Η ΒΕΒΗΛΩΣΗ ΤΗΣ ΑΚΡΟΠΟΛΗΣ ΚΑΙ Η ΠΑΛΙΝΟΡΘΩΣΗ ΤΩΝ ΒΕΡΣΑΛΛΙΩΝ

http://www.avgi.gr/NavigateActiongo.action?articleID=426663

31/12/2008


Η πρόσφατη ανάρτηση των δύο πανό στην Ακρόπολη, με τη συμμετοχή της Νεολαίας ΣΥΝ, με σκοπό να αναδειχθεί η ευρωπαϊκή εμβέλεια της εξέγερσης των νέων στην Ελλάδα, συγκέντρωσε κάποιες αποδοκιμασίες. Οι περισσότερες είχαν στην αιχμή τους την κατηγορία πως βεβηλώσαμε τον Ιερό Βράχο και πλήξαμε την εικόνα της Ελλάδας στο εξωτερικό.

Ευτυχώς αυτού του τύπου οι ανοησίες κατέπεσαν (ή καλύτερα «ξέπεσαν») μεταξύ των πολιτών πολύ εύκολα. Δεν χρειάστηκε να πούμε πως η εικόνα της Ελλάδας πλήττεται από το ότι είναι η μόνη ευρωπαϊκή χώρα με 25% ανεργία των νέων πτυχιούχων και με μια κυβέρνηση βουτηγμένη στα σκάνδαλα μέχρι το λαιμό που παραμένει υστερικά γαντζωμένη στην εξουσία. Δεν χρειάστηκε να πούμε πως τα μνημεία αμαυρώνονται όχι από τους αγώνες αλλά από την εμπορευματοποίηση και την πολιτική τους αποφόρτιση. Δεν χρειάστηκε να πούμε πως όταν ο Παρθενώνας νοικιαζόταν για διαφήμιση μεγάλων εταιρειών, όταν προσφερόταν στην τραγουδίστρια Jennifer Lopez για τα γυρίσματα video clip και όταν το ΠΑΣΟΚ χρησιμοποιούσε τον ναό του Ποσειδώνα στο Σούνιο για να ποζάρει ο κ. Σημίτης για τις ανάγκες προεκλογικού σποτ, κανένας από τους επικριτές μας (και όψιμους υπερασπιστές της εθνικής κληρονομιάς! - άραγε ο υπό εκποίηση δημόσιος πλούτος της χώρας δεν περιλαμβάνεται σε αυτήν;) δεν διερρήγνυε τα ακριβά του ιμάτια. Μέσα σε συνθήκες γενικευμένης απαξίωσης της πολιτικής ζωής και ριζικής αμφισβήτησης της εντιμότητας του πολιτικού προσωπικού που διοικεί τη χώρα, οι αναφορές στη χαμένη τιμή της Ακρόπολης ακούγονται αστείες όταν εκφέρονται από ανθρώπους των οποίων το ηθικό έρεισμα είναι απλώς καταρρακωμένο.

Αυτό που αξίζει περισσότερη προσοχή είναι η δεύτερη πτυχή των αντιδράσεων. Το πλέον αποκρυσταλλωμένο δείγμα της είναι ίσως τα λόγια του κ. Πρετεντέρη. Στο δελτίο του MEGA ακούσαμε, με αφορμή το ότι στο ένα από τα πανό αναγράφονταν η λέξη “Αντίσταση”, πως «όταν ο Μανώλης Γλέζος κατέβασε τη σβάστικα από την Ακρόπολη και μας κάλεσε σε αγώνα, η λέξη αντίσταση είχε νόημα διότι είχε κόστος. Σήμερα, που η χώρα μας είναι μια ελεύθερη και δημοκρατική ευρωπαϊκή χώρα, δεν καταλαβαίνω απέναντι σε τι πρέπει να αντισταθούμε...».

Έχουμε εδώ λοιπόν μια απολύτως πρωτότυπη σύλληψη της έννοιας της “Αντίστασης”. Είναι αυτό στο οποίο επιδίδεσαι μόνο σε συνθήκες ξένης κατοχής και μάλιστα με κίνδυνο να χάσεις το κεφάλι σου! Οτιδήποτε λιγότερο, συνιστά μάλλον “τζάμπα μαγκιά”. Σέβομαι τη θέση του μπαρουτοκαπνισμένου βετεράνου των κοινωνικών αγώνων και μεγάλου θεωρητικού των κοινωνικών κινημάτων Γιάννη Πρετεντέρη και προχωρώ στην εξέτασή της. Νομίζω πως το κλειδί βρίσκεται στη φράση «δεν καταλαβαίνω». Ακριβώς περί αυτού πρόκειται. Ο κ. Πρετεντέρης και οι φίλοι του δεν καταλαβαίνουν! Είναι χαρακτηριστικό πως, κατά τη συζήτηση για τον προϋπολογισμό στη Βουλή, ένας βουλευτής της Ν.Δ. από την Ημαθία αναφερόμενος στην οικονομική κρίση δήλωσε πως ενώ πριν από έναν χρόνο ζούσαμε στην εποχή της ευμάρειας και της αισιοδοξίας, ξαφνικά βρεθήκαμε -λόγω της κρίσης- στην εποχή του φόβου και της αβεβαιότητας! Ώστε πριν από έναν χρόνο όλα ήταν καλά και αισιοδοξούσαμε; Και αυτά τα λέει ένας βουλευτής της Ημαθίας, που βλέπει τα εργοστάσια στην περιοχή του εδώ και χρόνια να κλείνουν, τους αγρότες να χάνουν τα χωράφια τους από τις τράπεζες και την ανεργία να καλπάζει;

Ο κ. Πρετεντέρης και οι φίλοι του δεν καταλαβαίνουν απέναντι σε τι πρέπει να αντισταθούμε. Δεν βλέπουν το πρόβλημα διότι, όπως έλεγε κι ο Αλτουσέρ, ο καθένας βλέπει αυτά που μπορεί να δει από εκεί που στέκεται. Η ταξική τους θέση με τα χαρακτηριστικά που την συγκροτούν στη σύγχρονη μορφή της δεν τους επιτρέπει καμία σοβαρή ανάλυση της κοινωνικής διαδικασίας, πλην αυτής στην οποία γυμνάζουν τον κόσμο, τα μαθηματικά των δημοσκοπήσεων και τα κουτσομπολιά των υπουργικών κύκλων για τον ανασχηματισμό. Ίσως στη σύγχρονη Ελλάδα να μην υπήρξε ξανά μεγαλύτερη διάσταση ανάμεσα στις εμπειρίες και τις ανάγκες της πλειονότητας των πολιτών και στις προτεραιότητες της πολιτικής και δημοσιογραφικής ελίτ. Νομίζουν πως οι «μικρές εμπλοκές» της, κατά τα άλλα εύρυθμα λειτουργούσας, δημοκρατίας μας μπορούν να αντιμετωπιστούν χωρίς καμιά κοινωνική σύγκρουση. Αντιλαμβάνονται τη βία ως το βασικό πρόβλημα και όχι ως σύμπτωμα του πραγματικού προβλήματος. Δεν κατανοούν την εξέγερσή μας. Θυμίζουν τη Μαρία Αντουανέτα, ρωτάνε γιατί ξεσηκώνεται ο κόσμος και γιατί δεν τρώει παντεσπάνι, αφού δεν έχει ψωμί. Και αν κάποιους τους προβληματίζει η “βεβήλωση” της Ακρόπολης, ας σκεφτούν τι μπορεί να συνεπάγεται για τη δημοκρατία αυτή η παλινόρθωση των Βερσαλλιών...