«Ξεφτίλα!»

http://www.avgi.gr/NavigateActiongo.action?articleID=419587

25/11/2008


Την περασμένη Δευτέρα, μου ζητήθηκε να συμμετάσχω στην πομπή που θα μετέφερε τη σημαία του Πολυτεχνείου στην κεφαλή της πορείας. Κατά παράδοση, σε αυτήν συμμετέχουν κυρίως μέλη της Νεολαίας ΠΑΣΟΚ και ένα μέλος από κάθε παράταξη που συμμετέχει στο Κ.Σ. της ΕΦΕΕ, με την εξαίρεση της ΔΑΠ και φέτος και της ΚΝΕ. Συγκινήθηκα και δέχθηκα την πρόταση. Για εμάς τα παιδιά αυτών που καταγράφηκαν ως «η γενιά του Πολυτεχνείου», η εξέγερση, αλλά και ο,τιδήποτε τη συμβόλιζε, είχε πάντα ένα μεγάλο πολιτικό και συγκινησιακό φορτίο.

Είχαμε μάθει πως η 17η Νοέμβρη είναι η γιορτή της Δημοκρατίας, της νεανικής εξέγερσης, της αυτοθυσίας. Και όσο κι αν υποπτευόμασταν πως, όταν η εξέγερση γίνεται επέτειος, κινδυνεύει να μεταπέσει στην κατάσταση του φολκλόρ, οι μέρες αυτές συνέχιζαν να διεγείρουν τα συναισθήματά μας.

Περίμενα τη στιγμή που η Νεολαία ΠΑΣΟΚ θα έφερνε τη σημαία στο Πολυτεχνείο. Η πορεία ξεκίνησε και σε λίγο άγγιζα τη σημαία, με ένα συναίσθημα αντιφατικό. Από τη μία, η δεδομένη συγκίνηση που νιώθεις όταν -κατά κυριολεξία- αγγίζεις ένα κομμάτι ιστορίας. Άλλωστε ο φετιχισμός των αντικειμένων και η ιεροποίησή τους δεν αφορά μόνο τους φορείς θρησκευτικών συναισθημάτων.

Από την άλλη, όμως, το σκηνικό ήταν λιγάκι παράξενο. Η σημαία δεν μεταφερόταν, περιφρουρούνταν! Και δυστυχώς όχι μόνο από φοιτητές της ΠΑΣΠ. Δίπλα μου στέκονταν πολλοί «φουσκωτοί» τύποι, με επιθετικό βλέμμα, αλλά και γεμάτο βλακεία και άγνοια, μπράβοι νοικιασμένοι από τη Νεολαία ΠΑΣΟΚ για τις ανάγκες της πορείας!

Σαν να μην έφταναν όλα αυτά, σύντομα έκανε την εμφάνισή της μία διμοιρία των ΜΑΤ που, επίσης, περιφρουρούσε τη σημαία! Ήταν σαφές πως θα μας συνόδευε μέχρι το τέλος της πορείας. Το μπλοκ της σημαίας αποκόπηκε από τη διαδήλωση και ξεκίνησε μόνο του. Επικεφαλής υπήρχε κάποιος «τελετάρχης» εκ μέρους της Νεολαίας ΠΑΣΟΚ που έδινε παραγγέλματα, πότε σε αυτούς που μετέφεραν τη σημαία, πότε στον κόσμο που τη συνόδευε.
Για το απαραίτητο "ξεκάρφωμα" το μπλοκ φώναζε κάπου - κάπου κανένα σύνθημα. Ήταν μια τραγική σκηνογραφία. Συχνά σταματούσαμε. Είτε για να κάνουν δηλώσεις οι επικεφαλής είτε για να βγουν κάποιοι φωτογραφίες! Κάθε τόσο, κάποιος άλλος κράταγε δίπλα μου τη σημαία, για να μπορέσει να φωτογραφηθεί μαζί της, σαν ενθύμιο, φαντάζομαι, της αφόρητα επιφανειακής σχέσης τους με την εξέγερση.

Άκουγα παντού γύρω μου επαναστατικές φράσεις όπως «κράτα λίγο τη σημαία να σε βγάλω», «να βάλω φλας;», «ρε συ, δεν βγήκε καλή, ξανατράβα την». Η σημαία έγινε τουριστικό έκθεμα, στοιχείο ενός κάδρου με ηλίθια χαμόγελα που νόμιζαν πως τιμούν την ιστορία, ενώ τη λοιδορούσαν, την ξευτέλιζαν. Αηδία…

Στο ύψος της αμερικάνικης πρεσβείας η πομπή της σημαίας ολοκληρώθηκε, χιλιόμετρα μακριά από τη διαδήλωση. Όμως το αίσχος δεν είχε τελειώσει. Οι φουσκωτοί μάς περικύκλωσαν και έσπρωξαν τα μέλη των υπόλοιπων παρατάξεων αρπάζοντάς μας τη σημαία. Το τελετουργικό της ντροπής έφτανε στην τελευταία του πράξη. Τα μέλη της Νεολαίας ΠΑΣΟΚ κάνουν έναν κύκλο γύρω από τη σημαία, τραγουδούν τον εθνικό ύμνο, κατευθύνονται προς τα ΜΑΤ και υπό την προστασία που τους προσφέρει η… πρεσβεία διπλώνουν τη σημαία και την εξαφανίζουν, για να την περιφέρουν και του χρόνου, εξίσου χυδαία, σε αυτό το σκηνικό παραταξιακής ιδιοποίησης των συμβόλων αλλά και της ντροπής.
Γι' αυτό, λοιπόν, πρέπει να έχει τη σημαία η ΠΑΣΠ; Επειδή, όπως μας είπε, «δεν είναι λάφυρο της γενιάς που κυριαρχεί σήμερα στο Κοινοβούλιο»; Μήπως είναι λάφυρο των πουλημένων φουσκωτών που την έπιαναν στα βέβηλα χέρια τους; Μήπως είναι λάφυρο αυτών των κενών υπάρξεων με τα πλαστικά χαμόγελα που ήθελαν μια εικόνα της για να τη δείχνουν στα παιδιά τους; Μήπως είναι λάφυρο των επικεφαλής της ΠΑΣΠ που «πουλάνε μούρη» και ανεξαρτησία στο εσωτερικό της παράταξής τους; Μήπως, τελικά, είναι λάφυρο οποιουδήποτε θέλει να την ξευτιλίζει, χρησιμοποιώντας τη φρουρά της αμερικανικής πρεσβείας για να κρύψει αυτό το αιματοβαμμένο σύμβολο του αγώνα εναντίον του ιμπεριαλισμού των ΗΠΑ;

Ευτυχώς, όλοι αυτοί, χωρίς ασφαλώς να το καταλαβαίνουν, χαμογελώντας ανόητα μπροστά στη σημαία, κάνοντας αυτάρεσκα μεγαλόστομες δηλώσεις, απαθανάτισαν τελικά την ίδια τους την κατάντια. Και την απόδειξη του ότι τα σύμβολα, χωρίς τους αγώνες που τα κατέστησαν τέτοια, γίνονται κουρέλια.