Δεν αρχίσαμε καλά...

Η κυβέρνηση δυστυχώς ξεκίνησε το έργο της με... τρομοκρατία. Διαρκείς έφοδοι χτες στα Εξάρχεια και κατατρομοκράτηση κατοίκων και επισκεπτών. Φαίνεται πως όταν λέμε ότι "όλοι οι πολίτες πρέπει να νιώθουν ασφαλείς", εννοούμε όλοι πλην αυτών που ζουν στα Εξάρχεια...

http://www.avgi.gr/ArticleActionshow.action?articleID=496916

http://www.avgi.gr/ArticleActionshow.action?articleID=496918

Άρθρο-μαρτυρία της Ελευθεροτυπίας!
http://www.enet.gr/?i=news.el.ellada&id=90744
Το παρακάτω δημοσιεύτηκε χτες από κάτοικο της περιοχής

Από το indy.gr
Υγειονομικός έλεγχος χτες στα Εξάρχεια

Να με συμπαθάτε αλλά ακόμα δε μπορώ να τους πάρω στα σοβαρά, αν και όσα έγιναν ήταν πολύ πολύ σοβαρά.
Χτες στο πάρκο, στη Ναυαρίνου, είχε DJ. Για κάποιο παράξενο λόγο ο τυπάκος παίζει φλαμένγκο και διάφορα ανατολίτικα με ούτια, Καραΐνδου, Κηλαϊδόνη, τέτοια πράγματα. Ενθουσιασμένος αποφασίζω ότι είναι μια υπέροχη ευκαιρία για χαλάρωση στη δροσιά. Αράζω το λοιπόν, παίρνω και μια μπυρίτσα και όπως από τα ηχεία ακούγεται το the lion sleeps tonight και είμαστε όλοι αραχτοί και ήσυχοι εμφανίζονται κάτι κλούβες στην Τρικούπη. Δε δίνω σημασία, κανείς δεν τους δίνει σημασία εδώ που τα λέμε. Και ξαφνικά ένα υπέροχο παρεάκι, μπλε και μαυριδερό παρέα με πεντέξι ασφαλίτες μπαίνει από την πάνω είσοδο του πάρκου κρατώντας φακούς. Ο φακός πέφτει στα μάτια μου αλλά δε χρειάζεται να δεις εκείνη την ώρα, να ακούσεις χρειάζεται την απίστευτη μαλακία. Δεν ξέρω τι έμπνευση ήταν αυτή αλλά οι μπάτσοι αρχίζουν να φωνάζουν "μην κουνηθεί κανείς", "ήσυχα σας παρακαλώ" και κάτι άλλα τέτοια αμερικάνικα ροβολώντας προς την μέση του πάρκου.

Η έκπληξη ήταν βέβαια μεγάλη και οι απρόσκλητοι καλεσμένοι αρκετοί, παρόλαυτα δεν ήταν και λίγοι αυτοί που τους φιλοδώρησαν με μια ομοβροντία από άδεια μπουκάλια μπύρας, άδεια μπουκάλια νερού, πετραδάκια του γυαλού και γενικά ό,τι βρέθηκε πρόχειρο. Διότι δεν είναι ευγενικό να μπαίνεις σε ένα πάρτυ απρόσκλητος, να ρίχνεις φακούς στη μούρη του κόσμου και να λες να μην κουνηθεί κανείς, όπως και να το κάνουμε. Η αξιαγάπητη αυτή παρέα έχει προχωρήσει ήδη αρκετά και αποφασίζει ότι είναι ώρα να κα΄νει πίσω γιατί βέβαια αν τους πειράξουμε θα έρθουν οι πράσινοι φίλοι τους να μας λιανίσουν, αλλά μέχρι τότε θα τους έχουμε ήδη πειράξει. Οπότε, φρόνιμα ποιώντας, υποχωρούν. ταυτόχρονα αποχωρεί και ο κόσμος που δεν έχει βγει βέβαια για να παίξει κλέφτες κι αστυνόμους αλλά για να γουστάρει.

Σηκώνομαι κι εγώ για να γυρίσω στο σπίτι αφού ακόμα κι αν η Ελληνική Αστυνομία έχει διάθεση για παιχνιδίσματα αυτά τα πράγματα δεν είναι για την ηλικία μου. Παίρνω λοιπόν το δρόμο το στρατί, αλλά στην πρώτη γωνία με σταματάει ένα άλλο υπέροχο παρεάκι, ακόμα πιο πολύχρωμο από το προηγούμενο. Μπλέ και πράσινο και μαυριδερό και σιέλ ανοιχτο και μαζί τους είναι και κάτι παιδιά με κανονικά ρούχαπου αν δεν τα έβλεπα σε αυτή την παρέα θα έπαιρνα όρκο ότι είναι από τους άλλους, τους κακούς. Ξέρετε τώρα, κουκούλες, καλυμμένα πρόσωπα, περίεργα κουρέματα, όλο αυτό το πακέτο που η ελληνοαμερικάνα ξαδέρφη μου που με επισκέφτηκε πρόσφατα το βάφτισε December look. Εγώ προσπαθώ να δω από πού θα περάσω, και αποφασίζω να περάσω από μέσα τους. Με σταματάνε, μου ζητάνε ταυτότητα και να αδειάσω τις τσέπες μου, μου κάνουνε και σωματικό έλεγχο, με ρωτάνε που πάω (την ταυτότητα που έγραφε μια διεύθυνση τρία στενά παραπάνω προφανώς δεν την αξιολογήσανε, αν υποτεθεί ότι ξέρουν ανάγνωση) ευγενικοί μεν αλλά με έναν τσαμπουκά σε στυλ ότι πρέπει να αισθάνομαι και πολύ τυχερός που δε με δέρνουν.

Τέλος πάντων μου δίνουν την ταυτότητα μου και φεύγω να πάω στο καλό. Λίγο παρακάτω (για την ακρίβεια στην επόμενη γωνία) άλλο παρεάκι με τα ίδια χρώματα. Ξανά τα ίδια, εγώ έχω αρχίσει να το παίρνω στην πλάκα. Μα αν είναι δυνατόν, αφού τόση ώρα βλέπανε τους άλλους που με ψάχνανε, γιατί με σταματάνε πάλι; Τους το λέω, χάνουν ένα κατιτις από αυτή την ψεύτικη ευγένεια με τσαμπουκά που λέγαμε και νωρίτερα, μου κάνουν και κάποιες περίπλοκες ερωτήσεις, με ρωτάνε τι δουλειά κάνω και αν έρχομαι συχνά εδώ (φαίνεται πως ούτε αυτοί την κοιτάξανε την ταυτότητα), μη σας τα πολυλογώ τέλος πάντων με αφήνουνε.

Έχω πια αρχίσει να το ξανασκέφτομαι. Με το φτωχό μου το μυαλό υπολογίζω ότι μέχρι το σπίτι μου έχει ακόμα τρεις γωνίες, συνεπάγεται τρία ψαξίματα. Αποφασίζω να φάω κάτι στο πόδι μέχρι να περάσει η μπόρα και αν δω ότι συνεχίζεται να κάτσω να πιω ένα ποτάκι ακόμα. Στην πλατεία όπου μόλις έχω φτάσει γίνεται το σύστριγγλο. Ταξί, κόσμος που χαζεύει τους μπάτσους, μπάτσοι, περνανε κάθε τόσο και αυτοί οι φουκαράδες που τους έχουνε δυο-δυο πάνω σε παπιά και κινδυνεύουν να πέσουν, σταματάνε, ψάχνουνε κόσμο... Ευτυχώς το σουβλάκι μου τους αποθαρρύνει και δεν υφίσταμαι ξανά αυτό το μαρτύριο. Αλλά στο μεταξύ σταματάνε άπειρο κόσμο και τον ψάχνουν όπως στις αμερικάνικες ταινίες: ακούμπα τα χέρια σου στο αμάξι, μην κινείσαι και τέτοια. Μόνο που η δικιά μας η ταινία είναι φτηνή παραγωγή και τα αμάξια δεν είναι καν υων ύποπτων, είναι απλά όσα είναι εκεί παρκαρισμένα. Πάνω από το σουβλατζήδικο είναι κι ένα μπαλκόνι με κόσμο που τους κοιτάει και όπως περνάνε αυτοί οι φουκαράδες που είναι δυο-δυο και κινδυνεύουν να πέσουνε φωνάζουν στον κόσμο "θα μπούμε". Για να φανταστείτε ο αστυνομικός που γύρισε στο μπαλκόνι και το φώναξε αυτό παραλίγο να πέσει, τόσο λεπτή ισορροπία έχουνε.

Τέλος πάντων αφού το σουβλάκι κόντευε να τελειώσει και ο δρόμος προς το σπίτι δεν άδειαζε, αποφάσισα να πιω μια μπυρίτσα ακόμα. Βρήκα το δρόμο από όπου έρχονταν ο κόσμος, γλυστράω μέσα και κάθομαι σε ένα ήσυχο μαγαζί, όχι από αυτά που μαζεύουνε τους "ύποπτους" πιτσιρικάδες της γειτονιάς. Συναντάω και κάτι γειτόνισσές μου που από τότε που τα παιδιά τους σπουδάζουν επαρχία εκμεταλλέυονται συχνά το γεγονός ότι ζούμε σε μπαρογειτονιά, παραγγέλνω τη μπυρίτσα μου και ξαφνικά..... Ναι, το καταλάβατε, η αστυνομία μπαίνει στο μαγαζί για να κάνει υγειονομικό έλεγχο. Αφού με μια γρήγορη ματιά αποφασίζουν ότι στο τραπέζι μας κανείς δεν είναι κάτω από 17 και άρα μπορούμε να πιούμε αλκοόλ χωρίς να μας κάνουνε ντα αρχίζει πάλι η γνωστή ιστορία. Ταυτότητα, σωματικός έλεγχος, τι δουλειά κάνω. Βρε αγωνία για την προκοπή μου αυτά τα παιδιά. Μη σας τα πολυλογώ από ότι κατάλαβα μπήκανε σε όλα τα μαγαζιά της γειτονιάς. Μαζέψανε κόσμο με τις πιο άσχετεες αφορμές, ευγενικά πάντα. Και η κατάσταση στο δρόμο θύμιζε κατεχόμενη πόλη. Κανονικά. Έκανες τρία βήματα και τσουπ, μπροστά σου για έλεγχο. Θα μου πεις, είχες τίποτα να κρύψεις; Εκτός από τα νεύρα μου, απολύτως τίποτα. Απλά αναρωτιέμαι αν σε οποιαδήποτε άλλη γειτονιά της πρωτεύουσας θα ανεχόταν ο κόσμος τρεις σωματικούς ελέγχους σε ένα βράδυ. Και όλα αυτά στη διαδρομή από το πάρκο της γειτονιάς στο σουβλατζήδικο και από εκεί στην καφετέρια. Όπου το σουβλατζήδικο και η καφετέρια δε θα υπήρχανε καν αν δεν προσπαθούσα να αποφύγω άλλους δύο εξευτελιστικούς ελέγχους στο δρόμο για το σπίτι.

Υπουργείο προστασίας του πολίτη είπαμε; Από τους προστάτες μας να δω ποιος θα μας προστατέψει...