Όλα όσα δεν έκανε η κυβέρνηση για να βγούμε όρθιοι από την πανδημία

 https://www.news247.gr/politiki/ola-osa-den-ekane-i-kyvernisi-gia-na-vgoyme-orthioi-apo-tin-pandimia.9146153.html

Όταν ξέσπασε η οικονομική κρίση του 2008 ο τότε υπουργός οικονομίας είχε σπεύσει να δηλώσει περιχαρής πως η ελληνική οικονομία είναι θωρακισμένη και δεν απειλείται. Επρόκειτο πιθανότατα για την πιο άστοχη δήλωση που έχει βγει από θεσμικό στόμα στην ιστορία του ελληνικού κράτους, ακόμη περισσότερο κι από την περίφημη εκείνη του υπουργού του ΠΑΣΟΚ πως αν σηκωνόταν δορυφόρος για μετάδοση ιδιωτικού τηλεοπτικού σήματος πέραν της ΕΡΤ θα… καταρριπτόταν.

Όταν σε λίγο ήρθαν στην Ελλάδα τα μνημόνια τα κυρίαρχα ΜΜΕ συνέχισαν για ένα διάστημα αυτήν την ρητορική: «Δεν φταίει η Ελλάδα, απλώς μας χτύπησε η παγκόσμια οικονομική κρίση». Βέβαια, τα σκληρά μέτρα των μνημονίων δεν μπορούσαν να γίνουν εύκολα δεκτά από την ελληνική κοινωνία. Έτσι κινητοποιήθηκε ένας άλλος μηχανισμός. Αυτός της ενοχής. Και το τροπάριο άλλαξε και πλέον ακούγαμε για «τις αιώνιες παθογένειες της ελληνικής κοινωνίας», πως «μαζί τα φάγαμε», πως όλοι εμείς φέραμε την κρίση επειδή παίρναμε τυρόπιτες και πληρώναμε υδραυλικούς χωρίς να ζητάμε απόδειξη και άλλα τέτοια χαριτωμένα.

Τελικώς, το μόνο που αποδείχτηκε ήταν πως η οικονομική κρίση ήταν μεν παγκόσμια, δηλαδή οφειλόταν σε παθογένειες του παγκόσμιου οικονομικού συστήματος, αλλά χτύπησε τόσο ισχυρά την Ελλάδα επειδή το οικονομικό μοντέλο της είχε στηθεί πάνω σε σαθρά θεμέλια, που φυσικά δεν ήταν η απόδειξη του τυροπιτά. Αντίστοιχη είναι η πραγματικότητα και με την κρίση της πανδημίας.

Η ελληνική κυβέρνηση για κάθε δυσκολία που αντιμετωπίζει τον τελευταίο χρόνο έχει μια μόνιμη επωδό: «Δεν φταίμε εμείς, δείτε τι γίνεται στις άλλες χώρες, δεν φέραμε εμείς τον ιό». Πράγματι, ο ιός κυκλοφορεί παντού. Και αποδεικνύει την παγκόσμια αποτυχία του κυρίαρχου οικονομικού και πολιτικού συστήματος.

Γιατί τι άλλο από αποτυχία, και μάλιστα ιστορική, μπορεί να είναι το να ζούμε στο 2021, να έχει συγκεντρωθεί στον κόσμο πιο πολύς πλούτος και πιο μεγάλη επιστημονική γνώση από ποτέ και την ίδια στιγμή ο κόσμος μας να είναι τόσο ανοχύρωτος απέναντι σε έναν ιό, λες και ζούμε στις αρχές του 20 αιώνα; Πως αλλιώς από αποτυχία μπορεί να ονομαστεί το να είναι τα συστήματα υγείας όλου του κόσμου, ακόμη και των πιο αναπτυγμένων κρατών, τόσο αποδυναμωμένα ώστε να μην μπορούν να προστατεύσουν τους ανθρώπους χωρίς να τους κλείσουν μέσα. Και όχι μόνο τα συστήματα υγείας, αλλά και τα συστήματα ασφάλειας στους χώρους εργασίας και στα μέσα μεταφοράς.

Και αυτή η αποτυχία έχει όνομα. Λέγεται νεοφιλελευθερισμός.

Είναι αυτή η πολιτική αντίληψη που έχει κυριαρχήσει παγκοσμίως και προωθεί την απαξίωση κάθε δημόσιας δομής και την παράδοσή της στην επιχειρηματική κερδοσκοπία. Το ότι ακόμα και σε χώρες όπως η Γερμανία, η Αγγλία και οι ΗΠΑ τα νοσοκομεία είναι ανεπαρκή και τα θύματα τόσο πολλά, δείχνει πόσο μεγάλη είναι η αποτυχία του νεοφιλελευθερισμού να καλύψει τις κοινωνικές ανάγκες και πόσο μεγάλη είναι η ευθύνη όσων τον υποστηρίζουν παγκοσμίως, όπως δηλαδή κάνει και η ΝΔ στην Ελλάδα.

Όπως, όμως, στην οικονομική κρίση έτσι κι εδώ, πέρα από την διεθνή διάσταση, υπάρχει και η τοπική που βαρύνει ακόμη περισσότερο τους κυβερνώντες. Γιατί, πράγματι, σε όλο τον κόσμο κυκλοφορεί ο ιός, αλλά δεν ξέρουμε κάποια άλλη χώρα που να υπάρχουν όλα αυτά που συναντάμε συνδυαστικά στην Ελλάδα.

Λόγω του σκληρού lockdown και των ελάχιστων μέτρων στήριξης, η Ελλάδα έχει την μεγαλύτερη ύφεση σε όλη την Ευρώπη, την δεύτερη μεγαλύτερη μείωση εισοδήματος σε όλη την Ευρώπη και είναι προτελευταία σε όλη την Ευρώπη σε δαπάνες για την αντιμετώπιση του Covid.

Μήπως, όμως, με το σκληρό lockdown καταφέραμε να έχουμε λίγους νεκρούς;

Επί δύο μήνες, με τους 100 νεκρούς την ημέρα, η Ελλάδα βρέθηκε στις πρώτες θέσεις της θνησιμότητας σε όλο τον κόσμο και ανακηρύχθηκε από το παγκόσμιο δίκτυο Bloomberg ως μία από τις χειρότερες χώρες στον κόσμο για να ζεις μέσα στην πανδημία. Γιατί, επιπλέον, όλη αυτή η αποτυχία, ήρθε παρότι εφάρμοζε το πιο σκληρό και μακρύ lockdown σε όλη την Ευρώπη και με παγκόσμιες πρωτοτυπίες, όπως τα sms και η προληπτική απαγόρευση των συγκεντρώσεων άνω των τεσσάρων ατόμων.

Τι -δεν- έκανε λοιπόν η κυβέρνηση για να βγούμε όρθιοι από την πανδημία;

Δεν προσέλαβε παραπάνω υγειονομικούς, με αποτέλεσμα σήμερα, λόγω συνταξιοδοτήσεων, οι γιατροί και νοσοκόμοι του ΕΣΥ να είναι λιγότεροι από το 2019.

Δεν συνταγογράφησε τα τεστ, ούτε τα έκανε μαζικά και στοχευμένα.

Δεν αραίωσε τον κόσμο στα Μέσα Μεταφοράς «γιατί τι θα τα κάνουμε λεωφορεία, θα τα βάλουμε να κάνουν βόλτες στο Σύνταγμα;», ούτε τους μαθητές στα σχολεία «γιατί στα σχολεία δεν κολλάει», δεν επέβαλε αυστηρά μέτρα προστασίας στους μαζικούς εργασιακούς χώρους και για αυτό σε περιοχές με βιομηχανίες και εργαστήρια, όπως η Δυτική Αττική, η Δυτική Θεσσαλονίκη και η Δυτική Μακεδονία, τα κρούσματα ξέφυγαν.

Δεν έριξε ζεστό χρήμα στην αγορά, αλλά σχεδόν μόνο δάνεια, «γιατί πόσο θα φάτε, 300 κιλά θα γίνετε;», δεν έκανε καμιά ρύθμιση των χρεών που δημιούργησαν οι πολίτες και οι επιχειρήσεις λόγω πανδημίας, δεν κάλυψε σε μεγάλο ποσοστό τους μισθούς των εργαζόμενων που μπήκαν σε αναστολή αλλά τους δίνει μόνο το διαρκώς καθυστερημένο επίδομα των 533 ευρώ.

Τι προτίμησε να κάνει με τα χρήματα που είχε στη διάθεσή της από τα 37 δις που άφησε η προηγούμενη κυβέρνηση;

Να προσλάβει ρουσφετολογικά χιλιάδες αστυνομικούς και να κάνει συνέχεια απευθείας αναθέσεις εκατομμυρίων σε εταιρείες των φίλων της. Παντοπωλεία που προμήθευαν το δημόσιο με μάσκες, εταιρείες ανοιγμένες πριν τρεις μέρες που αναλάμβαναν την καθαριότητα των φυλακών και πολλά ακόμη.

Όλα αυτά μαζί, ασφαλώς, με την διαρκή εναλλαγή πρόχειρα αποφασισμένων μέτρων, όπως το άνοιξε-κλείσε των περιπτέρων, η απαγόρευση και η επαναφορά του take away στους καφέδες, η απαγόρευση κυκλοφορίας στις 18:00 τα σαββατοκύριακα, το άνοιγμα των σχολείων για να κλείσουν ξανά μετά από 3 εβδομάδας ενώ η υπουργός παιδείας δεσμευόταν πως θα μείνουν ανοιχτά. Αλλά και με υποκριτικές πρωθυπουργικές παραβάσεις άνευ προστίμου, όπως η Πάρνηθα και η Ικαρία. Η εκμετάλλευση της πανδημία για την επιβολή αντιδημοκρατικών μέτρων χωρίς κοινωνική διαμαρτυρία είναι ένα επιπλέον κεφάλαιο.

Στο πρώτο κύμα της πανδημίας η χώρα μας είχε το πλεονέκτημα της καθυστέρησης. Για αυτό και είχε ελάχιστα θύματα, όπως και οι άλλες χώρες των Βαλκανίων, όπως η Αλβανία και η Βουλγαρία. Και σε αυτά τα νούμερα βασίζεται η κυβέρνηση που απλώς κάνει μια διαίρεση του συνόλου των νεκρών από τον περσινό Μάρτιο, βγάζει μέσο όρο 18 νεκρούς ανά μέρα, τους συγκρίνει με τα μεγέθη άλλων χωρών και μιλάει για επιτυχία.

Όμως, στο δεύτερο κύμα είχαμε 100 νεκρούς τη μέρα επί δύο μήνες. Έναν νεκρό κάθε δώδεκα λεπτά.

Γιατί ανάμεσα στα δύο κύματα είχαμε μια έκρηξη κυβερνητικής ανευθυνότητας. Πρώτα ήρθε το έγκλημα με το ανεξέλεγκτο άνοιγμα του τουρισμού που οδήγησε σε απαγόρευση κυκλοφορίας και κήρυξη αποκλεισμού σε νησιά και σε υποχρεωτική χρήση μάσκας σε όλη τη Χαλκιδική. Μετά ήρθε μια γενική εκπομπή αισθήματος ανεμελιάς και δηλώσεις πως «η Θεσσαλονίκη νίκησε τον κορωνοϊό». Κι έτσι, το δεύτερο κύμα μας βρήκε απροετοίμαστους, να συγχαίρουμε τους εαυτούς μας. Και η Θεσσαλονίκη είδε τάφους να ανοίγουν στη σειρά για να θάψει τους νεκρούς της, παρότι, όπως ομολόγησε ο Α. Γεωργιάδης, η κυβέρνηση είχε εισηγήσεις για να μην εορταστεί η γιορτή του Αγίου Δημητρίου στις εκκλησίες. Αλλά ποιος τα βάζει με την Εκκλησία και τις ψήφους της;

Για να το πούμε με δυο λόγια. Ναι, ο ιός υπάρχει παντού. Κάπου υπάρχουν πιο πολλοί νεκροί από εδώ. Αλλά με πιο χαλαρό lockdown. Αλλού υπάρχει επίσης σκληρό lockdown. Αλλά για πολύ λιγότερο καιρό και με σοβαρά μέτρα ενίσχυσης της οικονομίας και της κοινωνίας.

Όμως, αυτός ο συνδυασμός τόσο λίγων δαπανών για την θωράκιση της υγείας, τόσο λίγων μέτρων για την οικονομική αντιμετώπιση της κρίσης, τόσο κακών οικονομικών αποτελεσμάτων, τόσο πολλών θανάτων και με τόσο σκληρό και μακρύ lockdown που αλλού υπάρχει;

Σήμερα, η κυβέρνηση επιμένει να υποστηρίζει πως έχει ακολουθήσει την καλύτερη πολιτική για ένα σύγχρονο κράτος. Όμως, ένα σύγχρονο και δημοκρατικό κράτος δεν μπορεί να θέλει να είναι ψηλά μόνο στον αριθμό των αστυνομικών. Πρέπει να έχει γιατρούς, καθηγητές για τα σχολεία και επαρκή λεωφορεία για τους εργαζόμενους και όχι να ανοιγοκλείνει τα περίπτερα, τα take away και τις λαϊκές.

Πρέπει να είναι ψηλά στον αριθμό των πανεπιστημιακών καθηγητών, των ερευνητών, στη χρηματοδότηση της επιστημονικής έρευνας και της νεανικής επιχειρηματικότητας, στη θωράκισης του κοινωνικού κράτους και των υπηρεσιών. Όχι να παίζει με τις στατιστικές. Ούτε η πολιτική ηγεσία του να αναζητά δικαιολογίες στην παγκοσμιότητα του δράματος, για να κρύψει τις δικές της ευθύνες για την τοπική τραγωδία.

Μα τι γίνεται τελικά στα πανεπιστήμια;

 https://www.huffingtonpost.gr/entry/ma-ti-yinetai-telika-sta-panepistemia_gr_60225f1dc5b6f38d06e6cfb4

«Η αστυνομία, της αστυνομίας, την αστυνομία». Έτσι μοιάζει να εξελίσσεται η συζήτηση για το νομοσχέδιο της ΝΔ και της Κεραμέως για τα πανεπιστήμια. Όλα τα επιχειρήματα έχουν απλωθεί στο τραπέζι.

Είναι πλέον πιο φανερό κι από τον ήλιο ότι στα ξένα πανεπιστήμια δεν έχει πουθενά αστυνομία (πλην των ΗΠΑ, όπου όμως επιτρέπεται η οπλοκατοχή) παρότι σε αυτά έχει ενίοτε σημαντική εγκληματικότητα (σύμφωνα με έρευνα που παρουσιάζει ο Guardian, στα Πανεπιστήμια της Αγγλίας το 62% των ερωτώμενων είχε πέσει θύμα σεξουαλικής βίας εντός του πανεπιστημιακού χώρου και το 8% των γυναικών είχαν υποστεί βιασμό), ότι οι ίδιοι οι πρυτάνεις και οι Σύγκλητοι που υποτίθεται ότι θα προστατεύονται με αυτό το μέτρο διαφωνούν (ακόμη και η Σύγκλητος της ΑΣΟΕΕ από την οποία ξεκίνησε η όλη ιστορία), ότι η Ελλάδα έχει την χαμηλότερη αναλογία καθηγητών-φοιτητών και την υψηλότερη -πλην Κύπρου- αστυνομικών-πολιτών.

Αλλά η κυβέρνηση επιμένει. Και δεν θα μπορέσουμε ποτέ να καταλάβουμε το γιατί, αν δεν δούμε την πανεπιστημιακή αστυνομία ως αναπόσπαστο κρίκο όλης της αλυσίδας των παρεμβάσεων της στα πανεπιστήμια. Αν δεν δούμε τη μεγάλη εικόνα του παζλ.

Ας αρχίσουμε να βάζουμε τα κομμάτια κάτω. Στις πρώτες μέρες της θητείας της η Ν. Κεραμέως έπαυσε 38 νέα πανεπιστημιακά τμήματα που είχαν εγκριθεί από την προηγούμενη κυβέρνηση και ήταν έτοιμα να ανοίξουν.

Αφορούσαν όλο το εύρος των επιστημών. Από Υδατοκαλλιέργειες και Τουριστικές Σπουδές, μέχρι Λογοθεραπεία και την, περίφημη πια, Νομική της Πάτρας.

Υποτίθεται πως καταργήθηκαν επειδή είχαν εγκριθεί «χωρίς συγκεκριμένα ακαδημαϊκά κριτήρια», όπως έλεγε η ανακοίνωση του υπουργείου. Έλα όμως, που τα προγράμματα σπουδών τους ήταν επεξεργασμένα και εγκεκριμένα από πολύ καιρό από τα ίδια τα πανεπιστήμια.

Άραγε, δικαιούται το υπουργείο Παιδείας να πει ότι έντεκα ελληνικά πανεπιστήμια δεν γνωρίζουν από ακαδημαϊκά κριτήρια τόσο καλά όσο η κ. Κεραμέως, ειδικά όταν μεταξύ τους είναι το Πανεπιστήμιο Αθηνών και άλλα μεγάλα ιδρύματα, όπως το Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων και το Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας; Πείτε εσείς.

Πολλά από αυτά τα τμήματα που έκλεισαν προτού λειτουργήσουν προέρχονταν από τμήματα ΤΕΙ. Αλλά με την συνένωση των ΤΕΙ με τα Πανεπιστήμια που έκανε η προηγούμενη ηγεσία του υπουργείου, το πρόγραμμά σπουδών τους τροποποιήθηκε, αναβαθμίστηκε με επιπλέον μαθήματα και έγινε πανεπιστημιακού επιπέδου.

Τι πλήρωσαν, λοιπόν, αυτά τα τμήματα; Μήπως το ότι κάποια από τα αντικείμενά τους διδάσκονται από ιδιωτικά ΙΕΚ και Κολλέγια;

FlashBack:Πάμε στο 2013. Η τότε κυβέρνηση Σαμαρά με το «Σχέδιο Αθηνά» αποδέχεται το πόρισμα μίας έκθεσης που πρότεινε το κλείσιμο πολλών τμημάτων ΤΕΙ. Ποιος είχε κάνει την έκθεση;

Σύμφωνα με αυτό που είχε καταγγελθεί επισήμως στη Βουλή, επρόκειτο για μια εταιρεία συμφερόντων του ιδιοκτήτη ενός ιδιωτικού ΙΕΚ και για αυτό τα τμήματα που είχε αποφασιστεί να κλείσουν είχαν αντικείμενα που διδάσκονταν στα Κολλέγια του Ομίλου. Πάμε πάλι στις μέρες μας.

Επόμενο βήμα της Κεραμέως ήταν να καταργήσει τα διετή δωρεάν προγράμματα επαγγελματικής εκπαίδευσης στα οποία θα έμπαιναν τα παιδιά που τελείωναν τα Επαγγελματικά Λύκεια (ΕΠΑΛ).

Τα προγράμματα αυτά θα γίνονταν από τα ίδια τα πανεπιστήμια -συμμετείχαν και πανεπιστήμια της πόλης μας, το ΠΑΜΑΚ και το Διεθνές- και ήταν μια πρωτοποριακή ιδέα για την αναβάθμιση της επαγγελματικής εκπαίδευσης.

Καταργήθηκαν κι αυτά προτού να λειτουργήσουν, παρότι και αυτών το πρόγραμμα είχε καταρτιστεί από τα πανεπιστήμια.

Πάλι flashback: Το 2013 η κυβέρνηση Σαμαρά καταργεί 46 ειδικότητες που διδάσκονταν στα ΕΠΑΛ, μεταξύ των οποίων τις τρεις πιο δημοφιλείς. Συμπτωματικά, άλλη μια φορά, οι ειδικότητες αυτές διδάσκονταν από τα ιδιωτικά ΙΕΚ και τα Κολλέγια.

Σήμερα, η Κεραμέως αλλάζει τον τρόπο εισαγωγής στα Πανεπιστήμια. Τα πανεπιστήμια θα ορίζουν ένα ποσοστό επί του μέσου όρου της επίδοσης των υποψηφίων στις Πανελλήνιες το οποίο θα αποτελεί τη βάση εισαγωγής. Όμως, αυτό το ποσοστό δεν θα μπορεί να είναι απεριόριστο. Θα βρίσκεται μέσα σε ένα συγκεκριμένο εύρος.

Αυτό, στην πράξη, θα σημάνει μια μεγάλη μείωση του αριθμού εισακτέων που υπολογίζεται ότι θα φτάσει το ένα τρίτο. Τι είχε κάνει η κυβέρνηση Σαμαρά;

Είχε θεσπίσει πανελλήνιες εξετάσεις από την Α΄ Λυκείου για να μπαίνουν τα παιδιά στα πανεπιστήμια, κάτι που θα εξόντωνε τις οικογένειες που δεν μπορούσαν να ανταποκριθούν σε τρία χρόνια έξοδα φροντιστηρίων και έτσι, στην πράξη, θα μειώνονταν οι εισακτέοι στα πανεπιστήμια.

Επίσης, είχε καταργήσει το δικαίωμα των αποφοίτων των ΕΠΑΛ να δίνουν Πανελλήνιες εξετάσεις για να πουν στο Πανεπιστήμιο. Τέλος τα flashback.

Μετά από αυτά, ήρθε η κίνηση που πέταξε και τον τελευταίο μανδύα πάνω από τις προθέσεις της ΝΔ. Η αδιανόητη απόφαση της Κεραμέως να ισοτιμήσει τα πτυχία των κολλεγίων με τα πτυχία των πανεπιστημίων, απαιτώντας μάλιστα από τα επιμελητήρια να εγγράφουν τους πτυχιούχους των κολλεγίων.

Εύκολα βγαίνει το συμπέρασμα. Με τις αλλαγές που έκανε και κάνει η ΝΔ, στοχεύει να κλείσει τις πόρτες των πανεπιστημίων για πολλά παιδιά και να τα ρίξει στην πιάτσα ως αναγκαστική πελατεία των Κολλεγίων.

«Ωραία», θα πει κανείς. «Αλλά η πανεπιστημιακή αστυνομία τι σχέση έχει με όλα αυτά;». Έχει. Γιατί ο σκοπός της ΝΔ δεν είναι απλώς και μόνο να κόψει κόσμο από τα πανεπιστήμια και να τον στείλει στα κολλέγια. Είναι να αλλάξει και τα ίδια τα πανεπιστήμια.

Η Δεξιά ποτέ δεν χώνεψε πραγματικά την αυτονομία των πανεπιστημίων. Ποτέ δεν χώνεψε πως τα πανεπιστήμια είναι χώρος ελευθερίας, επιστημονικής αλλά και κοινωνικής αμφισβήτησης, χώρος αντίστασης, πως δεν είναι απλώς ένα εκπαιδευτήριο και για αυτό έχουν ξεκινήσει ιστορικά τόσα πολλά κινήματα μέσα από τα πανεπιστήμια.

Ποτέ δεν χώνεψε πως οι καθηγητές μπορούν να διαμορφώνουν οι ίδιοι το πρόγραμμα σπουδών, μακριά από τις επιθυμίες των κυβερνήσεων και των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων.

Ποτέ δεν χώνεψε πως οι ειδικές συνθήκες ελευθερίας και δημοκρατίας που είναι συνυφασμένες με την κουλτούρα και την παγκόσμια ιστορία του πανεπιστημίου -από την αυτοδιοίκηση μέχρι τις Γενικές Συνελεύσεις των Φοιτητικών Συλλόγων και το πανεπιστημιακό άσυλο- έκαναν τα πανεπιστήμια φυτώρια αγώνων.

Τα πανεπιστήμια ήταν και είναι σχολεία δημοκρατίας. Και, ασφαλώς, η δημοκρατία είναι μια δύσκολη και αντιφατική άσκηση, με τα δικά της προβλήματα.

Αλλά για κάποιους δεν είναι και μια επιθυμητή άσκηση. Η διαρκής παρουσία της αστυνομίας στα πανεπιστήμια έχει σκοπό να τελειώσει το δημοκρατικό πανεπιστήμιο της αμφισβήτησης και της κριτικής σκέψης.

Ας φανταστούμε τι σημαίνει να γίνεται μάθημα ή Γενική Συνέλευση ενός Συλλόγου Φοιτητών και έξω από το αμφιθέατρο να υπάρχει αστυνομία.

Ας σκεφτούμε τι μήνυμα θα παίρνουν οι πρωτοετείς όταν μπαίνουν στο πανεπιστήμιο και βλέπουν κάμερες παντού. Και όχι μόνο στο πεδίο της δημοκρατίας και των δικαιωμάτων.

Ήδη είναι πολύ δύσκολο για τους καθηγητές να «σπάσουν» την αντίληψη των παιδιών για την γνώση, όπως την έχουν αποκτήσει στο σχολείο. Να γκρεμίσουν την ιδέα πως η γνώση είναι κάτι το «αντικειμενικό» που δεν χωράει αμφισβήτηση, γιατί έτσι μας την δίνουν οι θεσμοί κι έτσι πρέπει να την μάθουμε γιατί αν την αμφισβητήσουμε δεν θα γράψουμε καλά στις Πανελλήνιες.

Σε ένα τέτοιο πανεπιστήμιο, με το κλίμα της διαρκούς επιτήρησης, πόσο πιο δύσκολο θα είναι για τους καθηγητές να εισάγουν στην αντίληψη των φοιτητών τους την ιδέα ότι η γνώση δεν είναι φτιαγμένη από πέτρα, αλλά από πυλό. Ότι πλάθεται. Πως το πανεπιστήμιο δεν είναι απλώς μια προέκταση του σχολείου. Αλλά, αντιθέτως, πως αν δεν αμφισβητείς τον κόσμο που σε περιβάλλει και όσα σου λένε για αυτόν, αν δεν τα βλέπεις όλα κριτικά, τότε ούτε επιστήμονας μπορείς να είσαι, ούτε πολίτης.

Τώρα, όλα τα κομμάτια έχουν μπει στη θέση τους. Η Δεξιά αντίληψη θέλει να αφήσει έξω από το πανεπιστήμιο τους πολλούς, για να μην έχουν απαιτήσεις. Και να υποτάξει τους λίγους που θα μπουν, για να μάθουν από μικροί να μην αντιστέκονται. Το παζλ στέκει μπροστά μας. Το κοιτάζουμε. Και σαν την άβυσσο του Νίτσε, μας κοιτάει πίσω κι αυτό. Και απειλεί να μας καταπιεί.

Πού ’ναι η μπάλα;

 https://www.avgi.gr/politiki/378676_poy-nai-i-mpala

Έχετε δει κάτι βιντεάκια από ποδοσφαιρικούς αγώνες όπου ένας παίκτης πετάει με τακουνάκι την μπάλα πίσω του, αλλά συνεχίζει να τρέχει και οι αντίπαλοί του δεν καταλαβαίνουν τι έγινε και συνεχίζουν να τον κυνηγάνε; Κάπως έτσι μοιάζει αυτές τις μέρες ο διάλογος για τον Νόμο Κεραμέως για τα πανεπιστήμια. Πάμε να δούμε το γιατί.

Αν σταματήσουμε έναν τυχαίο άνθρωπο στον δρόμο και τον ρωτήσουμε τι συζητιέται αυτές τις μέρες στη Βουλή, αν παρακολουθεί την επικαιρότητα, θα μας πει ότι συζητάνε για την πανεπιστημιακή αστυνομία. Αν ρωτήσουμε και έναν τυχαίο πολιτικοποιημένο ή και κομματικά οργανωμένο, θα πάρουμε την ίδια απάντηση. Κι αυτή είναι η μεγάλη επιτυχία της Κεραμέως και της Ν.Δ., για την οποία δεν κουράστηκαν καθόλου. Δηλαδή το ότι η συζήτηση έχει πάει στο πιο ευνοϊκό πεδίο για τη Ν.Δ. και την ατζέντα και στο πιο δύσκολο για εμάς. Γιατί, απλούστατα, ο κόσμος έχει δεχτεί τέτοια προπαγάνδα για τα πανεπιστήμια, που δεν είναι πάντα εύκολο να πειστεί ότι η αστυνομία θα κάνει κακό. Γιατί πρέπει να του εξηγήσεις. Να του εξηγήσεις ότι αυτό συγκρούεται με την ευρωπαϊκή παράδοση των πανεπιστημίων, ότι ο ελεύθερος επιστημονικός και πολιτικός διάλογος και η πρακτική δεν συνδυάζονται με την αστυνόμευση, ότι είναι πολύ προβληματικό να μην είναι προτεραιότητα η πρόσληψη καθηγητών, αλλά η πρόσληψη αστυνομικών. Δηλαδή ένα θέμα που χωράει πολλή, μα πάρα πολλή κουβέντα για να αλλάξεις τη γνώμη των ανθρώπων. Φέξε μου και γλίστρησα.

Αντιθέτως, δίπλα σ’ αυτό υπάρχει άλλο ένα ζήτημα που φέρνει το νομοσχέδιο Κεραμέως. Και είναι κάτι για το οποίο υπάρχει ένα μεγάλο κομμάτι πολιτών που τους αφορά άμεσα, δεν το γνωρίζουν και αν το μάθουν, θα εξοργιστούν με την κυβέρνηση. Και είναι η μείωση των εισακτέων. Με τον νέο τρόπο με τον οποίο θα ορίζεται ο αριθμός τους -με τα πανεπιστήμια να επιλέγουν ως βάση ένα ποσοστό του μέσου όρου της επίδοσης των υποψηφίων στις Πανελλαδικές, που όμως δεν θα μπορεί να είναι απεριόριστου εύρους- υπολογίζεται πως σχεδόν το ένα τρίτο του αριθμού των υποψηφίων που πέρσι μπήκαν στο πανεπιστήμιο φέτος θα μείνουν εκτός. Δηλαδή η ελληνική οικογένεια πρέπει να μάθει ότι η κυβέρνηση πετάει τα παιδιά της έξω από το πανεπιστήμιο. Τους στερεί την ευκαιρία να έχουν μια καλύτερη ζωή.  Όμως η ελληνική οικογένεια δεν ακούει αυτό. Ακούει από όλους ότι η κυβέρνηση θέλει να βάλει στα πανεπιστήμια την αστυνομία. Και έτσι πιστεύει ότι τα παιδιά της θα σπουδάσουν σε ένα ασφαλές περιβάλλον, ενώ δεν ξέρει ότι στην πραγματικότητα δεν θα σπουδάσουν καθόλου!

Όταν θέλουμε να πετύχουμε μια νίκη, ψάχνουμε στις πρωτοβουλίες του αντιπάλου τον αδύναμο κρίκο. Το σημείο στο οποίο να ασκηθεί πίεση μπορεί να έχει πιο μεγάλα αποτελέσματα από ό,τι σε άλλα. Στο νομοσχέδιο Κεραμέως ο αδύναμος κρίκος μπορεί να αποδειχτεί ότι κινηματικά είναι η αστυνομία, αλλά κοινωνικά είναι η μείωση των εισακτέων. Είναι η στέρηση του ονείρου και του δικαιώματος από τα παιδιά της ελληνικής οικογένειας να διεκδικήσουν μια καλύτερη ζωή. Και για τις οικογένειες της μεσαίας τάξης είναι η στέρηση από τα παιδιά τους της δυνατότητας να ζήσουν την εμπειρία των σπουδών που οι ίδιοι έζησαν. Δηλαδή, είναι μια έμπρακτη μείωση του κοινωνικού στάτους της οικογένειάς τους, του επιπέδου της. Και μέσω αυτού μπορούν να καταλάβουν ποιον σκοπό εξυπηρετεί πραγματικά η αστυνομία στα πανεπιστήμια, με ποιον τρόπο θα τα αλλάξει. Κι αν η μείωση των εισακτέων είναι ο πιο αδύναμος κρίκος της κυβέρνησης, ο δικός μας δυνατός κρίκος είναι αυτή τη φορά η οικογένεια. Ο πιο ανθεκτικός και πολυλειτουργικός θεσμός της Ελλάδας. Να τον πάρουμε με το μέρος μας. Να του δείξουμε ότι εμείς, οι υπερασπιστές του πανεπιστημίου, είμαστε αυτοί που υπερασπίζονται και τα συμφέροντά της. Αλλιώς αλλού θα τρέχουμε εμείς κι αλλού θα είναι η μπάλα.