Τον Σταύρο Θεοδωράκη τον γνωρίσαμε οι περισσότεροι/ες μέσα από τους "Πρωταγωνιστές" του, όταν αυτοί προβάλλονταν από την ΕΡΤ. Από τότε είχαν διατυπωθεί επικριτικά σχόλια για την επάρκεια του νέου τηλεοπτικού αστεριού, όμως μέσα στην όλη νεφελώδη ευδαιμονία της σημιτικής περιόδου, οι φωνές αυτές χάθηκαν. Έμεινε η εικόνα ενός νέου δημοσιογράφου, που χειρίζεται αρκετά ευχάριστα (εώς "πιασάρικα") τα θέματα του, παίρνει ενδιαφέρουσες συνεντεύξεις και (ή επειδή) καταφέρνει να έχει ενδιαφέροντες καλεσμένους.Η παρουσία του Στ. Θεοδωράκη στην ιδιωτική τηλεόραση ήρθε ως επισφράγισμα αλλά και ως όξυνση αυτής της τακτικής, αλλά και αυτής της διαχείρισης της εικόνας του. "Εναλλακτικά" θέματα, συνήθως συνδυαζόμενα με ταξίδια-οδοιπορικά και εξωτερικά γυρίσματα, ενδιαφέρουσα σκηνοθεσία. Καμιά φορά θέματα σοκαριστικά, θελκτικά και για τους κατοίκους του ελληνικού αριστεροχωριού, όχι τόσο λόγω του βάθους της έρευνας, όσο εξαιτίας της δυνατότητας που προσέφεραν τα πλάνα των εκπομπών για διείσδυση της ματιάς μας σε απρόσιτα σημεία της πόλης και για την αίσθηση που μας παρείχαν πως συμμετέχουμε real-time σε οριακά (για το τηλεοπτικό κοινό) γεγονότα, από τα επεισόδια στις πιάτσες των αφρικανών ιερόδουλων μέχρι τις συγκρούσεις αντιφασιστών - χρυσαυγιτών το προηγούμενο καλοκαίρι, με την κάμερα να βρίσκεται μέσα στο πεδίο της μάχης.
Ενδιαφέροντα όλα αυτά και σίγουρα ικανοποιητικά μίας θεαματοβόρας ανάγκης του τηλεοπτικού κοινού (από την οποία κάθε άλλο παρά εύκολο είναι να αποδράσει κανείς!) να συμμετάσχει ως άμεσος (πλην ασφαλής) παρατηρητής σε γεγονότα για τα οποία η περιέργεια του έχει οξυνθεί. Όμως, όπως είπαμε, όλα αυτά τα εντυπωσιακά σκηνοθετικά επιτεύγματα καταφέρνουν εν τέλει να σκεπάσουν αποτελεσματικά την ένδεια της ανάλυσης, το ρηχό χαρακτήρα πολλών ρεπορτάζ, που σπανίως μας πάνε πέρα από το προφανές. Και ας προσθέσουμε και την επίμονη προσπάθεια του Θεοδωράκη να μιλάει με την επιτηδευμένα βαθιά και (όσο το επιτρέπει ο ρόλος του) "αισθησιακή" φωνή του. Όταν ένας δημοσιογράφος διαχειρίζεται τον εαυτό του ως οιονεί sex symbol, κάνει δεν πάει καλά.
Δεν θα μας απασχολούσαν όλα αυτά (τουλάχιστον γραπτώς) αν δεν είχαμε μέσω του νέου site όπου γράφει ο κ. Θεοδωράκης, του protagon.gr, μία σειρά από δείγματα μίας άλλης πτυχής του δημοσιογραφικού του έργου, αυτής του απολογητή της εξουσίας. Σκληρή κατηγορία; Ωραία, ας μιλήσουν λοιπόν τα γραπτά.
Σε άρθρο του υπό τον τίτλο "Οι αλήθειες του προβοκάτορα", ο κ. Θεοδωράκης πλέκει ένα εγκώμιο του Θ. Πάγκαλου. Στόχος λοιπόν είναι απλώς η εξύμνηση ενός πολιτικού; Όχι! Στόχος είναι η υπεράσπιση ενός συστήματος διά της υποστήριξης του πλέον ακραίου πολιτικού επαγγελματία του, του κ. Πάγκαλού. Για να δούμε τι μας λέει ο κ. Θεοδωράκης.
Σταχυολογώ:
Μετά ο κ.Πάγκαλος επιτέθηκε στον κ.Τσίπρα κατηγορώντας ότι είναι υπέρ της διάλυσης των πάντων γιατί τίθεται επικεφαλής διαδηλώσεων που περιλαμβάνουν εξωκοινοβουλευτικά στοιχεία κλπ κλπ. Ανεξαρτήτως της εριστικής φρασεολογίας που αρέσκεται να χρησιμοποιεί ο κ.Πάγκαλος υπάρχει ένα ερώτημα για τις διαμαρτυρίες των κομμάτων της Αριστεράς. Ποιες από αυτές τις κινητοποιήσεις θα ήταν αποδεκτές αν τις οργάνωναν τα κόμματα της Δεξιάς;
Και συνεχίζει:
Να σας δώσω ένα παράδειγμα:ο Συνασπισμός και οι Βουλευτές του μετά από σύντομη μάχη με τις αστυνομικές δυνάμεις, πέτυχαν να αναρτήσουν ένα πανό στην πρόσοψη της Βουλής εναντίον των οικονομικών μέτρων. (...) Τις ίδιες ώρες το ΛΑΟΣ του κ.Καρατζαφέρη έδινε μάχη για να μην πάρουν την ελληνική ιθαγένεια οι μετανάστες που ζουν στην Ελλάδα. Τι θα λέγαμε λοιπόν αν οι βουλευτές του Ορθόδοξου Συναγερμού, με σταυρούς, μανουάλια και ελληνικές σημαίες, απωθώντας τους αστυνομικούς, ανέβαιναν τα σκαλοπάτια τις Βουλής και έβαζαν ένα πανό που θα έλεγε «έξω οι ξένοι» ή κάτι τέτοιο πιο εκλεπτυσμένο; «Έλληνας γεννιέσαι δεν γίνεσαι», ας πούμε, στην πρόσοψη του υπουργείου Εσωτερικών.
Τι θα λέγαμε κ. Θεοδωράκη; Θα υποστηρίζαμε πως το πρόβλημα είναι η ανάρτηση του πανό καθεαυτή; Όχι βέβαια! Θα λέγαμε πως το πρόβλημα είναι το μήνυμα του πανό που προσβάλλει τη δημοκρατία και τον ανθρωπισμό και άρα τα σύμβολα της όπως η Βουλή.
Το θέμα είναι άλλο. Εσείς τι θα λέγατε κ. Θεοδωράκη; Ή μάλλον, τι μας λέτε τώρα; Πως όποια κίνηση συνίσταται σε άνοιγμα πανό μπροστά στη Βουλή είναι εξίσου αποδεκτή αν γίνεται νόμιμα (ακόμη κι αν προωθεί ρατσιστικά συνθήματα) και εξίσου απαράδεκτη (ακόμη κι αν υπερασπίζεται κοινωνικά δικαιώματα κατεκτημένα με αίμα) αν γίνεται με "τζαρτζάρισμα" με την αστυνομία ! Και εν τέλει πως έχει δίκιο ο κ. Πάγκαλος και όλο το σύστημα ΠΑΣΟΚ (δηλαδή και τα φιλικά ΜΜΕ, στα οποία, ω, τι σύμπτωση δουλεύει χρόνια τώρα ο κ. Θεοδωράκης!) όταν κατηγορούν την Αριστερά για τις κινητοποιήσεις των εργαζομένων, όταν κατηγορούν τον Μανώλη Γλέζο πως "επιτέθηκε" (!!!) στη φρουρά της Βουλής. Αλήθεια, το γεγονός καθαυτό πως η αστυνομία τραβολογούσε βουλευτές του ελληνικού Κοινοβουλίου εμποδίζοντας τους να ανοίξουν ένα πανό, λέει κάτι σε αυτήν την περίεργη (δηλαδή φιλοκυβερνητική!) επιλεκτική νομιμοφροσύνη του κ. Θεοδωράκη;
Περί λάμψης απολογητικών τηλεαστέρων, έτερον ουδέν!
Ολόκληρο το άρθρο βρίσκεται εδώ: http://www.protagon.gr/Default.aspx?tabid=70&smid=382&ArticleID=1861&reftab=37&t=Οι-αλήθειες-του-προβοκάτορα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου