ΙΕΡΗ ΟΡΓΗ...

http://www.avgi.gr/NavigateActiongo.action?articleID=392608

14/03/2008


"Είναι ιερό το δικαίωμα στην απεργία, αλλά υπάρχουν και όρια!" κραυγάζουν οι αλλόφρονες επιχειρηματίες, οι εκπρόσωποι εμπορικών συλλόγων και κάθε τύπου υπερασπιστές του κυβερνητικού σχεδίου. "Είναι ιερό το δικαίωμα στην απεργία, αλλά όχι όταν στρέφεται σε βάρος του κοινωνικού συνόλου!" σιγοντάρουν οι μείζονες και ελάσσονες δημοσιογραφικοί αστέρες, διερωτώμενοι, με ύφος Μαρίας Αντουανέτας ("μα γιατί δεν τρώνε παντεσπάνι;"), πώς μπορούν οι απεργοί να είναι τόσο κοινωνικά ανάλγητοι και να αδιαφορούν για τις συνέπειες της απεργίας στην παραγωγικότητα των ελληνικών επιχειρήσεων. "Είναι ιερό το δικαίωμα στην απεργία, αλλά όχι και να σταματάει η οικονομική δραστηριότητα!", επισημαίνει αφόρητα ενοχλημένος ο υπουργός Οικονομίας. "Είναι ιερό το δικαίωμα στην απεργία, αλλά όχι και να γεμίζουν οι δρόμοι σκουπίδια!" λέει κουνώντας το δάχτυλο ο δήμαρχος Αθηναίων, συγχυσμένος που κάποιοι έχουν βαλθεί να πλήξουν τη - φτιαγμένη με τον κόπο 45 μαστόρων του image making και 60 μαθητάδων της δημοσιογραφικής αβάντας - δημόσια εικόνα του.

Ωραία, λοιπόν. Ας υποθέσουμε πως δεν υπάρχει καμιά απεργία. Το ηλεκτρικό ρεύμα είναι στα σπίτια μας και τροφοδοτεί την ευδαιμονία του σαλονιού μας, τα σκουπίδια δεν βαραίνουν τους δρόμους, οι τράπεζες έκλεισαν άλλη μία μέρα υψηλής κερδοφορίας. Και αφού δεν έχουμε τίποτε άλλο να μας ανησυχεί, ανοίγουμε την τηλεόραση. Στον Alpha ξεκινάει ένα νέο show. Νέοι και νέες περιφέρονται ηδυπαθείς ενώπιον μίας κριτικής επιτροπής, προσπαθώντας να πείσουν περί της ικανότητάς τους να διεγείρουν σεξουαλικά τους συνδαιτυμόνες τους. Εμφανίζονται φορώντας μόνο τα εσώρουχά τους, δέχονται ευχάριστα ερωτήσεις του τύπου "έχετε διεκδικήσει ποτέ άντρα που είχε σχέση με άλλη γυναίκα;", απαντούν επιδεικτικά "ασφαλώς, πολλές φορές!" και προσπαθούν να προκαλέσουν το ενδιαφέρον του αδηφάγου ματιού της τηλεοπτικής αγοράς. Η εκπομπή τελειώνει, ο Έλληνας τηλεθεατής (που το απόγευμα είχε περήφανα δηλώσει σε μία δημοσκόπηση πως "η Μακεδονία είναι ελληνική"), έχει πάρει το "μάτι" του και αποκοιμάται. Αν είχε διαβάσει κάποια εφημερίδα, θα είχε δει πως η κρατική Helexpro διέθετε νεαρά κορίτσια για προώθηση προϊόντων, ορίζοντας το "ενοίκιο" ανάλογα με την ομορφιά τους: "Εμφανίσιμες κοπέλες 150 ευρώ, πολύ εμφανίσιμες κοπέλες 200 ευρώ", έγραφε ο... τιμοκατάλογος. Αν έχει παιδί που σπουδάζει θα είχε πληροφορηθεί πως οι τοίχοι των πανεπιστημίων είναι γεμάτοι από διαφημιστικές αφίσες που γνωστοποιούν πως "ζητούνται ευπαρουσίαστες νέες για προώθηση προϊόντων", "ζητούνται ευπαρουσίαστοι νέοι και νέες για μερική απασχόληση". Όσο μεγαλύτερη είναι η ανεργία στους αποφοίτους κάθε σχολής, τόσο περισσότερες οι αφίσες στους τοίχους.

Λοιπόν; Τώρα είναι καλύτερα; Έχουμε ηλεκτρικό ρεύμα και στις οθόνες μας φτάνει το εκούσιο ξεπούλημα του νέου σώματος. Δεν υπάρχουν σκουπίδια στους δρόμους, αλλά γεμίζουν την τηλεόραση μας. Οι τράπεζες και το σύστημα πληρωμών λειτουργούν κανονικά, όμως τα όνειρα των νέων είναι υποθηκευμένα. Των νέων, που για πρώτη φορά στην ιστορία της Ελλάδας είναι φορείς ταυτόχρονα τόσο υψηλού μορφωτικού κεφαλαίου και τόσο μεγάλης εργασιακής και υπαρξιακής ανασφάλειας. Των νέων που για πρώτη φορά γνωρίζουν όλες τις πτυχές της ελεύθερης αγοράς: Το ελεύθερο ωράριο, τις ελεύθερες απολύσεις. Των νέων που προσέρχονται οικειοθελώς στο τηλεοπτικό σκλαβοπάζαρο για να μετατρέψουν τη ζωή τους σε αντικείμενο και να πουλήσουν τα νιάτα τους. Διότι κάποιοι φρόντισαν να καθιερωθεί αυτή η τυχοδιωκτική συμπεριφορά ως πρότυπο, ως δέουσα.

Μέσα σε αυτό το σκηνικό οι κρατούντες επενδύουν στον κοινωνικό αυτοματισμό, προσπαθούν να στρέψουν τη μία πληττόμενη κοινωνική ομάδα εναντίον της άλλης. Οικοδομούν την πεποίθηση πως οι νέοι επιτρέπεται να ονειρεύονται μόνο ατομικά, όχι συλλογικά, διότι πρέπει να είναι "ρεαλιστές". Προσπαθούν να πείσουν πως όλα πωλούνται και όλα αγοράζονται, έτσι είναι η ζωή, πως όταν οι εργαζόμενοι αντιδρούν είναι κοινωνικά αδιάφοροι, όταν οι νέοι διεκδικούν είναι μειοψηφίες ταραξιών.

Είναι λοιπόν ιερό το δικαίωμα στην απεργία. Υπάρχει όμως κάτι που είναι ακόμη πιο ιερό και από την απεργία. Η αξιοπρέπεια! Γι' αυτό και για πολλά άλλα εμείς θα είμαστε στην απεργία. Και σε κάθε απεργία. Και ας έρθουν αυτοί που μας λοιδορούν με ευφυολογήματα περί "ιερότητας", κοιτώντας μας με το φρύδι υπεροπτικά σηκωμένο και με το άγχος του ανθρώπου που φοβάται πως κάτι θα χάσει γιατί δεν ξέρει πως δεν έχει κρατήσει μέσα του τίποτα πια που να αξίζει, να μας κατεβάσουν από το βάθρο του αγώνα μας. Θα δοκιμάσουν την ιερή οργή μας...