http://www.avgi.gr/article/6302883/o-xristos-pasalaris-kai-oi-adeies-ton-kanalion
Οι παλαιότεροι δημοσιογράφοι θα μπορούσαν να αναφέρουν πολλά ονόματα αν τους ζητούνταν να απαριθμήσουν τους καλύτερους γραφιάδες συναδέλφους τους. Αυτούς που η γραφίδα τους έμοιαζε να πετάει πάνω από το χαρτί και να το χαρακώνει μαζί, με την ορθολογική της ακρίβεια και τη λογοτεχνική της φορεσιά. Αν τους ζητούνταν να κατονομάσουν και όσους από αυτούς είχαν γίνει και σπουδαίοι δάσκαλοι άλλων δημοσιογράφων, τα ονόματα θα λιγόστευαν. Σε πολλών, όμως, το στόμα, από αυτούς που σταδιοδρόμησαν στη δημοσιογραφία από τη δεκαετία του 1960 ώς το σχόλασμα του 21ου αιώνα, θα ερχόταν μια αναφορά, αυτή στον Χρήστο Πασαλάρη.
Ο Πασαλάρης είναι μια από τις πιο χαρακτηριστικές φιγούρες εκείνης της δημοσιογραφίας που υπηρετούνταν από τους ανθρώπους οι οποίοι, βγαίνοντας από τα χρόνια της Κατοχής, του Εμφυλίου, του αντιδημοκρατικού κράτους της Δεξιάς και της χούντας, συνειδητοποίησαν στην πράξη και διαφύλαξαν -σε διαφορετικούς βαθμούς, για να μην εξιδανικεύουμε τα παλιά- την αξία που έχει η ανεξαρτησία της γνώμης για τη δημοσιογραφία και η δημοσιογραφία για τη δημοκρατία. Ο Πασαλάρης ξεκίνησε από τον χώρο της κομμουνιστικής Αριστεράς -επιλογή που πλήρωσε με εξορίες- και κατέληξε στον χώρο της Δεξιάς. Το ότι αποχώρησε από πολλές εφημερίδες επικαλούμενος διαφωνίες επί της δημοσιογραφικής δεοντολογίας με τον εκάστοτε ιδιοκτήτη, μόνο ύποπτο μεροληψίας και εξαρτήσεων δεν τον καθιστά. Επιπλέον οι βραβεύσεις του, μεταξύ άλλων, από την Ακαδημία Αθηνών, τον Δήμο Αθηναίων και το ίδρυμα Μπότση δεν φιλοτεχνούν την εικόνα ενός εχθρού του αστικού κόσμου. Ομοίως και οι συνεργασίες του από τη θέση του διευθυντή με εφημερίδες όπως Τα Νέα, Η Βραδυνή, ο Ελεύθερος Τύπος, Η Απογευματινή.
Ο Χρήστος Πασαλάρης το 2008 κυκλοφόρησε ένα βιβλίο με τον εύγλωττο τίτλο Οι βαρόνοι των Media, όπου αναφερόταν στο τοπίο που είχε διαμορφωθεί στον χώρο των ΜΜΕ, λόγω της διαπλοκής των ιδιοκτητών τους με την πολιτική εξουσία. Στο ίδιο θέμα είχε αναφερθεί και νωρίτερα, το 2001, στο βιβλίο του Την Αλήθεια κι ας πονάει, το οποίο μας θύμισε σε πρόσφατο άρθρο της η "Αυγή"1. Στις σελίδες του υπάρχει μια αναφορά που συνδυάζεται έξοχα με την πολιτική επικαιρότητα και συγκεκριμένα το ζήτημα του αριθμού των αδειών των τηλεοπτικών καναλιών. Αναφερόμενος τότε στις εφημερίδες, ο Πασαλάρης έγραφε:
"Αν λειτουργούσε ο νόμος της φυσικής επιλογής και του ελεύθερου ανταγωνισμού, αν έπαυαν οι χαριστικές παροχές, τα δάνεια και οι διευκολύνσεις, αν σταματούσαν οι άνομες χρηματοδοτήσεις των μέσων ενημέρωσης εκ μέρους ισχυρών πηγών (είτε μεγαλοεπιχειρηματίες λέγονται αυτοί, είτε σκοτεινές δυνάμεις, είτε κόμματα), τότε θα επιζούσαν στην Αθήνα 4-5 εφημερίδες διαφόρων αποκλίσεων".
Ένας, λοιπόν, εκ των πατριαρχών της αστικής δημοσιογραφίας αναγνωρίζει εδώ πως ο μόνος τρόπος διά του οποίου μπορούσαν στην Ελλάδα του 2001 να επιβιώσουν οι περισσότερες εφημερίδες ήταν μέσω της εξάρτησής τους από την πολιτική και την οικονομική εξουσία. Σήμερα, με τη διαφημιστική πίτα να μικραίνει συνεχώς, θα ήταν παράλογο να ισχυριστεί κανείς για τα τηλεοπτικά κανάλια, με τα πολύ μεγαλύτερα έξοδα, πως θα μπορούσε να υπάρχει παραπάνω από έναν μικρό αριθμό αυτών χωρίς να δημιουργούνται φαινόμενα εκτεταμένης διαπλοκής και διαφθοράς. Εκτός, βεβαίως, και αν πρόκειται για την εγχώρια αντιπολίτευση, που αρνείται μια πραγματικότητα η οποία βγάζει μάτι. Βεβαίως, καμία έκπληξη δεν υπάρχει εδώ. Όταν η Ν.Δ. υπερασπίζεται αυτούς που ο Πασαλάρης το 2001 χαρακτήριζε ως "εθνικούς προμηθευτές που νοικιάζουν βρόμικες πένες και βραχνά λαρύγγια" θα ήταν εξόχως παράλογο να περίμενε κανείς να υποστηρίξει τα λόγια μιας από τις πιο ψύχραιμες φωνές του ίδιου της του χώρου. Θα μπορούσε, όμως, να ακούσει έστω την κυρία Βούλτεψη. Η οποία στο ίδιο βιβλίο μας πληροφορεί πως υπάρχουν «εργολάβοι δημοσίων έργων που χρησιμοποιούν τα κανάλια για να εκβιάσουν το κράτος». Ατυχώς, τα γραπτά μένουν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου