http://www.avgi.gr/article/5993691/enan-dianooumeno-gia-tin-dexia
Όταν το ΠΑΣΟΚ είχε ηττηθεί στις εκλογές του 2007 με ποσοστό ακόμη μικρότερο από του 2004, η θεμελιακή κρίση που το διέτρεχε ήταν προφανής. Μετά το τέλος της περιόδου Σημίτη, το κόμμα είχε μπουκώσει και δεν μπορούσε να μπει στην νέα εποχή του. Όμως, η πιο ουσιαστική πολιτική συζήτηση για την φυσιογνωμία του ΠΑΣΟΚ και τον ρόλο που θα μπορούσε να έχει, δεν έγινε ούτε εντός των οργανώσεων και των οργάνων του, ούτε στις σελίδες του αστικού Τύπου. Η συζήτηση έγινε στις εφημερίδες της Αριστεράς, κυρίως της ΑΥΓΗΣ. Καθόλου παράδοξο. Η Αριστερά έχει μια παράδοση βαθιάς ανάλυσης των πολιτικών και ιδεολογικών ζητημάτων και το δυναμικό διανοουμένων για να την υποστηρίζει.
Ακόμη πιο εκκωφαντικές από την τότε σιωπή και αμηχανία του κεντρώου χώρου, είναι οι σημερινές στον χώρο της Δεξιάς. Δεν μας παραξενεύει το ότι όλη η συζήτηση εν όψει της εκλογής νέου προέδρου της Ν.Δ. είναι εξαιρετικά υποτονική. Η θεματολογία της κινείται στο στενό φάσμα από το ποια βαρωνία της Ν.Δ. θα έχει κερδίσει καλύτερη θέση την επόμενη μέρα, μέχρι το ποιος υποψήφιος «μπορεί να κερδίσει τον Τσίπρα». Το κόμμα της ελληνικής Δεξιάς βρίσκεται σε μία πρωτοφανή θέση: Ηττάται επανειλημμένως στις κάλπες από τον ΣΥΡΙΖΑ και απαξιώνεται από τους πολίτες λόγω της πολιτικής της, ενώ την ίδια στιγμή βλέπει τον ΣΥΡΙΖΑ να εφαρμόζει δομικά στοιχεία της. Για να το θέσουμε σχηματικά, πιο δεξιά δεν έχει να πάει από μια -έτσι κι αλλιώς- αντιδημοφιλή πολιτική και πιο αριστερά δεν ξέρει και δεν θέλει να πάει επί της ουσίας, αλλά ούτε και μπορεί να πείσει ότι πάει, έστω σε ρητορικό επίπεδο. Κάθε κριτική της Ν.Δ. προς τα μέτρα του ΣΥΡΙΖΑ πέφτει σαν πέτρα πάνω στον τσίγκο, επιστρέφοντας κάθε φορά τον ίδιο εχθρικό απόηχο της απαξίωσης: κανείς δεν πιστεύει πως η Ν.Δ. θα έφερνε καλύτερα μέτρα, ούτε πως έχει το έρεισμα να κάνει κριτική στον ΣΥΡΙΖΑ για μια πολιτική, την οποία η ίδια υποστήριζε για χρόνια. Κυρίως, όμως, η Ν.Δ. εκλαμβάνεται από τον κόσμο ως υπαίτια μιας πολιτικής δεκαετιών που οδήγησε τελικά στα Μνημόνια. Η ελληνική Δεξιά, λοιπόν, αναζητά τον επόμενο αρχηγό κάνοντας την κουφή απέναντι στα κρίσιμα ερωτήματα, γιατί τα φοβάται και δεν μπορεί ούτε να τα πλησιάσει: Το «με ποια πολιτική;» και το «με ποιο κόμμα;». Δηλαδή, με ποιο διαφορετικό σχέδιο από όσα εφαρμόζονται ώς τώρα και με ποιο συλλογικό εργαλείο, με ποια δράση και ποια σχέση με την κοινωνία. Δύο δέσμες ερωτημάτων τα οποία συνεπάγονται την ανάγκη αλλαγών και ανατροπών που κανείς δεν φαίνεται διατεθειμένος να κάνει, που κανείς δεν αντέχει.
Σε αυτό το πλαίσιο, παρότι σίγουρα πολλοί από τους δεξιούς διανοούμενους αντιλαμβάνονται την απόλυτη ανάγκη να τεθούν τα παραπάνω ζητήματα, η σιωπή τους μοιάζει δικαιολογημένη. Όχι μόνο διότι και οι ίδιοι έχουν γίνει εν πολλοίς τμήματα μηχανισμών και σχέσεων εξουσίας και άρα δυσκολεύονται να αρθούν υπεράνω αυτών συγκροτώντας μια ανεξάρτητη ανάλυση και ένα σχέδιο με προοπτική, αλλά και επειδή η ιδεολογία δεν διακρίνεται μηχανικά ανάμεσα σε αυτά που λέμε στον κόσμο και σε αυτά που κρατάμε για τον εαυτό μας. Το μοντέλο άσκησης πολιτικής που είναι υπό κρίση, όπως και το οικονομικό μοντέλο, έχουν αξίες και κανόνες που και οι ίδιοι ενστερνίζονται και δεν μπορούν να εγκαταλείψουν εύκολα. Όμως, η Αριστερά δεν πρέπει να χαίρεται εν τέλει για την διαιώνιση αυτής της κατάστασης. Η πολιτική αμηχανία της Δεξιάς οδηγεί όλο το πολιτικό σύστημα πιο βαθιά στη λογική της διαχείρισης και της απαξίωσης. Το έχουμε δει άλλωστε να συμβαίνει και αλλού. Όταν ο Αλέξης Τσίπρας στη Βουλή ανέφερε κάτι για τις εσωκομματικές εκλογές της Ν.Δ. που θεωρήθηκε έμμεση στήριξη στον Βαγγέλη Μεϊμαράκη, ένας βουλευτής της πετάχτηκε και ειρωνικά του αντέτεινε «Με δύο ευρώ μπορείς να ψηφίσεις!», αναφερόμενος στο αντίτιμο του δικαιώματος συμμετοχής στην ψηφοφορία. Αυτήν την εσωκομματική δημοκρατία των δύο ευρώ της Ν.Δ. και του ΠΑΣΟΚ, την πληρώνουμε χρόνια τώρα όλοι μας, γιατί εξοικειώνει τον κόσμο με την απαξίωση της δημοκρατίας. Και τα ερωτήματα όσο δεν απαντώνται δεν χάνονται, αλλά φουσκώνουν και γίνονται ανεξέλεγκτα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου