Αν υπάρχει κάτι που πιο πεσματικά από όλα αρνείται να πεθάνει, αυτό είναι τα κλισέ. Όπως το “Τα μηνύματα του Πολυτεχνείου είναι ακόμη επίκαιρα”, που μας οδηγεί κάθε χρόνο στο να αναλύουμε την επικαιρότητα πάνω στο τρίπτυχο “Ψωμί-Παιδεία-Ελευθερία”, ψάνχνοντας τις αντιστοιχίες του τότε με το τώρα. Άλλοτε αυθεντικά και άλλοτε σχεδόν εκβιάζοντας την πραγματικότητα. Φέτος όμως, το πράγμα χρειάζεται ακόμη μεγαλύτερη προσπάθεια. Όχι για να βρούμε τους κοινούς τόπους. Κάθε άλλο. Αυτοί είναι περισσότεροι από ποτέ, κατά δεκάδες στριμώχνονται μέσα στο μυαλό μας. Αυτό που είναι δύσκολο και κρίσιμο, είναι από όλα αυτά να διακρίνουμε όσα πράγματι συνδέουν τις δύο περιόδους, τα πραγματικά γεγονότα τους και όχι τις θολωμένες οπτικές τους. Ας εξηγηθούμε.
Πρώτο. Παραθέτουμε μια σειρά από μέτρα. “Μείωση μισθών και χαμηλό κόστος εργασίας για προσέγγιση ξένων επενδύσεων, κατάργηση συλλογικών συμβάσεων εργασίας, αύξηση ορίου απολύσεων, μείωση των ασφαλιστικών εισφορών των εργοδοτών και ενίσχυση της ιδιωτικής ασφάλισης, κατάργηση της επικουρικής σύνταξης, κατάργηση επιδομάτων και δώρων Χριστουγέννων και Πάσχα”. Πρόκειται για τα μέτρα της κυβέρνησης Παπανδρέου, σωστά; Μόνο που τα ίδια μέτρα επιχείρησε να επιβάλει η δικτατορία της Επταετίας! Επομένως, έχουμε σήμερα μια μορφή Χούντας; Αυτός είναι ο κοινός τόπος; Λάθος. Σήμερα έχουμε αστική δημοκρατία. Και αυτό κάνει το πράγμα πολύ πιο σύνθετο. Πάμε παρακάτω.
Δεύτερο. Τι τύπου δημοκρατία έχουμε λοιπόν; Κάποια δημοκρατία-”απάτη”; Ένα προκάλυμα μίας αποικιοκρατίας; Έχουμε αναίρεση της εθνικής μας ανεξαρτησίας; Και πάλι όχι. Αυτό όμως, (παραδόξως!) είναι εν μέρει ένας κοινός τόπος των δύο περιόδων. Διότι όπως ξέρουμε πια από τον Νίκο Πουλανταζά, οι δικτατορίες περισσότερο από δομές αμερικανοκρατίας ήταν καπιταλιστικά κράτη εκτάκτου ανάγκης. Ήταν ο τρόπος για να απαντήσει μία μερίδα του (εγχώριου!) κεφαλαίου στους κινδύνους της ταξικής πάλης. Έτσι και σήμερα, η Τρόικα και το Μνημόνιο δεν εκφράζουν κάποια υποδούλωση της Ελλάδας, αλλά τις επιθυμίες της πολιτικής και οικονομικής ελίτ της χώρας.
Τρίτο. Αν δεν υπάρχει λοιπόν απώλεια της εθνικής μας ανεξαρτησίας, τι έχουμε; Όταν η κοινοβουλευτική πλειοψηφία αποφασίζει πως τα νέα οικονομικά μέτρα δεν θα εγκρίνονται πλέον από τη Βουλή, αλλά θα αποφασίζονται απευθείας από τον Υπουργό Οικονομίας, δεν υπάρχει θέμα εθνικής ανεξαρτησίας, αλλά απώλεια λαϊκής κυριαρχίας! Δεν έχουμε Κατοχή, έχουμε μία μεγάλη αντιδημοκρατική εκτροπή, την κλασική τάση της αστικής τάξης να κάνει τεράστιες εκπτώσεις προκειμένου να προστατεύσει τα συμφέροντα της. Κάποιος άλλος, λοιπόν, πρέπει να προστατεύσει τη δημοκρατία...
Κι έτσι φτάνουμε στο σήμερα. Με τη Μεταπολίτευση να κλονίζεται μπροστά στη μετάλαξη της. Και τι να πεις σήμερα για το “Ψωμί”, που μας το κλέβουν “για το καλό μας”. Τι να πεις για την “Παιδεία”, όταν η κ. Διαμαντοπούλου θέλει να τελειώνει με “το Πανεπιστήμιο της Μεταπολίτευσης”; Τι να πεις για την “Ελευθερία”, όταν από τις τόσες “ελευθερίες” που γκρεμίζονται από το βάθρο, μόνη της πάει να μείνει η “ελευθερία της αγοράς”; Όμως σήμερα δεν έχουμε Χούντα. Έχουμε μία δημοκρατία ποτισμένη με το αίμα των παλιών και των επόμενων γενιών. Για αυτό και ένα μόνο μένει να πούμε. “Μια τελευταία λέξη χρωστάς στον εαυτό σου. Αντίσταση. Το κρίμα στο λαιμό σου!”
Πρώτο. Παραθέτουμε μια σειρά από μέτρα. “Μείωση μισθών και χαμηλό κόστος εργασίας για προσέγγιση ξένων επενδύσεων, κατάργηση συλλογικών συμβάσεων εργασίας, αύξηση ορίου απολύσεων, μείωση των ασφαλιστικών εισφορών των εργοδοτών και ενίσχυση της ιδιωτικής ασφάλισης, κατάργηση της επικουρικής σύνταξης, κατάργηση επιδομάτων και δώρων Χριστουγέννων και Πάσχα”. Πρόκειται για τα μέτρα της κυβέρνησης Παπανδρέου, σωστά; Μόνο που τα ίδια μέτρα επιχείρησε να επιβάλει η δικτατορία της Επταετίας! Επομένως, έχουμε σήμερα μια μορφή Χούντας; Αυτός είναι ο κοινός τόπος; Λάθος. Σήμερα έχουμε αστική δημοκρατία. Και αυτό κάνει το πράγμα πολύ πιο σύνθετο. Πάμε παρακάτω.
Δεύτερο. Τι τύπου δημοκρατία έχουμε λοιπόν; Κάποια δημοκρατία-”απάτη”; Ένα προκάλυμα μίας αποικιοκρατίας; Έχουμε αναίρεση της εθνικής μας ανεξαρτησίας; Και πάλι όχι. Αυτό όμως, (παραδόξως!) είναι εν μέρει ένας κοινός τόπος των δύο περιόδων. Διότι όπως ξέρουμε πια από τον Νίκο Πουλανταζά, οι δικτατορίες περισσότερο από δομές αμερικανοκρατίας ήταν καπιταλιστικά κράτη εκτάκτου ανάγκης. Ήταν ο τρόπος για να απαντήσει μία μερίδα του (εγχώριου!) κεφαλαίου στους κινδύνους της ταξικής πάλης. Έτσι και σήμερα, η Τρόικα και το Μνημόνιο δεν εκφράζουν κάποια υποδούλωση της Ελλάδας, αλλά τις επιθυμίες της πολιτικής και οικονομικής ελίτ της χώρας.
Τρίτο. Αν δεν υπάρχει λοιπόν απώλεια της εθνικής μας ανεξαρτησίας, τι έχουμε; Όταν η κοινοβουλευτική πλειοψηφία αποφασίζει πως τα νέα οικονομικά μέτρα δεν θα εγκρίνονται πλέον από τη Βουλή, αλλά θα αποφασίζονται απευθείας από τον Υπουργό Οικονομίας, δεν υπάρχει θέμα εθνικής ανεξαρτησίας, αλλά απώλεια λαϊκής κυριαρχίας! Δεν έχουμε Κατοχή, έχουμε μία μεγάλη αντιδημοκρατική εκτροπή, την κλασική τάση της αστικής τάξης να κάνει τεράστιες εκπτώσεις προκειμένου να προστατεύσει τα συμφέροντα της. Κάποιος άλλος, λοιπόν, πρέπει να προστατεύσει τη δημοκρατία...
Κι έτσι φτάνουμε στο σήμερα. Με τη Μεταπολίτευση να κλονίζεται μπροστά στη μετάλαξη της. Και τι να πεις σήμερα για το “Ψωμί”, που μας το κλέβουν “για το καλό μας”. Τι να πεις για την “Παιδεία”, όταν η κ. Διαμαντοπούλου θέλει να τελειώνει με “το Πανεπιστήμιο της Μεταπολίτευσης”; Τι να πεις για την “Ελευθερία”, όταν από τις τόσες “ελευθερίες” που γκρεμίζονται από το βάθρο, μόνη της πάει να μείνει η “ελευθερία της αγοράς”; Όμως σήμερα δεν έχουμε Χούντα. Έχουμε μία δημοκρατία ποτισμένη με το αίμα των παλιών και των επόμενων γενιών. Για αυτό και ένα μόνο μένει να πούμε. “Μια τελευταία λέξη χρωστάς στον εαυτό σου. Αντίσταση. Το κρίμα στο λαιμό σου!”
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου