Το μόνο θετικό που προέκυψε από την ιδρυτική φιέστα του κόμματος της κυρίας Μπακογιάννη είναι πως η δημοκρατία ως λέξη και ως αίτημα, ακόμη και κακοπαθημένη, συνεχίζει να προκαλεί μια συγκίνηση και να ορίζει ένα σκοπό, να έχει δηλαδή πολιτικό νόημα. Η “Δημοκρατική Συμμαχία” προστίθεται στη “Δημοκρατική Αριστερά” (ως προς τον τίτλο, δεν υπαινίσσομαι πολιτική ταύτιση) και στη Μεγάλη Δημοκρατική Παράταξη, όπως ονόμαζε ο Γιώργος Παπανδρέου το ΠΑΣΟΚ. Κατά τα άλλα, οι εν δυνάμει κυβερνητικοί εταίροι του ΠΑΣΟΚ αυξήθηκαν, όπως και οι διασπάσεις της ελληνικής δεξιάς. Τουλάχιστον τώρα το μισό πολιτικό φάσμα θα δυσκολεύεται λιγάκι να μας ειρωνευτεί για τα γνωστά δαιμόνια της πολιτικής μας φυλής.
Το πιο αξιοσημείωτο όμως είναι ο ιδιόρρυθμος συνδυασμός ιδεολογικής και ανθρωπολογικής σύνθεσης του νέου κόμματος. Είναι προφανές πως η κ. Μπακογιάννη προσπαθεί να φέρει στα δικά μας πράγματα ένα κόμμα στο πρότυπο των ευρωπαϊκών (νεο)φιλελεύθερων κομμάτων. Όπως και στην περίπτωση της σοσιαλδημοκρατίας, ένα πολιτικό ρεύμα “προσγειώνεται” στην Ελλάδα μεταφυτευμένο από ένα άλλο πολιτικό περιβάλλον, χωρίς να συγκρατείται από τις ιστορικές ρίζες που το γέννησαν, χωρίς να έχει, επομένως, κάποια ιδεολογικά κρατήματα.
Όπως και στην περίπτωση του ΠΑΣΟΚ, λοιπόν, αυτό το γεγονός καθιστά το νέο κόμμα εξαιρετικά πρόσφορο σε τυχοδιωκτικές πρακτικές. Ήδη η πορεία του προδιαγράφεται από την ίδρυσή του. Πρόκειται για την κωμική προσπάθεια να στηθεί ένα φιλελεύθερο κόμμα, με τους πιο εθνικόφρονες και αντιφιλελεύθερους ανθρώπους που κατάφερε να ξεσηκώσει η κ. Μπακογιάννη από τη Νέα Δημοκρατία. Τον Μαρκογιαννάκη, τον Κιλτίδη, τον Καλό και άλλα ελάσσονα περισσευούμενα υλικά κομματικής οικοδόμησης, τα οποία προφανώς ουδόλως συγκινήθηκαν (και μάλιστα ξαφνικά) από τον αγώνα για τον πολιτικό φιλελευθερισμό, αλλά απλώς βρήκαν πρόσφορη κομματική στέγη και πολιτικό μεροκάματο.
Οι συνέπειες αυτής της επιλογής αποτυπώνονται στην ιδρυτική πράξη της “Δημοκρατικής Συμμαχίας”. Στον λόγο της Μπακογιάννη δεν κυριάρχησε κανένα από τα ζητήματα της κλασικής πολιτικής ατζέντας των φιλελεύθερων κομμάτων. Ούτε το ζήτημα των κοινωνικών δικαιωμάτων ετέθη, ούτε εναντίον του εθνικισμού αρθρώθηκε λέξη, ούτε για τον διαχωρισμό κράτους - Εκκλησίας ακούστηκε κάτι. Δύσκολα όλα αυτά, ειδικά όταν απέναντί σου, ως πρώην αντίπαλο και ως νυν εταίρο στην κοινότητα των υποστηρικτών του Μνημονίου, έχεις τον ΛΑΟΣ.
Τι έμεινε λοιπόν από τη φιλελεύθερη ατζέντα; Αυτό που στην παρούσα συγκυρία αποκτά τον πλέον κρίσιμο ρόλο: ο οικονομικός φανατισμός της απολύτως ελεύθερης αγοράς. Τα αιτήματα για μείωση του αριθμού των δημοσίων υπαλλήλων και κατάργηση της μονιμότητάς τους, για απελευθέρωση ωραρίων και εργασιακών σχέσεων, για απολύσεις στις ΔΕΚΟ, για μείωση της φορολογίας των κερδών, αλλά και για νομοθετική επέμβαση στον συνδικαλισμό, όπως για την κήρυξη των απεργιών όχι μέσα από Γενικές Συνελεύσεις εργαζομένων, αλλά με μυστική ψηφοφορία! Έχουμε δηλαδή την ίδρυση ενός κόμματος ανάπηρου φιλελευθερισμού, με επιθετικό οικονομικό νεοφιλελευθερισμό, χωρίς όμως τον απαραίτητο πολιτικό φιλελευθερισμό για να το συγκρατεί από την εξαγρίωση. Και το ένα χωρίς το άλλο οδηγεί τελικά και εκ των πραγμάτων στον αντίποδα αυτού που ευαγγελίζεται, στον αυταρχισμό και στην καταστολή.
Ας μην κάνουμε όμως λάθος. Το κόμμα της Μπακογιάννη δεν είναι «άλλη μία από τα ίδια». Το ενδεχόμενο να μπει τελικά στη Βουλή θέτει με έμφαση ζητήματα για τις κυβερνητικές συνεργασίες. Το ενδεχόμενο της πρώτης, εδώ και πολλές δεκαετίες, κυβέρνησης συνεργασίας αλλάζει άρδην το πολιτικό σκηνικό και τα κριτήρια για την εκλογική συμπεριφορά των πολιτών. Και προσφέρει ένα άλλοθι στον μεγάλο κυβερνητικό εταίρο για την εφαρμογή πιο σκληρών πολιτικών, δήθεν ως αναγκαία υποχώρηση λόγω έλλειψης αυτοδυναμίας. Τα πάντα είναι στο τραπέζι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου