Ξεκινάει το πρωτάθλημα. Διαβάζεις τα αθλητικά, μαθαίνεις τις μεταγραφές και νά 'σου η πρώτη αγωνιστική. Κάθεσαι, βλέπεις, όλα καλά. Δεύτερη αγωνιστική, δεν πετάει κιόλας η ομάδα, αλλά έχει μέλλον το πρωτάθλημα, δείχνει κάποια καλά στοιχεία, κοιτάς τον τρόπο παιχνιδιού της, τι πλεονεκτήματα και αδυναμίες έχει κάθε παίκτης, γενικώς σε ψήνει. Και έρχεται η τρίτη αγωνιστική. Η ομάδα σου παίζει καλά, αλλά... μπαμ, πάρε ένα ψεύτικο πέναλτι στο κεφάλι, πάρε και μια κόκκινη κάρτα για διαμαρτυρία, για να σου καεί και το επόμενο ματς, και γεια σας! Σπασμένα νεύρα, αίσθημα αδικίας, απογοήτευση και τελικά αποδοχή της μοίρας σου και απομάκρυνση, αφού δεν μπορείς να κάνεις και τίποτε άλλο από το να εκτονώνεις την οργή σου σε οπαδικές ραδιοφωνικές εκπομπές. Σταματάς, λοιπόν, να ασχολείσαι με τον τρόπο παιχνιδιού, τις τεχνικές και τα συστήματα. Δηλαδή, με το ποδόσφαιρο. Ασχολείσαι μόνο με το παρασκήνιο. Δηλαδή, με αυτό που κάποτε ο Ουμπέρτο Έκο αποκαλούσε "φιλολογία επί της φιλολογίας του ποδοσφαίρου".
Γιατί συμβαίνει αυτό; Διότι συνειδητοποιείς ότι υπάρχει κάτι πίσω από αυτό που βλέπεις. Κάτι που ξεφεύγει της εποπτείας και του ελέγχου σου. Δεν μπορείς να το επηρεάσεις, ούτε να το υπολογίσεις. Αλλά σίγουρα είναι εκεί και ελέγχει τα πράγματα. Σταυρώνεις λοιπόν τα χέρια και λες: "όλα είναι στημένα, δεν έχει νόημα να ασχολούμαι στα σοβαρά". Κάπως έτσι πραγματοποιήθηκε μέσα στον καιρό των Μνημονίων και η απομάκρυνση των ανθρώπων από την πολιτική. Επειδή έβλεπαν πως ό,τι κι αν έλεγαν προεκλογικά οι μνημονιακές κυβερνήσεις, τελικά δεν εφάρμοζαν τίποτα. Άρα, δεν είχε κανένα νόημα να τα ακούσεις και να τα αξιολογήσεις. Όλα, τελικώς, ήταν κανονισμένα από την παντοδύναμη τρόικα και τα μεγάλα συμφέροντα, κάπου μακριά από εμάς.
Αυτήν την κατάσταση είναι που ανέτρεψε η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, με την αντιστοιχία εξαγγελιών και έργων, εξαγγελιών και απόδειξης προθέσεων. Την μεγάλη ανάγκη του κόσμου για μια τέτοια αλλαγή την καταλαβαίναμε όταν προεκλογικά ακούγαμε από παντού: "από τα δέκα πράγματα που λέει ο ΣΥΡΙΖΑ, τα δύο-τρία αν κάνει, ικανοποιημένοι θα είμαστε". Αυτή η σχεδόν απεγνωσμένη επιθυμία των ανθρώπων δεν πήγαζε μόνο από την ανάγκη να ληφθούν άμεσα μέτρα ανακούφισής τους. Είχε να κάνει και με την ανάγκη να δουν πως υπάρχει κάποιος που ορισμένα, έστω, από αυτά που λέει τα υλοποιεί. Την ανάγκη να βρουν από κάπου να πιαστούν για να πιστέψουν πως έχει ακόμη νόημα να ασχολούνται, πως υπάρχει κάτι που τους δίνει τη δυνατότητα να κρίνουν και να αξιολογήσουν οι ίδιοι, πως κάτι ακόμη περνάει από το χέρι τους, πως μπορούν να βγουν από το ψυχολογικό κενό που τους έριχνε η προηγούμενη κατάσταση και το αίσθημα απόλυτης αδυναμίας που γεννούσε. Πως δεν είναι όλα στημένα, άρα αδύνατον να επηρεαστούν.
Κάπως έτσι, φτάσαμε στη μεγάλη αναζωογόνηση του ενδιαφέροντος των ανθρώπων για την πολιτική. Φτάσαμε να ακούμε έκπληκτοι από τα σπίτια των γειτόνων μας να παίζει το κανάλι της Βουλής στις προγραμματικές δηλώσεις. Φτάσαμε στις συγκινημένες φωνές που μας έλεγαν ότι τους αρκεί που ο πρωθυπουργός αυτής της χώρας μίλησε έτσι στη Βουλή, μπροστά σε αυτούς που κυβερνούσαν ώς τώρα και στους ξένους. Και με τα συνεχή δείγματα πως αυτή η κυβέρνηση αυτά που λέει τα πιστεύει, φτάσαμε να έχει πια μετατεθεί το ερώτημα των ανθρώπων από το αν λέει αλήθεια ο ΣΥΡΙΖΑ στο αν θα καταφέρει να κάνει αυτά που θέλει. Ο κόσμος έβλεπε τον Σαμαρά ως εχθρό του και τον ΣΥΡΙΖΑ ως συμπαραστάτη. Και παρακολουθεί ξανά το παιχνίδι με ενδιαφέρον και το καταλαβαίνει αλλιώς. Αυτή είναι η μεγάλη προίκα που φτιάξαμε. Η μαγιά με την οποία θα ζυμώσουμε το κοινό ψωμί της πολιτικής, τη δημοκρατία. Αλλά αυτή τη ζύμη πρέπει να βάλουμε να την δουλέψουν και αυτοί που θα την γευτούν. Για να πιστέψουν πως ήρθε πια ο καιρός να ζουν από τα δικά τους χέρια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου