Μπήκα στο πανεπιστήμιο στις αρχές της προηγούμενης δεκαετίας. Σε μια συγκυρία που απέχει από τη σημερινή όσο δύο πλανήτες. Και μαζί στον φοιτητικό συνδικαλισμό. Μέσα σε μια προσπάθεια να κρατήσουμε όρθια την παρέμβαση της δικής μας Αριστεράς στους συλλόγους, με καμιά δεκαπενταριά εδραιωμένα σχήματα σε όλη την Ελλάδα και αρκετά ακόμη υπό δημιουργία, στήριξη ή διατήρηση στη ζωή με τεχνητά μέσα. Ψηλαφώντας τότε με αδέξια αλλά επίμονα δάχτυλα το νέο τοπίο των πανεπιστημίων, μαθαίνοντας για τη Συμφωνία της Μπολώνια, διαβάζοντας και γράφοντας κείμενα επί κειμένων επί παντός επιστητού και ανυπόστατου. Και μιλώντας για το φοιτητικό κίνημα.
Ναι, μιλώντας. Γιατί, όσο και όπως κι αν το προσπαθούσαμε, το φοιτητικό κίνημα ήταν περισσότερο μια επίκληση, παρά η πραγματικότητά του. Γι' αυτό και μιλώντας για το κίνημα ήταν σαν να το βάζαμε μέσα σε εισαγωγικά και να αδυνατούσαμε να το ορίσουμε ακριβώς και σταθερά - εννοώντας ως «φοιτητικό κίνημα» άλλοτε τις οργανωμένες δυνάμεις του, άλλοτε τις διαδικασίες των συνελεύσεων, άλλοτε ακόμη και όλο τον φοιτητικό κόσμο. Γιατί έτσι είναι όταν μιλάς για κάτι που δεν ζεις, αλλά το ελπίζεις. Σαν να μιλάς, αδέξιος κι ανυπόμονος της ζωής, για τον έρωτα χωρίς να τον έχεις συναντήσει. Με τις αφηγήσεις των παλιότερων και με μπερδεμένες εικόνες στο κεφάλι σου.
Κι ύστερα ήρθε το άρθρο 16. Και το πιο μαζικό και μακρόχρονο κίνημα των πανεπιστημίων στην ιστορία της χώρας. Κι εκεί τρελαθήκαμε. Γιατί ξαφνικά φτιάχτηκε κάτι που κατέβαζε δεκάδες χιλιάδες νέους στον δρόμο κάθε εβδομάδα για να ανασάνουν τον αέρα του αγώνα. Φτιάχτηκε; Λάθος. Το φτιάξαμε. Μικρές τότε δυνάμεις εκλογικά, το ΔΑΡΑΣ, τα ΕΑΑΚ, τα Αριστερά Σχήματα. Το άρθρο 16 είναι από τότε η περηφάνια μας. Που μια χούφτα ήμασταν και γίναμε πρωταγωνιστές και τους φέραμε τούμπα ολόκληρη τη συνταγματική αναθεώρηση. Κι ακόμη και σήμερα συνεχίζω να πιστεύω πως είναι το πιο σημαντικό πράγμα που έχω κάνει ως αριστερός. Γιατί ήταν η πρώτη φορά που νικήσαμε. Και γιατί, επιτέλους, βγάλαμε το φοιτητικό κίνημα από τα εισαγωγικά! Και το είδαμε στον δρόμο και στην κυριολεξία του.
Σήμερα, σε μια διαφορετική χώρα και σε ένα πανεπιστήμιο πολύ αλλαγμένο. Μετά από χρόνια κατηφόρας και προσπάθειες να γίνει σκέτο φροντιστήριο, τετράχρονο πέρασμα για εκπαίδευση και βουρ στην αγορά, χωρίς κριτική σκέψη, χωρίς αναστοχασμό, χωρίς αμφισβήτηση. Χωρίς δημοκρατία. Και στο παραπέντε, ένα στοπ. Ένας νόμος που πραγματοποιεί όλα τα αιτήματα του κινήματος από το 2011. Ένας νόμος που σταματάει την κατηφόρα. Που κατασιγάζει τον παλιό πόλεμο.
Και τα παιδιά. Οι καινούργιοι άνθρωποι, οι νέοι επιβάτες στο καράβι, τα φρέσκα χέρια στο κουπί. Οι σύντροφοι και οι συντρόφισσές μας, η Αριστερή Ενότητα. Η ΑΡΕΝ. Να καλούνται να πιάσουν καινούρια μετερίζια. Από την άμυνα περνάνε στην επίθεση. Σε έναν πόλεμο, δηλαδή, άγνωρο. Και για πολλά χρόνια αναπάντεχο. Αυτοί κι αυτές που μπήκαν στην Αριστερά όταν αυτή ανάσανε βαθιά, όταν τράνταξε η ανάσα της και έσπασε τα μάρμαρα της ήττας που την σκέπαζαν. Τα παιδιά της νίκης. Τόσο απλά. Αυτοί και αυτές που κρατάν στα χέρια τους, μαζί με τη γενιά τους, το μέλλον του πανεπιστημίου, πιο πολύ από ποτέ. Και που θα έχουν την πιο βαριά ευθύνη αν δεν το προσφέρουν στους επόμενους καλύτερο.
Κι εμείς, που φτιάξαμε όσο μπορούσαμε τον δρόμο που περπάτησαν, δαγκωνόμαστε. Με αγωνία. Με έναν μικρό φόβο. Και με μια ζήλεια που δεν είμαστε σήμερα στη θέση τους. Και με καμάρι. Πολύ καμάρι. Γι' αυτά που βλέπουμε και ακούμε. Κι ας ξέρουμε πως δεν είναι ακόμη αρκετά για να γυρίσει ο ήλιος. Αλλά τώρα τον ήλιο τον είδαμε. Τον κοιτάξαμε με τα μάτια μας. Και το έχουμε, όλοι μας, καλύτερο να τον κρατήσουμε μέχρι να μας κάψει τα χέρια, παρά να μην τον γυρίσουμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου