Ένα πολύ καλό άρθρο για την τακτική(;;;) της κυβέρνησης σε σχέση με την κρίση από τον... αθλητικογράφο (!) Διονύση Ελευθεράτο.
http://www.sday.gr/page.ashx?pid=2&aid=7080&autid=2
Ποιος είπε ότι η 25η Μαρτίου συνδέεται μόνο με τη γνωστή επέτειο του 1821; Μία ακόμα επέτειος της ίδιας ημέρας αξίζει κάποια υπόμνηση, διότι «κολλάει» στη σημερινή συγκυρία: στις 25 Μαρτίου 1957 υπογράφηκε η Συνθήκη της Ρώμης, με την οποία ιδρύθηκε η Ευρωπαϊκή Κοινή Αγορά, που αργότερα εξελίχθηκε στην ΕΟΚ και, τέλος, στη σημερινή Ευρωπαϊκή Ενωση.
Το 1957 ιδρυτικά μέλη ήταν οι Γαλλία, Δυτική Γερμανία, Ολλανδία, Βέλγιο, Ιταλία, Λουξεμβούργο. Σήμερα, τόσες δεκαετίες αργότερα, δεν μπορείς να μη θαυμάσεις –με το στόμα ανοιχτό– τόσο το... δημοκρατικό πνεύμα που διέπει τη λειτουργία της Ε.Ε. όσο και την «ωραία ατμόσφαιρα» στις σχέσεις μεταξύ των κρατών-μελών.
Για το πρώτο αρκεί μια υπόμνηση: το 2005 υποτίθεται ότι θα διεξάγονταν παντού δημοψηφίσματα για να εγκριθεί το Ευρωσύνταγμα. Εγιναν στη Γαλλία και την Ολλανδία –ιδρυτικές χώρες αμφότερες. Και στις δύο το Ευρωσύνταγμα καταψηφίστηκε. Τότε, ω του θαύματος, τα δημοψηφίσματα σταμάτησαν...
Για την «ωραία ατμόσφαιρα» υπάρχει κάτι τωρινό, που αφορά μάλιστα εμάς. Οχι επί του πιεστηρίου, αλλά επί του πληκτρολογίου: την ώρα που γράφονται αυτές οι αράδες –βράδυ Τρίτης προς Τετάρτη– μαθεύτηκε ότι ο γερμανικός ποιμενικός (Βερολίνο) γρύλισε αγριεμένος προς τη μεριά του γαλλικού μπουλντόγκ (Παρισιού) και έτσι έπεσε σαν τη γραμμή Μαζινό η γραμμή της κυβέρνησης Σαρκοζί για παροχή βοήθειας εκ μέρους της Ε.Ε. προς την Ελλάδα. Πριν από τη Σύνοδο η ευρωπαϊκή γραμμή πλεύσης τροποποιήθηκε περίπου ως εξής: «Σπρώχνουμε την Ελλάδα προς το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο με μια διαδικασία που έχει την αιγίδα της Ε.Ε., αλλά όχι απτή βοήθεια από την Ε.Ε. Αν κάποιες χώρες και οι τράπεζές τους θέλουν να βοηθήσουν την Ελλάδα, ας το κάνουν κατά μόνας».
Τάδε έφη Βερολίνο και οι Γάλλοι έκαναν πίσω. Ετσι, μέρες που 'ναι, δεν θα θυμηθούμε τα έργα του Ντελακρουά, ούτε θα κάνουμε παραλληλισμούς με τη δράση των Γάλλων φιλελλήνων. Το βέβαιο είναι πως οι Γάλλοι είχαν τους δικούς τους λόγους να τάσσονται υπέρ της ευρωπαϊκής αρωγής στην Ελλάδα. Πρώτον, οι τράπεζές τους έχουν δανείσει στο ελληνικό κράτος γύρω στα 75 δισεκατομμύρια ευρώ, δηλαδή περισσότερα απ' όσα χορήγησαν τα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα κάθε άλλης χώρας. Επιθυμούν διακαώς, λοιπόν, οι Γάλλοι να δουν μια Ελλάδα που θα μπορεί να αποπληρώνει με συνέπεια. Δεύτερον, το Παρίσι έχει να τελειώσει τη «δουλειά» της πώλησης των έξι φρεγατών στην Αθήνα. Από εκεί και πέρα αρχίζει η «ωραία ατμόσφαιρα» –με εμάς αφορμή, όχι αιτία... Κατά τις προηγούμενες ημέρες ο γαλλικός Τύπος έβριθε «πολεμικών» τόνων εναντίον του Βερολίνου. Η «Monde» έγραφε πως είναι απαράδεκτο η Γερμανία από τη μία πλευρά να «γραπώνει» όλα τα πλεονεκτήματα της ενιαίας αγοράς, να κάνει το 44% των εξαγωγών της στην Ε.Ε., να κερδίζει –έτσι– από τη χρέωση των εταίρων της και από την άλλη να αδιαφορεί για τις χρεωμένες χώρες.
Οι Γάλλοι δυσφορούν με τον τρόπο με τον οποίο το Βερολίνο κουμαντάρει την ενιαία αγορά. Το 1994 οι εξαγωγές αντιπροσώπευαν το 23% του γερμανικού ΑΕΠ, αλλά το 2008 είχαν ξεπεράσει το 47%. Στη συνολική αγορά της ευρωζώνης, στα μέσα της δεκαετίας του '90 η Γερμανία κάλυπτε το 25%, η Γαλλία το 18,5 %, η Ιταλία το 17%. Το 2009 η Γερμανία κατείχε το 27%, η Γαλλία έπεσε κάτω από το 13% και η Ιταλία ήταν στο 10%.
Αυτά με αφορμή τη μία επέτειο –εκείνη του 1957. Αν, τώρα, υπάρχει κάποιος λόγος να συνενώσου- με την Επανάσταση του 1821 (που, ειρήσθω εν παρόδω, δεν άρχισε την 25η Μαρτίου) με τον σουρεαλισμό, αυτός ο λόγος είναι απλός: ο συγκλονιστικός τρόπος με τον οποίο ο George σήκωσε το φλάμπουρο εναντίον των κερδοσκόπων και των Γερμανών κοτζαμπάσηδων θα μπορούσε να ξαναγράψει την ιστορία. Να ανοίξει τα μυαλά στρατηγών, πολιτικών, πολιτικών επιστημόνων, διαπραγματευτών, σκακιστών. Μετρ της τακτικής και της στρατηγικής ο άτιμος. Φανταστείτε, λοιπόν, τους αρματολούς και τους κλέφτες να διαμηνύουν στους Τούρκους: «Πίσω, ορέ, διαφορετικά θα χτυπήσουμε το κεφάλι μας στον τοίχο». Οι Τούρκοι θα έτρεμαν από φόβο μήπως οι γκιαούρηδες, χτυπώντας το κεφάλι στον τοίχο, θα πάθαιναν διασείσεις κι αμνησίες. Διότι τότε θα ξεχνούσαν τα χαράτσια που έπρεπε να πληρώσουν. Τι ρωτήσατε; «Ποια σχέση έχει ο George με αρματολούς και κλέφτες»; Α, όλα κι όλα. Αρματολός είναι, διότι, όπως είπε κι ο ίδιος, αρματώθηκε κι άφησε το γεμάτο πιστόλι πάνω στο τραπέζι. Για το «κλέφτης», τι να πω; Ισως οι «αιτιολογημένες» αρπαγές εισοδημάτων να παραπέμπουν στον κομψότερο όρο σοσιαληστής.
Αξίζει τον κόπο να δούμε πώς ακριβώς κινήθηκε η παρέα των μαθητευόμενων μάγων του George, προτού καν ο αγέρωχος ποδηλάτης στρίψει το μουστάκι του και πει σε αυτή τη γερμανική θηλυκή εκδοχή του Μέτερνιχ, τη Μέρκελ: «Ανγκελα, ρίξε τ' άρματα, εμείς δεν προσκυνάμε/κι αν η Ευρώπη δεν βοηθά, στο Δου Νου Του θα πάμε». Αξίζει, διότι τίποτε δεν προκύπτει ως κεραυνός εν αιθρία. Ούτε καν τα ρεσιτάλ ανικανότητας και οι επιδείξεις του τύπου «πώς να βάζουμε πολλά αυτογκόλ». Για να πείσουν την ελληνική κοινωνία να δεχθεί αγόγγυστα όλα τα «δύσκολα μα αναγκαία μέτρα», ο George και η παρέα του έφερναν διαρκώς την καταστροφή: φτάσαμε στο χείλος του γκρεμού, έχουμε κάτι σαν πόλεμο, διακυβεύεται η εθνική μας υπόσταση, τα ταμεία σε λίγο δεν θα έχουν ευρώ τσακιστό. Πώς διάολο είναι δυνατόν να τα λες αυτά κάθε Δευτέρα, Τετάρτη και Παρασκευή και κάθε Τρίτη, Πέμπτη, Σάββατο να κλαψουρίζεις επειδή οι κερδοσκόποι αμαυρώνουν την εικόνα της χώρας, διογκώνοντας τα δημοσιονομικά της προβλήματα; Αν εσύ δεν φουσκώνεις τα πράγματα (που τα φουσκώνεις σε βαθμό κακουργήματος), τότε λένε την αλήθεια και οι κερδοσκόποι...
Με τι μούτρα να διαμαρτυρηθείς στους Γερμανούς επειδή η Deutsche Bank –παρέα με τη Goldman Sachs– πρωτοστάτησε τον Ιανουάριο στο κινδυνολογικό παιχνιδάκι που ανέβασε στο 6,2% το επιτόκιο αγοράς του ελληνικού ομολόγου, όταν το κλίμα το οποίο δημιουργούν αυτά τα τσακάλια είναι... ασορτί με τις οιμωγές του George και της παρέας του; Για να τρομοκρατήσουν τον κόσμο στην Ελλάδα ενίσχυσαν το παιχνίδι των αγορών σε βάρος της ελληνικής οικονομίας και –εν τέλει– κοινωνίας.
Μεγάλο κατόρθωμα! Δεν ήταν, όμως, το μόνο...Τι άλλο έκαναν; Ενάλλασσαν το αδίστακτο ψέμα με τη ραγιάδικη διστακτικότητα. «Δεν θα μπορέσουμε να δανειστούμε τώρα που χρειαζόμαστε», έσκουζαν, την ώρα κατά την οποία οι αγορές προσέφεραν τα πενταπλάσια (Ιανουάριος) και τα τριπλάσια (προσφάτως) απ' όσα ζητούσε το ελληνικό κράτος με την έκδοση των ομολόγων.
«Δεν θα πάρουμε λογικό επιτόκιο αν δεν κόψουμε μισθούς και επιδόματα», τσίριζαν. Πότε; Την ώρα που η Κινεζική Τράπεζα Εισαγωγών Εξαγωγών δάνειζε στη Σερβία με επιτόκιο μόλις 3% και δυνατότητα αποπληρωμής σε 15 χρόνια!
Αλήθεια, ρώτησε κανείς τους Κινέζους με ποια ανταλλάγματα θα προσέφεραν τέτοιες δανειακές διευκολύνσεις στην Ελλάδα; Οχι. Γιατί; Προφανώς για να μη δείξει η παρέα του George ότι αναζητεί λύσεις εκτός Ε.Ε. Οταν φάνηκε πως ο γερμανικός ποιμενικός κρατούσε κλειστή την πόρτα της ευρωπαϊκής βοήθειας, τότε ο George τι έκανε; Φόρεσε τη φουστανέλα και είπε το φοβερό «ένα, δυο, τρία, θα πάμε στο Δου Νου Του, για να μάθεις, Γερμανία».
Πίστευε στα σοβαρά ο George και η παρέα του ότι αυτό θα στρίμωχνε τη Μέρκελ; Γιατί; Γιατί να ιδρώσει το αυτί της; «Επειδή αν προσφύγει μια χώρα της ευρωζώνης στο ΔΝΤ πλήττονται το κύρος της Ε.Ε. και το ευρώ», απαντούσαν. Εμ, δεν είναι ακριβώς έτσι.
Πρώτον: το ειδικό βάρος της ελληνικής οικονομίας στην ευρωζώνη είναι ασήμαντο. Δεύτερον: από πολιτικής πλευράς η Ελλάδα έχει λοιδορηθεί σε μέγιστο βαθμό, φυσικά και με ευθύνη της κυβέρνησής της, η οποία όλον αυτόν τον καιρό δεν τολμούσε καν να υπενθυμίσει –εντός κι εκτός συνόρων– πως έξι χώρες της ευρωζώνης έχουν μεγαλύτερο δημόσιο χρέος. Αυτό το στραπατσάρισμα σημαίνει πως ο πολιτικός λεκές λερώνει ανεπαίσθητα την Ε.Ε. Το όνειδος επιβαρύνει τη χώρα που καταλήγει στο ΔΝΤ, ανεξαρτήτως του κατά πόσο ο George συνειδητοποιεί τι σημαίνει προσφυγή στο εν λόγω ταμείο. Τι ακριβώς σημαίνει; Θα το δούμε την επόμενη εβδομάδα. Επί του παρόντος, ας υπογραμμίσουμε την απλή απορία μας: ξέρει τι θέλει ο George ή απλώς πηγαίνει εκεί που τον οδηγούν οι αποτυχημένες μπλόφες του;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου