Πόσο εύκολα απειλείς με φόλα;

http://www.enet.gr/?i=news.el.article&id=87391
ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ

Πόσο εύκολο είναι για κάποιον μη φιλόζωο να απειλήσει έναν φιλόζωο ότι θα βάλει φόλα στο γάτο του; Πανεύκολο! Σύμφωνα με την επιστολή αναγνώστη μας που δημοσιεύουμε αυτούσια παρακάτω, αρκεί μια πατημασιά του γάτου πάνω στο ολοκαίνουριο αυτοκίνητο του μη φιλόζωου γείτονα! Εφόσον οι αρμόδιες αρχές δεν εφαρμόζουν το νόμο που προστατεύει κατά το ελάχιστο τους τετράποδους φίλους μας, ο καθένας μπορεί να απειλεί ότι θα βάλει φόλα σε ένα προστατευόμενο ζώο χωρίς να φοβάται τις συνέπειες αφού, πιθανότατα, αυτές δεν θα υπάρξουν! Τα σχόλια δικά σας.

Ο γείτονας του παραπάνω ορόφου, συνταξιούχος στρατιωτικός με δυο παιδιά, εκ των οποίων ο μικρότερος κάνει το μεταπτυχιακό του στην Αγγλία σε θέμα σχετικό με τη διαχείριση των υδατικών πόρων, κι εγώ στον πιο κάτω όροφο, είμαι ο «αποκάτω» και αυτός ο «αποπάνω». Ο «αποπάνω» λοιπόν, όπως και οι περισσότεροι Έλληνες μικρο- , μεσο- και γενικά αστοί, εκπλήρωσε πρόσφατα το όνειρό του αγοράζοντας μια μαύρη σπορ λιμουζίνα στην οποία με τη καθημερινή του φροντίδα, πλύσιμο, σκούπισμα , ξεσκόνισμα, χάιδεμα, κλπ, δείχνει τη μεγάλη του αγάπη και στοργή. Την ίδια στιγμή αγόρασε και ο μεγάλος γιος του ένα μαύρο cabrio εκπληρώνοντας και αυτός τόσο το όνειρο το δικό του όσο και του πατέρα του ο οποίος καμαρώνει για τις αρχές και αξίες οι οποίες περνούν από γενιά σε γενιά με επιτυχία χάρη και στα χαρισματικά του γονίδια (και στο κράτος φυσικά, που αντί να επενδύσει σε δημόσιες συγκοινωνίες, μείωσε το τέλος ταξινόμησης ώστε να αυξηθεί περαιτέρω ο στόλος των ι.χ.) Επειδή όμως αυτά τα αυτοκίνητα «δεν είναι για κάθε μέρα», αποφασίσανε να κρατήσουνε και τα δυο παλιά τους αυτοκίνητα. Έτσι, κάθε λίγο και λιγάκι η πυλωτή της πολυκατοικίας μετατρέπεται σε πλυντήριο αυτοκινήτων των «αποπάνω», κατασπαταλώντας τους υδατικούς πόρους τους οποίους εξοντωτικά αλλά μάταια προσπαθεί ο μικρός γιος στο μεταπτυχιακό να διαχειριστεί.

Ο «αποκάτω», εγώ δηλαδή, δεν είχε περάσει πολύς καιρός που αποφάσισα να αφήσω το γάτο μου ελεύθερο στη γειτονιά, απ’ όπου άλλωστε τον είχα περιμαζέψει όταν ήταν μικρό γατάκι, διασφαλίζοντάς του ασφαλώς τα προς το ζειν, αφού ύστερα από μια ξαφνική και απρόσμενη βόλτα του στη γειτονιά, μας ανακοίνωσε με λύπη ότι αποφάσισε να πάρει το δρόμο του. Για να μπείτε καλύτερα στη ψυχολογία της ιστορίας το γάτο τον αφήναμε κάθε πρωί ελεύθερο στη γειτονιά και το μεσημέρι τον μαζεύαμε, μέχρι που μια μέρα ο γάτος χάθηκε. Ρωτώντας δεξιά και αριστερά μάθαμε ότι ο γάτος εθεάθη πάνω στην οροφή κινούμενου αυτοκινήτου, όπου είχε αποκοιμηθεί, μέχρι που ο οδηγός ξεκίνησε μαζί με το γάτο. Ακολούθησε μια εκστρατεία ανεύρεσης του γάτου η οποία ενεργοποίησε πολλά παιδιά της ευρύτερης περιοχής δίνοντας νόημα στο παιχνίδι τους και εξάπτοντας τη φαντασία τους (ακούσαμε τις πιο αντιφατικές και περίεργες αλλά συνάμα χαριτωμένες ιστορίες). Τελικά χάρη στη παρατηρητικότητα μερικών παιδιών του δημοτικού και δυο χαριτωμένων και ευγενέστατων γιαγιάδων (από εκείνες που βγάζουν τη καρέκλα του καφενείου στις εναπομείνασες αυλές και παρατηρούν το δρόμο) ο γάτος βρέθηκε αρκετά οικοδομικά τετράγωνα μακριά, προς μεγάλη χαρά τόσο των παιδιών, των οποίων τα μάτια λαμποκόπησαν όταν τα κεράσαμε παγωτά, όσο και της γιαγιάς για την οποία προτιμήσαμε ένα κουτί γλυκά για διαβητικούς. Από εκείνη λοιπόν τη μέρα ο γάτος δεν μπορούσε πια να μείνει σπίτι και ζήτησε να μένει ελεύθερος έξω.

Κάπου εδώ αρχίζει η εμπλοκή των δυο φαινομενικά ανεξάρτητων ιστοριών του γάτου και του «αποπάνω». Ένα μεσημέρι γυρνώντας στο σπίτι, ο «αποπάνω», που εξεπιτούτου είχε στήσει καραούλι καρτερικά περιμένοντας την επιστροφή μας, μας απείλησε ευθέως και εντόνως ότι θα ρίξει φόλα στο γάτο –ο οποίος για κακή του τύχη δεν παραδειγματίστηκε από την περιπέτειά του και εξακολουθεί να προτιμά τα αυτοκίνητα για το ραχάτι του- επειδή ανεβαίνει στο ολοκαίνουριο αυτοκίνητό του και του προκαλεί γρατζουνιές και «εγώ έδωσα 30.000 ευρώ και δεν μπορώ να ανεχτώ αυτή την κατάσταση»! Προς απόδειξη των λόγων του και μη αντιλαμβανόμενος τη γελοιότητα των ισχυρισμών και των πράξεων του μας είπε ότι έλεγξε τις πατημασιές του γάτου με μεγεθυντικό φακό! Η αλήθεια είναι ότι μπροστά σε τέτοιους ισχυρισμούς σαστίζεις καμιά φορά και δε ξέρεις πώς πρέπει ν’ αντιδράσεις, έτσι σύντομα μας άκουσε όλη η γειτονιά και μόνο η αστυνομία που δεν ήρθε.

Δεν ξέρω αν το καταλάβατε αλλά όλη η ιστορία έγινε όχι γιατί ο γάτος γρατζουνάει το αυτοκίνητο -όσοι έχετε αν όχι γατιά τουλάχιστον τη στοιχειώδη κοινή λογική ξέρετε ότι κάτι τέτοιο είναι αδύνατο- αλλά γιατί άφηνε πατημασιές στο πάντα φρεσκοπλυμένο καπώ, μετατρέποντας σε σισύφειο άθλο την προσπάθεια του «αποπάνω» το αυτοκίνητό του να ακτινοβολεί για να κρύψει την κενότητα του ιδιοκτήτη του. Η λύση λοιπόν είναι εύκολη και προκύπτει αβίαστα, ο γάτος πρέπει να αφανιστεί, μαζί με όποιον άλλο τολμά να θέσει υπό αμφισβήτηση την απατηλή λάμψη της ματαιοδοξίας μας. Άλλωστε πόσο μπορεί να μετράει ένας ημι-αδέσποτος κανελί γάτος με κουδουνάκι μπροστά σε μία ολοκαίνουρια λαμπερή μαύρη λιμουζίνα; Φαίνεται πώς αυτή είναι η παιδεία μας, αυτές οι προτεραιότητές μας, αυτό και το αξιακό υπόβαθρο πάνω στο οποίο πατάμε και βουλιάζουμε.