Δευτέρα 29 Νοεμβρίου 2010

Εθνικόφρονες φιλελεύθεροι και στην ούγια τυχοδιωκτισμός!


Το μόνο θετικό που προέκυψε από την ιδρυτική φιέστα του κόμματος της κυρίας Μπακογιάννη είναι πως η δημοκρατία ως λέξη και ως αίτημα, ακόμη και κακοπαθημένη, συνεχίζει να προκαλεί μια συγκίνηση και να ορίζει ένα σκοπό, να έχει δηλαδή πολιτικό νόημα. Η “Δημοκρατική Συμμαχία” προστίθεται στη “Δημοκρατική Αριστερά” (ως προς τον τίτλο, δεν υπαινίσσομαι πολιτική ταύτιση) και στη Μεγάλη Δημοκρατική Παράταξη, όπως ονόμαζε ο Γιώργος Παπανδρέου το ΠΑΣΟΚ. Κατά τα άλλα, οι εν δυνάμει κυβερνητικοί εταίροι του ΠΑΣΟΚ αυξήθηκαν, όπως και οι διασπάσεις της ελληνικής δεξιάς. Τουλάχιστον τώρα το μισό πολιτικό φάσμα θα δυσκολεύεται λιγάκι να μας ειρωνευτεί για τα γνωστά δαιμόνια της πολιτικής μας φυλής.

Το πιο αξιοσημείωτο όμως είναι ο ιδιόρρυθμος συνδυασμός ιδεολογικής και ανθρωπολογικής σύνθεσης του νέου κόμματος. Είναι προφανές πως η κ. Μπακογιάννη προσπαθεί να φέρει στα δικά μας πράγματα ένα κόμμα στο πρότυπο των ευρωπαϊκών (νεο)φιλελεύθερων κομμάτων. Όπως και στην περίπτωση της σοσιαλδημοκρατίας, ένα πολιτικό ρεύμα “προσγειώνεται” στην Ελλάδα μεταφυτευμένο από ένα άλλο πολιτικό περιβάλλον, χωρίς να συγκρατείται από τις ιστορικές ρίζες που το γέννησαν, χωρίς να έχει, επομένως, κάποια ιδεολογικά κρατήματα.

Όπως και στην περίπτωση του ΠΑΣΟΚ, λοιπόν, αυτό το γεγονός καθιστά το νέο κόμμα εξαιρετικά πρόσφορο σε τυχοδιωκτικές πρακτικές. Ήδη η πορεία του προδιαγράφεται από την ίδρυσή του. Πρόκειται για την κωμική προσπάθεια να στηθεί ένα φιλελεύθερο κόμμα, με τους πιο εθνικόφρονες και αντιφιλελεύθερους ανθρώπους που κατάφερε να ξεσηκώσει η κ. Μπακογιάννη από τη Νέα Δημοκρατία. Τον Μαρκογιαννάκη, τον Κιλτίδη, τον Καλό και άλλα ελάσσονα περισσευούμενα υλικά κομματικής οικοδόμησης, τα οποία προφανώς ουδόλως συγκινήθηκαν (και μάλιστα ξαφνικά) από τον αγώνα για τον πολιτικό φιλελευθερισμό, αλλά απλώς βρήκαν πρόσφορη κομματική στέγη και πολιτικό μεροκάματο.

Οι συνέπειες αυτής της επιλογής αποτυπώνονται στην ιδρυτική πράξη της “Δημοκρατικής Συμμαχίας”. Στον λόγο της Μπακογιάννη δεν κυριάρχησε κανένα από τα ζητήματα της κλασικής πολιτικής ατζέντας των φιλελεύθερων κομμάτων. Ούτε το ζήτημα των κοινωνικών δικαιωμάτων ετέθη, ούτε εναντίον του εθνικισμού αρθρώθηκε λέξη, ούτε για τον διαχωρισμό κράτους - Εκκλησίας ακούστηκε κάτι. Δύσκολα όλα αυτά, ειδικά όταν απέναντί σου, ως πρώην αντίπαλο και ως νυν εταίρο στην κοινότητα των υποστηρικτών του Μνημονίου, έχεις τον ΛΑΟΣ.

Τι έμεινε λοιπόν από τη φιλελεύθερη ατζέντα; Αυτό που στην παρούσα συγκυρία αποκτά τον πλέον κρίσιμο ρόλο: ο οικονομικός φανατισμός της απολύτως ελεύθερης αγοράς. Τα αιτήματα για μείωση του αριθμού των δημοσίων υπαλλήλων και κατάργηση της μονιμότητάς τους, για απελευθέρωση ωραρίων και εργασιακών σχέσεων, για απολύσεις στις ΔΕΚΟ, για μείωση της φορολογίας των κερδών, αλλά και για νομοθετική επέμβαση στον συνδικαλισμό, όπως για την κήρυξη των απεργιών όχι μέσα από Γενικές Συνελεύσεις εργαζομένων, αλλά με μυστική ψηφοφορία! Έχουμε δηλαδή την ίδρυση ενός κόμματος ανάπηρου φιλελευθερισμού, με επιθετικό οικονομικό νεοφιλελευθερισμό, χωρίς όμως τον απαραίτητο πολιτικό φιλελευθερισμό για να το συγκρατεί από την εξαγρίωση. Και το ένα χωρίς το άλλο οδηγεί τελικά και εκ των πραγμάτων στον αντίποδα αυτού που ευαγγελίζεται, στον αυταρχισμό και στην καταστολή.

Ας μην κάνουμε όμως λάθος. Το κόμμα της Μπακογιάννη δεν είναι «άλλη μία από τα ίδια». Το ενδεχόμενο να μπει τελικά στη Βουλή θέτει με έμφαση ζητήματα για τις κυβερνητικές συνεργασίες. Το ενδεχόμενο της πρώτης, εδώ και πολλές δεκαετίες, κυβέρνησης συνεργασίας αλλάζει άρδην το πολιτικό σκηνικό και τα κριτήρια για την εκλογική συμπεριφορά των πολιτών. Και προσφέρει ένα άλλοθι στον μεγάλο κυβερνητικό εταίρο για την εφαρμογή πιο σκληρών πολιτικών, δήθεν ως αναγκαία υποχώρηση λόγω έλλειψης αυτοδυναμίας. Τα πάντα είναι στο τραπέζι.

Πέμπτη 18 Νοεμβρίου 2010

Ο Γιάννης Μηλιός για την Κρίση!

Ο οικονομολόγος, καθηγητής του Πολυτεχνείου Γιάννης Μηλιός, αποκαλύπτει τις σκοτεινές πλευρές της Οικονομικής Κρίσης και της πολιτικής της διαχείρισης.





Αξίζει να συνεχίσετε και στα επόμενα: (2) (3) (4)

DRD4 όλου του κόσμου ενωθείτε!!!


Μεγάλη τομή στην ιατρική, την ιστορία,  την κοινωνιολογία, την πολιτική θεωρία και την ανατομία του αρακά αποτέλεσε μια πρόσφατη έρευνα των πανεπιστημίων του Harvard και του San Diego (Το Βήμα). Σύμφωνα με τα αποτελέσματά της, η αριστερή πολιτική τοποθέτηση οφείλεται σε μια συγκεκριμένη παραλλαγή του γονιδίου DRD4, του λεγόμενου και «προοδευτικού γονιδίου» (liberal gene), που κάνει τα άτομα «ανοιχτά» σε νέες, καινοτόμες ιδέες και διαφορετικό τρόπο ζωής, γεγονός που «κατά τεκμήριο»  οδηγεί  σε πιο αριστερές πολιτικές πεποιθήσεις.

Δύο ειδών συμπεράσματα θα μπορούσαν να εξαχθούν από τη θεματολογία και τα συμπεράσματα αυτής της έρευνας. Το πρώτο αφορά στον τρόπο που οι κυρίαρχοι σε περίοδο κρίσης αντιμετωπίζουν τη ριζοσπαστική πολιτική τοποθέτηση. Το δεύτερο, φυσικά, αφορά στο ειρωνικό χαμόγελο που προκαλεί η θεματολογία μιας σειράς ερευνών, όπως αυτή…και πολύ χειρότερες που διεξάγονται από κατά τα άλλα «κορυφαία» πανεπιστήμια του εξωτερικού και αφορούν κρίσιμα κοινωνικά ζητήματα…όπως το μεσημεριανό φαγητό και η εγκληματικότητα των νέων, πόσοι άγγελοι χωρούν στη μύτη της βελόνας κλπ.

Αν πάρουμε την έρευνα αυτή στα σοβαρά, αν και δεν βλέπουμε το λόγο, θα πρέπει να αναρωτηθούμε για το παράδοξο βιολογικό φαινόμενο ακραίου πολλαπλασιασμού των φερόντων το γονίδιο DRD4 σε περιόδους όπως ο Οκτώβρης του 1917, η Ισπανία της δεκαετία του 30, η Ελλάδα της κατοχικής περιόδου. Αντίστοιχα, τη δεκαετία του 90 το γονίδιο φάνηκε να εξασθενεί, φαινόμενο το οποίο ακόμα απασχολεί τους απανταχού βιολόγους. Ίσως θα έπρεπε να χρηματοδοτηθεί κάποια έρευνα για το ζήτημα… Ίσως όμως αυτές οι διαπιστώσεις να μην είναι τόσο παράδοξες όσο φαίνονται. Ο βιολογισμός  σε περιόδους κρίσης και υποχώρησης των κοινωνικών κεκτημένων πάντα γνώριζε ημέρες δόξας. Οι βασικοί λόγοι μπορούν να θεωρηθούν δύο. Πρώτον, ό,τι ανάγεται στην περιβόητη ανθρώπινη φύση, την οποία παρεμπιπτόντως ουδείς έχει δει, δεν αλλάζει. Άρα αν θες να διαιωνίσεις κάποιο σύστημα εξουσίας (είτε αυτό λέγεται καπιταλισμός, είτε πατριαρχία, είτε αποικιοκρατία)  το ανάγεις στην αδιαμφισβήτητη φύση του ανθρώπου (συνήθως των υποτελών). Η επιδίωξη του κέρδους είναι στη φύση του ανθρώπου, οι γυναίκες είναι από κατασκευής τους κάπως ανίκανες και οι μαύροι βρίσκονται σε ζωώδες επίπεδο. Κάπως έτσι, μπορείς να κοιμάσαι ήσυχος. Δεύτερον και πιο ανησυχητικό, αν η «απόκλιση» μιας κοινωνικής ομάδας ανάγεται σε γενετικούς λόγους, δεν έχουμε παρά να φροντίσουμε για τη βιολογική εξόντωσή της και η ευρυθμία θα επανέλθει στον κόσμο.

Δε νομίζουμε ότι χρειάζεται κάποια έρευνα χρόνων για να εξηγηθεί στους κυρίους του Harvard ότι η αριστερή κοσμοαντίληψη μάλλον διαφέρει αρκετά από την ακαταμάχητη επιθυμία να κάνεις bungee jumping, σαφάρι στην Αφρική και γενικότερα να ζεις «καινούριες εμπειρίες», χώρια που κι αυτά είναι προφανώς κοινωνικά καθορισμένα. Μάλλον προκύπτει από υπαρκτές κοινωνικές συνθήκες και ανάγκες. Πιο συγκεκριμένα, ο αριστερός  κοινωνικός ριζοσπαστισμός προκύπτει ως απάντηση σε ένα οικονομικό και πολιτικό σύστημα, που έχοντας ως γνώμονα της κοινωνικής οργάνωσης της παραγωγής το κέρδος, καταπατά τις ανάγκες  τεράστιου ποσοστού της κοινωνίας. Επίσης, τροφοδοτείται από την καταστολή, τον περιορισμό και τη χειραγώγηση της δημιουργικότητας και των ικανοτήτων των υποτελών.

Την ίδια στιγμή η ριζοσπαστική τοποθέτηση και δράση είναι αυτή που μετασχηματίζει τις συνειδήσεις και ανοίγει το δρόμο για παραπέρα διεκδικήσεις που φτάνουν ως τον πυρήνα των σχέσεων εκμετάλλευσης. Μπορεί οι κυρίαρχοι να βλέπουν όλη αυτή τη διαδικασία σαν μια ενοχλητική ή και επικίνδυνη «βιολογική» παρέκκλιση, αλλά αυτό συμβαίνει απλά γιατί αμφισβητεί όλα όσα πρέπει να θεωρούμε δεδομένα. Όπως ως δεδομένα θεωρούμε τόσο την επιστημονική σοβαρότητα όσο και τον στοιχειώδη πολιτικό φιλελευθερισμό των μεγάλων πανεπιστημίων, της Ευρώπης και της Αμερικής. Έχουμε δει άλλωστε και στο παρελθόν ανόητες έρευνες «έγκριτων» αμερικανικών πανεπιστημίων που εξετάζουν, για παράδειγμα, τη σχέση ανάμεσα στην τάση των παιδιών προς την εγκληματική συμπεριφορά με τον αν η οικογένεια τρώει… όλη μαζί το μεσημεριανό της φαγητό! Προσοχή, όχι με το αν η οικογένεια έχει προβλήματα ή είναι διαλυμένη, αλλά με το αν τρώει όλη μαζί. Επίσης, πρόσφατα είδαν το φως της δημοσιότητας έρευνες, βάσει των οποίων η παρουσία των γυναικών στο σπίτι είναι αναντικατάστατης σημασίας για την ανάπτυξη των παιδιών. Καθόλου τυχαίο το ότι ένα τόσο αντιδραστικό πόρισμα βγήκε την περίοδο της κρίσης, σε μία προσπάθεια απόσυρσης των γυναικών από την αγορά εργασίας, με στόχο την τεχνητή μείωση της ανεργίας.

Στο σημείο αυτό, μπαίνουν στο τραπέζι δύο προφανή ερωτήματα. Πρώτον, ποιο μέλος της πανεπιστημιακής κοινότητας της Ελλάδας θα σκεφτόταν ποτέ να δημοσιεύσει μία τέτοια έρευνα, χωρίς να χαρακτηριστεί – δικαιολογημένα – είτε ως αστοιχείωτος είτε ως ρατσιστής; Και δεύτερον, από κάθε έγκλημα υπάρχει και κάποιος που ωφελείται. Από το συγκεκριμένο επιστημονικό έγκλημα, της παρουσίασης των αριστερών ως ανθρώπων που απλώς τους τραβάνε τα γονίδια τους «από τα μαλλιά», ως «θυμάτων» των βιολογικών τους ορμών, ποιος ωφελείται; Εύκολες και αιχμηρές οι απαντήσεις…

Όπως κάθε χρόνο. Όπως ποτέ ξανά.



Το editorial του ειδικού τεύχους του περιοδικού της Νεολαίας ΣΥΝ, Ενέδρα, για το Πολυτεχνείο.


Αν υπάρχει κάτι που πιο πεσματικά από όλα αρνείται να πεθάνει, αυτό είναι τα κλισέ. Όπως το “Τα μηνύματα του Πολυτεχνείου είναι ακόμη επίκαιρα”, που μας οδηγεί κάθε χρόνο στο να αναλύουμε την επικαιρότητα πάνω στο τρίπτυχο “Ψωμί-Παιδεία-Ελευθερία”, ψάνχνοντας τις αντιστοιχίες του τότε με το τώρα. Άλλοτε αυθεντικά και άλλοτε σχεδόν εκβιάζοντας την πραγματικότητα. Φέτος όμως, το πράγμα χρειάζεται ακόμη μεγαλύτερη προσπάθεια. Όχι για να βρούμε τους κοινούς τόπους. Κάθε άλλο. Αυτοί είναι περισσότεροι από ποτέ, κατά δεκάδες στριμώχνονται μέσα στο μυαλό μας. Αυτό που είναι δύσκολο και κρίσιμο, είναι από όλα αυτά να διακρίνουμε όσα πράγματι συνδέουν τις δύο περιόδους, τα πραγματικά γεγονότα τους και όχι τις θολωμένες οπτικές τους. Ας εξηγηθούμε.

Πρώτο. Παραθέτουμε μια σειρά από μέτρα. “Μείωση μισθών και χαμηλό κόστος εργασίας για προσέγγιση ξένων επενδύσεων, κατάργηση συλλογικών συμβάσεων εργασίας, αύξηση ορίου απολύσεων, μείωση των ασφαλιστικών εισφορών των εργοδοτών και ενίσχυση της ιδιωτικής ασφάλισης, κατάργηση της επικουρικής σύνταξης, κατάργηση επιδομάτων και δώρων Χριστουγέννων και Πάσχα”. Πρόκειται για τα μέτρα της κυβέρνησης Παπανδρέου, σωστά; Μόνο που τα ίδια μέτρα επιχείρησε να επιβάλει η δικτατορία της Επταετίας! Επομένως, έχουμε σήμερα μια μορφή Χούντας; Αυτός είναι ο κοινός τόπος; Λάθος. Σήμερα έχουμε αστική δημοκρατία. Και αυτό κάνει το πράγμα πολύ πιο σύνθετο. Πάμε παρακάτω.

 Δεύτερο. Τι τύπου δημοκρατία έχουμε λοιπόν; Κάποια δημοκρατία-”απάτη”; Ένα προκάλυμα μίας αποικιοκρατίας; Έχουμε αναίρεση της εθνικής μας ανεξαρτησίας; Και πάλι όχι. Αυτό όμως, (παραδόξως!) είναι εν μέρει ένας κοινός τόπος των δύο περιόδων. Διότι όπως ξέρουμε πια από τον Νίκο Πουλανταζά, οι δικτατορίες περισσότερο από δομές αμερικανοκρατίας ήταν καπιταλιστικά κράτη εκτάκτου ανάγκης. Ήταν ο τρόπος για να απαντήσει μία μερίδα του (εγχώριου!) κεφαλαίου στους κινδύνους της ταξικής πάλης. Έτσι και σήμερα, η Τρόικα και το Μνημόνιο δεν εκφράζουν κάποια υποδούλωση της Ελλάδας, αλλά τις επιθυμίες της πολιτικής και οικονομικής ελίτ της χώρας.

Τρίτο. Αν δεν υπάρχει λοιπόν απώλεια της εθνικής μας ανεξαρτησίας, τι έχουμε; Όταν η κοινοβουλευτική πλειοψηφία αποφασίζει πως τα νέα οικονομικά μέτρα δεν θα εγκρίνονται πλέον από τη Βουλή, αλλά θα αποφασίζονται απευθείας από τον Υπουργό Οικονομίας, δεν υπάρχει θέμα εθνικής ανεξαρτησίας, αλλά απώλεια λαϊκής κυριαρχίας! Δεν έχουμε Κατοχή, έχουμε μία μεγάλη αντιδημοκρατική εκτροπή, την κλασική τάση της αστικής τάξης να κάνει τεράστιες εκπτώσεις προκειμένου να προστατεύσει τα συμφέροντα της. Κάποιος άλλος, λοιπόν, πρέπει να προστατεύσει τη δημοκρατία...

Κι έτσι φτάνουμε στο σήμερα. Με τη Μεταπολίτευση να κλονίζεται μπροστά στη μετάλαξη της. Και τι να πεις σήμερα για το “Ψωμί”, που μας το κλέβουν “για το καλό μας”. Τι να πεις για την “Παιδεία”, όταν η κ. Διαμαντοπούλου θέλει να τελειώνει με “το Πανεπιστήμιο της Μεταπολίτευσης”; Τι να πεις για την “Ελευθερία”, όταν από τις τόσες “ελευθερίες” που γκρεμίζονται από το βάθρο, μόνη της πάει να μείνει η “ελευθερία της αγοράς”; Όμως σήμερα δεν έχουμε Χούντα. Έχουμε μία δημοκρατία ποτισμένη με το αίμα των παλιών και των επόμενων γενιών. Για αυτό και ένα μόνο μένει να πούμε. Μια τελευταία λέξη χρωστάς στον εαυτό σου. Αντίσταση. Το κρίμα στο λαιμό σου!

Τετάρτη 3 Νοεμβρίου 2010

Ξεφτίλα για Δημαρά!!!



Την προηγούμενη εβδομάδα, ο Στέλιος Κούλογλου έγραψε στο TVXS πως στη μάχη για την Περιφέρεια Αττικής προηγείται η... σκιά του Γιάννη Δημαρά! Ο υπαινιγμός ήταν σαφής και αφορούσε την ελάχιστη παρουσία του πρώην βουλευτή του ΠΑΣΟΚ στα ΜΜΕ, γεγονός που λογικά προκαλεί απορία για την αιτία αυτής της απροσδόκητης και ασυνήθιστης προεκλογικής αποχής από τη δημοσιότητα.

Μπορούσαμε να κάνουμε κάποιες εικασίες. Όπως, για παράδειγμα, πως ο κ. Δημαράς θα δυσκολευόταν να εξηγήσει πως ένας βουλευτής ψηφίζει "παρών" στο Μνημόνιο αλλά "υπέρ" στο ασφαλιστικό νομοσχέδιο και τον Καλλικράτη καθώς και στα μέτρα επικαιροποίησης του Μνημονίου. Όπως επίσης, πως δεν θα μπορούσε να κρύψει την ένδεια θέσεων που χαρακτηρίζει την παράταξη του. Τέλος, πως δεν θα μπορούσε να παράσχει καμία πειστική εξήγηση για την παρουσία σε θέσεις-κλειδιά του ψηφοδελτίου του (π.χ. υποψήφιος αντιπεριφερειάρχης) στενών συνεργατών και στελεχών του υπο συγκρότηση κόμματος της (ΥΠΟΣΤΗΡΙΚΤΡΙΑΣ ΤΟΥ ΜΝΗΜΟΝΙΟΥ!) Ντόρας Μπακογιάννη.

Την προηγούμενη εβδομάδα όμως, στους παραπάνω λόγους προστέθηκε άλλος ένας. Ο Γιάννης Δημαράς σε συνέντευξη του στο ραδιοφωνικό σταθμό "Στο Κόκκινο, 105.5 FM" επιβεβαίωσε όλα τα παραπάνω. Χαρακτηριστική της αμηχανίας του είναι η απάντηση του στην ερώτηση "Τι θα κάνετε ως Περιφερειάρχης για να αντιμετωπίσετε το Μνημόνιο". Η νεφελώδης απόκριση του, "Θα κάνω ό,τι μπορώ, επειδή είμαι εναντιον του Μνημονίου", χωρίς να λέει τίποτα λέει τα πάντα. 

Φάνηκε όμως, πως ο άνθρωπος δεν μπορεί να διαχειριστεί τί-πο-τα! Η στάση του απέναντι στους δημοσιογράφους όταν του επεσήμαιναν πως δεν απαντά στα ερωτήματα τους ήταν να τους κατηγορήσει για κομματικούς εγκάθετους! Η ψυχραιμία του ήταν χαμένη από τα πρώτα λεπτά της συνέντευξης. Το ίδιο όμως και η νηφαλιότητα του!!! Γιατί τα γελάκια που ξαφνικά αδυνατεί να συγκρατήσει ο κ. Δημαράς, ο χωρίς ειρμό λόγος του και η αγένεια του έναντι των δημοσιογράφων δείχνουν πως μάλλον δεν βγήκε... "στεγνός" στη συνέντευξη!

Ακούστε και κρίνετε. ΠΟΣΟ ΜΑΤΑΙΟ ΕΙΝΑΙ ΑΡΑΓΕ ΤΟ ΝΑ ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΜΕ ΝΑ ΠΡΟΒΛΗΘΕΙ ΑΥΤΗ Η ΕΞΕΥΤΕΛΙΣΤΙΚΗ ΓΙΑ ΤΟΝ ΔΗΜΑΡΑ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΑΠΟ ΤΑ ΚΥΡΙΑΡΧΑ ΜΜΕ;;;






Πάρτε και bonus άλλο ένα βιντεάκι, με συνέντευξη του Γιάννη Δημαρά στο MEGA, όπου ως γνήσιος... αντιμνημονιακός, δηλώνει πλήρη υποστήριξη στο Γ. Παπανδρέου και πως το... ΠΑΣΟΚ θα σώσει τη χώρα!




Πόσο πιο μεγάλη κοροϊδία μπορεί να υπάρξει;;; Πόσο πιο ηλίθιος λαϊκισμός;;;

Τρίτη 2 Νοεμβρίου 2010

Δήλωση bonus!!!

"Ο άνθρωπος που είναι σήμερα νέος, θα πεθάνει στα 100. 
Γιατί να βγαίνει στη σύνταξη στα 60;;;"


Και όμως. Άλλη μία - ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ - δήλωση, για την ασφαλιστική "μεταρρύθμιση" στη Γαλλία, από την αυτού Μεγαλειότητα, Νικολά Σαρκοζί...

Υποκλιθείτε!!!