Για τους μετανάστες!

 300 μετανάστες εργάτες που ζουν στην Κρήτη. Οι πιο πολλοί, από αυτούς που μπήκαν στη χώρα "παράνομα". Από τους ίδιους δρόμους που περνάν εμπορεύματα και κεφάλαια. "Νόμιμα". Για αυτό και όταν εδώ ζητάμε αυξήσεις στους μισθούς των εργαζομένων και στη φορολογία των επιχειρήσεων μας απαντούν πως  σε αυτήν την περίπτωση οι επιχειρηματίες θα πάρουν τις βιομηχανίες τους και θα "μεταναστεύσουν", αφού είναι δικαίωμα τους. Ή πως οι εφοπλιστές θα δηλώνουν τα πλοία τους σε λιμάνια άλλων χωρών. Βεβαίως, το ότι από τους πατριώτες Έλληνες εφοπλιστές η χώρα εισπράττει κάθε χρόνο μόλις 12 εκατομύριο ευρώ ενώ από τους μετανάστες 50(!) εκατομμύρια από τις πράσινες κάρτες, είναι μια αλήθεια που δεν έχει και πολύ χώρο στο δημόσιο λόγο.

Ξεφύγαμε όμως. Πάμε πάλι. 300 μετανάστες εργάτες. Στους οποίους για δέκα χρόνια η Ελλάδα έλεγε: "Μπήκατε παράνομα. Αλλά επειδή χρειάζομαι φτηνά εργατικά χέρια για τα χωράφια, τις οικοδομές και το... θαύμα των Ολυμπιακών Αγώνων, θα σας κρατήσω στη χώρα όσο θα έχετε δουλειά". Και μετά ήρθε η κρίση, η αύξηση της ανεργίας και της ανασφάλιστης εργασίας. Οι μετανάστες μένουν χωρίς ένσημα και η Ελλάδα θέλει, όπως λέμε, να τους πετάξει "σαν την τρίχα από το ζυμάρι". Να τους ξεφορτωθεί. Τόσο απλά.

Και αυτοί οι 300 εργάτες αποφασίζουν πως από το να παίζουν κάθε μέρα τη ζωή τους, από το κυνήγι της καθημερινής επιβίωσης, προτιμούν να δώσουν μία μεγάλη μάχη και "ή να νικήσουν ή να χαθούν". Σας θυμίζει κάτι; Είναι η περήφανη απόγνωση, ο τιμημένος μονόδρομος της απόφαση των επαναστατών του 1821 όπως αποτυπώνεται στη Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας, στην Επίδαυρο. Να νικήσουμε ή να χαθούμε, τόσο απλά. Τελικά ο αγώνας για την ελευθερία είναι καθολικός ή μας συγκινεί μόνο κατά περίπτωση;

Και αυτοί οι 300 αποφασίζουν να τρέξουν την ανηφόρα του θανάτου. Να κάνουν απεργία πείνας. Ναι, αυτοί το αποφάσισαν. Είναι δύσκολο φαίνεται να δεχτούμε ότι οι μετανάστες εργάτες είναι νοήμονα όντα και προέρχονται και αυτοί από χώρες με ιστορικό παρελθόν και αγωνιστικό φρόνημα, άρα μπορούν να αποφασίζουν μόνοι τους για τις μεθόδους του αγώνα τους. Είναι δύσκολο να δεχτούμε πως δεν είναι κατευθυνόμενοι, πως δεν "τους έβαλαν αυτές τις ιδέες" κάποιοι άλλοι. Μάλλον χρειαζόμαστε μια μικρή ενδοσκόπηση για να μας πείσει πως ο ρατσισμός, με τη μορφή της υποτίμησης της πολιτισμικής ταυτότητα του άλλου, μπορεί να ζει μέσα μας.

Και αυτοί οι 300 ζητούν τη βοήθεια Ελλήνων αλληλέγγυων και υποστηρικτών τους για να πραγματοποιήσουν τον αγώνα τους. Ο οποίος, για να έχει απήχηση, πρέπει να γίνει στις μεγάλες πόλεις, την Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη, πράγμα το οποίο οι μετανάστες το σκέφτηκαν αλλά που δεν μπορούν να το συλλάβουν οι ευφυείς Έλληνες που αναρωτιόνται "και γιατί δεν έμειναν στην Κρήτη;". Και ο αγώνας αυτός έπρεπε κάπου να στεγαστεί. Εκτός αν τα ανθρωπιστικά και τα χριστιανικά αισθήματα κάποιου επιτρέπουν να μένει ένας εξασθενημένος απεργός πείνας στο δρόμο μέσα στην παγωνιά. Και αφού άλλος χώρος δεν βρίσκεται (αφού πριν και μετά τα γεγονότα ο Δήμος, η ΓΣΕΕ, η Εκκλησία σφύριζαν αδιάφορα!) μένει μόνο ο χώρος που είναι συνυφασμένος με την προστασία των κοινωνικών αγώνων, το πανεπιστήμιο.

Και πάμε λοιπόν εκεί. Σε ένα άδειο κτίριο της Νομικής, το οποίο δεν χρησιμοποιείται για μαθήματα. Στο οποίο δεν γίνεται κάποια αθέμιτη ενέργεια, αλλά μία κατάληψη με απόφαση της Γενικής Συνέλευσης του Συλλόγου Φοιτητών. "Παράνομη", λένε κάποιοι, αφού ο πρόεδρος της σχολής δεν έδωσε την άδεια του. "Παραβίαση του ασύλου", λένε. Πράγμα που σημαίνει πως ΟΛΕΣ οι φοιτητικές καταλήψεις που αποφασίζονται από φοιτητικούς συλλόγους είναι παράνομες και παραβιάζουν το άσυλο. Είναι αστείοι οι νομολάτρες που το υποστηρίζουν αυτό, διότι βάσει νόμου (!) παραβίαση του ασύλου νοείται μόνο από τα Σώματα Ασφαλείας και όχι από πολίτες. Τι να κάνουμε...

Και ξαφνικά το σύστημα εξεγείρεται. Η κυβέρνηση, που τρέχει πίσω από τα ΜΜΕ, που τρέχουν πίσω από την ακροδεξιά, που τρέχει πίσω από τον οπορτουνισμό της, ανακαλύπτουν όλοι μαζί το πολύτιμο - άδειο - γιαπί της Νομικής. Πάνω από όλα όμως "ανακαλύπτουν" τον εχθρό. Βρίσκουν την ευκαιρία να δείξουν στον  λαό ένα βολικό εχθρό, έναν αντίπαλο του χεριού του που στο πρόσωπο του να συμπυκνώνονται όλα τα δεινά: τους μετανάστες. Αφού δεν μπορείς να τα βάλεις με την κυβέρνηση, βάλ' τα με αυτούς, αφού δεν μπορείς να τα βάλεις με αυτούς που διαλύουν η χώρα, τους θεσμούς και τις δομές της βάλ' τα με αυτούς που κατέλαβαν ένα άδειο κτίριο. Και αφού η κυβέρνηση τσαλακώνεται συνέχεια μπροστά στις αγορές, τις τράπεζες, την Τρόικα και την Μέρκελ κάπως πρέπει να φτιάξει το προφίλ της. Θα δείξει πυγμή και πασοκοτσαμπουκά στους μετανάστες, θα το παίξει δυνατή εκεί που την παίρνει.

Και οι μετανάστες εργάτες τελικώς μεταφέρονται, υπό την απειλή της εισόδου των ΜΑΤ, αφού ο πρόεδρος της Νομικής αποφάσισε να κλείσει τη σχολή. Θεωρήθηκε πως παρεμποδίζονται τα μαθήματα (σε ένα άδειο κτίριο!) και υπήρχε κίνδυνος διάδοσης μολυσματικών ασθενειών (ενώ η διαρκής παρουσία γιατρών στο χώρο εγγυόταν το αντίθετο). Και όλοι ξεφύσηξαν ανακουφισμένοι, ειρωνευόμενοι κάποιοι την μεταφορά σε ένα νεοκλασικό κτίριο, ακόμη και μεμφόμενοι ακόμη το κράτος που θα πληρώσει το ενοίκιο για το χώρο. Όλοι, εκτός από τους μετανάστες εργάτες και τους αλληλέγγυους. Που είδαν τους μισούς απεργούς πείνας να κοιμούνται στο υπόγειο του κτιρίου και στην αυλή, χωρίς θέρμανση. Που είδαν στην πρώτη βροχή το χώρο να πλημμυρίζει και τους εξασθενημένους απεργούς να τρέχουν στη βροχή. Που είδαν την υγεία των απεργών να επιδεινώνεται πιο γρήγορα, λόγω του κρύου.

Και τώρα; Ποια η λύση; Η λύση δίνεται στο χαρακτηριστικό που επιμένω όλη αυτή την ώρα να κολλάω δίπλα στο "μετανάστες". Αυτό το "εργάτες". Οι μετανάστες είναι η τελευταία πέτρα της κοινωνικής πυραμίδας. Είναι οι πιο αδύναμοι από τους αδύναμους. Και είναι το πιο εύκολο να στραφούν οι φτωχοί εναντίον των πιο φτωχών, οι Έλληνες εργάτες εναντίον των ξένων εργατών. Παλιά ιστορία, διαίρει και βασίλευε το λέγαμε πάντα. Το δύσκολο είναι να σηκώσουμε το κεφάλι μαζί με τους μετανάστες, το δύσκολο είναι να δούμε στα μάτια την αλήθεια και τις πραγματικές αιτίες της κρίσης. Το δύσκολο είναι να κοιτάξουμε τους ίδιους τους απεργούς πείνας και να τους ευχαριστήσουμε που αγωνίζονται και για λογαριασμό μας! Γιατί αυτοί είναι μαζί μας η νέα γενιά της εργατικής τάξης. Της εργατικής τάξης που δεν είναι πια μόνο στα εργοστάσια και στις οικοδομές αλλά έχει μέσα της και το τεράστιο δίκτυο της παροχής υπηρεσιών, από τους σερβιτόρους και τους μάγειρες μέχρι τα παιδιά των βιβλιοπωλείων και τους ντελιβεράδες. Τους νέους πτυχιούχους που τρέχουν σε γραφεία για κακοπληρωμένα ανασφάλιστα δεκάωρα. Τους μηχανικούς που δουλεύουν με μπλοκάκι, τους νέους δικηγόρους που βγάζουν στο τζάμπα όλη τη λάντζα του γραφείου, τους δημοσιογράφους που γράφουν αμισθί, με την ελπίδα να κάνουν όνομα στο επάγγελμα τους. Όλους αυτούς που βιώνουν αυτό που απλούστατα λέγεται "εκμετάλλευση". Αλήθεια, όλοι οι παραπάνω,με ποιον έχουμε περισσότερα κοινά; Με το εργάτη γείτονα μας (Έλληνα ή μετανάστη) ή με τον Πρετεντέρη και τους κυρίους της σοσιαλακροδεξιάς συγκυβέρνησης;

Σε λίγες μέρες το ζήτημα μπαίνει σε νέα τροχιά. Η προθεσμία των 15 ημερών λήγει και η κυβέρνηση θα δώσει εντολή για τη βίαιη απομάκρυνση των μεταναστών, ώστε να απελαθούν. Για άλλη μια φορά σε αυτή τη χώρα θα συγκρουστούν η νομιμότητα με το δίκιο. Για άλλη μια φορά θα θυμηθούμε πως ό,τι είναι νόμιμο δεν είναι κατ΄ανάγκην και ηθικό. Και ο καθένας θα πάρει μεριά, εκεί που του λέει το ήθος του, εκεί που του ορίζουν οι αρχές και η ζωή του. Η δικιά μας μεριά όμως, μας έχει ήδη διαλέξει. Μας διάλεξε εκείνο το παγωμένο βράδυ του Γενάρη έξω από τη Νομική που συγκεντρωμένοι για να προστατεύσουμε τους μετανάστες και το άσυλο και περικυκλωμένοι από τα ΜΑΤ, περιμέναμε την έξοδο των απεργών πείνας από το κτίριο. Και τότε τους είδαμε. Τους είδαμε να σηκώνονται από τα κρεβάτια τους, να έρχονται στα παράθυρα του κτιρίου, να τα πλημμυρίζουν με την εικόνα τους και να μας χαιρετάν, να φωνάζουν μαζί μας τα συνθήματα μας, να μας λένε ευχαριστώ και πως θα νικήσουμε. Δεν ξέρανε πως εμείς τους ευχαριστούσαμε για εκείνες τις στιγμές. Η δικιά μας πλευρά όμως μας διάλεξε και όλα αυτά τα βράδια, στην κρύα και υγρή αυλή του νεοκλασικού, που μέναμε ως το πρωί. Δεν έχουμε να σκεφτούμε κάτι. Δεν έχουμε να ζυγίσουμε κανένα κόστος. Οι άνθρωποι μας, οι οργανώσεις μας, το κόμμα μας βγήκαν μπροστά και έβαλαν πλάτη στον αγώνα και μέτωπο στην ενορχηστρωμένη επίθεση. Το κλίμα του φόβου και του πανικού που γεννάει η προπαγάνδα τα έχουμε ξαναζήσει και έχουμε πληρώσει το τίμημα, όπως στον Δεκέμβρη του 2008. Από εκεί όμως μάθαμε πως ο μόνος τρόπος να μην σε κυριεύσουν ο φόβος και το ψέμα, είναι να τα κοιτάξεις κατάματα.