Ανταπόκριση από το Βερολίνο(Μ.Κ.)
Δυο ή τρία πράγματα που ξέρω γι' αυτές. Μερικά σχόλια για τις κινητοποιήσεις στα γερμανικά πανεπιστήμια, με όρους εξωτερικότητας- οπτική τουρίστα και εικόνα βασικά μόνο για το Βερολίνο.
Από την προήγουμενη κυρίως εβδομάδα ξεκίνησε ένας γύρος συνελεύσεων στη Γερμανία προς οργάνωση κινητοποιήσεων. Σε αντίθεση μάλλον με το "Bildungsstreik" το περασμένο καλοκαίρι, αυτή τη φορά δεν πρόκειται τόσο για δράσεις που έχουν δουλευθεί και προετοιμαστεί εδώ και καιρό, αλλά περισσότερο για αντανακλαστική αντίδραση- αξιοποίηση του ευνοϊκού κλίματος που διαμορφώνουν πανευρωπαϊκά οι κινητοποιήσεις στην Αυστρία. Το γεγονός αυτό ερμηνεύει κάπως και την πιο περιορισμένη μαζικότητα σε σχέση με το καλοκαίρι.
Οι γενικές συνελεύσεις αποφασίζουν ως επί το πλείστον την κατάληψη των σχολών, με τον όρο κατάληψη ωστόσο να έχει διαφορετικό περιεχόμενο από ό,τι στα καθ'ημάς και να σημαίνει την κατάληψη συγκεκριμένης αίθουσας εντός του πανεπιστημίου και όχι την παρακώλυση της εκπαιδευτικής διαδικασίας. Οι κατειλημμένοι χώροι εντός των πανεπιστημίων λειτουργούν ως ορμητήρια της οργάνωσης των κινητοποιήσεων, εκεί πραγματοποιούνται καθημερινά τα αντίστοιχα των συντονιστικών επιτροπών κατάληψης και συνέρχονται οι διάφορες ομάδες εργασίες που έχουν συγκροτηθεί .
Η συγκρότηση του πράγματος στο κάθε πανεπιστήμιο πραγματοποιείται μέσα από αρκετά αποκεντρωμένες λειτουργίες, με την έννοια ότι οι επιμέρους ομάδες εργασίας (όπως ομάδες διαμόρφωσης της αιτηματολογίας, ομάδα τύπου, ομάδα αντισεξιστικής δράσης, ομάδα αισθητικής των κινητοποιήσεων (ναι, ναι) κ.ά.) εργάζονται ανεξάρτητα και εμφανίζουν προς ψήφιση τα πορίσματά τους στη γενική συνέλευση, που πραγματοποιείται χωρίς ορατή διαμεσολάβηση παρατάξεων.
Σε σχέση με τα αιτήματα: περιστρέφονται εν γένει γύρω από την κριτική της Μπολόνια, ωστόσο έχουν μεγαλύτερο εύρος και απουσία σαφούς ιεράρχησης. Έτσι, αιτήματα με υλική διάσταση που συσπειρώνουν μεγάλα κομμάτια φοιτητών-τριών όπως η κατάργηση των απουσιολογίων από τα μαθήματα και η ελεύθερη πρόσβαση στα μάστερ (με την κατάτμηση του γερμανικού πτυχίου σε bachelor και master, οι θέσεις για τα master είναι πολύ λιγότερες αποκλείοντας μεγάλο αριθμό φοιτητών/τριών, ρευστοποιώντας με χειροπιαστό τρόπο τα επαγγελματικά δικαιώματα) συνυπάρχουν παράλληλα με αιτήματα για αποκλειστική χρηματοδότηση από το κράτος και ανεξαρτησία της έρευνας από επιχειρήσεις, καθώς και με αιτήματα εκδημοκρατισμού των πανεπιστημίων.
Γενικά πέφτει πολύς λόγος για το μορφωτικό ιδεώδες που χάθηκε, η λέξη καπιταλισμός ακούγεται συχνά, ενώ αρκετά ψηλά στην ατζέντα προβάλλουν ζητήματα όχι απλώς δημοκρατικής νομιμοποίησης οργάνων όπως η σύνοδος των πρυτάνεων -που παίζει ακριβώς τον ίδιο ρόλο όπως στην Ελλάδα για την οργάνωση της συναίνεσης γύρω από την αναδιάρθρωση- αλλά και οι δομές συνδιοίκησης εντός των παν/μίων. Είναι χαρακτηριστικό ότι επερωτάται η σύνθεση των ακαδημαϊκών οργάνων, που διασφαλίζει καθηγητική πλειοψηφία, και η αύξηση της φοιτητικής συμμετοχής αναδεικνύεται ως βασικό αίτημα. Μεγάλο βάρος δίνεται ακόμη στην επανεπεξεργασία των κανονισμών σπουδών, με άξονα την αναστροφή της προϊούσας εντατικοποίησης και την επανεισαγωγή μαθημάτων γενικού/ ελεύθερου χαρακτήρα.
Αποτελέσματα: ασαφή. Το βασικό (κατ' εμέ, γιατί στη συνέλευση σήμερα προτασσόταν η συνδιοίκηση.) αίτημα «μάστερ για όλους/ες» συναντά τη σαφή άρνηση υλοποίησης από πλευράς ακαδημαϊκών οργάνων, ενώ με πιο ήπια αιτήματα, όπως την κατάργηση των απουσιών, έχει μεν επιτευχθεί μία προσωρινή επαναδιαπράγματευση των πρακτικών σε ορισμένες περιπτώσεις και σε ορισμένα παν/μια, χωρίς ωστόσο να έχουν ληφθεί σαφείς και δεσμευτικές αποφάσεις.
Όσον αφορά στις προοπτικές, αυτές τις μέρες πραγματοποιείται ο δεύτερος γύρος συνελεύσεων. Με δεδομένο ότι η πανευρωπαϊκή ημέρα δράσης είναι ήδη παρελθόν, ο μόνος ορατός σταθμός είναι η σύνοδος των υπουργών παιδείας σε πανευρωπαϊκό επίπεδο τον επόμενο μήνα. Η απουσία σαφών χρονικών οροσήμων, το συντελεσμένο των επιθέσεων και η υποτίμηση της ανάδειξης αιχμών προφανώς δε διαμορφώνουν το πλέον πρόσφορο έδαφος. Έτσι, δυναμικές μειοψηφίες που ξαγρυπνούν στις καταλήψεις και οργανώνουν δράσεις κι ενημερωτικές εκδηλώσεις, συνυπάρχουν παράλληλα με μια πλειοψηφία φοιτητικού σώματος που λειτουργεί με όρους κανονικότητας. Σε κάθε περίπτωση όμως, η εκπαιδευτική αναδιάρθρωση δε γίνεται αντιληπτή ως κάτι το ουδέτερο, τετελεσμένο και μη αναστρέψιμο, το ζήτημα της ανατροπής του όλου ή πτυχών της τίθεται στην ημερήσια διάταξη, ενώ ένα μίνιμουμ δομών και συλλογικών διαδικασιών παρέχουν το ζωτικό χώρο για την ανάληψη αντίστοιχης δράσης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου