http://www.avgi.gr/ArticleActionshow.action?articleID=608868
Στην επανάσταση της Λιβύης ταχθήκαμε ως Αριστερά από την πρώτη στιγμή υπέρ των εξεγερμένων. Απροϋπόθετα. Όπερ σημαίνει ότι κρίναμε πως όποιο καθεστώς κι αν προκύψει πιθανότατα θα είναι καλύτερο από το υπάρχον. Η επέμβαση της Δύσης όμως μας ανακάτεψε το σκηνικό και μας έκανε να χάσουμε αυτό το μέρος της αλήθειας. Κυρίως, μας έφερε μπροστά σε μια μη αναμενόμενη κατάσταση, που μοιάζει με σύγκρουση περί της προτεραιότητας μεταξύ διεθνισμού και αντιιμπεριαλισμού. Και εξηγούμαι.
Δεν μου αρέσουν τα τσαλαβουτήματα και τα άλματα μέσα στην Ιστορία. Για αυτό και τα παρακάτω τα λέω ενδεικτικά, και όχι με αξίωση απόδειξης. Δεν πρωτοτυπώ αναφέροντας το παράδειγμα της Ναυμαχίας του Ναυαρίνου το 1827, όπου οι στόλοι των τριών ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, Αγγλίας, Γαλλίας και Ρωσίας, συνέτριψαν τον αιγυπτιακό στόλο και διασφάλισαν την ίδρυση του ελληνικού κράτους. Υποστηρίζω πως με κριτήρια ανθρωπισμού, δημοκρατίας, ακόμη και σοσιαλιστικής προοπτικής, η ίδρυση του νέου κράτους, έστω και ως θεάτρου των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών, ήταν προτιμότερη από το να διατηρούνταν ανέπαφη η Οθωμανική Αυτοκρατορία.
Τι βαραίνει λοιπόν περισσότερο; Τι προέχει; Η διεθνιστική υποστήριξη του λιβυκού λαού έναντι του Καντάφι ή η πάλη εναντίον της δέσμευσής του από τον ιμπεριαλισμό; Εδώ όμως η πραγματικότητα καθιστά την επιλογή στοιχείο δράματος. Η Αριστερά ως αντιιμπεριαλιστική δύναμη ασφαλώς δεν μπορεί να δώσει εύσημα στην επέμβαση της Δύσης. Από την άλλη, αν ως Αριστερά θέλουμε να λεγόμαστε ακόμη έτσι --δηλαδή αν έχουμε ένα σχέδιο ή έστω μια μέριμνα για την αλλαγή του κόσμου-- δεν μπορούμε να αγνοούμε το προφανές, ότι ο δρόμος είναι πια χωρίς επιστροφή: οι επαναστάτες ή θα κερδίσουν ή θα αφανιστούν. Και είναι οι ίδιοι οι επαναστάτες που προσδοκούν τη στρατιωτική προστασία από τους Δυτικούς. Εμείς λοιπόν θα τους κουνήσουμε το δάχτυλο; Άλλωστε, ακόμη κι αν αυτή η βοήθεια δεν προερχόταν από ιμπεριαλιστικές δυνάμεις αλλά από χώρες συμπαθών και αριστερών κυβερνήσεων, όπως η Βραζιλία, η Βενεζουέλα ή η Βολιβία, και πάλι αυτή η κίνηση θα εμπεριείχε στοιχεία γεωπολιτικού συμφέροντος, καταρχήν άσχετα με τις προτεραιότητες των επαναστατών.
Κάπου εδώ λοιπόν πρέπει να αναγνωρίσουμε το βασικό για εμάς πεδίο. Αυτό είναι αφενός η διεθνιστική μας αλληλεγγύη και η υποστήριξη προς τους επαναστάτες της Λιβύης, ώστε ως πολιτικός χώρος να συγκροτήσουμε μαζί τους συμμαχίες που θα ανοίγουν καλύτερες προοπτικές στον αγώνα για τη δημοκρατία και προοπτικά για τον αντικαπιταλιστικό αγώνα στην περιοχή, αφετέρου η διατήρηση της εγχώριας αξιοπιστίας μας απέναντι στον κόσμο που συνδέεται μαζί μας και βρίσκει αντιφατική τη στάση μας. Διότι με αυτή τη στάση κρύβουμε από τα μάτια μας το πιο μεγάλο από τα συμπεράσματα αυτών των επαναστατημένων μηνών: πως οι λαοί μπορούν, τελικά, να επιβάλουν τις δικές τους επιλογές στις Μεγάλες Δυνάμεις και να τις αναγκάσουν ακόμη και να αναπροσαρμόσουν τη στρατηγική τους. Αν δεν δούμε μέσα από αυτό το πρίσμα την επέμβαση της Δύσης εναντίον τού (ως χτες συμμάχου) Καντάφι αλλά και τη στροφή των ΗΠΑ έναντι του Μουμπάρακ και της Γαλλίας έναντι του Μπεν Άλι, δεν καταλαβαίνουμε τη σημασία των εξελίξεων. Ήταν οι λαοί εκείνοι που επέβαλαν την εγκατάλειψη αυτών των συμμάχων. Και στην Ιστορία οι μεγάλες αλλαγές γίνονται με τη συνδρομή πολλών (και συγκρουόμενων) παραγόντων, και η εξέλιξη τους κρίνεται από την πορεία της μεταξύ τους πάλης. Εκτός αν θέλουμε να βγάλουμε από την οπτική μας το ότι η επικράτηση της Οκτωβριανής Επανάστασης συντελέσθηκε και λόγω του ότι ο Λένιν χάρισε ρωσικά εδάφη στην ιμπεριαλιστική Γερμανία.
Με αυτά ως κριτήρια, η Αριστερά πρέπει να απαιτήσει την κινητοποίηση της Διεθνούς Κοινότητας για την προστασία των επαναστατών από τις δυνάμεις του ΟΗΕ, αλλά και την ανάληψη από την Ελλάδα κάθε μορφής μη στρατιωτικής βοήθειας, όπως η αποστολή ανθρωπιστικής βοήθειας και η ρήξη κάθε σχέσης με το καθεστώς Καντάφι. Αντί γι’ αυτό, αντιμετωπίζουμε το θέμα με αμηχανία, κάνοντας πορεία εναντίον του Συμφώνου Ανταγωνιστικότητας στην οποία βάζουμε ως «τσόντα» και το ζήτημα της επέμβασης στη Λιβύης, με το άγχος να διεκπεραιώσουμε το αντιιμπεριαλιστικό μας καθήκον, ενώ δεν έχουμε καταφέρει να διοργανώσουμε ένα συλλαλητήριο υποστήριξης των αραβικών επαναστάσεων. Όμως, ο αντιιμπεριαλισμός χωρίς συνειδητό και βαθύ διεθνισμό εύκολα εκτρέπεται ακόμη και σε έναν γραφικό πατριωτισμό τύπου Μίκη Θεοδωράκη.
Με δεδομένη λοιπόν τη στάση των λίβυων επαναστατών, οι οποίοι μπορεί να μην αποτελούν το επαναστατικό υποκείμενο ακριβώς όπως θα το θέλαμε αλλά είναι αυτοί που κοιτάνε κάθε μέρα το θάνατο κατάματα, ας συγκροτήσουμε καλύτερα τη στάση μας. Ας διακηρύξουμε ξανά και περήφανα πως είμαστε διεθνιστές και πάνω από όλα βάζουμε την ακεραιότητα του λιβυκού λαού, που ο ίδιος θα αποφασίσει αν πλήττεται περισσότερο από τον Καντάφι ή από τη Δύση. Κι ας διακηρύξουμε πως από σεβασμό στις επιλογές του δεν διαδηλώνουμε εναντίον της επέμβασης αλλά μόνο υπέρ της νίκης του, υπέρ της ειρήνης και της δημοκρατίας στην περιοχή η οποία περνάει και από την κατάργηση των βάσεων στη Σούδα και του ίδιου του ΝΑΤΟ και την ενδυνάμωση του ρόλου του ΟΗΕ. Έτσι, για να μην μας πει κανείς πως «βγάζουμε λάδι» τις διάφορες εξουσίες, μαζί και την ελληνική κυβέρνηση. Αυτή η θέση μπορεί να κερδίσει κάθε μάχη, από το φοιτητικό αμφιθέατρο μέχρι την κεντρική πολιτική σκηνή. Αρκεί να την έχουμε βαφτίσει στις αξίες της Αριστεράς, και όχι στους φόβους και τις μηχανικότητές της.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου