Τι να κάνουμε; Αυτό που ξέρουμε. Επιτροπές παντού τώρα!

http://www.avgi.gr/ArticleActionshow.action?articleID=534567
Η οικονομική κρίση και τα μέτρα της κυβέρνησης συγκροτούν μια κατάσταση απολύτως πρωτόγνωρη όσον αφορά στην ένταση της επίθεσης, τον συντονισμό και την πειστικότητά της। Σε αυτό το πλαίσιο εμείς καλούμαστε να προσφέρουμε όχι γενικά μία απάντηση, αλλά ένα εργαλείο πάλης. Διότι υποτίθεται πως είμαστε σε ένα κόμμα επειδή το αναγνωρίζουμε ως το πλέον αποτελεσματικό μέσο που έχει εφεύρει η εργατική τάξη για να συντονίζει τον αγώνα της. Τα κόμματα δεν είναι όμως πλέον τόσο δημοφιλή. Πρέπει επομένως να εφεύρουμε το εργαλείο εκείνο που στις συνθήκες της κρίσης και θα αποβεί αποτελεσματικό στην απόκρουση της επίθεσης, και θα επισημαίνει την αξία του βασικού εργαλείου, δηλαδή του κόμματος, δηλαδή της συλλογικής πολιτικής οργάνωσης.

Αυτό που συνετέλεσε σε μεγάλο βαθμό στην αλλαγή της κοινωνικής στάσης προς την αναθεώρηση του άρθρου 16 ήταν η λειτουργία των επιτροπών υπεράσπισης του। Ιδού λοιπόν! Επιτροπές εναντίον του Προγράμματος Σταθερότητας, τώρα και παντού, με ανοιχτές συζητήσεις! Και τι θα κάνουμε εμείς εκεί; Απλό. Ο κόσμος χρειάζεται να ακούσει κάποια πράγματα και να πει κάποια άλλα και βεβαίως εμείς χρειαζόμαστε (άμεσα!) να ακούσουμε τον κόσμο.

Δική μας δουλειά είναι πρωτίστως να στήσουμε με τις επιτροπές ένα μέτωπο ενάντια στην παραπληροφόρηση। Πρώτον, να εξηγήσουμε πως τα μέτρα που λαμβάνονται δεν έχουν καμία σοβαρή επίπτωση στο έλλειμμα και ότι δεν το αφορούν, αλλά αντιθέτως πρόκειται για μέτρα που καθιστούν την Ελλάδα αντικείμενο ενός κοινωνικού πειράματος: οι πολιτικές και οικονομικές ελίτ θέλουν να δουν πώς αντιδρά μία ευρωπαϊκή κοινωνία όταν της επιβληθούν μέτρα τύπου Αργεντινής! Δεύτερον, να εξηγήσουμε πως τα μέτρα αυτά δεν μας επιβάλλονται από κάποιους «σκοτεινούς» πολιτικούς και οικονομικούς κύκλους του εξωτερικού αλλά είναι «μεταρρυθμίσεις» που και το κεφάλαιο και οι κυβερνήσεις της Ελλάδας ήθελαν εδώ και καιρό να εφαρμόσουν και υπό τον φόβο των κοινωνικών αντιδράσεων δεν το τολμούσαν. Αν τα μέτρα περάσουν εδώ, σύντομα θα επεκταθούν και στις υπόλοιπες χώρες του ευρωπαϊκού Νότου και αργότερα σε ολόκληρη την Ε.Ε. Από αυτή την άποψη, στην Ελλάδα δεν δίνουμε έναν αγώνα οπισθοφυλακών, ούτε έναν αγώνα για την εθνική μας ανεξαρτησία. Δίνουμε έναν αγώνα εμπροσθοφυλακής για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων όλων των Ευρωπαίων εργαζομένων. Και αυτό το καθήκον είναι που μας βαραίνει! Και βεβαίως, μετά από αυτά πρέπει να ακούσουμε τον κόσμο. Να τον αφήσουμε να μας μεταφέρει τις δικές του εμπειρίες, τους δικούς του προβληματισμούς, τις δικές του ιδέες. Γιατί εν τέλει η πολιτική έχει μια σκληρή δομική προϋπόθεση: να βρίσκουμε τους ανθρώπους, να τους μιλάμε και να μας μιλάν.

Τι προϋποθέτουν τα παραπάνω; Τη σφιχτή λειτουργία του ΣΥΝ και του ΣΥΡΙΖΑ। Προϋποθέτουν δηλαδή για κάποιους μήνες, ότι στο δημόσιο λόγο μας όλοι θα λέμε τα ίδια, λίγα και πολύ συγκεκριμένα και πειστικά πράγματα. Δηλαδή, θα συμμετέχουμε στο ίδιο πολιτικό σχέδιο. Χρειαζόμαστε επίσης και την ευρωπαϊκή υποστήριξη. Όχι των κυβερνήσεων, αλλά των εργαζόμενων, των κινημάτων, των αριστερών πολιτικών δυνάμεων. Και εδώ είναι σπουδαίος ο ρόλος του Κόμματος της Ευρωπαϊκής Αριστεράς και των ευρωπαϊκών συνδικάτων. Και εδώ ανανοηματοδοτείται στις νέες συνθήκες ο αριστερός ευρωπαϊσμός.

Ας συζητήσουμε λοιπόν, ας βρούμε τις δυο-τρεις αιχμές του λόγου μας (όχι παραπάνω!), τόσο σε ό,τι αφορά την αποκάλυψη της κυβερνητικής προπαγάνδας όσο και τη δική μας πρόταση (μάχιμες και εύκολα κωδικοποιήσιμες θέσεις), ας οργανώσουμε τη δουλειά μας μέσα στις επιτροπές και ας δράσουμε। Να το κάνουμε όμως ενιαία -δηλαδή με μία κοινή φωνή, με «γραμμή»- και με τη διάθεση να ακούσουμε τον κόσμο και να γίνουμε χρήσιμοι। Διότι, κατά τα άλλα, κανείς δεν μας έχει ανάγκη για να του υπενθυμίζουμε πόσο δύσκολη είναι η ζωή…