Τρίτη 8 Ιανουαρίου 2019

Για την 8η Μαρτίου του παλιού και του νέου κόσμου

https://left.gr/news/gia-tin-8i-martioy-toy-palioy-kai-toy-neoy-kosmoy

Είναι πολλά τα χρόνια που η 8η Μαρτίου γιορτάζεται ως η μέρα της γυναίκας. Από το 1977, όταν ο ΟΗΕ καθιέρωσε τον εορτασμό. Και είναι ακόμη περισσότερα τα χρόνια που μας χωρίζουν από το γεγονός στο οποίο οφείλεται η σημερινή επέτειος. Την μεγάλη απεργία των εργατριών της κλωστοϋφαντουργίας στη Νέα Υόρκη, το 1857. Μια απεργία που αντιμετωπίστηκε με πολύ μεγάλη βία, εξαιτίας του ότι τα αιτήματά της άγγιζαν τρία επικίνδυνα σημεία. Οι εργάτριες ζητούσαν μείωση των ωρών εργασίας, άρση των διαχωρισμών ανάμεσα στους αγγλοσάξονες και τους υπόλοιπους εργάτες και ίσους μισθούς ανδρών και γυναικών. Τα αιτήματα τους, λοιπόν, αφορούσαν τρεις μορφές εκμετάλλευσης: την ταξική, την εθνοτική και την έμφυλη.  Όλα αυτά συνέβησαν στην ίδια πόλη που εννιά χρόνια πριν είχε συγκληθεί το πρώτο φεμινιστικό συνέδριο. Και ήταν το 1848. Χρονιά συγκλονιστικών αναβρασμών. Χρονιά των μεγάλων επαναστάσεων που συντάραξαν την Ευρώπη. Χρονιά κυκλοφορίας του Κομμουνιστικού Μανιφέστου από τον Μαρξ και τον Ένγκελς.

Καμία σύμπτωση δεν βρίσκεται μέσα σε όλα αυτά. Μόνο σημεία που μας δείχνουν ότι ο ένας αγώνας τροφοδοτεί τον άλλο. Αλλά, κυρίως, πως το Γυναικείο Ζήτημα -όπως για πολλές δεκαετίες είχε καθιερωθεί να ονομάζεται η υπόθεση της γυναικείας χειραφέτησης- περιλαμβάνει όλες αυτές τις μορφές εκμετάλλευσης. Πως οι γυναίκες, σε όλες τις εκδοχές των κοινωνικών σχηματισμών υφίστανται πολλαπλή καταπίεση, μεγαλύτερη από αυτή των αντρών. Και πληρώνουν πάντα, πολύ μεγαλύτερο τίμημα για τις κατακτήσεις τους και για την ίδια την παρουσία τους στον δημόσιο χώρο.

Πολλά χρόνια έχουν περάσει και από την πρώτη καθιέρωση της 8ης Μαρτίου ως ημέρας εορτασμού. Ήταν το 1910, όταν σε ένα Σοσιαλιστικό Συνέδριο η γερμανίδα Κλάρα Τσέτκιν πρότεινε και πέτυχε να οριστεί αυτή η μέρα ως τιμητική για τον αγώνα των γυναικών όλης της γης. Οκτώ χρόνια μετά, το 1918, οι περίφημες σουφραζέτες -που είχαν κάνει αισθητή την παρουσία τους για δεκαετίες- κατέκτησαν στο Ηνωμένο Βασίλειο ένα μερικό δικαίωμα εκλέγειν και εκλέγεσθαι. Και ήταν την ίδια χρονιά που στην Ελλάδα, η εμβληματική φεμινίστρια Καλλιρρόη Παρέν εξοριζόταν στην Ύδρα, εξαιτίας του αγώνα της για τα δικαιώματα των γυναικών. Το αποτέλεσμα ήταν να σταματήσει να εκδίδεται η περίφημη Εφημερίδα των Κυριών, το έντυπο που μέσα από τις σελίδες του οι πρώτες Ελληνίδες φεμινίστριες έδειχναν για 30 χρόνια στις γυναίκες τον δρόμο του μέλλοντός τους.

Ο αγώνας των Ελληνίδων για το δικαίωμα στην ψήφο άργησε να δικαιωθεί. Το τελευταίο θεσπίστηκε μόλις το 1952, παρότι ήδη από το 1890 οι γυναίκες είχαν πετύχει να εισάγονται στο πανεπιστήμιο. Ξέρουμε, όμως, πως οι γυναίκες στην Ελλάδα δεν ψήφισαν τότε για πρώτη φορά. Είχε προηγηθεί μια άλλη ψήφος. Όχι σε ένα τυπικό πλαίσιο εκλογών, αλλά ουσιαστική και βαθιά δημοκρατική. Γιατί ήταν η ψήφος του 1944, μέσα στην Κατεχόμενη Ελλάδα, στις εκλογές για την ανάδειξη της ΠΕΕΑ, της Πολιτικής Επιτροπής Εθνικής Απελευθέρωσης, της περίφημης Κυβέρνησης του Βουνού που οργανώθηκε με πρωτοβουλία του ΕΑΜ. Ήταν η πρώτη φορά που σε χώρα υπό Κατοχή ο λαός της εξέλεγε την δική του κυβέρνηση. Και ήταν η πρώτη φορά που ψήφιζαν όχι μόνο οι γυναίκες, αλλά και οι νέοι από 18 χρόνων και πάνω. Πέντε γυναίκες εκλέχθηκαν τότε σε θέσεις εθνοσυμβούλου.

Αυτή η μικρή ιστορική ανασκόπηση δεν είχε ως σκοπό να δείξει την σημερινή ημέρα μόνο ως μια ημέρα μνήμης. Αντιθέτως. Ήθελε να υπογραμμίσει πως η επέτειος αυτή δεν θυμίζει μέρες που αφήσαμε οριστικά πίσω μας. Και άρα, δεν είναι αποδεκτό να εκφυλίζεται σε μία μέρα εμπορευματοποιημένων εορτασμών, χωρίς καμία πολιτική και κοινωνική διάσταση. Αντιθέτως, πρέπει να αναδεικνύει την βαθιά και -δυστυχώς- σύγχρονη  ουσία αυτής της μέρας. Το ότι ακόμη και σήμερα οι γυναίκες υφίστανται την καταπίεση στο πολλαπλάσιο. Στις μέρες της ευμάρειας και στις μέρες της κρίσης.

Οι γυναίκες που θεωρείται αυτονόητο πως πρέπει να ανταποκριθούν σε πολλούς ρόλους. Οι γυναίκες που έδωσαν τεράστιες μάχες για να κερδίσουν στοιχειώδη δικαιώματα. Όχι μόνο για την ψήφος και τις σπουδές. Μα και για την εργασία. Και για την αυτοδιάθεση του σώματος τους. Για το δικαίωμα τους, τελικά, σε μία αυτόνομη ύπαρξη, πέρα από την καταπίεση του πατέρα ή του συζύγου τους.
Οι γυναίκες που με βάσει τα τελευταία στοιχεία της  Eurostat (2015) τις χώριζε στην ίδια την Ευρωπαϊκή Ένωση ένα μισθολογικό χάσμα από τους άντρες της τάξης του 16,3%. Δηλαδή, για κάθε ευρώ που κέρδιζε ένας άνδρας, οι γυναίκες κέρδιζαν κατά μέσο όρο μόνο 84 σεντς.

Οι γυναίκες που, σύμφωνα με πρόσφατη έκθεση του Γενικού Γραμματέα του ΟΗΕ, πληρώνουν πιο σκληρά από όλους τις πολιτικές της λιτότητας. Που επλήγησαν δυο φορές από τις αποφάσεις που επιβλήθηκαν για τις περικοπές των δημοσίων δαπανών, την ιδιωτικοποίηση δημόσιων επιχειρήσεων και τη διάλυση των κοινωνικών υπηρεσιών. Αφενός, επειδή το μεγαλύτερο μέρος των εργαζόμενων σε αυτές τις δομές είναι γυναίκες, άρα εκτινάχθηκε η ανεργία τους. Αφετέρου, επειδή οι ίδιες φορτώθηκαν τα βάρη που προέκυψαν από την διάλυση αυτών των δομών και ανέλαβαν πολλαπλάσια φροντίδα για τα παιδιά και τους ηλικιωμένους στο σπίτι, γιατί ακόμη και σήμερα θεωρείται πως αυτό αντιστοιχεί στον κοινωνικό τους ρόλο. Και αυτά τα ξέρουμε στη χώρα μας πολύ καλά.
Οι γυναίκες είναι αυτές που, κατά την ίδια μελέτη, βιώνουν τις έμφυλες διακρίσεις στη δημόσια και την ιδιωτική σφαίρα σε όλες τις χώρες του πλανήτη.
Που σε 155 από 173 οικονομίες του πλανήτη καταγράφεται τουλάχιστον ένας περιορισμός σε βάρους τους στο επίπεδο της νομοθεσίας για την  απασχόληση και την επιχειρηματικότητα.

Οι νέες γυναίκες που το 2016 συμμετείχαν στο εργατικό δυναμικό σε ποσοστό μόλις 37,3% του συνόλου τους, όταν το αντίστοιχο ποσοστό για τους νέους άνδρες ήταν 53,9%.

Οι γυναίκες που ενώ αποτελούν άνω του 40% των εργαζομένων στον σκληρό αγροτικό τομέα, αμείβονται μέχρι και 40% λιγότερο από τους άνδρες.
Οι γυναίκες που από το σύνολο του παγκόσμιου πληθυσμού που έχουν μερική ή μηδενική πρόσβαση στην κοινωνική ασφάλιση τους ανήκει ένα βαρύ 73%.
Οι γυναίκες που η συνολική αξία της άμισθης εργασίας τους στο σπίτι και στον τομέα φροντίδας υπολογίζεται μεταξύ 10% έως 39% του ΑΕΠ, ξεπερνώντας ακόμη και τους τομείς των κατασκευών, του εμπορίου και των μεταφορών.
Οι γυναίκες που ως αποτέλεσμα όλων αυτών, το ποσοστό τους που παίρνει τελικά σύνταξη είναι 10 μονάδες μικρότερο από το αντίστοιχο των ανδρών.
Και όλα αυτά γίνονται ενώ, σύμφωνα με μελέτη του 2016 από την Διεθνή Συνομοσπονδία Εργατικών Συνδικάτων, αν γίνονταν επενδύσεις στο χώρο των υπηρεσιών φροντίδας της τάξης του 2% του ΑΕΠ σε επτά χώρες, θα δημιουργούνταν περισσότερες από 21 εκατομμύρια θέσεις εργασίας, από τις οποίες ως και 70% θα καλύπτονταν άμεσα από γυναίκες.

Να δούμε τώρα και τι γίνεται ειδικά εδώ, στη χώρα μας.  Όπου σύμφωνα με την ΕΛΣΤΑΤ ενώ το ποσοστό ανεργίας των ανδρών για τον Δεκέμβριο 2017 ήταν στο 16,9%, το αντίστοιχο των γυναικών ήταν στο 25,8%. Εμείς δεν κρύβουμε τα προβλήματα. Τα φέρνουμε στο φως, για να μπορέσουμε να τα λύσουμε. Γιατί στη χώρα μας έχουμε το Σύνταγμα. Που στο Άρθρο 4 λέει πως «Οι Έλληνες και οι Ελληνίδες έχουν ίσα δικαιώματα και υποχρεώσεις». Και στο  Άρθρο 116 πως «Το Κράτος μεριμνά για την άρση των ανισοτήτων που υφίστανται στην πράξη, ιδίως σε βάρος των γυναικών». 

Και για αυτό, αυτή η κυβέρνηση εδώ και τρία χρόνια νομοθετεί. Παίρνει μέτρα που μπορεί να φαίνονται μικρά, όμως φέρνουν ανακούφιση στους ανθρώπους που τους αφορούν. Ενισχύουν το δικαίωμα των γυναικών και γενικώς των νέων ανθρώπων στην οικογενειακή ζωή.

Θεσμοθετήθηκε με τον νόμο 4440/2016 το δικαίωμα των γονιών με ανήλικο παιδί να παίρνουν άδεια με αποδοχές από τη δουλειά τους, λόγω ασθένειας του παιδιού τους, με μία ιατρική βεβαίωση. Το δικαίωμα αυτό φτάνει σε τέσσερις (4) εργάσιμες ημέρες ανά έτος. Και για τους τρίτεκνους και άνω, το δικαίωμα αυτό ανέρχεται σε πέντε (5) εργάσιμες ημέρες ανά έτος. Ενώ για τους γονείς των μονογονεϊκών οικογενειών, η άδεια αυτή φτάνει τις έξι εργάσιμες ημέρες ανά έτος.

Θεσπίστηκε για τις εργαζόμενες στα Κοινωφελή Προγράμματα εργασίας των Δήμων που βρίσκονται σε κατάσταση κυοφορίας πως μπορούν να απουσιάζουν από την εργασία τους για να υποβληθούν σε εξετάσεις προγεννητικού ελέγχου. Όλοι οι εργαζόμενοι στα Κοινωφελή Προγράμματα που είναι γονείς δικαιούνται είτε να προσέρχονται αργότερα είτε να αποχωρούν νωρίτερα από την εργασία τους κατά μία ώρα την ημέρα και μέχρι το παιδί τους να φτάσει στην ηλικία των τριάντα μηνών. Το δικαίωμα αυτό αποδίδεται ασφαλώς και στους θετούς γονείς παιδιού ηλικίας έως έξι ετών, με χρονική αφετηρία την υιοθεσία του παιδιού. Επίσης, κάθε γονέας παιδιού ηλικίας 4 έως 16 ετών ο οποίος εργάζεται στα Κοινωφελή Προγράμματα δικαιούται να απουσιάζει δύο ημέρες, σε σπασμένες ώρες ή ολόκληρη ημέρα κάθε φορά, προκειμένου να διευκολυνθεί στην παρακολούθηση της σχολικής επίδοσης του παιδιού του. 

Θεσπίστηκε η υποχρεωτική προσχολική αγωγή. Δηλαδή, με ένα μεταβατικό στάδιο τριών χρόνων, τα παιδιά 4 και 5 ετών θα πηγαίνουν στα νηπιαγωγεία και τα μικρότερα στους παιδικούς σταθμούς. Έτσι, όχι μόνο δεν θα χαθούν θέσεις εργασίας στου παιδικούς σταθμούς, αλλά θα μπορέσουν να ενταχθούν σε αυτά και τα 3χρονα που ως τώρα σε πολλές περιπτώσεις έμεναν εκτός, λόγω της παρουσίας των 4χρονων και 5χρονων στους παιδικούς σταθμούς. Το 2018 θα δημιουργηθούν 400 νέοι βρεφονηπιακοί σταθμοί για επιπλέον 10.000 παιδιά και επιπλέον 1.800 την περίοδο 2019-2020 και για 45.000 παιδιά, σχεδόν διπλασιάζοντας τους υφιστάμενους 2.800 σε 5.000 σταθμούς.

Διευρύνθηκε ο θεσμός του Ολοήμερου Νηπιαγωγείου και του Δημοτικού. Ορίστηκε ως εν δυνάμει Ολοήμερο το κάθε σχολείο, και όχι κάποια συγκεκριμένα, αρκεί να το ζητήσει συγκεκριμένος αριθμός μαθητών, μικρότερος μάλιστα από ότι πριν.  Εναρμονίστηκε το πρόγραμμά νηπιαγωγείων και δημοτικών, για να μπορούν οι γονείς που έχουν παιδιά και στα δύο να τα παίρνουν την ίδια ώρα. Και προβλέφθηκε προαιρετική πρωινή ζώνη 7:45- 8:30 τα νήπια-προνήπια των οποίων οι γονείς εργάζονται. Ενώ τα Ολοήμερα μπορούν να λειτουργήσουν και στις πιο απομακρυσμένες περιοχές της χώρας. Ακόμα και τα, πάνω από 800, ολιγοθέσια σχολεία της περιφέρειας έγιναν Ολοήμερα.
Άλλαξε το ωράριο στα Ειδικά Σχολεία και πλέον το μάθημα τελειώνει και σε αυτά στις 13:15 και όχι στις 12:15, που δημιουργούσε πρόβλημα στους γονείς.
Και βέβαια επιτεύχθηκε μια πολύ μεγάλη αύξηση των οικογενειακών επιδομάτων κατά 260 εκατομμύρια και θεσπίστηκε για πρώτη φορά το επίδομα στο πρώτο και στο δεύτερο παιδί.

Και όλα αυτά, ενώ το επόμενο διάστημα αναμένεται νομοθετική πρωτοβουλία για να βελτιωθεί το πλαίσιο αναδοχής, ώστε να σταματήσει η τεράστια αναμονή των οικογενειών για την υιοθεσία, όπως και η μακροχρόνια παραμονή των παιδιών στα ιδρύματα.

Όμως, ξέρουμε πως, όσο σημαντικά κι αν είναι τα μέτρα αυτά, θα αποδυναμώνονται διαρκώς όσο δεν λύνουμε το βασικό πρόβλημα που δημιουργεί αδυναμία σχεδιασμού του μέλλοντος των νέων ανθρώπων και ειδικά των γυναικών: το ζήτημα της σταθερής και πλήρους εργασίας. Και μπορεί η ανεργία των γυναικών έχει μειωθεί από το 27,9% τον Δεκέμβριο του 2016  στο 25,8% τον Δεκέμβριο του 2018, αλλά παραμένει απαράδεκτα υψηλή. Και η ριζική της μείωση είναι ένας διαρκής στόχος.

Αλλά δεν υπάρχουν στη ζωή μας μόνο οι εμφανείς καταστάσεις. Υπάρχουν πράγματα που τα έχουμε εξωθήσει στο περιθώριο και δεν τα βλέπουμε στην καθημερινότητά μας. Και υπάρχουν και γυναίκες που έχουν μπει στο περιθώριο και έχουν γίνει αόρατες. Όπως οι γυναίκες που βρίσκονται στις φυλακές. Πρόσφατα ιδρύθηκε ένα Δημοτικό σχολείο Δεύτερης Ευκαιρίας στις γυναικείες φυλακές Ελεώνα Θηβών. Σε ένα ίδρυμα όπου πολλές γυναίκες είναι έγκλειστες μεγαλώνοντας εκεί και τα παιδιά τους. Και που πολλές φορές έχουν μια τεράστια, μια συγκλονιστική όρεξη να μορφωθούν, ακόμη και να σπουδάσουν για να ξεφύγουν από τη μοίρα που γεννάει η φυλακή. Για να φτιάξουν ένα καλύτερο μέλλον για τα παιδιά τους. Για να γίνουν οι ίδιες με τον προσωπικό τους αγώνα ένα λαμπρό παράδειγμα για τα παιδιά τους. Για να μην ντρέπονται όταν τα κοιτάνε. Αλλά να νιώθουν υπερήφανες. Και πλέον, με ψηφισμένο νόμο του υπουργείου Παιδείας, για όλους τους ανθρώπους που ζουν στις φυλακές και επιθυμούν να συνεχίσουν τις σπουδές τους θα μπορούν να ιδρύονται και να λειτουργούν εκεί σχολεία όλων των βαθμίδων, δίνοντας το χέρι στους ανθρώπους που μέσα στις συνθήκες του εγκλεισμού θέλουν να απελευθερώσουν το μυαλό τους και να σχεδιάσουν ένα καλύτερο μέλλον.

Υπάρχουν όμως και άλλα πράγματα. Είναι οι σημαντικές θεσμικές αλλαγές που προκαλούν συνεπακόλουθες αλλαγές στο πεδίο της ιδεολογίας και της συνείδησης. Είναι η θέσπιση του Συμφώνου Συμβίωσης για τα Ομόφυλα Ζευγάρια και της Νομικής Αναγνώρισης Ταυτότητας Φύλου. Και ίσως κανείς αναρωτηθεί τι σχέση μπορεί να έχουν αυτά με την καταπίεση της γυναίκας. Όμως, εμείς ξέρουμε καλά, από τις αναλύσεις μας και από τις ιδεολογικές μας κατακτήσεις πως το σύνολο των κοινωνικών αντιλήψεων για το ρόλο των γυναικών στην κοινωνία, οι ιδέες και οι κοινωνικές σχέσεις που βρίσκεται στη βάση της καταπίεσης των γυναικών, αυτό που λέμε «πατριαρχεία», είναι αυτό ακριβώς που προκαλεί και την καταπίεση των ομοφυλόφιλων, των ατόμων με ομοερωτικό προσανατολισμό. Αυτή η φαλλοκρατική αντίληψη που υπάρχει παραδοσιακά και στις δυτικές κοινωνίες για τον υποδυέστερο χαρακτήρα των γυναικών και των ομοφυλόφιλων και που σήμερα την βλέπουμε να επιστρέφει δυναμικά, μέσω της ακροδεξιάς συντηρητικής ρητορικής που κερδίζει διαρκώς έδαφος στην Ευρώπη και τις ΗΠΑ. Εμείς είμαστε απέναντι σε όλα αυτά. Εμείς υποστηρίζουμε πως ο αγώνας για τα δικαιώματα όλων είναι αγώνας για τη δημοκρατία, μα και αγώνας αντιφασιστικός.

Αγώνας για την αξιοπρέπεια του ανθρώπου είναι και ο αγώνας ενάντια στο trafficking, την εμπορία ανθρώπων, το πεδίο εκμετάλλευσης γυναικών σε ολόκληρη τη γη. Και σύμφωνα με πρόσφατη έκθεση του ΟΗΕ, η Ελλάδα είναι μια από τις βασικές χώρες που διακινούνται θύματα σεξουαλικής εκμετάλλευσης. Ενώ, μια πρόσφατη έρευνα του Οργανισμού Θεμελιωδών Δικαιωμάτων (2014) καταδεικνύει πως η κατάσταση στην ΕΕ σχετικά με τη βία κατά των γυναικών είναι πιο σκληρή από όσο ίσως υποθέτουμε. Το ποσοστό των γυναικών που έχει πέσει θύμα σωματικής ή και σεξουαλικής βίας στην Ευρώπη, από την ηλικία των 15 ετών και άνω είναι 1 στις 3 γυναίκες (33%). Μιλάμε για 62 εκατομμύρια γυναίκες. Και μέσα σε έναν μόλις χρόνο, 13 εκατομμύρια γυναίκες είχαν ζήσει κάποια μορφή ψυχολογικής βίας από τον σύντροφο τους, όπως δημόσιο εξευτελισμό ή απαγόρευση εξόδου από το σπίτι. Και το πιο σκληρό δεδομένο: κάθε χρόνο πεθαίνουν 3.500 γυναίκες λόγω ενδοοικογενειακής βίας στις 28 χώρες μέλη της ΕΕ.

Ήταν, λοιπόν, κάτι παραπάνω από ώριμη η εισαγωγή στη Βουλή, σήμερα, 8 Μαρτίου 2018, με πρωτοβουλία της κυβέρνησης, του νομοσχεδίου για την εφαρμογή της Σύμβασης της Κωνσταντινούπολης. Οι ρυθμίσεις που εισάγονται περιλαμβάνουν:

Την ενίσχυση της ποινικής νομοθεσίας για την αντιμετώπιση εγκλημάτων που διαπράττονται σε βάρος των γυναικών (ακρωτηριασμός γεννητικών οργάνων, stalking, «εγκλήματα τιμής»)

Την κατάργηση της διάταξης του Ποινικού Κώδικα που προβλέπει πως δεν ασκείται ποινική δίωξη σε υπαίτιο αποπλάνησης ανηλίκου αν στο μεταξύ τελέστηκε γάμος μεταξύ τους

Την τροποποίηση του νόμου για την ενδοοικογενειακή βία, για να επιτευχθεί η αποτελεσματικότερη κι ευρύτερη εφαρμογή του.

Την τροποποίηση του νόμου περί όπλων, ώστε να μην χορηγούνται άδειες σε όσους διώκονται ή έχουν καταδικασθεί για αδικήματα ενδοοικογενειακής βίας.
Την ακύρωση της διαδικασίας επιστροφής στις χώρες τους όσων αλλοδαπών γυναικών έχουν υποστεί ενδοοικογενειακή βία.

Η 8η Μαρτίου, λοιπόν, υπάρχει για να μιλάμε και κυρίως για να αγωνιζόμαστε απέναντι σε όλα αυτά. Σήμερα που τόσες πολλές γυναίκες, εδώ, δίπλα μας αγωνίζονται σκληρά για το πιο βασικό δικαίωμα, για τη ζωή και την αξιοπρέπεια. Σήμερα που ένα σύμβολο αυτού του τεράστιου αγώνα τους είναι η Νάντια Μουράντ Μπαζί. Είναι το κορίτσι αυτό που είχε πέσει θύμα βιασμού από τους τζιχαντιστές του ISIS και που πριν δύο χρόνια συνάντηση στο Μέγαρο Μαξίμου ο πρωθυπουργός. Μια γυναίκα που έχει κάνει αυτήν την τραγική εμπειρία της σημαία του αγώνα ενάντια στην καταπίεση των γυναικών. Που προβάλει τις πληγές της για να ευαισθητοποιήσει τον κόσμο και να γλιτώσει άλλες γυναίκες από παρόμοια μοίρα. Το δικό της πρόσωπο έχει αυτή η μέρα.

Μα και πολλά άλλα.
Έχει τα πρόσωπα των γυναικών που με την στάση τους δείχνουν καθημερινά την τεράστια δύναμη τους και το ότι μπορούν να κατακτήσουν ότι τους αξίζει
Το πρόσωπο της Μάγδας Φύσσα, που μπροστά της υποκλινόμαστε στη δύναμη της μητέρας και της αγωνίστριας και στεκόμαστε δίπλα της.

Το πρόσωπο της Κωνσταντίνας Κούνεβα, που ως εργαζόμενη, συνδικαλίστρια, μετανάστρια, μητέρα, γυναίκα και σήμερα ευρωβουλευτής στάθηκε απέναντι στις πιο σκληρές και μαύρες πτυχές του νεοφιλελευθερισμού.

Έχει τα πρόσωπα των γιαγιάδων των νησιών μας, που με την προσφορά τους στους πρόσφυγες έστρεψαν τα φώτα όλου του κόσμου στη χώρα μας και έδωσαν έναν παγκόσμιο μάθημα ανθρωπιάς σε όλους τους λαούς, από αυτήν εδώ τη γωνιά της γης.

Μα έχει και τα πρόσωπα των 11 οροθετικών γυναικών που διαπομπεύτηκαν χυδαία πριν κάποια χρόνια από δράσεις της ελληνικής πολιτείας. Και οφείλουμε να δεσμευτούμε συνολικά ως κοινωνία πως δεν θα επιτρέψουμε ποτέ ούτε μια τέτοια ταπείνωση ανθρώπων ούτε έναν τέτοιο εξευτελισμό των θεσμικών οργάνων του κράτους, μια τέτοια ασύληπτα αντιανθρωπιστική συμπεριφορά των θεσμών. 

Η μέρα αυτή έχει και τα πρόσωπα της Ιστορίας μας.
Έχει το πρόσωπο της γυναίκας της Πίνδου. Τα πρόσωπα των νεαρών ανταρτισσών που πολέμησαν τους Ναζί στην Κατοχή. Των κρατούμενων στις Γυναικείες Φυλακές Αβέρωφ που ο αγώνας τους για τη δημοκρατία και την ελευθερία του λαού τις οδηγούσε μέχρι και το εκτελεστικό απόσπασμα. Τα πρόσωπα των γυναικών στα ξερονήσια που τους ζητούνταν να υπογράψουν δήλωση αποκήρυξης του κομμουνισμού για να μην τους πάρουν τα παιδιά τους. Των γυναικών που χωρίς ποτέ να το μάθουν τους πήραν από τα βρεφοκομεία τα παιδιά τους, γιατί το Παλάτι δεν τις έκρινε άξιες να τα μεγαλώσουν. Η μέρα αυτή έχει τα πρόσωπα των κοριτσιών του Πολυτεχνείου. Έχει τα πρόσωπα των γυναικών που βγήκαν μπροστά στη Μεταπολίτευση και αγωνίστηκαν για το στέριωμα της Δημοκρατίας. Έχει το πρόσωπο της Μελίνας Μερκούρη και του αγώνα που έδωσε μέσα και έξω από την Ελλάδα για την ελευθερία και τον πολιτισμό. 

Η μέρα αυτή είναι για την γυναίκα όλων των καιρών. Για την γυναίκα της κρίσης. Για την γυναίκα του μέλλοντος. Του μέλλοντος μας. Δεν λέμε μόνο χρόνια πολλά. Λέμε, κυρίως, καλούς αγώνες.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου