https://tvxs.gr/news/egrapsan-eipan/ki-ama-xasei-o-mpainten
Υπάρχουν δύο τρόποι να δούμε από προοδευτική σκοπιά μια ενδεχόμενη ήττα του Μπάιντεν σήμερα.
Η πρώτη είναι να πούμε ότι θα είναι μια πρώτης τάξης ευκαιρία να καταλάβουν οι Δημοκρατικοί ότι με συμβατικές υποψηφιότητες δεν μπορούν να κερδίσουν τους Ρεπουμπλικάνους και πολιτικούς σαν τον Τραμπ και άρα την επόμενη φορά να κατεβάσουν ένα πιο ριζοσπαστικό υποψήφιο.
Ο άλλος είναι να είμαστε σοβαροί. Και να κατανοήσουμε, επομένως, πως οι έχοντες το κουμάντο στο Δημοκρατικό Κόμμα και οι επιχειρηματίες που τους στηρίζουν, αν είχαν να επιλέξουν ανάμεσα στο να κυβερνήσει τη χώρα άλλα 40 χρόνια ο Τραμπ και στο να κυβερνήσει μια τετραετία ο Μπέρνι Σάντερς ή η Αλεξάντρια Οκάσιο Κορτές, θα προτιμούσαν το πρώτο οπωσδήποτε. Γιατί, απλούστατα, αυτό επιτάσσουν τα οικονομικά τους συμφέροντα. Άρα, η λύση για την ριζοσπαστικοποίηση του Δημοκρατικού Κόμματος δεν είναι "να βάλουν μυαλό" οι εκατομμυριούχοι κοτζαμπάσηδές του. Είναι να πυκνώσει ο ριζοσπαστικός κόσμος των δοκιμαζόμενων στρωμάτων τις τάξεις των Δημοκρατικών και έτσι να αναιρέσει το πλεονέκτημα των εκατομμυριούχων.
Μπορεί ένα τέτοιο ενδεχόμενο να ευνοηθεί από μία νίκη του Τραμπ; Πιθανότατα όχι. Μετά από όλα όσα έχουν γίνει, μετά τις διαδηλώσεις και τις συγκρούσεις για το Black Lives Matter, με μια γενιά να έχει βγει στο δρόμο, με την πολιτικοποίηση στις ΗΠΑ να χτυπάει κόκκινο, με ένα τόσο μεγάλο κοινωνικό μέτωπο κατά του Τραμπ, από τους ριζοσπάστες των ΗΠΑ μέχρι όσους απλώς δεν γουστάρουν τις θεωρίες συνωμοσίας και από τους πλούσιους αστέρες του NBA μέχρι τα παιδιά των "γκέτο", αν παρόλα αυτά ο έρθει μία νίκη του Τραμπ, θα σπείρει τεράστια απογοήτευση και θα φέρει αποσυσπείρωση.
Μα, θα πει κανείς, δεν μπορεί να φέρει η ήττα μια εξέγερση; Και δεν μπορεί η νίκη του Μπάιντεν να φέρει εφησυχασμό και να πάει χαμένη μια ευκαιρία; Πιθανότατα όχι και ίσως, είναι οι απαντήσεις. Η ιστορία έχει δείξει ότι η πολιτική ριζοσπαστικοποίηση του λαού δεν έρχεται μέσα από τις ήττες, εκτός αν μιλάμε για ήττες σε εθνικούς πολέμους. Όπως η ήττα των Γάλλων από την Πρωσία συνέβαλε στο να έρθει η Παρισινή Κομμούνα και η σκληρή εμπειρία των Ρώσων στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο στην Οκτωβριανή Επανάσταση. Αλλά η περίπτωση των ΗΠΑ δεν έχει καμία σχέση με αυτό. Και ποιος πολιτικός φορέας θα αναλάβει εκεί μια τέτοια εξέλιξη; Αντιθέτως, ο λαός ασχολείται με την πολιτική μαζικά όταν νιώθει πως υπάρχει η δυνατότητα να την επηρεάσει και μαζί με αυτήν να επηρεάσει και τη ζωή του. Και αυτό συμβαίνει όταν πετυχαίνει νίκες που αυξάνουν την πολιτική του αυτοπεποίθηση. Και ναι, ασφαλώς μια νίκη του Μπάιντεν μπορεί να δημιουργήσει εφησυχασμό. Αλλά στο χέρι των δημοκρατικών πολιτών των ΗΠΑ είναι να μην το αφήσουν να συμβεί.
Και δυο πραγματάκια ακόμη, περί ιστορίας. Οι μεγάλοι απεργιακοί αγώνες των εργαζόμενων στη Γαλλία δεν ξεκίνησαν επί δεξιών κυβερνήσεων. Έγιναν για πρώτη φορά πριν τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, επί της κυβέρνησης του κεντροαριστερού Λαϊκού Μετώπου που τους είχε κατοχυρώσει ένα σωρό δικαιώματα, ακριβώς επειδή "τους άνοιξε την όρεξη". Και μετά τον πόλεμο, οι μεγάλες νεολαιίστικες εξεγέρσεις της δεκαετίας του '60 δεν έγιναν επειδή οι άνθρωποι ζούσαν χειρότερα. Αλλά επειδή αν και ζούσαν καλύτερα από τους γονείς τους, αυτοί επιθυμούσαν πολύ περισσότερα από αυτό. Ήθελαν να ζήσουν αλλιώς. Και δεν δέχονταν πια να στερηθούν τίποτα. Γιατί όπως μας έλεγε κι ο Ρίτσος, όταν ακούσεις το τραγούδι της θάλασσας δεν μπορείς πια να κοιμηθείς.
