http://www.avgi.gr/article/2224508/to-dilimma
Με τη δημοσιοποίηση του βίντεο της τρυφερής συνομιλίας Μπαλτάκου - Κασιδιάρη αποκαλύφθηκαν απολύτως όλα όσα είτε τα ξέραμε όλοι, είτε κάποιοι τα λέγαμε, αλλά άλλοι δεν (ήθελαν και δεν) τα πίστευαν.
Επιβεβαιώνουμε και κάποια λίγα ακόμη. Πως ο Μπαλτάκος είναι ένας ακροδεξιός φιλοναζιστής με «κακές παρέες». Πως το να είσαι «αντικομμουνιστής», όπως έχει δείξει η ιστορία της Ελλάδας και η πικρή πείρα του λαού της, σημαίνει να είναι φασίστας και απατεώνας τυχοδιώκτης. Και πως η κυβέρνηση, η Ν.Δ. και το ίδιο το κράτος είναι πλέον διαβρωμένα από επάλληλα δίκτυα νεοφασιστών πατριδοκάπηλων, παιδιών των περίφημων «νικητών του Εμφυλίου», όπως είχε αυτοπροσδιοριστεί εμμέσως και ο ίδιος ο Σαμαράς.Εντελώς συνοπτικά, αποδείχθηκε πως η Δικαιοσύνη δεν είναι ανεξάρτητη, πως οι συλλήψεις των μελών της Χρυσής Αυγής έγιναν με κυβερνητική παρέμβαση (άρα, το ίδιο και η ως τότε απόκρυψη των εγκλημάτων τους), πως το κίνητρο δεν ήταν ο αντιφασισμός αλλά ο επαναπατρισμός των ακροδεξιών ψηφοφόρων στη Νέα Δημοκρατία, ώστε να ξεπεράσει τον ΣΥΡΙΖΑ. Συμπληρωματικά, πως ο πρωθυπουργός διορίζει εισαγγελείς από το χωριό του, πως το δικαστικό σύστημα είναι δομημένο έτσι ώστε να μην μπορείς να κάνεις μια καταγγελία εναντίον κυβερνητικού στελέχους ή λειτουργού της Δικαιοσύνης και αν τελικά τα καταφέρνεις να μπαίνει στο αρχείο με πολιτική παρέμβαση. Και για κερασάκι, ακούμε πως η εισαγγελέας για να διώξει τους χρυσαυγίτες χρειάστηκε να πειστεί πως είναι ειδωλολάτρες. Με δυο λόγια, χώρα κυκλωμάτων. Μάλλον, χώρα - τραγέλαφος.
Και τώρα; Σήμερα όλες οι κριτικές, οι καταγγελίες και τα ανάθεμα, δεν έχουν άλλον δρόμο να συντείνουν από έναν: αυτόν που διεκδικεί την παραίτηση της κυβέρνησης και την προκήρυξη εκλογών. Η κυβέρνηση Σαμαρά - Βενιζέλου έχει σαπίσει. Με τις αποκαλύψεις έχασε και το τελευταίο παραβάν που είχε απέναντι στους αστούς ψηφοφόρους της, προκειμένου να μην βλέπουν τα αντιδημοκρατικά της αλισβερίσια. Ή αλλιώς, οι ψηφοφόροι αυτοί έχασαν την τελευταία τους δικαιολογία. Τα «παιδιά της νίκης» καταρρέουν. Και τα παιδιά της ήττας; Στην πραγματικότητα οι λέξεις μας παραπλανούν. Όσο είμαστε οι αριστεροί παιδιά των ηττών μας, άλλο τόσο είναι και οι άλλοι. Γιατί οι μεγάλες και μικρές ήττες και ανεπάρκειες της Αριστεράς και των λαϊκών κινημάτων είναι που επέτρεψαν να αναπτυχθούν αυτά που συζητάμε.
Σήμερα όμως, η ιστορία γράφεται και πάλι, σε νέες σελίδες. Η Αριστερά, μέσα από μεγάλους κινηματικούς και θεσμικούς αγώνες, μέσα από δεκαετίες υπομονής, απαξίωσης και πείσματος είναι εδώ. Με τον ΣΥΡΙΖΑ. Τον φορέα του λαϊκού δημοκρατικού πνεύματος του ΕΑΜ και της ΕΔΑ στη σύγχρονη εποχή. Με ολόκληρο το σύστημα εξουσίας απέναντί του, να σκυλιάζει από πρωίας μέχρι νυκτός. Η σύγκρουση είναι τεράστια. Μα απατάται όποιος πιστεύει πως δεν θα μεγαλώσει κι άλλο, ειδικά αν ο ΣΥΡΙΖΑ έρθει στην κυβέρνηση. Και στις μεγάλες ιστορικές συγκρούσεις, οι πλευρές είναι πάντα δύο. Και τα διλήμματα δεν ξεπερνιούνται αν δεν πάρεις θέση. Τουλάχιστον, όχι αν θέλεις να κοιτάζεσαι στο τέλος στον καθρέφτη, με την αίσθηση πως κάτι έκανες με το πέρασμα σου από αυτή τη γη. Στον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο το δίλημμα ήταν «δημοκρατία ή φασισμός». Η Αριστερά το κατάλαβε και έτσι οι κομμουνιστές βρεθήκαν για λίγο στο ίδιο στρατόπεδο με την αστική Δεξιά. Υπό τη δική της ηγεμονία. Σήμερα όμως, στην Ελλάδα το δίλημμα είναι «Αριστερά ή εκτροπή». Η Αριστερά είναι ο ΣΥΡΙΖΑ. Αξιόπιστοι συνομιλητές του, με σταθερές θέσεις και με διάθεση πολιτικής ή αγωνιστικής συστράτευσης δεν δείχνουν να υπάρχουν. Στην πορεία, καλοδεχούμενοι, αλλά με τεκμήρια. Το έργο αυτό λοιπόν βαραίνει τον ίδιο. Τους πολίτες και τις άλλες δυνάμεις τους βαραίνει όμως πλέον η στάση τους απέναντί στον ΣΥΡΙΖΑ. Και απέναντι στο δίλημμα. Το οποίο, επειδή οι αποκαλύψεις μπορεί να φουσκώσουν τα ποσοστά της Χρυσής Αυγής φέρνοντας αυτήν στη δεύτερη θέση, ίσως και να γίνει αργότερα «ΣΥΡΙΖΑ ή Άουσβιτς».
Με τη δημοσιοποίηση του βίντεο της τρυφερής συνομιλίας Μπαλτάκου - Κασιδιάρη αποκαλύφθηκαν απολύτως όλα όσα είτε τα ξέραμε όλοι, είτε κάποιοι τα λέγαμε, αλλά άλλοι δεν (ήθελαν και δεν) τα πίστευαν.
Επιβεβαιώνουμε και κάποια λίγα ακόμη. Πως ο Μπαλτάκος είναι ένας ακροδεξιός φιλοναζιστής με «κακές παρέες». Πως το να είσαι «αντικομμουνιστής», όπως έχει δείξει η ιστορία της Ελλάδας και η πικρή πείρα του λαού της, σημαίνει να είναι φασίστας και απατεώνας τυχοδιώκτης. Και πως η κυβέρνηση, η Ν.Δ. και το ίδιο το κράτος είναι πλέον διαβρωμένα από επάλληλα δίκτυα νεοφασιστών πατριδοκάπηλων, παιδιών των περίφημων «νικητών του Εμφυλίου», όπως είχε αυτοπροσδιοριστεί εμμέσως και ο ίδιος ο Σαμαράς.Εντελώς συνοπτικά, αποδείχθηκε πως η Δικαιοσύνη δεν είναι ανεξάρτητη, πως οι συλλήψεις των μελών της Χρυσής Αυγής έγιναν με κυβερνητική παρέμβαση (άρα, το ίδιο και η ως τότε απόκρυψη των εγκλημάτων τους), πως το κίνητρο δεν ήταν ο αντιφασισμός αλλά ο επαναπατρισμός των ακροδεξιών ψηφοφόρων στη Νέα Δημοκρατία, ώστε να ξεπεράσει τον ΣΥΡΙΖΑ. Συμπληρωματικά, πως ο πρωθυπουργός διορίζει εισαγγελείς από το χωριό του, πως το δικαστικό σύστημα είναι δομημένο έτσι ώστε να μην μπορείς να κάνεις μια καταγγελία εναντίον κυβερνητικού στελέχους ή λειτουργού της Δικαιοσύνης και αν τελικά τα καταφέρνεις να μπαίνει στο αρχείο με πολιτική παρέμβαση. Και για κερασάκι, ακούμε πως η εισαγγελέας για να διώξει τους χρυσαυγίτες χρειάστηκε να πειστεί πως είναι ειδωλολάτρες. Με δυο λόγια, χώρα κυκλωμάτων. Μάλλον, χώρα - τραγέλαφος.
Και τώρα; Σήμερα όλες οι κριτικές, οι καταγγελίες και τα ανάθεμα, δεν έχουν άλλον δρόμο να συντείνουν από έναν: αυτόν που διεκδικεί την παραίτηση της κυβέρνησης και την προκήρυξη εκλογών. Η κυβέρνηση Σαμαρά - Βενιζέλου έχει σαπίσει. Με τις αποκαλύψεις έχασε και το τελευταίο παραβάν που είχε απέναντι στους αστούς ψηφοφόρους της, προκειμένου να μην βλέπουν τα αντιδημοκρατικά της αλισβερίσια. Ή αλλιώς, οι ψηφοφόροι αυτοί έχασαν την τελευταία τους δικαιολογία. Τα «παιδιά της νίκης» καταρρέουν. Και τα παιδιά της ήττας; Στην πραγματικότητα οι λέξεις μας παραπλανούν. Όσο είμαστε οι αριστεροί παιδιά των ηττών μας, άλλο τόσο είναι και οι άλλοι. Γιατί οι μεγάλες και μικρές ήττες και ανεπάρκειες της Αριστεράς και των λαϊκών κινημάτων είναι που επέτρεψαν να αναπτυχθούν αυτά που συζητάμε.
Σήμερα όμως, η ιστορία γράφεται και πάλι, σε νέες σελίδες. Η Αριστερά, μέσα από μεγάλους κινηματικούς και θεσμικούς αγώνες, μέσα από δεκαετίες υπομονής, απαξίωσης και πείσματος είναι εδώ. Με τον ΣΥΡΙΖΑ. Τον φορέα του λαϊκού δημοκρατικού πνεύματος του ΕΑΜ και της ΕΔΑ στη σύγχρονη εποχή. Με ολόκληρο το σύστημα εξουσίας απέναντί του, να σκυλιάζει από πρωίας μέχρι νυκτός. Η σύγκρουση είναι τεράστια. Μα απατάται όποιος πιστεύει πως δεν θα μεγαλώσει κι άλλο, ειδικά αν ο ΣΥΡΙΖΑ έρθει στην κυβέρνηση. Και στις μεγάλες ιστορικές συγκρούσεις, οι πλευρές είναι πάντα δύο. Και τα διλήμματα δεν ξεπερνιούνται αν δεν πάρεις θέση. Τουλάχιστον, όχι αν θέλεις να κοιτάζεσαι στο τέλος στον καθρέφτη, με την αίσθηση πως κάτι έκανες με το πέρασμα σου από αυτή τη γη. Στον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο το δίλημμα ήταν «δημοκρατία ή φασισμός». Η Αριστερά το κατάλαβε και έτσι οι κομμουνιστές βρεθήκαν για λίγο στο ίδιο στρατόπεδο με την αστική Δεξιά. Υπό τη δική της ηγεμονία. Σήμερα όμως, στην Ελλάδα το δίλημμα είναι «Αριστερά ή εκτροπή». Η Αριστερά είναι ο ΣΥΡΙΖΑ. Αξιόπιστοι συνομιλητές του, με σταθερές θέσεις και με διάθεση πολιτικής ή αγωνιστικής συστράτευσης δεν δείχνουν να υπάρχουν. Στην πορεία, καλοδεχούμενοι, αλλά με τεκμήρια. Το έργο αυτό λοιπόν βαραίνει τον ίδιο. Τους πολίτες και τις άλλες δυνάμεις τους βαραίνει όμως πλέον η στάση τους απέναντί στον ΣΥΡΙΖΑ. Και απέναντι στο δίλημμα. Το οποίο, επειδή οι αποκαλύψεις μπορεί να φουσκώσουν τα ποσοστά της Χρυσής Αυγής φέρνοντας αυτήν στη δεύτερη θέση, ίσως και να γίνει αργότερα «ΣΥΡΙΖΑ ή Άουσβιτς».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου