http://rednotebook.gr/details.php?id=5327
Οι παλαιότεροι αριστεροί και οι αριστερές πρέπει να νιώθουν φοβερά μπερδεμένοι τον τελευταίο καιρό, λες και ακούν την φωνή τους να τους έρχεται κατάμουτρα, σαν αντίλαλος, από την απέναντι πλευρά. Πρακτικές και ήθη για τα οποία κατηγορούσαν τις αντίπαλες πολιτικές δυνάμεις, όλως αιφνιδίως εμφανίζονται να τους χρεώνονται και μάλιστα πιεστικά και χωρίς δικαίωμα υπεράσπισης και απολογίας. Η Αριστερά ξαφνικά κατηγορείται πως προωθεί το πελατειακό κράτος, τις διεφθαρμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες και, πάνω από όλα, τη βία και τον λαϊκισμό. Ποιος να το έλεγε στις γενιές των αριστερών που τράφηκαν με τις αφηγήσεις της βίας του κράτους της Δεξιάς και την απέχθεια προς τον πληθωρικό λαϊκισμό του ΠΑΣΟΚ, πως σήμερα θα βρίσκονταν να απολογούνται και να παιδεύονται για αμαρτίες ξένων γονέων;
Η κατηγορία περί λαϊκισμού είναι ίσως η πιο ενδιαφέρουσα και κρίσιμη. Βεβαίως, η έννοια του λαϊκισμού ξηλώνεται για να χωρέσει όλα όσα μας καταμαρτυρούν οι αντίπαλοι μας, για την ακρίβεια οι κοινωνικοί μας εχθροί: έλλειψη προτάσεων, μη ρεαλιστική θέαση της πραγματικότητας, και κυρίως μη αποδοχή της αναγκαιότητας του Μνημονίου και των μέτρων που το συνοδεύουν. Θεωρούμαστε λοιπόν λαϊκιστές επειδή απαιτούμε να μην κοπούν οι μισθοί και οι συντάξεις, να μην διαλυθούν οι εργασιακές σχέσεις και να μην ιδιωτικοποιηθούν οι υπηρεσίες προσφοράς δημόσιων αγαθών. Επειδή δηλαδή, δήθεν, χαϊδεύουμε τα αυτιά του κόσμου και του τάζουμε πράγματα που δεν μπορούν να γίνουν. Πράγματι, αυτά που λέμε δεν μπορούν να γίνουν μέσα στο πλαίσιο των ασκούμενων πολιτικών. Δεν μπορούν να γίνουν όσο η προτεραιότητα δεν δίνεται στους όρους ζωής των ανθρώπων αλλά στο σχέδιο βίαιης απόσπασης του πλούτου από την κοινωνική πλειονότητα προς όφελος της κοινωνικής ελίτ, όπως γίνεται άλλωστε σε όλες τις κρίσεις. Δεν γίνονται αν δεν στεναχωρήσουμε τις τράπεζες και τους μεγαλοεργολάβους που περιμένουν να αρπάξουν κοψοχρονιά τη δημόσια περιουσία. Κανένας λαϊκισμός λοιπόν. Απλώς, ένα ριζικά διαφορετικό πολιτικό σχέδιο.
Από την άλλη πλευρά, είναι οι κοινωνικοί μας εχθροί αυτοί που πρέπει να μας εξηγήσουν κάποια πράγματα. Όταν παρουσιάζουν τα μέτρα ως μονόδρομο, όταν λένε πως δεν μπορούν να θέσουν όρους και «κόκκινες γραμμές» στην Τρόικα και κυρίως όταν τρομοκρατούν την κοινωνία διαρκώς με την απειλή της χρεωκοπίας και εσχάτως των μεταναστών, κρύβοντας πως το σχέδιο τους είναι ακριβώς η χρεωκοπία, δηλαδή η εσωτερική υποτίμηση, τότε δεν λαϊκίζουν; Ο λαϊκισμός έχει ως βασικά χαρακτηριστικά την ψευδολογία και το παιχνίδι με τα συναισθήματα του δέκτη. Η άσκηση τρομοκρατίας, η χρήση δηλαδή του αισθήματος του φόβου, είναι ένα κατεξοχήν μέσο λαϊκισμού. Διότι μετά από την πρόκληση πανικού ακολουθεί η εμφάνιση του ηγέτη (του Βενιζέλου, του Σαμαρά, του Παπαδήμου) ο οποίος έρχεται να καθησυχάσει το λαό (που ο ίδιος φόβισε!) και ως στοργικός πατέρας του έθνους να υποσχεθεί πως θα μας προφυλάξει από την καταστροφή αρκεί να τον εμπιστευτούμε τυφλά και να κάνουμε ό,τι μας υποδείξει. Λαϊκισμός λοιπόν δεν είναι μόνο το να λες ευχάριστα πράγματα. Μερικές από τις πιο γνωστές λαϊκιστικές φιγούρες της ιστορίας βάσισαν τη ρητορεία τους στον φόβο της καταστροφής, στην τρομακτική απειλή του εξωτερικού και εσωτερικού εχθρού.
Το να σπέρνεις λοιπόν φόβους για να θερίσεις ψήφους είναι καθαρός λαϊκισμός. Για την ακρίβεια, η μετατροπή των πολιτών σε μη-πολίτες διά της τρομοκρατίας των «μονόδρομων», άρα διά της στέρησης της δυνατότητας επιλογής και της αναγωγής της πολιτικής στην απόφαση του μεγάλου εθνοπατέρα, είναι μία από τις χειρότερες και πιο αυταρχικές μορφές λαϊκισμού. Θα μπορούσε να συμπυκνωθεί στη φράση «εγώ μόνο ξέρω το καλό σου και για να το πετύχω μπορεί να αποφασίσω ακόμη και να σε θυσιάσω». Πρόκειται για την πολιτική σχέση ηγεμόνα – υπηκόου, θυμίζει τη σχέση Θεού – πιστού. Μία σχέση που δεν αφήνει καθόλου χώρο σε κάτι που αυτά τα χρόνια βρέθηκε στα ματωμένα στόματα ανθρώπων σε όλες τις πλευρές του κόσμου: τη Δημοκρατία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου