Η Μαρία Αντουανέτα ζει...

http://www.rednotebook.gr/details.php?id=1288

 

Το παραπάνω βίντεο δείχνει τις στιγμές λίγο πριν την επίθεση στο βουλευτή της ΝΔ Κωστή Χατζηδάκη και τον ξυλοδαρμό του.  Ο βουλευτής φαίνεται να περνά χωρίς συνοδεία μπροστά από ένα μεγάλο τμήμα της απεργιακής συγκέντρωσης που βρισκόταν μπροστά από τη Βουλή, επιδεικνύοντας πλήρη άγνοια κινδύνου. Αναγνωρίζεται από τον κόσμο, γελάει ως απάντηση στις αποδοκιμασίες του και τελικά δέχεται την επίθεση.

Οι εικόνες μας επιβεβαιώνουν κάτι που υποψιαζόμασταν αλλά δεν μπορούσαμε ίσως να συνειδητοποιήσουμε στην πλήρη του έκταση και ένταση: την αποκοπή ενός μέρους του πολιτικού προσωπικού των δύο μεγάλων κομμάτων από τα τεκταινόμενα στην ελληνική κοινωνία σε τέτοιο βαθμό ώστε να μην αναμένουν την έκφραση της οργής του κόσμου εναντίον τους.

Ίσως ο Κωστής Χατζηδάκης να πίστευε πως ως βουλευτής της αντιπολίτευσης είναι πλέον στο απυρόβλυτο. Δεν έχει καταλάβει τη γενική απαξίωση που υφίσταται το πολιτικό σκηνικό, η οποία απειλεί να παρασσύρει ακόμη κι αυτούς που ουδέποτε είχαν κυβερνητική ευθύνη. Ακόμη χειρότερα, ίσως να ανήκει σε αυτόύς τους πολιτικούς που πιστεύουν πως όταν μιλάνε στις ειδήσεις ο κόσμος από το σπίτι του τους χειροκροτεί.

Το αξιοσημείωτο είναι πως δεν αναφερόμαστε σε έναν άνθρωπο που μπήκε στην πολιτική διά της τεχνοκρατικής οδού, δεν μιλάμε για κάποιον που αναδείχθηκε εκτός κομματικού μηχανισμού και χωρίς προηγούμενη άξια λόγου πορεία στην πολιτική, όπως πολλοί από τους υπουργούς της νυν κυβέρνησης που ουσιαστικά αποτελούν συμβούλους του Παπανδρέου και με την αποχώρηση του θα χαθούν για πάντα από την πολιτική, όπως ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου και ο Γιώργος Πεταλωτής. Μιλάμε για τον Κωστή Χατζηδάκη, ο οποίος έχει διατελλέσει ακόμη και Πρόεδρος της ΟΝΝΕΔ, άρά έχει μία μυρωδιά από αυτό που θα λέγαμε "χαμηλή πολιτική", σε αντιδιαστολή με την "υψηλή πολιτική" των τηλεοπτικών παραθύρων.

Ίσως η μακρόχρονη παραμονή στις Βρυξέλες και η αυτονόμηση από το κομματικό κέντρο και τα εκεί τεκταινόμενα να θολώνει τη μνήμη, να αμβλύνει τις εντυπώσεις και να ισχυροποιεί τις ατομικές απόψεις. Το έχουμε ξαναδεί άλλωστε αυτό το έργο.

Η τρομαγμένη έκπληξη που διαγράφεται στο ματωμένο πρόσωπο του Χατζηδάκη μετά την επίθεση θυμίζει το σοκ που πάθαιναν οι αξιωματικοί στους πρώτους πολέμους του 20ου αιώνα, όταν οι στρατιώτες έσπαγαν το ως τότε πολεμικό savoir vivre και αντί να επιτίθενται μόνο στους ομολόγους τους σκότωναν και τους αντίπαλους αξιωματικούς, που ως τότε απολάμβαναν μίας ασυλίας. Θυμίζει την έκφραση που φαναζόμαστε πως θα είχε η Μαρία Αντουανέτα όταν είδε τον αγριεμένο λαό να μπαίνει στο παλάτι της, χωρίς να μπορεί να καταλάβει το "πως" και το "γιατί". Ξέρουμε πια ότι η περίφημη φράση "Αφού ο λαός δεν έχει ψωμί, γιατί δεν τρώει παντεσπάνι;" πιθανότατα δεν ειπώθηκε ποτέ. Ξέρουμε όμως πως ακριβώς λόγω της απόστασης της βασίλισσας από το λαό της, θα μπορούσε και να έχει ειπωθεί.

Μία τέτοια στάση, τηρουμένων των αναλογιών, δείχνει και η συμπεριφορά του Κωστή Χατζηδάκη, ενός από τους υστερικά νεοφιλελεύθερους υπουργούς της προηγούμενης κυβέρνησης που φρόντισε να πουλήσει την Ολυμπιακή για να χτιστούν δήθεν με τα χρήματα που θα εξοικονομούνταν 30 νοσοκομεία και 150 σχολεία (ενώ σιγά σιγά κλείνουν και αυτά που υπήρχαν) και που με δική του ερώτηση άνοιξε το ζήτημα της αναγνώρισης των Ιδιωτικών Κολλεγίων ως ισότιμων με τα Πανεπιστήμια. Ενός βουλευτή που σήκωσε το χεράκι του μέσα στο Κοινοβούλιο και το απαξίωσε ως θεσμό λαϊκής κυριαρχίας, ψηφίζοντας υπέρ της διάλυσης των εργασιακών δικαιωμάτων, καταστρέφοντας χιλιάδες ζωές και βυθίζοντας ανθρώπους στην απόγνωση.

Μετά από όλα αυτά, μήπως μαζί με τη σωματική βία θα έπρεπε να καταδικάσουμε και κανα δυο πράγματα ακόμη; Άλλωστε, στη μεγάλη ματιά της Ιστορίας, τα συλλυπητήρια για το κομμένο κεφάλι της Μαρίας Αντουανέτας μοιάζουν πολύ αστεία...