Τρομολαγνικός Αγώνας

http://www.avgi.gr/ArticleActionshow.action?articleID=536737

Δεν θέλω να καταπιαστώ με το ζήτημα της αντιμετώπισης της αριστεράς προς την «τρομοκρατία». Πρώτον, διότι τα έχουμε πει και ξαναπεί και τα ξαναλέμε σχεδόν σε κάθε νέο σχετικό περιστατικό. Δεύτερον, διότι, εν προκειμένω, απαξιώ να εξηγήσω το γιατί λούμπεν φιγούρες τύπου Μαζιώτη, με «μαγκιόρικο» λόγο και βλέμμα και τόσο επιδερμική πολιτική στάση, δεν μας εκπροσωπούν. Και, τρίτον, διότι από το νέο τρομολαγνικό τηλεοπτικό σήριαλ υπάρχουν σοβαρές συνέπειες, τις οποίες και είναι κρίσιμο να επισημάνουμε και να αντιμετωπίσουμε.

Η διαχείριση της σύλληψης των φερόμενων ως μελών του “Επαναστατικού Αγώνα” έχει πολλά κοινά με την αντίστοιχη περίπτωση της "17 Νοέμβρη". Ίσως τα πλέον ανώδυνα είναι τα σενάρια και τα κουτσομπολιά που πλημμυρίζουν τα δελτία ειδήσεων με σκοπό τη διέγερση της περιέργειας των τηλεθεατών και των δεικτών τηλεθέασης. Σοβαρότερη είναι η παραβίαση κάθε έννοιας προσωπικού δεδομένου των κατηγορουμένων, με τη δημοσίευση των φωτογραφιών τους (ας θυμηθούμε πως τα κανάλια απέφευγαν να δείξουν χωρίς φίλτρο το πρόσωπο του Ειδικού Φρουρού Κορκονέα!), την είσοδο των τηλεοπτικών συνεργείων στα σπίτια τους και τις συνεντεύξεις των γειτόνων τους. Αν κάποιος τελικά αθωωθεί, πώς θα φύγει από πάνω του μια τόσο σκληρή "ρετσινιά";

Το σοβαρότερο ζήτημα όμως είναι η προσπάθεια εμπέδωσης μιας αντίληψης για την απόδοση της δικαιοσύνης, η οποία έχει στο επίκεντρό της τον φόβο και την παραπληροφόρηση, δηλαδή την άγνοια. Ακούμε, για παράδειγμα, να ορίζεται ως επιβαρυντικό στοιχείο η ύπαρξη βιβλίων αναφορικά με το αντάρτικο πόλης και την τρομοκρατία. Κυρίως όμως, είμαστε μάρτυρες της δαιμονοποίησης της πολιτικής δράσης. Τα ρεπορτάζ διαρκώς τονίζουν πως οι μισοί κατηγορούμενοι είχαν συλληφθεί και παλαιότερα, σε καταλήψεις, σε πορείες, κατηγορούμενοι για επεισόδια ή και για άρνηση στράτευσης.

Θυμάστε το καλοκαίρι της σύλληψης της "17Ν"; Πολλοί τόνιζαν τη σχέση της οργάνωσης με το αντιδικτατορικό κίνημα για να τη συνδέσουν με αυτόν τον χώρο και κυρίως με την αριστερά. Η δικτατορία όμως παραμένει ισχυρή στη συλλογική ιστορική μνήμη και αυτή η λαθροχειρία απέτυχε. Το ίδιο επιχειρείται και τώρα, με άξονα όμως τις σύγχρονες κοινωνικές αντιστάσεις. Με τις αναφορές αυτές των ΜΜΕ, οι κινηματικές διαδικασίες αντιμετωπίζονται ως πεδία εκκόλαψης τρομοκρατών, ενώ η καχυποψία και η αποχή από αυτές εντείνονται. Ποιο είναι το επόμενο αποτέλεσμα; Μα η νομιμοποίηση όλων των πρακτικών προληπτικής καταστολής για την οποία παλεύει εδώ και καιρό ο κ. Χρυσοχοΐδης και οι τηλεοπτικοί του πράκτορες. Οι προληπτικές μαζικές προσαγωγές χιλιάδων πολιτών, όπως τον πρόσφατο Δεκέμβρη, το νόμιμο φακέλωμά τους από την ασφάλεια με τη λήψη φωτογραφιών και δακτυλικών αποτυπωμάτων, η παρακολούθηση των τηλεφωνικών συνδιαλέξεων, η εισβολή σε σπίτια και δημόσιους χώρους, όλα αυτά με την επίμονη προσπάθεια παρουσίασης των κοινωνικών αγώνων ως φυτωρίων τρομοκρατών φαίνονται ξάφνου πολύ λιγότερο παράλογα, πολύ πιο αποδεκτά.

Και η αριστερά; Η σταθερή μας απάντηση έχει και εδώ θέση. Το μέτωπο σε όλα αυτά στήνεται με τη συλλογική οργάνωση και την πάλη. Επειδή όμως δεν γίνεται να καλούμε τον κόσμο πρώτα να γίνει αριστερός και μετά να κατανοήσει την κατασυκοφάντηση του κινήματος, αυτές τις μέρες πρέπει να δώσουμε τη μάχη του επιχειρήματος και της μνήμης για να μην επιτρέψουμε τέτοιες εξελίξεις. Η συγκυρία της κρίσης είναι εξαιρετικά ευνοϊκή για την ανάπτυξη φοβικών τάσεων. Σε ένα πλαίσιο ανασφάλειας, ο κόσμος ψάχνει από κάπου να πιαστεί για να πιστέψει πως υπάρχει ένα σημείο σταθερότητας, μια προοπτική βελτίωσης των πραγμάτων. Λέμε, εδώ και καιρό, πως από την κρίση δεν πρέπει να βγούμε με ανεργία και διαλυμένα εργασιακά δικαιώματα. Δεν πρέπει όμως και να βγούμε με την κυριαρχία του φόβου πάνω στις ελευθερίες μας.