! "



Ποιος έκανε την παραπάνω δήλωση;




Όχι... δεν είναι αυτός! Δεν την εκστόμισε ο πρωθυπουργός μας.
Αλλά...





ο Νικολά Σαρκοζί!



Μα δεν είναι καθόλου πρωτότυπη αυτή η αστική τάξη! Ούτε και οι πολιτικοί της εκπρόσωποι, βεβαίως... Σε κάθε χώρα τα ίδια!

Και να μερικές φωτογραφίες των γαλλικών "μειοψηφιών":










Παρασκευή 22 Οκτωβρίου 2010

Για αυτό υπάρχει η γροθιά στο σήμα της ΠΑΣΠ;;;!!!


Π.Α.Σ.Π.: 
Πανελλήνια Αγωνιστική Σπουδάζουσα Παράταξη.

Σε τι... αγώνες αναφέρονται όμως οι "συνάδελφοι"; 

Πάλης;
Πυγμαχίας;

Πάντως όχι σε πολιτικούς αγώνες! Γιατί οι τραμπουκισμοί της ΠΑΣΠ ΑΣΟΕΕ προς συναδέλφους τους μέλη της ΑΡΕΝΑ (Αριστερή Ριζοσπαστική Ενότητα ΑΣΟΕΕ) ό,τι πιο πολιτικό θυμίζουν είναι οι "αγώνες" της ΕΚΟΦ και λοιπών παρακρατικών στοιχείων των δεκαετιών του '50 και του '60, όταν το κράτος της Δεξιάς είχε αποφασίσει πως δεν θα αφήσει τους αριστερούς να σπουδάσουν και προσπαθούσε να τους πετάξει έξω από τα πανεπιστήμια με τη βία.

Αυτές τις λαμπρές παραδόσεις ζήλεψαν η ΠΑΣΠ. Την περασμένη Τετάρτη, τα μέλη της ΑΡΕΝΑ έκαναν ανακοινώσεις στα αμφιθέατρα της ΑΣΟΕΕ καλώντας τους/ις φοιτητές/τριες σε Γενική Συνέλευση. Η ηγεσία της ΠΑΣΠ ήξερε πως στη Συνέλευση θα βρεθεί μπροστά στην ανάγκη να τοποθετηθεί ενώπιον των φοιτητών για τα μέτρα του ΠΑΣΟΚ, και έτσι θα αποκαλύπτονταν η διπρόσωπη τακτική της, από τη μία να πουλάει ένα αριστερό (...) προφίλ και από την άλλη να είναι ισχυρό κομμάτι του "συστήματος ΠΑΣΟΚ". Απείλησε λοιπόν τους συνδικαλιστές της ΑΡΕΝΑ πως αν συνέχιζαν τα καλέσματα θα τους... έδερναν! Η ΑΡΕΝΑ φυσικά αγνόησε τις απειλές τους και οι περήφανοι... σοσιαλιστές της ΠΑΣΠ πραγματοποίησαν την απειλή τους!

Δεν χρειάζονται πολλά περισσότερα για να διαπιστώσει κανείς πως οι πολιτικές ομοιότητες του ΠΑΣΟΚ με τη ΝΔ εκτείνονται σε όλα τα επίπεδα των πολιτικών πρακτικών και βεβαίως και στις φοιτητικές τους παρατάξεις. Η ΠΑΣΠ στις σχολές που έχει την πλειοψηφία, προσπαθεί να διατηρήσει την εξουσία της με τους όρους της ΔΑΠ! Με πάρτυ και life style απολίτικη παρουσία και όταν αυτό δεν αρκεί με απειλές και ξυλοδαρμούς! 

Τα ελληνικά πανεπιστήμια δεν πέταξαν έξω το σπουδαστικό τμήμα της Ασφάλειας για να το αντικαταστήσουν νέοι χωροφύλακες της πολιτικής ζωής τους. Οι πρακτικές της ΠΑΣΠ ΑΣΟΕΕ είναι γνωστές και γεγονότα σαν αυτό είναι απλώς η κορυφή του παγόβουνου. Αυτά τα παγόβουνα, είναι όμως πάντα επικίνδυνα για δημοκρατικά... ναυάγια!

H ηθοποιός Μαρία Κανελοπούλου για τον Άγιο Παντελεήμονα.

Η Μαρία Κανελοπούλου, ηθοποιός και κάτοικος του Αγίου Παντελεήμονα γίνεται η φωνή των δημοκρατών πολιτών της περιοχής. Δείχνει μία άλλη πλευρά της κοινωνίας, το δρόμο για να σπάσει το βασικό μέσο κοινωνικής επιβολής,  δηλαδή ο φόβος που κυριεύει μετανάστες και Έλληνες και θρέφει την ακροδεξιά, επιτρέποντας της να στρατολογεί παιδιά στα σχολεία της περιοχής. Και γνωρίζοντας τη σχέση της ακροδεξιάς με τη στρατιωτική κουλτούρα, ο όρος "στρατολόγηση" γίνεται δυστυχώς κυριολεκτικός...

Τρίτη 19 Οκτωβρίου 2010

Η ΟΝΝΕΔ... ανακαινίζεται!

Η οργάνωση νέων της Νέας Δημοκρατίας, η ΟΝΝΕΔ, αυτές τις μέρες διεξάγει έναν διαγωνισμό για την επιλογή του νέου σήματος της. Τα προτεινόμενα σήματα βρίσκονται όλα εδώ: http://logo.onned.gr/

Θα δείτε πως η πρωτοτυπία δεν είναι το δυνατό σημείο των μελών της ΟΝΝΕΔ.

Να τι μας θυμίζουν κάποια από τα σήματα:

Διαφημίσεις Κολλεγίων:



Εταιρεία κινητής τηλεφωνίας: 





Εταιρίες καυσίμων:


Bloco της Αριστεράς (Πορτογαλία):








Αριθμομαντεία:



Αλυσίδα Σουπερμάρκετ:





Siemens (είπαμε ρε παιδιά!!! Ποιος τη χρηματοδοτεί την καμπάνια;)




ΕΥΔΑΠ: 






Εταιρία Ύδρευσης Θεσσαλονίκης:






Και εδώ κάποιοι δεν καταφέρνουν να συγκρατηθούν και καρφώνονται...





Άντε, και καλά αποτελέσματα!

Ιωακείμ Στρουμπής: Ο εαμικός μητροπολίτης που «εκοιμήθη πάμπτωχος»

http://www.avgi.gr/ArticleActionshow.action?articleID=570609

Μια δεκαετία έχει περάσει από τις 26 Νοεμβρίου 2000, όταν η Εκκλησία της Ελλάδος, με επικεφαλής τότε τον αρχιεπίσκοπο Χριστόδουλο, σε μια αμφιλεγόμενη εκδήλωση με έντονες επικοινωνιακές προθέσεις, με αφορμή την παρουσίαση του αφιερωματικού τόμου Μνήμες και μαρτυρίες από τα χρόνια της Κατοχής, προχώρησε με εξαιρετικά δειλά βήματα στην «αποκατάσταση» των δύο «ΕΑΜικών μητροπολιτών» - εθνοσυμβούλων της ΠΕΕΑ, του Κοζάνης Ιωακείμ και του Ηλείας Αντωνίου.

Έχοντας καταγγείλει ως «φαρισαϊσμό» τη δήθεν αποκατάσταση διά της «συγχωρήσεως» (καθώς έτσι η Εκκλησία εφέρετο να συνεχίζει να θεωρεί «αμάρτημα» τη συμμετοχή των ιεραρχών στην Αντίσταση), και οι τρεις οργανώσεις των αντιστασιακών (ΠΣΑΕΕΑ, ΠΕΑΕΑ και ΠΟΑΕΑ) είχαν αρνηθεί να λάβουν μέρος στην τελετή.
Όμως, ακόμη κι έτσι, στην απόφαση περί «συγχωρήσεως» η Εκκλησία λησμόνησε να συμπεριλάβει τον τρίτο θεωρούμενο «ΕΑΜικό μητροπολίτη», τον Χίου Ιωακείμ (Στρουμπή), ο οποίος είχε και αυτός «ανταμειφθεί» για τη συμμετοχή του στην Αντίσταση στο πλάι του λαού της Χίου με έκπτωση από τον μητροπολιτικό του θρόνο, σε μια δίκη-παρωδία το 1946, με πρωταγωνιστή τον τότε αρχιεπίσκοπο και αντιβασιλέα Δαμασκηνό.

Πλήθος παρατυπιών χαρακτήρισαν εκείνο το «ιεροδικείο», με αποκορύφωμα το γεγονός ότι ο Ιωακείμ εσύρθη να δικαστεί από ένα δικαστήριο πρόεδρος του οποίου ήταν ο τότε μητροπολίτης Ύδρας, εναντίον του οποίου ο Ιωακείμ είχε διεξαγάγει ανακρίσεις για το Ανάθεμα του Βενιζέλου -κάτι που αυταπόδεικτα συνιστούσε λόγο εξαίρεσής του.
Μάλιστα, κατά τη διάρκεια της «δίκης», παίχτηκε εις βάρος του ένα βρώμικο παιχνίδι: Ενώ ο Ιωακείμ είχε καταθέσει αίτηση ανακοπής εκτέλεσης της πρωτόδικης ποινής, η οποία ήταν καθαίρεση, του προτάθηκε να αποποιηθεί κάθε παραπέρα ένδικου μέσου, προκειμένου η ποινή του να μετατραπεί σε έκπτωση. Ο Ιωακείμ, ασθενής, πτωχός και εγκαταλειμμένος, δέχθηκε τον εκβιασμό, προκειμένου «να περισώσει την αρχιεροσύνη» του, όπως γράφει στ’ απομνημονεύματά του.

Το κλίμα των διώξεων κατά του Ιωακείμ συμπαρέσυρε και έναν ακόμη ιερέα της μητρόπολης, τον παπα-Νικόλα Ξενάκη, ανθυπολοχαγό στη Μ. Ανατολή και πατέρα πέντε παιδιών. Καθώς αρνήθηκε να υπογράψει δήλωση μετανοίας, διώχθηκε από τον νέο μητροπολίτη, τον διαβόητο Παντελεήμονα (Φωστίνη), με αποτέλεσμα να εκτελεστεί ως «συμμορίτης» στις 6 Σεπτεμβρίου 1948, στο Γουδί.

Την πατριωτική, αντιστασιακή και κοινωνική - προνοιακή δράση του Ιωακείμ, αλλά και τη συνεχιζόμενη αδικία εις βάρος της μνήμης του από τη μεριά της επίσημης Εκκλησίας, ήρθε να θυμίσει η έκδοση πρόσφατα στη Χίο της βιογραφίας του με τίτλο Ο Μητροπολίτης Χίου Ιωακείμ Στρουμπής. Η κοινωνική του δράση στη Χίο και η δίωξή του (εκδόσεις Άλφα Πι), από τον συγγραφέα Ανδρέα Μιχαηλίδη.


Η θητεία του κατά τη διάρκεια της Κατοχής, αλλά και των χρόνων της μισαλλοδοξίας που ακολούθησαν, χαρακτηρίστηκε από ηρωική προσφορά και σπουδαίο κοινωνικό έργο. Προσχωρεί στο τοπικό ΕΑΜ, συνεργάζεται με τον ήρωα της Εθνικής Αντίστασης Ιάσονα Καλαμπόκα, ενώ αγωνίζεται με πάθος για την ανακούφιση των φτωχών και των αδυνάτων -για να υποστεί στη συνέχεια τις διώξεις του κράτους των «εθνικοφρόνων» ως «φιλοκομμουνιστής».
Πικραμένος από τη στάση της επίσημης Εκκλησίας απέναντί του, ο Χίου Ιωακείμ «εκοιμήθη πάμπτωχος» στις 28 Μαρτίου 1950 και τάφηκε στο προαύλιο της εκκλησίας του χωριού του.

Καθώς από τότε συμπληρώνονται 60 χρόνια, στη Χίο είναι κοινή η απαίτηση να τιμηθεί όπως του αξίζει από την πολιτεία, αλλά και να αποκατασταθεί από την Εκκλησία. Αυτό το κοινό αίσθημα εκφράζει, αναμφίβολα, με την σχετική επιστολή που απέστειλε στις 11.7.09 προς την Ιερά Σύνοδο ο μητροπολίτης Χίου κ. Διονύσιος.

Δευτέρα 18 Οκτωβρίου 2010

"Ποιος είναι τελικά το μπάσκετ" ή "ποιος παράγει τον πλούτο";

http://www.rnbnet.gr/details.php?id=223

Μία από τις μεγαλύτερες κρυμμένες αλήθειες που το επεισόδιο της ανθρώπινης σκέψης με το όνομα ΄μαρξισμός΄ έφερε στην επιφάνεια, καταδεικνύοντας τις πολιτικές της συνέπειες, είναι πως ο πλούτος παράγεται από την εργασία και αποσπάται (κλέβεται δηλαδή, με την περίφημη υπεραξία) από το κεφάλαιο. Το αντίστροφο δεν ισχύει. Το κεφάλαιο είναι νεκρή εργασία και από μόνο του δεν παράγει τίποτα. Τουλάχιστον προς το παρόν, αφού ακόμη δεν έχει επιβεβαιωθεί (και ούτε πρόκειται, εντός του καπιταλισμού) η περίφημη ρήση του “γκουρού” του management Warren Bennis, πως “το εργοστάσιο του μέλλοντος θα έχει μόνο δύο υπαλλήλους: έναν άνθρωπο και έναν σκύλο. Ο άνθρωπος θα είναι εκεί για να ταΐζει το σκύλο. Ο σκύλος θα είναι εκεί για να εμποδίζει τον άνθρωπο να αγγίζει τα μηχανήματα”.


Αυτή η αλήθεια για την παραγωγή του πλούτου ήταν πριν από μερικές δεκαετίες τόσο διαδεδομένη, έστω και σε διάφορες παραλλαγές, ώστε η γερμανική σοσιαλδημοκρατία επέβαλλε μεγάλους φόρους στο επιχειρηματικό κέρδος ακριβώς επειδή το θεωρούσε “ανήθικο εισόδημα! Η κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης και όλων σχεδόν των καθεστώτων του «υπαρκτού» παρέσυρε μαζί και πολλές ιδέες σαν την προαναφερθείσα. Η μεγαλύτερη δε επιτυχία του νέου συστήματος που διέρρηξε τις παλιές ισορροπίες -αυτού που λέγεται Νεοφιλελευθερισμός ή Παγκοσμιοποιήση ή Ενιαία Σκέψη ή Τέλος της Ιστορίας (είναι γνωστό πως οι... διαρρήκτες έχουν πολλά ονόματα!)- είναι ότι αυτές τις ιδέες δεν τις αποδυνάμωσε με κάποια επίσημη απαγόρευση, όπως π.χ. το ελληνικό μετεμφυαλιακό κράτος. Τις αποδυνάμωσε κάνοντας τες να φαίνονται παλιές, απωθητικές, μίζερες. Και επειδή στους ιλουστρασιόν καιρούς μας το μέγιστο αίτημα ήταν η με κάθε κόστος αποφυγή της μιζέριας (ή, καλύτερα, αυτού που εμφανιζόταν από την κυρίαρχη ιδεολογία ως “μιζέρια” - γενικώς ό,τι χαλούσε το μεθυσμένο πάρτυ της «ανάπτυξης», των life style περιοδικών και των πλαστικών ονείρων της παραλιακής), δεν χρειαζόταν να τοποθετηθεί επισήμως ένας «σκύλος» μπροστά από αυτές τις ιδέες, για να εμποδίζει τους ανθρώπους να τις “αγγίζουν”. Ένας τέτοιος σκύλος είχε πια εγκατασταθεί στο μυαλό του καθενός.



Η μαρξιστική αρχή με την οποία ξεκίνησε το άρθρο γίνεται αυτές τις μέρες επίκαιρη με κάπως ανορθόδοξο τρόπο, μέσα από την απεργία των επαγγελματιών παικτών μπάσκετ. Για τους μη γνωρίζοντες, οι αθλητές αποφάσισαν να απεργήσουν, απαιτώντας για όλους τους συναδέλφους τους κάποια αυτονόητα, όπως ασφαλιστική και ιατροφαρμακευτική κάλυψη και δικαίωμα να μεταγγράφονται σε άλλη ομάδα όταν ο εργοδότης τους δεν τους πληρώνει. Στο σύνθημα του συνδικαλιστικού τους οργάνου «το μπάσκετ είμαστε εμείς», ο πρόεδρος της ΚΑΕ Παναθηναϊκός Θανάσης Γιαννακόπουλος απάντησε οργισμένα: «Το μπάσκετ δεν είστε εσείς! Είμαι εγώ που σας πληρώνω!».


Αυτή η φράση ασφαλώς ηχεί παράλογη και προκλητική στα αυτιά όλων. Πώς θα μπορούσε να υπάρχει μπάσκετ χωρίς μπασκετμπολίστες; Ο πρόεδρος του Παναθηναϊκού, όμως, συνέχισε: «Αν συνεχιστεί η απεργία, θα πάρω την ομάδα μου και θα την κατεβάσω σε άλλο πρωτάθλημα!». Δεύτερη παράλογη ριπή που αφήνει τους πάντες εμβρόντητους. Και τι είναι η ομάδα για να την πηγαίνει κανείς όπου θέλει; Η ομάδα είναι οι παίκτες και οι οπαδοί - και αυτοί είναι άνθρωποι, όχι φορτία. Αδιανόητες δεν φαίνονται λοιπόν οι απειλές του κ. Θανάση;


Ο κ. Θανάσης όμως, ως γνωστόν, είναι και συνιδιοκτήτης της μεγάλης φαρμακοβιομηχανίας ΒΙΑΝΕΞ. Ας φανταστούμε λοιπόν πως οι εργαζόμενοι του εργοστασίου του απεργούν, λέγοντας πως με τη δουλειά τους παράγουν πλούτο για το αφεντικό και πως γι’ αυτό δικαιούνται καλύτερες συνθήκες εργασίας. Και ας φανταστούμε το... φαρμακερό Θανάση να τους αντιτείνει: «Δεν σας έχω εγώ ανάγκη, εσείς με έχετε. Δεν παράγετε τον πλούτο εσείς που δουλεύετε. Εγώ τον παράγω, που κάνω επενδύσεις και σας δίνω δουλειά». Και να προσθέτει: «Αν συνεχίσετε την απεργία, θα κλείσω το εργοστάσιο και θα το πάω στη Βουλγαρία!».


Δεν έχουμε άραγε ακούσει τέτοιες κουβέντες; Και δεν μας φαίνονται και κάπως λογικές; Από πού κι ως πού να διεκδικούν οι εργαζόμενοι κομμάτι από τον πλούτο του αφεντικού; Μήπως τον έκλεψε; Νόμιμα δεν τον κέρισε; Δεν θα είναι υπεύθυνοι οι εργαζόμενοι, αν με την απεργία τους αναγκάσουν τον βιομήχανο να μεταφέρει το εργοστάσιο του και πληγεί έτσι η οικονομική ανάπτυξη της χώρας;


Ας γυρίσουμε στην περίπτωση των παικτών. Από κοντά με τον κ. Θανάση, και ο κ. Οικονομίδης, πρόεδρος της διοργανώτριας αρχής της Α1 του μπασκετικού πρωταθλήματος. Ιδού μερικές δηλώσεις του - και σε παρένθεση αυτό που μας θυμίζουν: «Οι αθλητές έχουν δίκιο αλλά έτσι δεν λύνεται το πρόβλημα» (εδώ δεν χρειάζεται ...μετάφραση). «Τι φταίει η Α1 για τα προβλήματα των άλλων κατηγοριών;» («Τι φταίνε οι πολίτες που ταλαιπωρούνται από την απεργία σας κύριοι δάσκαλοι-γιατροί-οδοκαθαριστές-οδηγοί φορτηγών κλπ;”). «Όποιου δεν του αρέσει να πάει σε άλλο πρωτάθλημα» («Όποιου δεν του αρέσει να βρει αλλού δουλειά»). “Όποιος παίκτης απεργεί θα τιμωρείται με διακοπή συμβολαίου” («΄Όποιος απεργεί θα απολύεται, η απεργία έχει κριθεί παράνομη και καταχρηστική»).

 
Με πλάγιο τρόπο, λοιπόν, ένα ερώτημα που τελικά αφορά τη ρίζα της καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης μπαίνει και πάλι στην ατζέντα. Ποιος παράγει τον πλούτο; Ποιος έχει δικαίωμα να τον απολαμβάνει; Ποιος είναι ο πιο ισχυρός; Πόσα αδιανόητα δεχόμαστε ως αυτονόητα; Το μεγάλο παιχνίδι, αθλητικό ή κοινωνικό, κρίνεται πάντα στα αυτονόητα, στις ρουτίνες, σε αυτά δηλαδή που είναι δουλεμένα χιλιάδες φορές, στα κεφάλια των ανθρώπων και δημιουργούν αντανακλαστικές αντιδράσεις. Κρίνονται όμως και στις αλλαγές. Στο αν μπορούμε την κρίσιμη στιγμή να αλλάξουμε τον τρόπο που έχουμε συνηθίσει να παίζουμε, να σκεφτόμαστε, να δρούμε. Κάποια στιγμή, ο δρόμος φτάνει κοντά στο τέρμα του και στο χρονόμετρο μένουν λίγα δευτερόλεπτα. Ο τρόπος που χειριζόμαστε ως τώρα τον αγώνα και τις επιθέσεις του αντιπάλου μας έχει φέρει λίγο πριν την ήττα.

Αν αλλάξουμε τον τρόπο που καταλαβαίνουμε τον αγώνα και την τακτική μας, ίσως καταφέρουμε να πάμε στην παράταση. Υπάρχει βεβαίως πάντα ο επόμενος αγώνας. Μόνο που δεν ξέρουμε καθόλου το πότε θα έχουμε την ευκαιρία να τον δώσουμε και πόσο πολύ θα έχουν αλλάξει μέχρι τότε οι κανόνες του παιχνιδιού...

Πέμπτη 14 Οκτωβρίου 2010

Ένα συνέδριο και εικόνες από το μέλλον.

http://www.avgi.gr/ArticleActionshow.action?articleID=573776







Τον προηγούμενο μήνα, πραγματοποιήθηκε στο πανεπιστήμιο Κρήτης, στο Ρέθυμνο, για 17η χρονιά το συνέδριο «Μεθοδολογίας των Κοινωνικών Επιστημών» του τμήματος Κοινωνιολογίας. Πρόκειται για μια εξαιρετικά πετυχημένη διαδικασία συνάντησης ερευνητών των Κοινωνικών Επιστημών από όλη την Ελλάδα, οι οποίοι και έχουν την ευκαιρία να παρουσιάσουν τη δουλειά τους και να δεχθούν την αποτίμησή της από άλλα μέλη της ερευνητικής κοινότητας. Το στοιχείο που καθιστά όμως ιδιαίτερη αυτή τη διαδικασία είναι ότι απευθύνεται στην ερευνητική κοινότητα, την ίδια στιγμή που τη συγκροτεί.

Δεν είναι άγνωστο πως, στα ελληνικά πανεπιστήμια, οι διαδικασίες συνάντησης ερευνητών των κοινωνικών επιστημών αποτελούν εξαιρέσεις που συνήθως στήνονται πάνω στο φιλότιμο, στην επιστημονική ευσυνειδησία και την προσωπική δουλειά λίγων πανεπιστημιακών και φοιτητών, και που σπανίως αγκαλιάζονται από τα πανεπιστήμια. Και για να πούμε την αλήθεια, στις περισσότερες περιπτώσεις οι εμπνευστές και δημιουργοί αυτών των γεγονότων είναι αριστεροί. Άβολη και ενοχλητική αλήθεια -ειδικά για όσους προσπαθούν να πείσουν πως για κάθε παθογένεια του πανεπιστημίου ευθύνονται οι "μειοψηφίες" που «δεν θέλουν να αλλάξει τίποτα»- αλλά αλήθεια.

Η κρισιμότητα αυτών των διαδικασιών είναι ξεκάθαρη για όσους γνωρίζουν στοιχειωδώς τι σημαίνει, για παράδειγμα, η εκπόνηση μιας διδακτορικής διατριβής σε κάποιον τομέα των κοινωνικών επιστημών στο ελληνικό πανεπιστήμιο. Ο τίτλος του μυθιστορήματος του Μαρκές Εκατό χρόνια μοναξιά είναι εξαιρετικά εύγλωττος ως προς αυτό, αφού το βασικό έργο των υποψηφίων διδακτόρων είναι η κατά μόνας μελέτη. Η ανασυγκρότηση λοιπόν της ερευνητικής κοινότητας είναι μεγάλης σημασίας για την προώθηση της επιστημονικής έρευνας, για ακαδημαϊκούς, δηλαδή, λόγους. 

Παράλληλα όμως, διαδικασίες όπως το προαναφερθέν συνέδριο έχουν και μια πολιτική διάσταση, την οποία δεν θα πρέπει να φοβόμαστε να αναδείξουμε. Ενώ ο κυρίαρχος λόγος προωθεί και στο πλαίσιο των επιστημών ως υπέρτατες αξίες τον ανταγωνισμό και την ατομικότητα, οδηγώντας πανεπιστημιακά ιδρύματα ακόμη και στο να αλληλοεξοντώνονται στην προσπάθειά τους να διεκδικήσουν μια απαραίτητη για τη λειτουργία τους χρηματοδότηση, οι συμμετέχοντες σε τέτοια γεγονότα δηλώνουμε de facto την πεποίθησή μας πως η επιστήμη δεν προχωράει με τον ανταγωνισμό αλλά με τη συνεργασία και την αλληλεγγύη.

Οι συντριπτικές αλλαγές που σχεδιάζονται για τα πανεπιστήμια αφορούν απολύτως εγχειρήματα όπως αυτό το συνέδριο, διότι κινούνται στον αντίποδά τους. Με την επαπειλούμενη «μεταρρύθμιση» καθίσταται κεντρικό κριτήριο της λειτουργίας των πανεπιστημίων η οικονομική αποδοτικότητα των σπουδών. Όχι για τους φοιτητές ως μέλλοντες εργαζόμενους. Για τα πανεπιστήμια (δηλαδή για το κράτος, που θα αποφεύγει την χρηματοδότησή τους) και για τις επιχειρήσεις, οι εκπρόσωποι των οποίων θα συμμετέχουν πλέον στις διοικήσεις των ΑΕΙ. Οι συνέπειες αυτού θα είναι αρνητικές και για τις θετικές επιστήμες. Για τις κοινωνικές επιστήμες όμως, το αποτέλεσμα θα είναι η αφυδάτωση και η σχεδόν πλήρης εγκατάλειψη της έρευνας. Και αυτή η τάση, δεν είναι αποκλειστικά ελληνική. Πρόσφατη είναι η περίπτωση τού παρ' ολίγον κλεισίματος του τμήματος Φιλοσοφίας του Middlesex, ενός από τα κορυφαία της Αγγλίας, διότι δεν απέφερε οικονομικά κέρδη. 

Άραγε, σε αυτό το περιβάλλον, η τύχη συνεδρίων, όπως αυτό της Κρήτης, ποια θα είναι; Δηλαδή, πόσα από τα αντικείμενά του θα συνεχίσουν να διδάσκονται στα ελληνικά πανεπιστήμια; Και πώς είναι η μορφή μιας κοινωνίας χωρίς, ουσιαστικά, κοινωνικές επιστήμες; Χωρίς δηλαδή ανθρώπους που θα μπορούν να εξετάζουν κριτικά τις ίδιες τους τις κοινωνίες;

Εδώ είναι, λοιπόν, άλλο ένα στοίχημα. Με διαδικασίες όπως αυτή του συνεδρίου της Κρήτης να χτίσουμε ξανά την ερευνητική κοινότητα, να αποκτήσουν οι συνάδελφοί μας την αίσθηση πως συμμετέχουν σε ένα σύνολο και σε ένα εγχείρημα ευρύτερο, σε κάτι άξιο υπεράσπισης και με ριζωμένη τη συνείδηση του ακαδημαϊκού πολίτη να υπερασπιστούν, από κινηματικές θέσεις και την καλύτερη συλλογική επαγγελματική προοπτική τους, και ένα άλλο πανεπιστήμιο. Αν μη τι άλλο, η συλλογικότητα ήταν πάντα το όπλο μας.