Το Πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ για τη Νέα Γενιά: αυτονομία και ισοτιμία

http://www.avgi.gr/article/10811/10385261/to-programma-tou-syriza-gia-te-nea-genia-autonomia-kai-isotimia

Η Νέα Γενιά δεν αποτέλεσε κομβικό στοιχείο της κυβερνητικής πρακτικής του ΣΥΡΙΖΑ. Και για να μην τα μπερδεύουμε, μέτρα υπέρ των νέων ανθρώπων υπήρξαν πολλά, ειδικά από τα υπουργεία Εργασίας και Παιδείας. Δεν υπήρξε, όμως, ένα κεντρικό σχέδιο που θα ένωνε τις επιμέρους πολιτικές σε ένα ενιαίο όραμα και θα αποτελούσε, στο κάτω-κάτω, και ένα τεστ για το πόσο ριζοσπαστική είναι η ταυτότητα του ΣΥΡΙΖΑ. Ένα σχέδιο που θα απαντούσε πρώτα από όλα στο εξής: Πως θέλουμε να ζουν οι νέοι σε δέκα χρόνια από τώρα; Αυτή την ερώτηση πρέπει να την απαντήσουμε τώρα. Και να βρει θέση στο νέο πρόγραμμα του νέου ΣΥΡΙΖΑ.

Μιλώντας για ένα κυβερνητικό σχέδιο για τη Νέα Γενιά, μιλάμε για την υποχρέωση του κράτους απέναντι στους νέους να διαμορφώσει το πλαίσιο που θα τους επιτρέψει να εκπληρώσουν δύο πρότυπα: του αυτόνομου νέου και του ισότιμου νέου. Ο αυτόνομος νέος είναι αυτός που έχει μια σταθερή και ικανοποιητική ως προς τα προσόντα του εργασία, αλλά και τη δυνατότητα διαβίωσης έξω από την οικογενειακή εστία. Ο ισότιμος νέος είναι αυτός που το κράτος του έχει παράσχει τα μέσα, ώστε να καλυφθούν τα μειονεκτήματα που οφείλονται στην ταξική και άλλη (πχ. γεωγραφική) θέση του.

Είναι προφανές ότι γι αυτούς τους δύο στόχους το πιο κρίσιμο πεδίο είναι αυτό της εργασίας, δηλαδή η ανάγκη να σχεδιαστεί ένα αναπτυξιακό μοντέλο που θα αξιοποιεί τα συγκριτικά πλεονεκτήματα των νέων επιστημόνων, αλλά και θα μεριμνά γι αυτούς που δεν έχουν πτυχίο πανεπιστημίου, τους οποίους συχνά ξεχνάμε. Δεν χρειάζεται να πούμε ότι τα μέσα για την επίτευξη αυτών των στόχων είναι τα ειδικά επενδυτικά προγράμματα για την αξιοποίηση του νεανικού επιστημονικού δυναμικού, η ενίσχυση της νεανικής επιχειρηματικότητας σε τομείς καινοτομίας, η ουσιαστική -επιτέλους- ανάπτυξη της Κοινωνικής Οικονομίας και η αξιοποίηση νέων ανθρώπων για ανανέωση παραδοσιακών μορφών παραγωγικής δραστηριότητας (πχ. συνεταιριστική αγροτική παραγωγή). Αλλά όλα αυτά δεν απαντούν, παρά σε βάθος χρόνου, στο πιο άμεσο πρόβλημα χιλιάδων νέων, το ζήτημα της στέγασης. Στο πως θα φύγουν από το παιδικό τους δωμάτιο! Κάτι που δεν θα μπορούν να κάνουν, ακόμα κι αν μειωθεί η ανεργία, όσο στα μεγάλα αστικά κέντρα τα ενοίκια εκτινάσσονται λόγω AirBnb. Η πιο πειστική λύση είναι ένα πρόγραμμα στέγασης στοχευμένο σε νέους 25 ως 30 ετών, με επιδότηση του ενοικίου τους, αλλά σε συνδυασμό με την αναζωογόνηση υποβαθμισμένων περιοχών, στις οποίες το κράτος θα κάνει αναπτυξιακές αλλά και πολεοδομικές παρεμβάσεις, όπως η ενοποίηση ακάλυπτων και η δημιουργία μεγάλων κοινόχρηστων χώρων.

Δομική για το μέλλον των νέων είναι η ευχέρεια πρόσβασης στην εκπαίδευση πάνω στο αντικείμενο που πραγματικά επιθυμούν, επιστημονικό ή επαγγελματικό. Πράγμα που σημαίνει πως, αν δεν φτιάξουμε ένα μεγάλο πρόγραμμα οικοδόμησης φοιτητικών εστιών, κάθε σύστημα ελεύθερης πρόσβασης στο πανεπιστήμιο μπορεί να πάει «άκλαυτο». Και πως, αν δεν βοηθήσουμε τους πτυχιούχους των ΕΠΑΛ από την περιφέρεια να μετακινηθούν στις άλλες πόλεις που έχουν πανεπιστήμια και θα τους προσφέρουν τα διετή επαγγελματικά προγράμματα που θεσπίσαμε και κατήργησε η ΝΔ, τότε ακόμη κι αν τα επαναφέρουμε θα έχουμε κάνει τη μισή δουλειά. Όπως και αν δεν κάνουμε, επιτέλους, ένα μεγάλο πρόγραμμα Σχολικού Επαγγελματικού Προσανατολισμού. Εξίσου κρίσιμο πεδίο είναι ο πολιτισμός και ο ελεύθερος Χρόνος. Κι εδώ, όσο σπουδαία θεάματα κι αν προσφέρουν οι πολιτιστικοί φορείς, θα μένουν ένα κτήμα των ολίγων, αν δεν φτιάξουμε μια Κάρτα Πολιτισμού Νέων με την οποία θα επιδοτείται το 50% των εισιτηρίων όλων των κρατικών πολιτιστικών φορέων. Όση υψηλή τέχνη κι αν προσφέρεται, δεν θα μπορούν ποτέ να την απολαμβάνουν μαζικά τα νέα παιδιά, αν δεν αναπτυχθούν εκτεταμένα προγράμματα στα σχολεία, με τη συμμετοχή νέων καλλιτεχνών από τους κρατικούς πολιτιστικούς φορείς, που θα εξοικειώνουν τους μαθητές με μορφές τέχνης που τους είναι ξένες, όπως η όπερα, η ζωγραφική, η κλασική μουσική, πράγματα που είναι στον πυρήνα της δυτικής κουλτούρας και του ίδιου του ανθρωπισμού. Και όσα νέα παιδιά κι αν καταφέρουν τελικά να καλλιεργήσουν τα ταλέντα τους, δεν θα μπορούν ποτέ να ζήσουν από αυτά, αν δεν τα βοηθάμε να συναντήσουν το κοινό τους, αν δεν διοργανώνει το κράτος μεγάλα πολιτιστικά φεστιβάλ στους δημόσιους χώρους και τα μνημεία των πόλεων μας με δωρεάν πρόσβαση, όπου θα δίνεται η ευκαιρία στους νέους καλλιτέχνες να παρουσιάζουν το έργο τους. Αν δεν δημιουργηθούν καλλιτεχνικά hubs, όπου θα προσφέρονται δωρεάν σε νέους καλλιτέχνες χώροι για πρόβες, studio ηχογράφησης, κ.λπ. Αν δεν χρηματοδοτηθεί η μετάφραση νέων Ελλήνων συγγραφέων σε άλλες γλώσσες. Και τέλος, δεν θα μπορούν οι νέοι να αθλούνται οργανωμένα και με ασφάλεια, αν δεν υπάρξει ένα πανελλαδικό πρόγραμμα απασχόλησης, ώστε να μένουν ανοιχτές μετά το μάθημα οι αθλητικές εγκαταστάσεις των σχολείων, κι αν δεν σχεδιαστεί μια παρέμβαση, ώστε τα παιδιά των οικογενειών που παίρνουν το ΚΕΑ να επιδοτούνται με το 50% του κόστους συμμετοχής σε αθλητικούς συλλόγους της γειτονιάς τους. Και ασφαλώς, καμία ισότητα δεν μπορεί να υπάρχει σήμερα πια χωρίς τη διάσταση της ψηφιακότητας, δηλαδή τη διασφάλιση της πρόσβασης στο διαδίκτυο όλων των περιοχών της χώρας -και των πιο απομακρυσμένων- και όλων των δημόσιων χώρων. Αλλά και χωρίς τη διαμόρφωση θεσμικών εργαλείων πολιτικής συμμετοχής και διαβούλευσης των πολιτών μέσω του ίντερνετ.

Άφησα για το τέλος το πεδίο της πάλης ενάντια στον κοινωνικό συντηρητισμό και τα στερεότυπα. Αν συνεχιστεί η συντηρητική αντεπίθεση που έχει σαλπίσει η ΝΔ και την ξεδιπλώνουν τα αλαλάζοντα πλήθη των μισαλλόδοξων φανατικών, τότε το επόμενο ρεύμα μετανάστευσης νέων δεν θα είναι μόνο οικονομικό, αλλά και πολιτισμικό. Θα φεύγουν από τη χώρα άνθρωποι που θα λένε πως «δεν αντέχω να ζω σε μια χώρα που οι μετανάστες, οι Ρομά και οι lgbtqi συμπολίτες μας καθυβρίζονται στο δρόμο, σε μια χώρα που νομίζει πως είναι το κέντρο της γης, αλλά δεν ξέρει τίποτα για τον εαυτό της, σε μια χώρα που θα κάνω παιδιά και δεν θα διδαχτούν στο σχολείο τίποτα για το ίδιο τους το σώμα». Τα ελάχιστα που πρέπει λοιπόν να ολοκληρώσουμε είναι η εισαγωγή της σεξουαλικής αγωγής στα σχολεία, ο πολιτικός γάμος των ατόμων ίδιου φύλου, ο νέος τρόπος διδασκαλίας των θρησκευτικών και της ιστορίας. Δηλαδή, τις παρεμβάσεις που θα ανοίξουν τα μάτια των νέων παιδιών και θα τα απομακρύνουν από το συντηρητισμό και την μισαλλοδοξία.

Εδώ όμως καραδοκεί ένα κλασικό λάθος. Αν νομίζουμε πως όλα αυτά είναι δουλειά μιας παντογνώστριας σχεδιαστικής κομματικής ελίτ, απλώς θα κάνουμε μια τρύπα στο νερό. Σαν τη φωτισμένη δεσποτεία, θα κάνουμε τα πάντα για το λαό, αλλά τίποτα από το λαό τον ίδιο. Εκεί έξω, σε ολόκληρη τη χώρα, υπάρχουν αναρίθμητα δίκτυα, συλλογικότητες και πρωτοβουλίες νέων ανθρώπων. Με κάποιους έχουμε ήδη γνωριστεί στα κυβερνητικά χρόνια. Με όλους, όμως, πρέπει να οργανώσουμε μια μεγάλη σειρά από συντεταγμένες συναντήσεις. Να πάμε εμείς σε αυτούς. Να τους εξηγήσουμε τι έκανε η κυβέρνηση για τους νέους. Να αφήσουμε να μας εξηγήσουν αυτοί τα λάθη και τις παραλείψεις μας. Και να διαμορφώσουμε το πρόγραμμά μας μαζί τους. Με τις οργανωμένες ομάδες των νέων επιστημόνων, καλλιτεχνών, αθλητών όλης της χώρας. Με αυτούς που ήδη δραστηριοποιούνται και προσφέρουν σημαντικό κοινωνικό έργο και φρέσκες ιδέες, χωρίς να έχουν καμία επαφή και βοήθεια από το κράτος. Γι αυτούς τους ανθρώπους ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ο πιο προνομιακός συνομιλητής. Και είναι οι άνθρωποι με τους οποίους θα χτίσουμε την επόμενη μέρα. Όχι μόνο με τα λόγια, αλλά και με τους κοινούς αγώνες.

Οι υποχρεώσεις του κράτους απέναντι στους νέους έχουν μια ιδιαιτερότητα. Αφορούν το παρόν, αλλά και το μέλλον τους. Αυτό τις κάνει ακόμα πιο βαριές. Κι εμάς, ακόμη περισσότερο υποχρεωμένους να δουλέψουμε γι αυτές. Όχι για να κερδίσουμε ξανά τις εκλογές. Αλλά για να έχει νόημα να τις κερδίσουμε.

Το μυστικό

https://www.efsyn.gr/stiles/apopseis/217452_mystiko

Να διαβάσουμε την «Ζωή εν τάφω» του Στράτη Μυριβήλη. Ή να δούμε την ομώνυμη σειρά της ΕΡΤ. Γιατί εκεί βρίσκονται όλα. Η ένθερμη στράτευση των εθελοντών του Α' Παγκοσμίου Πολέμου, η τραγωδία των μαχών, ο σταδιακός προβληματισμός και η αποστράτευση. Και οι λιποταξίες. Οχι, οι άνθρωποι δεν λιποτακτούσαν μόνο λόγω της φρίκης του πολέμου. Την είχαν ζήσει τη φρίκη αυτή ξανά στους Βαλκανικούς ελάχιστα χρόνια πριν. Αλλά στον νέο πόλεμο από ένα σημείο και μετά δεν έβρισκαν το νόημα.

Πολλοί Ελληνες στρατιώτες δεν καταλάβαιναν γιατί έπρεπε να πολεμούν. Είχαν ήδη απελευθερώσει τη Μακεδονία με τους Βαλκανικούς. Τώρα τι θα κέρδιζαν, ποιους θα προστάτευαν; Εκεί που πήγαιναν έβρισκαν συχνά ανθρώπους που μιλούσαν άλλες γλώσσες, που κάποιοι τους πίεζαν να δεχτούν πως είναι Σέρβοι, άλλοι μετά πως είναι Βούλγαροι κι αυτοί θέλαν μόνο να ζήσουν ειρηνικά.

Αυτή η αίσθηση πως αυτός ο πόλεμος δεν είναι τίποτα παραπάνω από μια σφαγή στην οποία οδηγούνται οι λαοί ώστε οι άρχουσες τάξεις των κρατών να διευθετήσουν ξανά τα σύνορά τους, έκανε στρατιώτες σε ολόκληρο τον κόσμο να αμφισβητήσουν το αν έπρεπε να είναι εκεί. Και από τα εκατομμύρια των ανθρώπων που χάνονταν για να κερδηθούν λίγοι πόντοι γης γεννήθηκε η σπουδαία αντιπολεμική λογοτεχνία του Μεσοπολέμου.

Τίποτε από όλα αυτά όμως δεν έγινε στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Γιατί εκεί ο εχθρός δεν ήταν, έτσι γενικώς, ο άλλος. Ο εχθρός τελικά ήταν ο φασισμός και ο ναζισμός, για τη μία πλευρά. Η «εβραϊκή πλουτοκρατία» και τα «κατώτερα είδη» ανθρώπου, για την άλλη. Για αυτό και οι λιποταξίες δεν γίνονταν τόσο για να αποφύγει κανείς τον πόλεμο, όσο για να πάει με το στρατόπεδο εκείνων που τον εξέφραζαν ιδεολογικά. Για αυτό και η μεταπολεμική λογοτεχνία δεν είναι γενικώς αντιπολεμική. Είναι αντιναζιστική, μιλάει για το δράμα των Εβραίων, είναι αντιολοκληρωτική.

Το «Ουδέν νεώτερον από το Δυτικό Μέτωπο» του Εριχ-Μαρία Ρεμάρκ δεν θα είχε γραφτεί μετά το Ολοκαύτωμα. Η φράση «Βλέπω να σπρώχνονται οι λαοί, να χτυπούν ο ένας τον άλλον και να σκοτώνονται δίχως να λένε τίποτα, δίχως να ξέρουν τίποτα, με τρέλα, πειθήνια κι αθώα» δεν θα μπορούσε να καθρεφτίσει το κλίμα του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Γιατί εκεί οι λαοί ήξεραν για τι χτυπιούνται. Ηξεραν για ποιο πράγμα πολεμάνε. Κι όσοι δεν ήξεραν από πριν, το έμαθαν επί τόπου.

Ηξεραν οι μεν ότι πολεμάνε για έναν κόσμο χωρίς φασισμό, οι δε ότι πολεμάνε για να απλωθεί παντού η Αρία Φυλή. Αποκτούσαν θέση. Ο πόλεμος είχε πολιτική ιδεολογία. Και για αυτό βρέθηκαν και τόσοι πολλοί συνεργάτες των ναζί κατακτητών και μάλιστα αντικομμουνιστές.

Αυτά είναι που ενοχλούν σήμερα τις κυρίες υπουργούς. Αυτές που με τον άχαρο τρόπο των βιαστικών κι ανίκανων ανθρώπων προσπάθησαν τόσο κωμικά και τόσο επικίνδυνα να φέρουν την Ιστορία στα μέτρα των πολιτικών τους πεποιθήσεων. Δεν ήρθε από το πουθενά αυτή η στάση. Εδώ και δεκαετίες ο αντιφασισμός έχει υποχωρήσει από τον δημόσιο λόγο και από την εκπαίδευση στην Ελλάδα.

Προφανώς κάποιοι φωτεινοί σχεδιαστικοί εγκέφαλοι απεφάνθησαν πως δεν υπήρχε κίνδυνος επανόδου των δολοφονικών αυτών ιδεών και άρα δεν χρειαζόταν να αναφερόμαστε τόσο πολύ στον αντιφασιστικό αγώνα, μια που στη συλλογική μνήμη των Ελλήνων αυτός συνδυαζόταν με την Αριστερά και άρα αυτή κέρδιζε πόντους.

Και ήρθε η κρίση που έφερε την άνοδο του εθνικισμού σε όλο τον αναπτυγμένο κόσμο και κατέρριψε με κρότο αυτές τις ανόητες πεποιθήσεις, οι οποίες όμως είναι ακόμα εδώ και εκτινάσσονται μέσα από τον ανιστόρητο λόγο των υπουργών. Κι έτσι βρεθήκαμε να συζητάμε αν οι παππούδες μας πολέμησαν τον φασισμό ή τον λαϊκισμό κι αν με τον αγώνα τους έδειξαν αυτοθυσία ή εθελοντισμό, λες και στο βουνό ανέβηκαν για να μαζέψουν υπογραφές για τη σωτηρία της αρκούδας της Πίνδου.

Κάθε εξουσία θέλει να έχει έναν λόγο επί του παρελθόντος. Γιατί το παρελθόν νοηματοδοτεί το παρόν και το μέλλον. Το παρελθόν της Δεξιάς αυτής της χώρας είναι βαρύ. Και το βρήκε μπροστά της στα χρόνια των μνημονίων, όταν δεν μπορούσε να βγάλει από πάνω της την (ανιστόρητη) ρετσινιά του γερμανοτσολιά. Αφού λοιπόν δεν αλλάζει η Δεξιά, θα αλλάξει η Ιστορία. Για να αλλάξει κι ο τρόπος που βλέπει τη Δεξιά ο λαός. Και για να ξεχάσει την Αριστερά. Οπως όλος ο κόσμος ξεχνάει τα εκατομμύρια νεκρών της Σοβιετικής Ενωσης κατά των ναζί και μαθαίνοντας Ιστορία από το Χόλιγουντ πιστεύει πως τον πόλεμο τον κέρδισαν οι Αμερικανοί. Τούτο είναι το μυστικό.

Ο επόμενος ΣΥΡΙΖΑ. Δύο ή τρία πράγματα που ξέρω γι' αυτόν

http://www.avgi.gr/article/10811/10178718/o-epomenos-syriza-dyo-e-tria-pragmata-pou-xero-gi-auton

Έχουμε την κακιά συνήθεια να θέτουμε τα λάθος ερωτήματα. Για παράδειγμα, ρωτάμε «πώς θα κερδίσει ο ΣΥΡΙΖΑ τις επόμενες εκλογές». Ενώ η κρίσιμη ερώτηση είναι «πώς θα έχει νόημα για τον κόσμο η ίδια η ύπαρξή του ΣΥΡΙΖΑ ως αριστερό κόμμα του 21ου αιώνα».

Αν δούμε το πράγμα έτσι, αυτομάτως ξεφορτωνόμαστε μια σειρά από άχρηστα δίπολα, του τύπου «μαζικό ή αριστερό κόμμα». Και βλέπουμε πως, για να έχει νόημα η ύπαρξη του ΣΥΡΙΖΑ, χρειαζόμαστε τρία πράγματα. Πρώτον, ένα νέο πρόγραμμα τετραετίας και μακράς προοπτικής, μια καθαρή εικόνα για το πως θέλουμε να γίνει η χώρα. Δεύτερον, ένα μεγαλύτερο κόμμα με διαφορετική σχέση με το χώρο και το χρόνο, δηλαδή με διαφορετικές διαδικασίες. Τρίτον, μία μεγάλη καμπάνια η οποία θα παρουσιάζει τα κυβερνητικά πεπραγμένα του ΣΥΡΙΖΑ.

Για το νέο πρόγραμμα πρέπει να εργαστεί μία αυτόνομη ομάδα στελεχών που δεν θα μπλέκεται στη βάσανο της συγκυρίας, δεν θα έχει άλλες χρεώσεις και θα μπορεί απερίσπαστη να συνεργάζεται με τα τμήματα του Κόμματος, με επιστημονικά ιδρύματα, πανεπιστημιακούς, αριστερούς και προοδευτικούς εμπειρογνώμονες από άλλες χώρες και ηπείρους. Όχι ασφαλώς για να φτιάξει το τελικό πρόγραμμα, αφού αυτό θα είναι πάντα δουλειά των πολιτικών οργάνων. Αλλά για να προτείνει τουλάχιστον δύο εναλλακτικούς δρόμους για κάθε ζήτημα. Από το ποια δομή θα έχει το νέο κοινωνικό κράτος, πώς θα ψηφιοποιήσουμε πλήρως τις δημόσιες υπηρεσίες για να μην είναι η επαφή μαζί τους ένα βασανιστήριο για τους πολίτες, και τι τύπου ξένες επενδύσεις θα θέλουμε να προσελκύσουμε, μέχρι το με τι μεθοδολογία θα διδάσκεται στα σχολεία η Ιστορία. Τα προηγούμενα χρόνια δεν είχαμε κάτι τέτοιο. Είχαμε κάποιες βασικές θέσεις για τα ζητήματα και από εκεί και πέρα όλα εξαρτιόνταν από τις σχεδιαστικές ικανότητες των υπουργών. Δεν μπορούμε, όμως, να πάμε ξανά έτσι. Χρειαζόμαστε έτοιμες λύσεις και ένα πρόγραμμα τόσο καθαρό που θα δίνει στους ανθρώπους την αίσθηση πως με την ψήφο τους συμμετέχουν σε μια μεγάλη αλλαγή στη χώρα.

Το νέο κόμμα ασφαλώς πρέπει να είναι μεγαλύτερο. Αλλά για να γίνει μεγαλύτερο, θα πρέπει να έχει ένα νόημα η ιδιότητα του μέλους του. Ας συνειδητοποιήσουμε πως όποιος μπαίνει σήμερα σε μια συνεδρίαση μιας τοπικής οργάνωσης του ΣΥΡΙΖΑ αντικρίζει την ίδια εικόνα που θα αντίκριζε αν έμπαινε στα γραφεία μιας αριστερής οργάνωσης στον Μεσοπόλεμο. Ένας άνθρωπος που κάνει μια εισήγηση, πολλοί από κάτω που ακούνε και μετά τοποθετούνται και στην καλύτερη περίπτωση στο τέλος αποφασίζουν κάποια δράση, είτε για ένα τοπικό ζήτημα είτε για την ανάδειξη των θέσεων του κόμματος. Η διαδικασία αυτή είναι απαραίτητη, αλλά δεν μπορεί να είναι η μοναδική. Είναι πια παρωχημένη και βαρετή, ακόμα και για εμάς που μεγαλώσαμε μέσα σε κομματικές διαδικασίες. Ήδη η γενιά των ανθρώπων που βρίσκονται γύρω στα 40 έχει αποκτήσει μέσω των smartphones μία εντελώς νέα σχέση με τον χρόνο και τον χώρο. Είναι μια γενιά που παρότι δεν γεννήθηκε με το κινητό στο χέρι, όπως οι μικρότεροι, έχει μάθει πια να έχει στο χέρι της όλη την πληροφορία και όλη τη δράση ανά πάσα στιγμή. Είναι μια γενιά, δηλαδή, που βαριέται τρομερά εύκολα. Πιο εύκολα από ποτέ. Και αυτό δεν επιτρέπεται να το αγνοεί κανείς ούτε να το βλέπει ως καπρίτσιο. Είναι μια γενιά που βαριέται, όταν νιώθει ότι ακούει πάλι τα ίδια. Όταν νιώθει πως τα πράγματα δεν πάνε αρκετά γρήγορα. Όταν νιώθει πως δεν βρίσκει χώρο η ατομικότητα της. Αυτοί οι άνθρωποι, τα ενεργά κοινά στα οποία στοχεύουμε, δεν μπορούν να οργανωθούν σε ένα κόμμα με τις διαδικασίες του σημερινού ΣΥΡΙΖΑ. Και η λύση δεν είναι απλώς οι ψηφιακές πλατφόρμες και τα ηλεκτρονικά εσωκομματικά δημοψηφίσματα. Αυτά είναι εργαλεία. Το ζήτημα είναι πιο βαθύ. Είναι τα πράγματα που ζητάει από τα μέλη του το κόμμα. Είναι οι ρυθμοί της πραγματικής ζωής των ανθρώπων που είναι δέκα φορές ταχύτεροι από τους ρυθμούς του κόμματος. Είναι οι ανάγκες τους που είναι διαφορετικές από αυτές που ικανοποιεί ο κλασικός κομματικός οργανισμός ή που προσπαθεί να τις ικανοποιήσει με έναν παρωχημένο τρόπο.

Και ασφαλώς εδώ έχει να παίξει ρόλο αυτό που αναφέραμε πιο πριν, το πρόγραμμα. Τα μέλη του κόμματος θα πρέπει να μπορούν να ψηφίσουν ηλεκτρονικά για το αν συμφωνούν με την μία ή την άλλη εκδοχή του προγράμματος, κατά τη διάρκεια της οικοδόμησής του. Να κάνουν προτάσεις και σχόλια, γιατί δεν γίνεται αυτό που έχει κατοχυρώσει το αστικό κράτος με τη «Διαύγεια» να είναι ακόμα ένα ταμπού για το κόμμα μας. Αλλά για να έχει νόημα αυτό το δικαίωμα των μελών πρέπει να υπάρχει παράλληλα μια σοβαρή συζήτηση για αυτά τα ζητήματα, στη βάση των αρχών της Αριστεράς. Στη βάση του οράματος για ένα νέο κόσμο, πέρα από τον καπιταλισμό. Όχι, όμως, βάζοντας τα νέα μέλη να ορκίζονται στον αντικαπιταλισμό πριν μπουν στον ΣΥΡΙΖΑ. Αλλά κρατώντας το όραμα σταθερό στην καρδιά του κόμματος και διαπαιδαγωγώντας κατάλληλα τα νέα μέλη, όχι μόνο με τα λόγια, αλλά με τις πρακτικές.

Επομένως, η λύση δεν βρίσκεται στο να θολώσουμε ή να αμβλύνουμε το πολιτικό στίγμα μας. Κανένας, άλλωστε, δεν έχει μείνει από τους ψηφοφόρους μας που να μην οργανώνεται στο ΣΥΡΙΖΑ επειδή το κόμμα παραείναι ριζοσπαστικό. Δεν οργανώνεται γιατί δεν βλέπει το νόημα στην πρακτική ζωή του μέλους. Γιατί και ένα εκατομμύριο μέλη να είχαμε αύριο, αν έμπαιναν στα γραφεία και βλέπανε τις συνεδριάσεις μας, σε ένα μήνα θα είχαν φύγει. Γιατί δεν θα έβρισκαν εκεί δύο πράγματα. Το πως αυτές οι διαδικασίες μπορούν να τους είναι χρήσιμες και το πως μπορούν να τους είναι απολαυστικές. Αλλά οι νέες διαδικασίες δεν μπορούν να προταθούν ως έτοιμες συνταγές. Προϋποθέτουν νέα ερωτήματα. Την εισαγωγή νέων αναγκών. Κι αυτά μπορούν να τεθούν μόνο ανοίγοντας τις πόρτες στους ανθρώπους που νιώθουν βασικά την ανάγκη να παλέψουν με τον ΣΥΡΙΖΑ για μια καλύτερη ζωή. Και οι φόβοι ότι το άνοιγμα στον κόσμο θα μας κάνει να μοιάζουμε στο ΠΑΣΟΚ είναι λανθασμένοι. Πρώτον, γιατί, αν έχουμε τόσο μικρή εμπιστοσύνη στις ιδέες μας και πιστεύουμε ότι δεν μπορούμε να πείσουμε για αυτές ούτε τους ανθρώπους που θέλουν να μπουν στο κόμμα μας, τότε πώς θα πείσουμε την κοινωνική πλειοψηφία; Ας διαλέξουμε καλύτερα κανένα άλλο άθλημα. Και δεύτερον, γιατί δυστυχώς δεν χρειαζόμαστε κανέναν πρώην πασόκο για να μας κάνει ΠΑΣΟΚ. ΠΑΣΟΚ μας κάνουν πρωτίστως οι πασοκικές πρακτικές δικών μας ανθρώπων, παλιών ΣΥΡΙΖΑίων και Συνασπισμένων που διά του μιθριδατισμού σιγά-σιγά εξοικειώνονται με αθέμιτες μεθόδους, πολλές από τις οποίες φάνηκαν στην προεκλογική περίοδο, και ειδικά στην περιφέρεια δηλητηρίασαν τις οργανώσεις μας.

Τέλος, ο ΣΥΡΙΖΑ έπρεπε να είχε οργανώσει μία μεγάλη καμπάνια προβολής του κυβερνητικού έργου που να απαντά στο «Τι Άλλαξε» με την κυβέρνηση της Αριστεράς. Αυτή η δουλειά πρέπει να γίνει έστω και τώρα. Όλο το κυβερνητικό έργο υπάρχει ήδη καταγεγραμμένο και συστηματοποιημένο και πρέπει να μπει σε μία πλατφόρμα στο ίντερνετ, αποτυπωμένο σε εικόνες και εύκολα προσβάσιμο. Και με βάση αυτό να οργανωθεί μία μεγάλη καμπάνια, με την συμπλήρωση ενός χρόνου κυβέρνησης ΝΔ, σε αντιπαραβολή με τα ως τότε πεπραγμένα της. Να θυμίσουμε στον κόσμο τι κάναμε, ποιες κατακτήσεις έχει να υπερασπιστεί.

Το συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ θα απαντήσει σε όλα αυτά τα ερωτήματα. Και πρέπει να το κάνει αποτελεσματικά. Ας κάνουμε, λοιπόν, ένα συνέδριο όχι μόνο για αυτούς που θέλουμε να εκφράσουμε, αλλά με αυτούς που θέλουμε να εκφράσουμε. Με τον κόσμο.

Τα καρπούζια της ήττας και τα σπόρια της νίκης

https://tvxs.gr/news/egrapsan-eipan/ta-karpoyzia-tis-ittas-kai-ta-sporia-tis-nikis

Στα 4μιση χρόνια της διακυβέρνησής του ο ΣΥΡΙΖΑ προσπάθησε, αναπόφευκτα, να κρατήσει «τρία συν ένα» καρπούζια στην ίδια μασχάλη.

Πρώτον, ο ΣΥΡΙΖΑ προσπάθησε να βγάλει τη χώρα από τα μνημόνια. Αρχικά με την σκληρή διαπραγμάτευση του πρώτου εξαμήνου του 2015 που δημιούργησε υψηλές προσδοκίες, αλλά μετά έφερε απογοήτευση την οποία στο τέλος πλήρωσε, αν και όχι τόσο τον Σεπτέμβρη του 2015 όσο στις αναμετρήσεις του 2019. Και μετά, εφαρμόζοντας την νέα Συμφωνία με φιλοκοινωνικά αντίβαρα. Η οποία Συμφωνία, όμως, ήταν στο πλαίσιο της λιτότητας, άρα ουσιαστικά αντιαναπτυξιακή και άρα, παρά το θαύμα της ανάπτυξης κατά 2% που πέτυχε η κυβέρνηση και τη μείωση της ανεργίας κατά δέκα μονάδες, δεν κατάφερε να απαλλάξει γρήγορα τα πλατιά κοινωνικά στρώματα από τις βαριές συνέπειες των μνημονίων, όπως είχαν ανάγκη. Παρ’ όλα αυτά, άλλη συνταγή δεν υπήρχε. Με δυο λόγια, είναι εύκολο να κάψεις ένα κτήριο, είναι όμως πολύ δύσκολο να το ξαναφτιάξεις για να μένουν μέσα άνθρωποι, όταν παράλληλα έρχεται συνέχεια κάποιος απ’ έξω και σου ζητάει να πληρώσεις το νοίκι και τα κοινόχρηστα. Και μοιραία αυτοί που μένουν σε ένα σπίτι σφουγγαρισμένο και τακτοποιημένο, αλλά ακόμα καμένο, θα δυσθυμούν. Και οι ένοικοι των μεσαίων πατωμάτων που είχαν συνηθίσει να έχουν σπίτι με θέα -αγορασμένο ή κληρονομημένο- ακόμη περισσότερο από αυτούς των ισογείων και των υπογείων.

Δεύτερον, ο ΣΥΡΙΖΑ έπρεπε να κυβερνήσει, γενικώς, τη χώρα για πρώτη φορά. Και πολλοί από τους ανθρώπους που κλήθηκαν να στελεχώσουν τους κυβερνητικούς μηχανισμούς μπορεί και να μην ήξεραν κατά που έπεφταν τα ίδια κτήρια των υπουργείων. Άνθρωποι άλλου τύπου, έξω από τις παραδοσιακές και τις παρασιτικές κυβερνητικές ελίτ και ψευδοελίτ. Προφανώς αυτό θα οδηγούσε αναπόφευκτα σε λάθη, παραλείψεις, καθυστερήσεις που κόστισαν. Ειδικά στα θέματα της καθημερινότητας, στη λειτουργία των δημόσιων υπηρεσιών, σε όσα οι άνθρωποι έβλεπαν μπροστά τους κάθε μέρα να μην αλλάζουν.

Τρίτον, ο ΣΥΡΙΖΑ προσπάθησε να εφαρμόσει μια σειρά από πολιτικές στοιχειώδους αστικού εκσυγχρονισμού του κράτους (εν έτει 2015 η χώρα δεν είχε κτηματολόγιο, δασικούς χάρτες, ηλεκτρονική ίδρυση επιχειρήσεων, ηλεκτρονική κατάθεση σχεδίων στις πολεοδομίες, δομές ενημέρωσης των πολιτών για τα δικαιώματά τους, αδιάβλητες ηλεκτρονικές διαδικασίες για το μοίρασμα του ΕΣΠΑ, ψηφιακό ΚΕΠ και ηλεκτρονική υπογραφή στις δημόσιες υπηρεσίες) και δικού του αριστερού κοινωνικού στίγματος (πρόσβαση ανασφάλιστων στο σύστημα υγείας και πρωτοβάθμια περίθαλψη, παρεμβάσεις στα εργασιακά και εμβληματική ενίσχυση της Επιθεώρησης Εργασίας, ενιαία πανεπιστημιακή εκπαίδευση και κατάργηση των ΤΕΙ, καθολική δίχρονη προσχολική αγωγή σε όλη τη χώρα, αναδιάρθρωση και αύξηση των κοινωνικών επιδομάτων, θεσμικές αλλαγές όπως η απλή αναλογική και ο Κλεισθένης, παρεμβάσεις στα ζητήματα των Δικαιωμάτων). Όμως, όλο αυτό το τεράστιο έργο δεν μεταδόθηκε επαρκώς στους πολίτες. Και όσα μεταδόθηκαν ήταν συχνά μέσω του στρεβλού φίλτρου της αντιπολίτευσης. Ο ΣΥΡΙΖΑ έπρεπε να είχε οργανώσει μία μεγάλη καμπάνια προβολής του κυβερνητικού έργου που να απαντά στο «Τι Άλλαξε» με την κυβέρνηση της Αριστεράς. Να δώσει στους πολίτες όλη την πληροφορία, μαζεμένη, επικοινωνήσιμη, αποτυπωμένη σε εικόνες και εύκολα προσβάσιμη στο ίντερνετ, όλο το πριν και το μετά. Να κάνει τους πολίτες να νιώσουν πως με την ψήφο τους συμμετέχουν σε μια αλλαγή δομική που συντελείται σε αυτή τη χώρα. Δεν έγινε και το πληρώσαμε με το να μην ξέρουν τα ίδια μας τα μέλη κομβικά στοιχεία του κυβερνητικού έργου. Κι αυτό είναι κάτι παραπάνω από ευθύνη απλώς δυο-τριών προσώπων.

Το «συν ένα» καρπούζι ήταν η προσπάθειά του ΣΥΡΙΖΑ, παράλληλα με όλα αυτά, να οργανώσει σε νέα βάση και τη λειτουργία του ίδιου του κόμματος και των μελών του. Αλλά με το κόμμα να κυβερνάει για πρώτη φορά και τα περισσότερα στελέχη του ρουφηγμένα από τις ανάγκες της διακυβέρνησης, αυτό δεν έγινε. Όχι, όμως, επειδή δεν μπορούσε με τίποτα να γίνει. Έτσι ο ΣΥΡΙΖΑ κατέληξε με ένα αμήχανο δυναμικό μελών που δεν μπόρεσε να γίνει αντίβαρο ενημέρωσης απέναντι στην προπαγάνδα των ΜΜΕ. Ας σκεφτούμε για μια στιγμή πόσο διαφορετικά θα ήταν τα πράγματα αν απλώς σε κάθε περιοχή που άνοιγε μία ΤΟΜΥ ή ένα Κέντρο Κοινότητας οι τοπικές οργανώσεις του ΣΥΡΙΖΑ έβγαιναν στον κόσμο με μια σελίδα κείμενο που να εξηγούσε τι είναι αυτές οι δομές και πως αλλάζουν την καθημερινότητα των κατοίκων.

Και μετά ήρθαν οι εκλογές. Στις οποίες -και στις δύο- δεν περιγράψαμε την χώρα που θέλουμε να φτιάξουμε. Στελέχη και μέλη, εντελώς αντανακλαστικά, μιλούσαμε κυρίως για όσα έγιναν ως τώρα και καλούσαμε τον κόσμο να ψηφίσει ΣΥΡΙΖΑ «επειδή». Επειδή έβγαλε τη χώρα από τα Μνημόνια, επειδή άρχισε να αλλάζει το κοινωνικό κράτος, επειδή μείωσε την ανεργία, επειδή πολέμησε τη διαφθορά. Αλλά τις εκλογές δεν τις κερδίζει το «επειδή». Τις κερδίζει το «για να», η προοπτική, η υπόσχεση. Ο Μητσοτάκης αυτό το δούλεψε. Και έκανε τους ψηφοφόρους του να λένε ότι ψηφίζουν ΝΔ για να μειώσει τους φόρους, για να φέρει ασφάλεια, για να ελαφρύνει την μεσαία τάξη, για να τιμωρήσει τον ΣΥΡΙΖΑ. Κι αν το σκεφτούμε θα δούμε ότι τελικά και για τον ΣΥΡΙΖΑ το πιο ισχυρό επιχείρημα ήταν ένα άλλο «για να». Το «ψηφίζω ΣΥΡΙΖΑ για να μην έρθει ο Μητσοτάκης», με το οποίο πολύς κόσμος κινητοποιήθηκε σχεδόν ενστικτωδώς.

Μέσα από τα καρπούζια της ήττας, όμως, προβάλουν πάντα και οι σπόροι της νέας νίκης. Και από την παραπάνω ανάλυση ήδη βρήκαμε πως στη νέα συνθήκη της αντιπολίτευσης ο ΣΥΡΙΖΑ χρειάζεται τρία πράγματα. Όχι απλώς για να κερδίσει τις επόμενες εκλογές. Αλλά πρωτίστως για να έχει νόημα η ύπαρξή του ως αριστερό κόμμα του 21ου αιώνα. Χρειάζεται ένα νέο πρόγραμμα με καθαρές αιχμές, δηλαδή μια διαυγή υπόσχεση για το μέλλον, ένα σχέδιο στην υλοποίηση του οποίου να δώσει την αίσθηση στον κόσμο πως μπορεί να γίνει συμμέτοχος. Ένα μεγαλύτερο κόμμα, με διαφορετικές διαδικασίες και διαφορετική σχέση με το χώρο και το χρόνο, κοντά στις ανάγκες και τους ρυθμούς των πραγματικών ανθρώπων. Και μία μεγάλη καμπάνια η οποία θα παρουσιάζει το κυβερνητικό έργο του ΣΥΡΙΖΑ -ναι, έστω και τώρα- και θα υπενθυμίζει στον κόσμο τις κατακτήσεις για τις οποίες πρέπει να αγωνιστεί. Χωρίς αυτά, όλα θα αποδειχτούν βραχύβια.

Σταύρος Παναγιωτίδης: «Τον περιορισμό της Χρυσής Αυγής θα τον χρωστάμε για πάντα στον Παύλο Φύσσα»

https://www.neolaia.gr/2019/07/02/stauros-panagiotidis-enas-koinoniologos-ipopsifios-stin-a-athinas/

Απευθυνθήκαμε στον πολυπράγμων κοινωνικό επιστήμονα, υποψήφιο Δρ. του Παντείου Πανεπιστημίου και νέο συγγραφέα, Σταύρο Παναγιωτίδη, για να απαντήσει στις ερωτήσεις μας, ενόψει της συμμετοχής του στις εθνικές εκλογές με το ψηφοδέλτιο του ΣΥΡΙΖΑ στην Ά Αθήνας.

Η τελευταία παρουσία του στην ιστοσελίδα μας ήταν όταν εκείνος, ως μέλος της πολιτικής νεολαίας του κυβερνώντος κόμματος, σχολίαζε την εκλογή του κόμματός του στη θέση της κυβέρνησης και λίγο πριν εκείνος αναλάβει τα καθήκοντα του υπεύθυνου των κοινωνικών πολιτικών στο Γραφείο του Πρωθυπουργού. Συνεπώς, ήταν η καλύτερη ευκαιρία από άποψη χρόνου, με αφορμή την ολοκλήρωση της κυβερνητικής περιόδου και ταυτόχρονα της δικής του θητείας στο πλευρό του Αλέξη Τσίπρα, αλλά και της υποψηφιότητάς του για το βουλευτικό αξίωμα, για να κάνουμε μια συνέντευξη εφ’ όλης της ύλης με έναν παλιό γνώριμο στο διαδικτυακό μας κοινό και ένα ιδιαίτερα ενεργό μέλος της αθηναϊκής πανεπιστημιακής κοινότητας.

Είσαι Κοινωνιολόγος-MSc Πολιτικής Επιστήμης & Ιστορίας και υποψήφιος διδάκτορας Σύγχρονης Ιστορίας και ταυτόχρονα εργάζεσαι στο Γραφείο του Πρωθυπουργού με αρμοδιότητα τα θέματα κοινωνικής πολιτικής. Πώς τα προλαβαίνεις όλα αυτά;

Με μεγάλη δυσκολία! Η αλήθεια είναι πως από τότε που ανέβαλα το Γραφείο Κοινωνικών Πολιτικών του Πρωθυπουργού η καθημερινότητά μου θυμίζει λίγο… μονοκαλλιέργεια, μιας που δεν υπάρχει πολύς χώρος για άλλες δραστηριότητες. Αλλά επειδή το «κουσούρι» του κοινωνικού επιστήμονα δύσκολα χάνεται, προσπαθώ πάντα να έχω μια βασική εικόνα για τα νέα πράγματα που παίζονται στον χώρο των κοινωνικών επιστημών και της ιστορίας. Τουλάχιστον, για τους καινούριους τίτλους βιβλίων που βγαίνουν, αν και συχνά το πιο πολύ που προλαβαίνω να κάνω είναι απλώς να τους χαζέψω στις βιτρίνες των βιβλιοπωλείων που πετυχαίνω στις διαδρομές μου μέσα στην πόλη.

Πρόσφατα μπήκες και στον χώρο της λογοτεχνίας με το βιβλίο σου, «Κουρασμένο Μέλι», και τώρα επιλέγεις και τον δρόμο της ενεργού πολιτικής, θέτοντας υποψηφιότητα με σταυρό προτίμησης στην Ά Αθήνας. Αλήθεια, «τι θα γίνεις όταν μεγαλώσεις»;

Αυτή η ερώτηση μου έφερνε πάντα μια αμηχανία. Συνήθως, όταν με ρωτούσαν «τι θα γίνεις όταν μεγαλώσεις», απαντούσα «μεγάλος!» και με αυτό το κακό χιούμορ ξέφευγα από τις παγίδες της ερώτησης. Το σίγουρο είναι, πως για να έχει κανείς καθαρή ματιά για την πολιτική, δεν πρέπει να την βλέπει ως επάγγελμα και καριέρα. Αλλιώς, κάποια στιγμή θα αναγκαστεί να κάνει κακούς συμβιβασμούς για να κρατήσει μια καρέκλα και ένα εισόδημα. Από την άλλη, η συγγραφή δε γίνεται εύκολα καριέρα. Βεβαίως, η κυβέρνηση επανέφερε την Ενιαία Τιμή Βιβλίου και ίδρυσε τον Οργανισμό Βιβλίου και Πολιτισμού για να βοηθήσει την κατάσταση. Αυτός ο Οργανισμός θα βοηθά και τους νέους συγγραφείς να εκδώσουν το έργο τους, να το μεταφράζουν και να το κυκλοφορούν και στο εξωτερικό.

Τι δεν καταλάβατε εσείς ως κυβερνών κόμμα ή τι δεν κατανόησε η νεολαία από τη δουλειά που κάνατε υπέρ της και εμφανίστηκαν αυξημένα στις Ευρωεκλογές τα ποσοστά της Χρυσής Αυγής μεταξύ των νέων (13%);

Έχω μια ευρύτερη άποψη για αυτό το θέμα. Όταν ήμουν εγώ στο σχολείο την δεκαετία του ’90 ως το 2000, η Χρυσή Αυγή ήταν μια εντελώς ανυπόληπτη οργάνωση μεταξύ των νέων. Όχι επειδή ήταν όλοι τους τόσο πολιτικοποιημένοι, αλλά επειδή υπήρχε ακόμα ζωντανό το κλίμα της Μεταπολίτευσης, όλοι ξέραμε για τη Χούντα και πιο πριν για τον πόλεμο και τους Ναζί. Ήταν πολλοί πιο ενεργοί και οι άνθρωποι που τα είχαν ζήσει όλα αυτά. Ακόμα και η τηλεόραση είχε πολύ καλύτερη ποιότητα από σήμερα, οπότε ήταν πολύ πιθανό να «πέσεις» πάνω σε κάποιο ντοκιμαντέρ που να στα μάθαινε όλα αυτά. Όσο όμως απομακρύνεσαι από τα ιστορικά γεγονότα, η μνήμη «αδυνατίζει» και, ο τρόπος για να μην συμβαίνει αυτό, περνάει μέσα από το εκπαιδευτικό σύστημα. Όμως, η σύγχρονη ιστορία της Ελλάδας και της Ευρώπης δεν έχει μεγάλο χώρο μέσα στο εκπαιδευτικό σύστημα. Η ιστορία διδασκόταν αρχαιοκεντρικά. Και μάλιστα, χωρίς σύγχρονα μέσα (βίντεο, πολυμέσα), μόνο με τα βιβλία, όπως πριν 20 και 50 χρόνια. Τώρα η κυβέρνηση έχει αρχίζει να εφαρμόζει έναν νέο τρόπο για να διδάσκεται η ιστορία ήδη από το δημοτικό, με έμφαση στα πιο πρόσφατα και οικεία στο παιδί γεγονότα, όπως η ιστορία της οικογένειάς του ή της γειτονιάς που μπορεί να το συνδέσει με θέματα, όπως η προσφυγιά ή η αστυφιλία. Η ΕΡΤ είχε σταματήσει για πολλά χρόνια να αναζωογονεί τη μνήμη αυτών των γεγονότων, προφανώς επειδή κάποιοι κοντόφθαλμοι πίστευαν πως, όταν μιλάει κανείς για αυτά, καταλήγει να ενισχύει την Αριστερά. Όταν όλα αυτά συναντήθηκαν με την κρίση, είδαμε τις συνέπειες με την αύξηση της επιρροής της Χρυσής Αυγής. Αυτό μοιάζει να περιορίζεται. Και θα το χρωστάμε για πάντα στον Παύλο Φύσα. Αλλά αυτό το δηλητήριο δεν αποβάλλεται έτσι εύκολα από το σώμα της κοινωνίας. Θέλει δουλειά.

Γιατί ένας φοιτητής/φοιτήτρια να εναποθέσει τις ελπίδες του στο ψηφοδέλτιο ΣΥΡΙΖΑ – Προοδευτική Συμμαχία;

Γιατί η κυβέρνηση αυτή αύξησε τη χρηματοδότηση της εκπαίδευσης συνολικά, 1,7 δις παραπάνω από όσο είχαν σχεδιάσει οι προηγούμενες κυβερνήσεις. Και σήμερα δεσμεύεται πως θα την φτάσει στο 5% του ΑΕΠ, όπως ζητούσε πάντα το φοιτητικό κίνημα, μαζί με το 6% του ΑΕΠ που θα δίνει για την Παιδεία. Και όχι μόνο για αυτό.

Παραλάβαμε μια χώρα που είχε να διορίσει πανεπιστημιακούς δασκάλους και ερευνητές από το 2010. Σήμερα έχουμε ήδη προκηρύξει 1.650 θέσεις καθηγητών στα πανεπιστήμια και στα ΤΕΙ και 255 θέσεις ερευνητών στα δημόσια ερευνητικά κέντρα. Παραλάβαμε μια χώρα, όπου στην Τριτοβάθμια Εκπαίδευση δεν υπήρχε πραγματικό σχέδιο και διάλογος για την αναβάθμιση Πανεπιστημίων και ΤΕΙ. Σήμερα έχουμε την αναδιοργάνωση ολόκληρου του ακαδημαϊκού χάρτη, με τη δημιουργία μιας νέας αρχιτεκτονικής των πανεπιστήμιων, με την ίδρυση νέων Τμημάτων και την κατάργηση επιτέλους του αναχρονιστικού διαχωρισμού Πανεπιστημίων – ΤΕΙ.
Παραλάβαμε μια χώρα, όπου μεγάλο ποσοστό φοιτητών εγκατέλειπε τις σπουδές του λόγω οικονομικής αδυναμίας. Σήμερα, έχουμε προγράμματα ενίσχυσης οικονομικά ασθενέστερων φοιτητών με προπτυχιακές υποτροφίες σε 3685 φοιτητές ευπαθών κοινωνικών ομάδων με 3420 € ετησίως. Επιπλέον επαναφέραμε και επεκτείναμε, στα 39 εκ. € ετησίως, το επίδομα ενοικίου σε δικαιούχους φοιτητές. Επίσης, ξεκίνησε πρόγραμμα ανέγερσης χιλιάδων κλινών σε νέες φοιτητικές εστίες.

Να ψηφίσει τον ΣΥΡΙΖΑ γιατί πετύχαμε την αύξηση των δωρεάν μεταπτυχιακών, επιβάλαμε τη μείωση των διδάκτρων σε αυτά που έχουν και υποχρεώσαμε να ιδρύματα να μην αποκλείουν κανέναν φοιτητή, αν από το οικογενειακό του εισόδημα προκύπτει πως δεν μπορεί να πληρώσει τα δίδακτρα. Αλλά και επειδή για πρώτη φορά στην ιστορία της χώρας δίνουμε 2 δις τον χρόνο για την επιστημονική έρευνα και ήδη έτσι έχουν δημιουργηθεί 8.500 νέες θέσεις εργασίας για νέους ερευνητές.

Τι έκανε η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ για τη βελτίωση συνθηκών εργασίας των νέων;

Αυτό ήταν μια βασική μας προτεραιότητα. Γι’ αυτό καταργήσαμε αυτόν τον απαράδεκτο μνημονιακό νόμο οι νέοι ως 25 ετών να λαμβάνουν τον «υποκατώτατο» μισθό. Γι’ αυτό αυξήσαμε τον κατώτατο μισθό. «Στήσαμε» στα πόδια της την Επιθεώρηση Εργασίας για να κάνει ελέγχους και να ρίχνει πρόστιμα όπου παραβιάζονται τα εργασιακά δικαιώματα. Ξέρετε πως η Επιθεώρηση Εργασίας έριξε πρόστιμο 1,5 εκατομμύριο ευρώ στην Τράπεζα Πειραιώς; Ποιος είχε τολμήσει ξανά να πατήσει σε τέτοια επιχείρηση; Κι έτσι σήμερα οι τράπεζες αφήνουν τους εργαζόμενους να φύγουν στην ώρα τους. Έτσι μειώσαμε την μαύρη εργασία από το 20% που την παραλάβαμε στο 9%. Επεκτείναμε κλαδικές συμβάσεις, όπως στον τουρισμό και τα παιδιά που δουλεύουν τώρα ήδη σεζόν στα τουριστικά μέρη ξέρουν πως παίρνουν 100 και 200 ευρώ παραπάνω από πέρσι. Αντιθέτως, η ΝΔ και ο κύριος Μητσοτάκης υπόσχονται πως δε θα στέλνουν τον ΣΔΟΕ και πως θα διαλύσουν ουσιαστικά την Επιθεώρηση Εργασίας, όπως έκαναν τα προηγούμενα χρόνια, ώστε να γεμίσει πάλι η ζωή μας από μαύρο χρήμα και απλήρωτη εργασία. Εμείς λέμε να πούνε όλοι οι νέοι «όχι» σε αυτά τα σχέδια. Όπως κι οι νέοι που δουλεύουν σε επισφαλείς θέσεις, για παράδειγμα στα delivery που έχουν τόσα θανατηφόρα ατυχήματα. Εκεί όπου επιβάλαμε στους επιχειρηματίες του κλάδου να δίνουν υποχρεωτικά στους ντελιβεράδες γάντια, κράνος και ειδικά μπουφάν και επιπλέον χρήματα για να συντηρούν το μηχανάκι τους. Αλλά οφείλουν να ξέρουν όλοι πως το έργο της κυβέρνησης είναι το μισό «παιχνίδι». Το άλλο μισό είναι η δική τους δράση και διεκδίκηση, είναι να κάνουν σωματεία, είναι να καλούν την Επιθεώρηση Εργασίας. Και με αυτήν την αριστερή κυβέρνηση θα έχουν το κράτος δίπλα τους.

Βαδίζουμε στην εποχή του IoT (Internet of Things) και έρχεται ταχύτατα μπροστά μας ο κόσμος της τεχνητής νοημοσύνης. Τι έχει να πει ένα σύγχρονο κόμμα κι ένας νέος πολιτικός για τον νέο κόσμο που έχει ήδη γεννηθεί και προκαλεί την ανθρωπότητα;

To Internet of Things και αυτό που αποκαλούμε 4η Βιομηχανική Επανάσταση θέτει μεγάλα ζητήματα για τον τρόπο παραγωγής, την αντίληψη για τον χρόνο, τον χώρο, τον τόπο. Για παράδειγμα, όταν ένας άνθρωπος είναι υπεύθυνος για τη λειτουργία ενός εργοστασίου στην Κίνα κι ο ίδιος εποπτεύει το εργοστάσιο μέσω του smartphone του, ζώντας στις ΗΠΑ ή στη Νορβηγία, καταλαβαίνετε ότι μιλάμε για έναν σχεδόν νέο κόσμο. Χώρος εργασίας, ωράρια, προσωπική και κοινωνική ταυτότητα, όλα αυτά γίνονται πια εξαιρετικά θολά. Ο Μαρξ μιλούσε για την αλλοτρίωση του εργαζόμενου από το αντικείμενο της εργασίας του ως βασικό στοιχείο του καπιταλισμού. Ίσως σήμερα να μιλούσε για την αλλοτρίωση, το «ξεχώρισμα» ας πούμε, του ανθρώπου από την ίδια τη διαδικασία της εργασίας του. Σε κάθε περίπτωση, είναι μια υπόθεση που δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί με κανένα «ανάθεμα». Η Ελλάδα ήδη ετοιμάζεται. Για παράδειγμα, με το πρόγραμμα «Ερευνώ-Δημιουργώ-Καινοτομώ» που αυτή η κυβέρνηση δημιούργησε, δίνουμε μόνο για το 2019 250εκ. € για τη στελέχωση τμημάτων R&D καινοτόμων επιχειρήσεων και για τις αναδυόμενες τεχνολογίες της 4ης Βιομηχανικής Επανάστασης.

Η κοινωνική πολιτική είναι βασική προϋπόθεση για την κοινωνική πρόοδο και τη δημοκρατία

https://www.amna.gr/home/article/351993/St-Panagiotidis-I-koinoniki-politiki-einai-basiki-proupothesi-gia-tin-koinoniki-proodo-kai-ti-dimokratia

Τι ζητούν οι πολίτες από τον πρωθυπουργό στις επιστολές που του στέλνουν; Ποια τα προβλήματα που τους απασχολούν, ποια τα αιτήματα και οι ενστάσεις τους;

Απαντήσεις σε όλα τα παραπάνω ερωτήματα δίνει, μέσω του Αθηναϊκού/Μακεδονικού Πρακτορείου Ειδήσεων, ο Σταύρος Παναγιωτίδης, προϊστάμενος του Γραφείου Κοινωνικών Πολιτικών του πρωθυπουργού. Πρόκειται για ένα γραφείο που είναι σύμβουλος του Αλ. Τσίπρα. Παρακολουθεί και συμβάλει στην κυβερνητική πολιτική στους τομείς της Παιδείας, της Υγείας, της Εργασίας, του Πολιτισμού, του Αθλητισμού, της Προστασίας του Περιβάλλοντος και των Δικαιωμάτων και ενημερώνει σχετικά τον πρωθυπουργό.

Στη θέση αυτή από το Δεκέμβριο του 2015, ο κ. Παναγιωτίδης εκθέτει, μέσω της συνέντευξής του στο Πρακτορείο, τις προτεραιότητες, θυμάται την πρώτη επιστολή που απευθυνόταν στον πρωθυπουργό και «χρεώθηκε» εκείνος, μιλά επίσης για το bullying, για τα δικαιώματα των ΑμΕΑ, κ.α.

Βρίσκει όμως την ευκαιρία να στείλει και ένα μήνυμα μέσω του ΑΠΕ/ΜΠΕ: «Η κοινωνική πολιτική είναι κάτι πολύ περισσότερο από την διευθέτηση κάποιων ζητημάτων καθημερινότητας. Είναι η βασική προϋπόθεση για την ίδια την κοινωνική πρόοδο. Για την ίδια την δημοκρατία», αναφέρει χαρακτηριστικά.

Ακολουθεί το πλήρες κείμενο της συνέντευξης του Σταύρου Παναγιωτίδη, προϊσταμένου του Γραφείου Κοινωνικών Πολιτικών του πρωθυπουργού, στον Νίκο Παπαδημητρίου για το Αθηναϊκό/Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων:

Ερ.: Γραφείο Κοινωνικών Πολιτικών του πρωθυπουργού: με τι ασχολείται, σε ποιους τομείς επεκτείνεται, πώς λειτουργεί, κύριε Παναγιωτίδη;

Απ.: Το Γραφείο Κοινωνικών Πολιτικών είναι ένας σύμβουλος του πρωθυπουργού. Παρακολουθεί και συμβάλει στην κυβερνητική πολιτική στους τομείς της Παιδείας, της Υγείας, της Εργασίας, του Πολιτισμού, του Αθλητισμού, της Προστασίας του Περιβάλλοντος και των Δικαιωμάτων και ενημερώνει σχετικά τον πρωθυπουργό. Αποκτούμε καθημερινή εικόνα για όσα συντελούνται σε αυτά τα πεδία, τόσο για την πρόοδο των μεγάλων μεταρρυθμίσεων όσο και για επιμέρους θέματα και, όταν αυτό απαιτείται, συντονίζουμε το έργο των Υπουργείων. Επίσης, σε συνεργασία μαζί τους, υλοποιούμε και δικές μας προτάσεις πολιτικής παρέμβασης. Και τέλος, δεχόμαστε όλες τις επιστολές που απευθύνονται προς τον πρωθυπουργό είτε από θεσμικούς φορείς είτε από μεμονωμένους πολίτες και επεξεργαζόμαστε τα ζητήματα που μας θέτουν. Και πρέπει να πούμε πως ειδικά αυτό το τελευταίο έχει τη δική του χρησιμότητα για εμάς, διότι σε κάποιες περιπτώσεις μέσω των επιστολών έχουμε εντοπίσει σημεία που η κρατική λειτουργία χωλαίνει και έχουμε επέμβει για να διορθωθεί.

Ερ.: Θα λέγατε δηλαδή, ότι είναι ο ενδιάμεσος κρίκος ανάμεσα στην κοινωνία και τον πρωθυπουργό;

Απ.: Κάτι τέτοιο θα ίσχυε αν ο πρωθυπουργός βρισκόταν σε απομόνωση από τον πραγματικό κόσμο. Αλλά οι κοινωνικές και πολιτικές του αναφορές του επιτρέπουν να είναι και προσωπικώς ενήμερος για πολλά πράγματα. Επίσης, στην Αριστερά το παιχνίδι είναι ομαδικό. Υπάρχουν οι υπουργοί, οι βουλευτές, το κόμμα το ίδιο με τα μέλη και τα στελέχη του που βρίσκονται σε διαρκή επικοινωνία και διαβούλευση μεταξύ τους, ώστε να αποκτούν όλοι μια σφαιρική εικόνα για τα ζητήματα. Οπότε, μειώνοντας ίσως την αίγλη του ρόλου μας, θα αποποιηθούμε αυτόν τον λιγάκι βαρύγδουπο τίτλο. Είμαστε συνεργάτες και σύμβουλοι του πρωθυπουργού.

Ερ.: Όντας ο προϊστάμενος του Γραφείου Κοινωνικών Πολιτικών, τι αφορούν τα περισσότερα αιτήματα, παράπονα, διαπιστώσεις των πολιτών;

Απ.: Υπάρχουν κατά καιρούς επιστολές συλλογικών φορέων που εκφράζουν, για παράδειγμα, τη διαφωνία τους με μια πτυχή ενός νομοσχεδίου. Σε αυτές τις περιπτώσεις, αν κρίνουμε και εμείς πως υπάρχει κάτι προς βελτίωση, συνεργαζόμαστε σε αυτήν την κατεύθυνση με το αντίστοιχο Υπουργείο. Επίσης, συχνά δεχόμαστε επιστολές με συγκεκριμένα αιτήματα από θεσμικούς φορείς που ζητάνε παρεμβάσεις σε σχέση με συγκεκριμένα ζητήματα, για παράδειγμα για θέματα αναπηρίας, σχολικής στέγης, θεσμικής κατοχύρωσης εργασιακών δικαιωμάτων και άλλα σχετικά. Στο παρελθόν δεχόμασταν και αρκετές επιστολές για θέματα που σχετίζονταν με την σχέση των πολιτών με τους μηχανισμούς της δημόσιας διοίκησης, κάτι που πλέον δεν συμβαίνει, διότι οι πολίτες έχουν αρχίσει να απευθύνονται στην υπηρεσία της Καθημερινότητας που έχει ιδρύσει η κυβέρνηση και επιλύει διάφορες τέτοιες εμπλοκές. Να πω εδώ πως οι επιστολές αυτές είναι για εμάς ένας δείκτης του ότι η κοινωνία εμπιστεύεται αυτήν την κυβέρνηση. Ξέρετε, ιστορικά, η όξυνση των διεκδικήσεων των κοινωνιών δεν συνέβαινε στις εποχές της μεγάλης κατάπτωσης τους. Εκεί συνήθως υπάρχει αποδοχή της ήττας και αδρανοποίηση. Για παράδειγμα, στην προπολεμική Γαλλία, οι μεγαλύτερες κινηματικές κινητοποιήσεις δεν γίνονταν επί δεξιών κυβερνήσεων, αλλά στις μέρες της κυβέρνησης του Λαϊκού Μετώπου, της συνεργασίας σοσιαλιστών και κομμουνιστών. Τότε οι εργάτες είχαν δει να κατοχυρώνεται από την κυβέρνηση μια σειρά από δικαιώματα, όπως οι συλλογικές συμβάσεις εργασίας, η πληρωμένη άδεια, η αύξηση των μισθών και άλλα. Μετά από αυτό οι εργάτες ενέτειναν τις απαιτήσεις τους, βλέποντας πια πως είχαν μπροστά τους μια κυβέρνηση με την οποία οι διεκδικήσεις τους είχαν πλέον νόημα και δεν αντιμετωπίζονταν με την καταστολή. Έτσι και για εμάς τα αιτήματα των πολιτών δεν είναι μόνο δείκτης προβλημάτων, αλλά και δείκτης εμπιστοσύνης. Και τα κοινωνικά κινήματα τα αντιλαμβανόμαστε ως συμμάχους μας, γιατί μας επιτρέπουν να υπάρχει μια ζωντανή σχέση ανάμεσα στην κυβέρνηση και την κοινωνία, ακόμα και όταν διαφωνούμε. Δεν μπορείς να κάνεις αποτελεσματική κοινωνική πολιτική αν δεν συλλαμβάνεις την κοινωνική κίνηση και τον τρόπο που οι άνθρωποι βλέπουν τη ζωή τους.

Ερ.: Θυμάστε το περιεχόμενο μιας χαρακτηριστικής επιστολής;

Απ.: Θυμάμαι πιο χαρακτηριστικά από όλες την πρώτη επιστολή που εξέτασα όταν ανέλαβα τα καθήκοντά μου στο γραφείο. Ήταν γραμμένη από απολυμένους υπαλλήλους μιας ναυτιλιακής εταιρείας που έκλεισε, οι οποίοι δεν είχαν καταφέρει να αποζημιωθούν από την εταιρεία. Την θυμάμαι διότι η υπόθεση αυτή ήταν στην πραγματικότητα ένας χάρτης που περιελάμβανε όλα τα ζητήματα που θα αντιμετώπιζα στο μέλλον σε σχέση με τις καταστάσεις που θέλαμε να αλλάξουμε. Ένας άδικος νόμος που είχε ψηφιστεί από προηγούμενες κυβερνήσεις δεν επέτρεπε στους απολυμένους να αποζημιωθούν. Και όταν αλλάξαμε τον νόμο, μια σειρά από παράγοντες έβαζαν κάθε τύπου πρακτικά εμπόδια στην υλοποίηση του νέου νόμου και την αποζημίωση των εργαζόμενων. Καταλάβαμε, λοιπόν, με το "καλημέρα" πόσο διαφορετικό είναι να το να παίρνεις την κυβέρνηση από το να παίρνεις την εξουσία, δηλαδή το να μπορείς να αλλάξεις το θεσμικό πλαίσιο από το να μπορείς να το εφαρμόζεις και να αντιμετωπίζεις όλα τα εξωθεσμικά κέντρα που με διάφορους τρόπους μπλοκάρουν την πολιτική σου. Καταφέραμε τελικά σε συνεργασία με τα αρμόδια Υπουργεία να επιβάλουμε την νομιμότητα και να διασφαλίσουμε τα δικαιώματα των ανθρώπων.

Ερ.: Ας τα πάρουμε ένα-ένα. Πληροφορούμαστε ότι μία από τις επόμενες παρεμβάσεις σας θα αφορά το bullying στα σχολεία. Με ποιο τρόπο, με ποια «εργαλεία»;

Απ.: Το bullying έχει αποτελέσει τα τελευταία χρόνια ξεχωριστό κομμάτι της δημόσιας συζήτησης. Κάποιοι υποστηρίζουν, εντελώς αβασάνιστα, πως το φαινόμενο αυτό, της επιθετικής συμπεριφοράς μέσα στα σχολεία, υπήρχε πάντα και απλώς τώρα που του δώσαμε ένα διακριτό όνομα το κάνουμε να φαντάζει πιο κεντρικό ζήτημα από όσο πραγματικά είναι. Αυτή η προσέγγιση είναι απολύτως λανθασμένη και χωρίς καμία αντίληψη της σύγχρονης διάστασης του προβλήματος. Υπάρχει, άλλωστε, και η σύγχρονη μορφή του bullying. Αυτή που σχετίζεται με την χρήση των ψηφιακών μέσων αποθήκευσης, βασικά δηλαδή του smartphone που έχουν πλέον στη διάθεσή τους και πολύ μικρά παιδιά και σε κάποιες περιπτώσεις χρησιμοποιούνται ως μέσα ακόμα μεγαλύτερης καταπίεσης, καθώς πλέον οι ενέργειες του εκφοβισμού δεν γίνονται άπαξ, αλλά καταγράφονται, κυκλοφορούν στα social media και έτσι τα θύματα υφίστανται την μείωση της προσωπικότητάς του ξανά και ξανά και μάλιστα δημοσίως. Εμείς, λοιπόν, οργανώνουμε σε συνεργασία με το Υπουργείο Παιδείας το πλαίσιο ώστε σε μια σειρά από δημοτικά σχολεία να παρουσιαστεί ένα διαδραστικό θεατρικό παιχνίδι που έχει σχεδιαστεί από μια ομάδα νέων ηθοποιών και κοινωνικών επιστημόνων και εξηγεί στα παιδιά στην πράξη, μέσα από τη δική τους συμμετοχή στο παιχνίδι, τι είναι το bullying, πόσο επιβαρυντικό είναι για την ψυχολογική κατάσταση των παιδιών που το δέχονται και πώς μπορεί να αντιμετωπίζεται. Επιλέξαμε αυτή τη δράση, διότι απευθύνεται σε παιδιά δημοτικού, στην πιο κρίσιμη ηλικία για την διαμόρφωση συνειδήσεων σε τέτοια ζητήματα που αφορούν την ίδια την ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Αργότερα ίσως να είναι αργά. Έχουμε τρία πρόσωπα τραγικά, τρία θύματα που έχασαν τη ζωή της από την επέκταση της λογικής του bullying σε μεγαλύτερες ηλικίες. Της λογικής της επιβολής του ισχυρότερου υπό την απειλή του δημόσιου εξευτελισμού του θύματος. Ο Βαγγέλης Γιακουμάκης, η Ελένη Τοπαλούδη και ο Ζακ είναι τα πρόσωπα της ευθύνης όλων μας απέναντι στη βία, με την οποία τόσα παιδιά φαίνονται εξοικειωμένα.

Ερ.: Στην ατζέντα σας είναι ψηλά, επίσης, η παροχή ίσων ευκαιριών στα ΑμεΑ. Έχετε και εδώ κάποια παρέμβαση;

Απ.: Τα δικαιώματα των ΑμεΑ δεν είναι απλώς ζήτημα κοινωνικής πολιτικής. Είναι ένα βαθύ ζήτημα δημοκρατίας, αφορά την ίδια την ισότητα ως προς την ιδιότητα του πολίτη. Και όταν τα ΑμεΑ είναι αποκλεισμένα από την κοινωνική ζωή, κυρίως λόγω των προβλημάτων προσβασιμότητας του δημόσιου χώρου, τότε στερούνται σε μεγάλο βαθμό την ουσία αυτής της ιδιότητας. Για τους λόγους αυτούς η κυβέρνηση διασφάλισε με σκληρή διαπραγμάτευση με τους δανειστές πως δεν θα αγγιχθεί ούτε ένα ευρώ από τα επιδόματα αναπηρίας και πως δεν θα ενσωματωθούν στο Κοινωνικό Εισόδημα Αλληλεγγύης, όπως ζητούσε το ΔΝΤ και προτείνουν και κάποιοι από το εσωτερικό, κάτι που αντικειμενικά θα οδηγούσε στην εξαφάνισή τους, αφού σήμερα τα αναπηρικά επιδόματα δεν έχουν εισοδηματικά κριτήρια, ενώ το ΚΕΑ έχει. Επιπλέον, θεσπίσαμε την δωρεάν μετακίνηση των ΑμεΑ με τα Μέσα Μεταφοράς στην Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη, καθιερώσαμε την τακτική καταβολή των επιδομάτων τους, νομοθετήσαμε πως το 15% των θέσεων εργασίας που προκηρύσσονται από το δημόσιο θα πηγαίνει στα ΑμεΑ, ενώ έχουμε αναγνωρίσει την γραφή Braille και έχουμε ορίσει την νοηματική ως επίσημη γλώσσα και σταδιακά θα τις ενσωματώνουμε στη δημόσια διοίκηση. Όμως, εξίσου βασικός με τα παραπάνω είναι ο νόμος που ψηφίσαμε με τον οποίο ορίζεται πως το κράτος είναι υποχρεωμένο να διασφαλίζει την πρόσβαση των ΑμεΑ στο δομημένο, διοικητικό, ψηφιακό και φυσικό περιβάλλον.

Ακριβώς για να πετύχουμε αυτό το τελευταίο, ως Γραφείο Κοινωνικών Πολιτικών του πρωθυπουργού πήραμε μια πρωτοβουλία και οργανώσαμε μαζί με το Υπουργείο Οικονομίας ένα πρόγραμμα, που εμείς το λέμε «Παραλίες για Όλους», με το οποίο επιχορηγούνται οι παραθαλάσσιοι Δήμοι της χώρας μας για να εγκαταστήσουν μηχανισμούς που επιτρέπουν στα ΑμεΑ να μπαίνουν και να βγαίνουν αυτόνομα από τη θάλασσα, καθώς και για να γίνουν οι παραλίες πλήρως προσβάσιμες από τα ΑμεΑ, δηλαδή για να οριστούν ειδικές θέσεις πάρκινγκ, να τοποθετηθούν ράμπες, κατάλληλα αποδυτήρια και να γίνουν άλλες τέτοιες παρεμβάσεις. Το συνολικό ποσό με το οποίο επιχορηγούνται οι Δήμοι είναι 15 εκατομμύρια ευρώ και ως το καλοκαίρι μπορούν να έχουν τοποθετηθεί αυτοί οι μηχανισμοί σε πάνω από 200 παραλίες της χώρας. Ασφαλώς, αυτή η παρέμβαση δεν διασφαλίζει μόνο τα δικαιώματα των ΑμεΑ πολιτών της Ελλάδας, αλλά κάνει ταυτόχρονα τη χώρα μας πρωταγωνίστρια στον τουρισμό των ΑμεΑ. Και εμείς καλούμε τους επιχειρηματίες του τουρισμού να προσαρμόσουν τις επιχειρήσεις τους έτσι ώστε να είναι κι αυτές φιλόξενες για τους ανθρώπους με αναπηρίες. Για αυτό, άλλωστε, έχει βγει από το Υπουργείο Οικονομίας και το σχετικό πρόγραμμα με το οποίο επιχορηγούνται επιχειρήσεις μέχρι και στο 50% των εξόδων τους για να γίνουν οι χώροι τους προσβάσιμοι από τα ΑμεΑ. Καταλαβαίνετε, λοιπόν, πως εδώ έχουμε μια συνολική παρέμβαση. Δεν κάνουμε κινήσεις-πυροτεχνήματα, χωρίς προοπτική. Υπάρχει ένα ενιαίο σχέδιο που υλοποιεί η κυβέρνηση για την αναπηρία και μάλιστα έχει ορίσει ειδικό θεσμό για να συντονίζει την εφαρμογή του, τον Συντονιστικό Μηχανισμό για την Αναπηρία.

Ερ.: Μια πολιτιστική πρωτοβουλία που αγκάλιασαν οι Θεσσαλονικείς, είναι το "SKG Bridges Festival". Μπορείτε να μας πείτε περί τίνος πρόκειται;

Απ.: Αλήθεια είναι, είμαστε πολύ χαρούμενοι για την υποδοχή του φεστιβάλ. Ξέρετε, στη Θεσσαλονίκη τα τελευταία χρόνια έχουν εμφανιστεί πολλά νεανικά καλλιτεχνικά εγχειρήματα. Το σκοτάδι που σκέπαζε την πόλη για τόσα χρόνια, με την κυριαρχία ενός ακραία συντηρητικού τριγώνου εξουσίας, έχει φύγει και οι ανάγκες των νέων βρήκαν χώρο έκφρασης. Αυτό το πλήθος των νεανικών ομάδων, σχημάτων και πρωτοβουλιών, ο πολύχρωμος κόσμος όχι μόνο των καλλιτεχνών, αλλά και των νέων με σπουδές πάνω στην τέχνη και τη διαχείριση των γεγονότων πολιτισμού, κατάφερε να οργανώσει στη Θεσσαλονίκη τα τελευταία χρόνια μεγάλα καλλιτεχνικά γεγονότα, ακόμη και διεθνούς εμβέλειας. Όμως, αυτές οι δυνάμεις δεν είχαν συναντηθεί σε ένα κοινό έργο. Και δουλειά της πολιτικής ηγεσίας είναι να συνθέτει τις επιμέρους δυνάμεις σε ένα ενιαίο εγχείρημα, σε ένα ενιαίο όραμα. Είχαμε, λοιπόν, αυτήν την ιδέα, να διοργανώσουμε ένα ανοιχτό φεστιβάλ στο οποίο οι νέοι καλλιτέχνες των δημιουργικών ομάδων της πόλης, μαζί με τους αντίστοιχους των κρατικών καλλιτεχνικών θεσμών της Θεσσαλονίκης, αλλά και με καλλιτέχνες από ολόκληρο τον ευρωπαϊκό Νότο θα παρουσιάσουν τη δουλειά τους. Και επειδή το φεστιβάλ δημιουργεί γέφυρες ανάμεσα τις διάφορες μορφές τέχνης, ανάμεσα στους θεσμικούς φορείς και τις «από τα κάτω» καλλιτεχνικές πρωτοβουλίες, ανάμεσα στους νέους της Ελλάδας και του ευρωπαϊκού Νότου, αποφασίσαμε να το ονομάσουμε SKG Bridges Festival.

Το πρώτο SKG Bridges Festival υλοποιήθηκε το διάστημα 9 με 13 Μαΐου 2018. Εκείνες τις μέρες βρέθηκαν μαζί στην πόλη καλλιτέχνες από όλες τις μορφές των τεχνών από την Ελλάδα και τον ευρωπαϊκό Νότο. Έγιναν πάνω από 70 εκδηλώσεις, με τη συμμετοχή περισσότερων από 100 ξένων καλλιτεχνών από δέκα χώρες, τις οποίες παρακολούθησαν συνολικά περισσότεροι από 10.000 θεατές. Οι δημιουργικές ομάδες της πόλης μπόρεσαν να κάνουν ένα βήμα παραπάνω στο έργο τους. Σχέδια που περίμεναν στο συρτάρι και στην ψυχή των καλλιτεχνών παρουσιάστηκαν σε εμβληματικά σημεία της Θεσσαλονίκης, στο Γεντί Κουλέ, στη Ροτόντα, στο λιμάνι, στην παραλία. Το έργο των δημιουργικών ομάδων έγινε γνωστό και μετά το φεστιβάλ άρχισαν να δέχονται νέες προτάσεις για επαγγελματικές συνεργασίες. Οι νέοι της πόλης μπόρεσαν να απολαύσουν καλλιτεχνικά δρώμενα υψηλής ποιότητας, πρωτοποριακά και δωρεάν, στον δημόσιο χώρο της πόλης. Και τέλος, καταφέραμε να δείξουμε πως η Θεσσαλονίκη μπορεί να βγάλει προς τα έξω μία νέα ταυτότητα, να πει μία νέα ιστορία για τον εαυτό της. Να δείξει πως είναι ένα νεανικό κέντρο του ευρωπαϊκού Νότου, μια πόλη με φεστιβαλικό χαρακτήρα όλο το χρόνο.

Το SKG Bridges Festival 2019 θα πραγματοποιηθεί σε λιγότερο από έναν μήνα, στο διάστημα 8 με 12 Μαΐου. Θα πει κανείς ότι είναι λίγο περίεργο να γίνεται ένα τέτοιο δρώμενο λίγο πριν τις εκλογές για την Ευρωβουλή και την Αυτοδιοίκηση. Εγώ υποστηρίζω το αντίθετο. Η συγκυρία είναι εξαιρετική διότι μας δίνει τη δυνατότητα να παρουσιάσουμε με το φεστιβάλ μια πρόταση. Να πούμε, δηλαδή, πως αυτό το φεστιβάλ είναι ένα δείγμα του πως θέλουμε να είναι τα πράγματα για τους νέους. Να πούμε ότι εμείς αυτήν την πόλη θέλουμε, αυτή τη ζωή για τους νέους ανθρώπους της και αυτή τη σχέση με τους λαούς των γύρω χωρών. Μια ζωή ανοιχτή, πολύχρωμη και χαρούμενη, μια πόλη δημιουργίας και διαπολιτισμικότητας.

Ερ.: Έχουν γίνει και άλλες δράσεις από το Γραφείο Κοινωνικών Πολιτικών του πρωθυπουργού; Ποιες είναι οι επόμενες που προγραμματίζετε;

Ναι, έχουμε αναλάβει διάφορες πρωτοβουλίες που έχουμε υλοποιήσει σε συνεργασία με τα Υπουργεία. Μία τέτοια είναι το πρόγραμμα για την παραχώρηση δημόσιων χώρων σε αγροτικούς συνεταιρισμούς για να εγκαταστήσουν αυτόματους πωλητές φυσικών χυμών. Ξέρετε, οι παραγωγοί υποφέρουν από το ότι συχνά πουλάνε τα προϊόντα τους σε πολύ χαμηλές τιμές στους παραγωγούς, τόσο που πολλές φορές δεν τους συμφέρει καν να μαζέψουν τους καρπούς. Αντιστοίχως, τα προϊόντα φτάνουν στους καταναλωτές σε πολύ υψηλότερη τιμή και το κέρδος το καρπώνονται οι μεσάζοντες. Η λύση σε αυτήν την κατάσταση είναι η λειτουργία συνεταιρισμών που θα πετυχαίνουν καλύτερες τιμές και θα αναλαμβάνουν οι ίδιοι την διανομή των προϊόντων τους. Όμως, σε αντίθεση με άλλες ευρωπαϊκές χώρες, στην Ελλάδα οι συνεταιρισμοί είναι απαξιωμένοι, επειδή έχουμε ζήσει τους κομματικά ελεγχόμενους "μπλε και πράσινους συνεταιρισμούς" με τις οικονομικές ατασθαλίες. Για ενισχύσουμε λοιπόν το αγροτικό εισόδημα και την ίδια την συνεταιριστική ιδέα, ξεκινήσαμε πιλοτικά αυτό το πρόγραμμα με τα «ΑΤΜ συνεταιριστικών χυμών», όπως τα λέμε, όπου σε συνεργασία με την Αττικό Μετρό και τον ΟΣΕ δίνονται χώροι σε σταθμούς για την εγκατάσταση μηχανημάτων που προσφέρουν επί τόπου φρέσκο χυμό πορτοκαλιού με κόστος μόλις ενός ευρώ. Τώρα σχεδιάζουμε την επέκταση του προγράμματος, μετά την πιλοτική του φάση, για να περιλάβουμε περισσότερους συνεταιρισμούς, νέους τύπους φρούτων και περισσότερους χώρους, όπως δημόσιες υπηρεσίες.

'Αλλη μία δράση μας είναι το πρόγραμμα ΕΜΑΥΤΙΩΝ, όπου σε συνεργασία με το Υπουργείο Παιδείας και την Γ.Γ. Αθλητισμού προχωράμε στην αναβάθμιση των αθλητικών εγκαταστάσεων μιας σειράς σχολείων της περιφέρειας, φτιάχνοντας χώρους με πλαστικό τάπητα και άλλες προδιαγραφές που δίνουν την ευκαιρία για ποιοτική και ασφαλή άθληση των παιδιών. Επιλέξαμε αυτήν την παρέμβαση διότι πιστεύουμε πολύ στην σημασία που έχει το αθλητικό παιχνίδι όχι μόνο για την υγεία των παιδιών, αλλά και για την ίδια την κοινωνικοποίηση τους. Έχουμε δει και στα σχολεία που φιλοξενούνται προσφυγόπουλα να είναι το παιχνίδι ο βασικός συνδετικός κρίκος των παιδιών αυτών με τα ελληνόπουλα, να βρίσκουν τα παιδιά πάνω στο παιχνίδι του δικούς τους κώδικες επικοινωνίας και να συνειδητοποιούν έτσι στην πράξη πως μπορούν να ζήσουν μαζί.

Θα σας πω και για το πρόγραμμα που ετοιμάσαμε και ήδη τρέχει σε συνεργασία με το Υπουργείο Εσωτερικών και αφορά την επιχορήγηση δήμων μέσω του Προγράμματος Φιλόδημος για τοποθέτηση «Έξυπνων Στάσεων λεωφορείων». Αυτές οι στάσεις θα έχουν wi-fi, δυνατότητα φόρτισης smartphone, αλλά και έξυπνο φωτισμό για λόγους ασφάλειας, ακριβώς επειδή θεωρούμε πως όλα αυτά δεν επιτρέπεται να μην τα απολαμβάνουν οι πολίτες των λαϊκών τάξεων που χρησιμοποιούν καθημερινά τα Μέσα Μεταφοράς. Η ασφάλεια και οι ευκολίες που προσφέρουν οι ψηφιακές τεχνολογίες δεν μπορούν να είναι ταξικό προνόμιο.

Ερ.: Τελικώς, η κοινωνική πολιτική αφορά μόνο τους φτωχούς, μόνο τους ευάλωτους;

Απ.: Ξέρετε, συχνά κατηγορούμαστε πως κάνουμε "επιδοματική πολιτική", πως κάνουμε κοινωνική πολιτική για τους φτωχούς, πως τους μαθαίνουμε να μην δουλεύουν και δεν ασχολούμαστε με την ανάπτυξη της οικονομίας και άλλα τέτοια χαριτωμένα. Τα οικονομικά στοιχεία που ανατρέπουν ειδικά τον τελευταίο ισχυρισμό είναι διαθέσιμα και έχουν κατατεθεί στον δημόσιο διάλογο, δεν χρειάζεται να τα αναφέρω εδώ. Η χώρα έχει βγει επιτέλους από τα Μνημόνια. Αλλά δεν μπορεί να συνεχίσει να λειτουργεί με τον ίδιο τρόπο. Χρειάζεται νέες βάσεις για να μην επιστρέψει στην ίδια κατάσταση. Πρέπει να γίνει αυτό που θα λέγαμε, μια κανονική χώρα. Και οι κανονικές χώρες έχουν ένα ισχυρό και εκτεταμένο κοινωνικό κράτος και μια δημόσια διοίκηση αποτελεσματική και ανθρωποκεντρική που εξυπηρετεί τους πολίτες.

Εμάς, λοιπόν, δεν ιδρώνει το αφτί μας από αυτές τις κατηγορίες. Τις θεωρούμε παράσημο, γιατί καταλαβαίνουμε πως ενοχλούν όλους αυτούς που τόσα χρόνια ήθελαν να κρατούν το κοινωνικό κράτος αδύναμο και δυσλειτουργικό. Και το έκαναν για δύο λόγους. Για να είναι οι πολίτες ανασφαλείς και να μπορούν έτσι να τους εκμεταλλεύονται ως εκλογική πελατεία προσφέροντάς τους μέσω κομματικών διαύλων την αυτονόητη εξυπηρέτηση που πρέπει όλοι να έχουν από τις δομές τους κράτους. Αλλά και για να μπορούν να εκχωρούνται κρίσιμες λειτουργίες τους κράτους σε ιδιωτικά παρασιτικά συμφέροντα, με το επιχείρημα πως θα τα κάνουν όλα καλύτερα από το κράτος. Καταλαβαίνετε, πρώτα φρόντιζαν να μην λειτουργεί το κράτος και μετά του έριχναν το ανάθεμα και έδιναν δουλειές στους εργολάβους, οι οποίοι τελικά προσλαμβάνανε και τους ψηφοφόρους τους. Μια αυτοεκπληρούμενη προφητεία που διασφάλιζε την πολιτική τους ύπαρξη.

Αλλά, ξέρετε, μια κανονική χώρα δεν λειτουργεί έτσι. Σε μια κανονική χώρα οι πολίτες δεν συνωστίζονται σε πολιτικά γραφεία για να μπορέσουν να κάνουν μια εγχείρηση ούτε τρέχουν στα Κοινωνικά Φαρμακεία, που ευτυχώς υπήρξαν στα χρόνια της κρίσης, για να βρουν τα φάρμακά τους. Έχουν όλοι πρόσβαση στο δημόσιο σύστημα υγείας, όπως διασφαλίσαμε εμείς ακόμα και για τους ανασφάλιστους συμπολίτες μας. Σε μια κανονική χώρα δεν βάζει κανένας μέσο για να μάθει τα δικαιώματά του, δεν πάει σε εργατολόγους για να υπολογίσει τα ένσημά του, ούτε ψάχνει κάποιον γνωστό για να του βγάλει πιο γρήγορα τη σύνταξή του. Μαθαίνει τα δικαιώματά του από κρατικές υπηρεσίες, όπως κάνουμε εμείς με τα Κέντρα Κοινότητας, έχει ενιαίους ασφαλιστικούς φορείς που υπολογίζουν γρήγορα την σύνταξή του, όπως επιδιώκουμε σήμερα με τον ΕΦΚΑ που έχει μειώσει πολύ των όγκο των εκκρεμών συντάξεων που παραλάβαμε. Σε μια κανονική χώρα δεν λιποθυμούν τα παιδιά στα σχολεία από υποσιτισμό. Τους προσφέρονται Σχολικά Γεύματα, όπως κάνουμε εμείς για 153.00 παιδιά κάθε μέρα, με προδιαγραφές που θέτουν τα πανεπιστήμια. Σε μια κανονική χώρα δεν υπάρχει επίδομα παιδιού μόνο για το τρίτο και τέταρτο παιδί, δεν υπάρχει παιδική φτώχεια στο 36%, δεν μένουν τόσα παιδιά εκτός παιδικών σταθμών. Υπάρχουν επιδόματα από το πρώτο παιδί, όπως θεσπίσαμε εμείς, και όλα τα παιδιά καλύπτονται από την προσχολική αγωγή, όπως θα έχουμε πετύχει με την πλήρη εφαρμογή της υποχρεωτικής δίχρονης προσχολικής αγωγής και όταν δημιουργηθούν όλοι οι παιδικοί σταθμοί για τους οποίους χρηματοδοτούμε με εκατομμύρια τους Δήμους. Σε μία κανονική χώρα δεν ανοίγουν τα σχολεία χωρίς καθηγητές και φωτοτυπίες, αντί για βιβλία, τυπωμένες μάλιστα από την εταιρεία του συζύγου της υπουργού Παιδείας. Ανοίγουν στην ώρα τους, χωρίς βασικά κενά και με τα βιβλία στη θέση τους από το καλοκαίρι, όπως κάνουμε σήμερα. Και βέβαια, σε μια κανονική χώρα δεν υπάρχει ανεργία 27% και ανασφάλιστη εργασία στο 19%. Ούτε έχουν να γίνουν διορισμοί επιστημονικού προσωπικού σε νοσοκομεία και πανεπιστήμια σχεδόν μια δεκαετία ή να δοθεί ένα ευρώ για ερευνητικά προγράμματα. Για αυτό εμείς έχουμε ανακοινώσει και υλοποιούμε ήδη 10.000 διορισμούς στα νοσοκομεία, 15.000 στα σχολεία και σχεδόν ένα δις ευρώ νέα προγράμματα για την επιστημονική έρευνα.

Θα μπορούσα να μιλάω για ώρες για αυτά τα πράγματα. Θα πω όμως μόνο το εξής. Όλα αυτά δεν είναι τίποτα παραπάνω παρά η προσφορά στην κοινωνία των στοιχειωδών προϋποθέσεων ώστε οι πολίτες να ζουν με ασφάλεια. Γιατί μια κοινωνία που ζει σε συνθήκες ασφάλειας είναι μια κοινωνία που μπορεί ψύχραιμα να συζητάει για το παρόν της και να σχεδιάζει το μέλλον της. Όταν οι κοινωνίες είναι ανασφαλείς δεν κοιτάζουν στο μέλλον. Κοιτάζουν στο παρελθόν τους και το εξιδανικεύουν. Αναζητούν τις απαντήσεις στα σκοτάδια, καταλήγουν σε ακρότητες, σε απολυταρχικές και απάνθρωπες λογικές. Οι κοινωνίες που γέννησαν τον φασισμό ήταν κοινωνίες φοβισμένες και ταπεινωμένες, κοινωνίες που κοιτούσαν προς τα πίσω, προς κάποιο χαμένο -δήθεν- ένδοξο εθνικό παρελθόν. Το παρελθόν μας, όμως, δεν υπάρχει για να μας στοιχειώνει. Υπάρχει για να μας βοηθάει να κατανοούμε τους αυτούς μας, την εθνική και κοινωνική μας ιδιοπροσωπία και να κοιτάμε μπροστά. Με όλα αυτά καταλαβαίνετε, λοιπόν, πως η κοινωνική πολιτική είναι κάτι πολύ περισσότερο από την διευθέτηση κάποιων ζητημάτων καθημερινότητας. Είναι η βασική προϋπόθεση για την ίδια την κοινωνική πρόοδο. Για την ίδια την δημοκρατία.

Ελίτ και αριστεία στο βελούδινο σύμπαν του Κυριάκου Μητσοτάκη

https://tvxs.gr/news/egrapsan-eipan/elit-kai-aristeia-sto-beloydino-sympan-toy-kyriakoy-mitsotaki

"Θεωρείται κανονικό, επιθυμητό, το να είναι κάποιος αμόρφωτος. Εγώ σέβομαι τις επιλογές όλων […] Αλλά αυτό δεν σημαίνει πως όποιος έχει μεταπτυχιακά είναι κατακριτέος και είναι μέρος των ελίτ. […] Αυτή η ισοπέδωση, ότι όλοι εσείς που έχετε σπουδάσει είστε ελίτ και μόνο εμείς καταλαβαίνουμε τον πραγματικό λαό…».

Τα παραπάνω είναι μια μικρή επιλογή των όσων είπε ο Κυριάκος Μητσοτάκης σε πρόσφατη συνέντευξή του στο δελτίο ειδήσεων του ALPHA, “βάζοντας λόγια στο στόμα” του κυβερνώντος κόμματος και καταγγέλλοντας πως ο ΣΥΡΙΖΑ εξωραΐζει την έλλειψη μόρφωσης. Παρότι το πραγματικό ζήτημα δεν είναι εκεί, ακόμη και μια απλή απαρίθμηση μερικών μόνο από όσα έχει κάνει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ για να διασφαλίσει το δικαίωμα του ελληνικού λαού στη μόρφωση, θα αρκούσε ως απάντηση.

Παραλάβαμε μια χώρα το 2015 που διαρκώς έκλεινε σχολεία και μείωνε την χρηματοδότηση της δημόσιας εκπαίδευσης (2011-15 μείωση κατά 34%) και είχε δεσμευτεί με το Μεσοπρόθεσμο 2014-18 για συνεχή μείωση των κονδυλίων, φτάνοντας μόλις το 1,99 % του ΑΕΠ. Σήμερα έχουμε καταργήσει αυτήν την δέσμευση και αυξάνουμε κάθε χρόνο τη χρηματοδότηση της δημόσιας εκπαίδευσης, έχοντας φτάσει στο 2,88 % του ΑΕΠ (1,7 δις παραπάνω από όσα προβλέπονταν). Παραλάβαμε μια χώρα που τα σχολεία άνοιγαν με ελλείψεις χιλιάδων καθηγητών και δασκάλων και τα παιδιά αντί για βιβλία έπαιρναν φωτοτυπίες. Σήμερα η σχολική χρονιά ξεκινά κάθε φορά χωρίς κενά και με όλα τα βιβλία στη θέση τους. Παραλάβαμε μια χώρα με παιδιά που λιποθυμούσαν στα σχολεία από την πείνα. Σήμερα έχουμε ζεστά σχολικά γεύματα κάθε μέρα για 153.000 παιδιά. Παραλάβαμε μια χώρα που είχε να διορίσει δασκάλους και καθηγητές από το 2010. Σήμερα έχουμε ξεκινήσει ένα ολοκληρωμένο πρόγραμμα διορισμών για 15.000 εκπαιδευτικούς, ξεκινώντας άμεσα με 4.500 διορισμούς στον ευαίσθητο τομέα της Ειδικής Αγωγής. Παραλάβαμε μια χώρα που είχαν καταργηθεί 14 ειδικότητες στα ΕΠΑΛ -οι πιο δημοφιλείς, όπου σπούδαζαν πάνω από 20.000 μαθητές/-τριες- και είχαν απολυθεί 2.500 χιλιάδες μόνιμοι εκπαιδευτικοί, με στόχο να μετατραπούν τα παιδιά των ΕΠΑΛ σε πελατεία για τα ιδιωτικά ΙΕΚ. Σήμερα έχουν επανασυσταθεί οι ειδικότητες, οι εκπαιδευτικοί έχουν επιστρέψει στην εργασία τους και οι μαθητές και μαθήτριες των ΕΠΑΛ αυξάνονται συνεχώς, σπουδάζουν με νέα προγράμματα ενώ έχουμε ιδρύσει ειδικά για αυτούς ελεύθερης πρόσβασης διετή προγράμματα επαγγελματικής εκπαίδευσης μέσα στα Πανεπιστήμια. Παραλάβαμε μια χώρα με την αναχρονιστική διάκριση Πανεπιστημίων και ΤΕΙ. Σήμερα έχουμε έναν ενιαίο Πανεπιστημιακό χάρτη, με νέα Πανεπιστήμια και Ερευνητικά Ινστιτούτα και ένα νέο σύστημα εισαγωγής που εξασφαλίζει την ελεύθερη πρόσβαση σε πολλά τμήματα. Παραλάβαμε μια χώρα όπου δεν υπήρχε κανένα θεσμικό πλαίσιο για την απαλλαγή των φοιτητών από τα δίδακτρα στα μεταπτυχιακά. Σήμερα έχουμε ψηφίσει νόμο που έχει αυξήσει τα δωρεάν μεταπτυχιακά, έχει μειώσει τα δίδακτρα σε όσα τα διατηρούν και διασφαλίζει πως κανένας νέος δεν θα μένει εκτός μεταπτυχιακού για οικονομικούς λόγους.

Καλά μαντέψατε, όλα τα παραπάνω η ΝΔ τα έχει καταψηφίσει. Και ο κύριος Μητσοτάκης εδώ θα μας έλεγε πως αυτά είναι λαϊκισμός και πως δεν ασχολούμαστε με τα «πάνω πατώματα», με τους άριστους. Θα ήταν και πάλι πολύ εύκολο να απαντήσουμε. Γιατί τους άριστους, τους νέους επιστήμονες, ο κύριος Μητσοτάκης και η ΝΔ τους έστελναν τόσα χρόνια στο εξωτερικό. Από το 2010 μέχρι την ημέρα που αναλάβαμε την διακυβέρνηση της χώρας, δεν είχαν δώσει παρά ελάχιστα χρήματα για νέα ερευνητικά προγράμματα. Και η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ μέσα σε λίγα χρόνια έχει δώσει σχεδόν ένα δις ευρώ για νέα ερευνητικά προγράμματα που κρατάνε στη χώρα νέους επιστήμονες και φέρνουν πίσω και κάποιους από αυτούς που έφυγαν τα περασμένα χρόνια, ενώ έφτασε την συνολική ετήσια χρηματοδότηση της έρευνας στα 2 δις, δηλαδή στο 1,13% του ΑΕΠ για πρώτη φοράς την ιστορία της χώρας. Και το κατάφερε επειδή έχει δημιουργήσει το Ελληνικό Ίδρυμα Έρευνας και Καινοτομίας (ΕΛΙΔΕΚ) και το πρόγραμμα Ερευνώ-Δημιουργώ-Καινοτομώ με τα οποία χρηματοδοτούνται ερευνητές, αλλά και επιχειρήσεις με καινοτόμο χαρακτήρα για να αναπτυχθούν. Η Ελλάδα προσελκύει εταιρείες-κολοσσούς, όπως η Tesla που μεταφέρει ένα τμήμα του σχεδιαστικού μηχανισμού της στην Ελλάδα. Διορίζουμε πάνω από 1.500 μόνιμους πανεπιστημιακούς καθηγητές και ερευνητές στα δημόσια ερευνητικά κέντρα, νέους ανθρώπους στην πλειονότητά τους.

Θα αρκούσε, ίσως, να ζητήσει κανείς από τον κύριο Μητσοτάκη να κοιτάξει τα βιογραφικά των «αμόρφωτων» ΣΥΡΙΖαίων και να μας πει αν υπήρξε ποτέ στην ιστορία της χώρας άλλη κοινοβουλευτική ομάδα και άλλη κυβέρνηση με τόσο μεγάλο αριθμό πανεπιστημιακών καθηγητών, κάποιοι από τους οποίους έχουν διδάξει στα μεγαλύτερα πανεπιστήμια του κόσμου. Αλλά όλα αυτά είναι περιττά. Γιατί στα λόγια του κυρίου Μητσοτάκη φάνηκε η βαθιά ουσία της πολιτικής του αντίληψης: «Θεωρείται κανονικό, επιθυμητό, το να είναι κάποιος αμόρφωτος. Εγώ σέβομαι τις επιλογές όλων», μας είπε. Η έλλειψη μόρφωσης, λοιπόν, είναι αποτέλεσμα επιλογής. Γιατί στο σύμπαν του κυρίου Μητσοτάκη, στον κόσμο με τα βελούδα όπου γεννήθηκε και συνεχίζει να ζει, υπάρχουν μόνο ατομικές επιλογές και μεμονωμένοι άνθρωποι που είναι πλήρως υπεύθυνοι για αυτές. Δεν υπάρχουν κοινωνικά άνισες ευκαιρίες. Δεν υπάρχουν διαφορετικές οικονομικές δυνατότητες. Δεν υπάρχουν οικογενειακά προτερήματα. Δεν υπάρχουν προνόμια και προσβάσεις. Δεν υπάρχουν κοινωνικές ανισότητες. Μάλλον, όχι, υπάρχουν. Αλλά είναι φυσικό φαινόμενο.

Όταν, λοιπόν, ο κύριος Μητσοτάκης και η ΝΔ μιλάνε για την «αριστεία» μιλάνε στην πραγματικότητα για τον κοινωνικό τους περίγυρο, για την σκληρή κάστα εξουσίας που αντιπροσωπεύουν, μιλάνε για την ελίτ. Όπως όταν μιλάν για τη «μεσαία τάξη» δεν αναφέρονται στον επιχειρηματία της μικρής και μεσαίας επιχείρησης που τον έβαζαν στη φυλακή αν χρωστούσε πάνω από 5.000 ευρώ στο δημόσιο, δεν αναφέρονται στον επιχειρηματία που τον έπνιγαν τα χρέη λόγω της κρίσης και σε αυτόν που του χρωστούσε το κράτος. Γιατί την φυλάκιση για χρέη 5.000 ευρώ την κατήργησε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, τα χρέη τα ρυθμίζει με τον εξωδικαστικό συμβιβασμό και με τις 120 δόσεις η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, τα ληξιπρόθεσμα χρέη του κράτους προς ιδιώτες τα μειώνει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ. Ο κύριος Μητσοτάκης και η ΝΔ μιλάνε για την μεσαία τάξη και εννοούν το 10% των πλουσιότερων Ελλήνων που πληρώνουν το 90% των φόρων, όπως μας “κατήγγειλε” η Καθημερινή. Μέσα από τα μάτια αυτού του 10% βλέπει την παιδεία, την οικονομία, την κοινωνία την ίδια. Και για αυτό μπερδεύει την αριστεία με την ελίτ. Επειδή θεωρεί πως άριστοι μπορούν να είναι μόνο όσοι ανήκουν στην ελίτ της εξουσίας και του πλούτου. Και οι υπόλοιποι είναι απλώς ένα αναγκαίο φόντο. Ή κάποιοι αναγκαίοι ψυκτικοί.

Η συμμαχία και η Ιστορία που δεν φοβόμαστε

https://www.documentonews.gr/article/h-symmaxia-kai-h-istoria-poy-den-fobomaste

Η ομιλία του Αλέξη Τσίπρα στο Γαλάτσι σηματοδότησε τη μετάβαση σε ένα νέο και αναβαθμισμένο στάδιο γι’ αυτό που άρχισε από το 2012, τη μεγάλη συνάντηση ανάμεσα στην οργανωμένη Αριστερά και τον προοδευτικό δημοκρατικό κόσμο της Ελλάδας. Η ιστορία αυτού του πολιτικού χώρου δεν είναι γραμμική αλλά μπορούμε να πούμε πως ήδη από τη δεκαετία του ’50 αποτελούσε την πλειοψηφία στη χώρα, παρότι δεν κατάφερνε να έχει πάντα κυβερνητική έκφραση. 

Ο χώρος αυτός, είτε με θετικό προσδιορισμό (προοδευτικός, δημοκρατικός) είτε με αρνητικό (αντιδεξιός, αντιβασιλικός), ήταν διακριτός και είχε μέχρι και τα τέλη του προηγούμενα αιώνα καθαρές διαχωριστικές γραμμές από την άλλη πλευρά.

Αυτό το στοιχείο είναι κληρονομιά του ΕΑΜ, του πιο μεγάλου δημοκρατικού, ενωτικού πειράματος στην ιστορία της χώρας. Ενός εγχειρήματος με τεράστια συνδιαμόρφωση στην πράξη από τον ίδιο τον λαό, το οποίο συνδύασε την αντιμετώπιση των άμεσων προβλημάτων διαβίωσης και τον αγώνα ενάντια στον κατακτητή με το όραμα για έναν εντελώς νέο τρόπο ζωής που όμως –και εδώ ήταν όλη η ουσία– ήδη άρχιζε να υλοποιείται μέσα από τη δράση του ΕΑΜ. Οι επιμορφωτικές δράσεις, οι δομές λαϊκής αυτοδιοίκησης και λαϊκής δικαιοσύνης ήταν ένας νέος τρόπος δράσης που απαντούσε σε μια βασική ανάγκη των ανθρώπων. Να δουν αλλιώς τη ζωή τους και τον ίδιο τον εαυτό τους μέσα της. Αυτός ο μεγάλος λαϊκός πόθος έμεινε ανικανοποίητος λόγω των Δεκεμβριανών και του Εμφυλίου, όμως μεταφέρθηκε –μαζί με την κουλτούρα που φτιάχτηκε στο ΕΑΜ– στην ΕΔΑ και στις τοπικές οργανώσεις της. Και μεταπολιτευτικά αυτή την κληρονομιά αξιοποίησε, με τον πιο πρόσφορο τρόπο για τη στιγμή που το έκανε, το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου, ο οποίος υποσχέθηκε την άμεση αποκατάσταση των δημοκρατικών δικαιωμάτων. Και είναι εντελώς ενδεικτικό πως οι οργανώσεις του ΠΑΣΟΚ στην περιφέρεια φτιάχτηκαν κάτω από το σύνθημα «Αυτοοργανωθείτε» που είχε ρίξει ο Παπανδρέου. Ποιοι υλοποίησαν αυτό το σύνθημα; Μα αυτοί που ήξεραν τι σημαίνει. Οι ίδιοι οι πρώην ΕΔΑΐτες που είχαν εφαρμόσει το σύνθημα στις οργανώσεις της ΕΔΑ και ήξεραν τι σημαίνει να παίρνεις πρωτοβουλίες, να μιλάς ανοιχτά στον κόσμο, να δρας μαζί του για τα προβλήματα της καθημερινής ζωής του, που εκείνο τον καιρό ήταν και προβλήματα της ίδιας της δημοκρατίας.

Πολλοί παρεξηγούν τη σημασία της ενωτικής, της συμμαχικής γραμμής. Η ουσία της δεν βρίσκεται στο να είναι η γραμμή της Αριστεράς περισσότερο «κεντρώα». Δεν είναι αυτό το ιστορικό συμπέρασμα που προκύπτει από όσα είπαμε ως τώρα. Το ΠΑΣΟΚ έπιασε το κλίμα της εποχής του, το αξιοποίησε, υποσχέθηκε και έκανε βασικά πράγματα που είχε ανάγκη ο λαός (δημοκρατικές ελευθερίες, κοινωνικό κράτος), αλλά μετά, επειδή δεν είχε στέρεη ιδεολογική βάση, διαβρώθηκε. Και έτσι στη συνέχεια εκπαίδευσε τον κόσμο του και την ελληνική κοινωνία στον τεχνοκρατισμό, στην αποϊδεολογικοποίηση και εντέλει στη διαφθορά. Σήμερα όμως έχουμε για πρώτη φορά την ευκαιρία να κάνουμε το ανάποδο. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι ΠΑΣΟΚ. Και δεν θα γίνει. Γιατί έχει δομημένη ταυτότητα που έχει χτιστεί και από την ιδεολογία αλλά και από την ίδια την πρακτική των μελών του, όπως μέσα από την πρακτική έχτιζε πάντα ταυτότητα η Αριστερά, από το ΕΑΜ, την ΕΔΑ και τους Λαμπράκηδες ως σήμερα. Ο ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί μια στιγμή. Την πρώτη στιγμή στην ιστορία της χώρας που η Αριστερά μιλάει στον ευρύ προοδευτικό, δημοκρατικό και ηθικό κόσμο, ασχέτως κομματικής προέλευσης, από μια θέση πρωτοβουλίας. Από μια θέση που της δίνει τον πρώτο λόγο. Από μια θέση, κατά Γκράμσι, ηγεμονική. Που της δίνει την ευκαιρία να διαμορφώσει αυτό τον κόσμο, σε συνομιλία ασφαλώς με τα δικά του στοιχεία. Πάντα άλλωστε αυτό λέγαμε. Οτι θέλαμε τη συνάντηση του προοδευτικού κόσμου με την Αριστερά, υπό την ιδεολογική πρωτοβουλία και ηγεμονία της. Το δεξιό λάθος του ΣΥΡΙΖΑ, λοιπόν, δεν θα ήταν να ορμήσει στην οικοδόμηση αυτής της πλατιάς συμμαχίας. Το δεξιό λάθος θα ήταν να φοβηθεί τη συμμαχία, να φοβηθεί τον λαό και το πολιτικό προσωπικό της σοσιαλδημοκρατίας (που έχει μείνει ανέστιο και, σε μεγάλο βαθμό, από επιλογή), να φοβηθεί πως αντί να καταφέρει να ριζοσπαστικοποιήσει κι άλλο τις κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις του προοδευτικού χώρου θα καταφέρουν αυτές να τον διαβρώσουν. Είναι το ίδιο δεξιό λάθος που χρόνια τώρα κάνει το ΚΚΕ. Και δεν το έχουμε καμιά ανάγκη.

Η Ιστορία έχει το κακό συνήθειο να είναι αυτή που είναι και όχι αυτή που θα θέλαμε. Και οι μεγάλες στιγμές της δεν έρχονται κατά παραγγελία. Σήμερα φτιάχνουμε τη ζωή του μέλλοντός μας. Σήμερα φτιάχνουμε τη νέα προοδευτική συμμαχία του ελληνικού λαού που θα δώσει το μεγάλο στίγμα της στην εξέλιξη της ελληνικής κοινωνίας για τα επόμενα πολλά χρόνια και ήδη καταφέρνει να στέλνει μεγάλα μηνύματα στην ίδια την Ευρώπη. Σήμερα αλλάζουμε πίστα.