Για να μην γράφει ο καθένας ό,τι θέλει...

http://www.enet.gr/?i=animals-farm.el&id=92057


Σε μια δημοκρατία όπως η δική μας, κυρίες και κύριοι, ο καθένας έχει το δικαίωμα να γράψει ένα βιβλίο, να αναπτύξει θέματα που ενδεχομένως αγνοεί τελείως, να υποδείξει λύσεις για ανύπαρκτα προβλήματα, να κάνει την πλάκα του, γενικώς.
Συγγραφική αστυνομία, ευτυχώς, δεν υπάρχει, οπότε ό,τι του 'ρχεται του καθενός στο τσερβέλο μπορεί να κάτσει και να το γράψει. Τόσο απλά! Και κανένα πρόβλημα. Τα βιβλία αυτά, που γράφτηκαν για πλάκα, τυγχάνουν συνήθως της ανάλογης, πλακατζίδικης υποδοχής.

Τα προβλήματα ξεκινάνε απ' τη στιγμή που μια σοβαρή εφημερίδα, για κάποιον λόγο -π.χ. από περιέργεια -αποφασίζει να παρουσιάσει ένα τέτοιο πόνημα στο κοινό της. Και ο δημοσιογράφος που αναλαμβάνει το έργο αυτό, δημοσιεύει και συνέντευξη με τον πλακατζή συγγραφέα, υιοθετώντας, σοβαρά σοβαρά, τις απόψεις του.
Αναφέρομαι σε μια ολοσέλιδη, σχεδόν, συνέντευξη («Ε», Πέμπτη 1/10/09) με τον συγγραφέα κ. Νίκο Πλατή, για το «Γατικό λεξικό» του, το οποίο δεν έχω δει και δεν νομίζω ότι θα δω. Στη συνέντευξή του, λοιπόν, ο συγγραφέας εκφράζει την άποψη ότι «η ακτιβίστρια δεν έχει κανένα δικαίωμα να ευνουχίζει τις γάτες της γειτονιάς» και μάλιστα «να ζητά και τη βοήθειά μας». Για τις έγκλειστες γάτες, ο συγγραφέας κάνει μια παραχώρηση: «Δίνω μια πρακτική λύση: Μπορούμε να τις στειρώσουμε, αφού, όμως, τις αφήσουμε να γεννήσουν μια - δυο φορές! Διότι έτσι θα λειτουργήσει κανονικά ο οργανισμός τους, γιατί τα ζώα που στειρώνονται με τη μία, κατά κανόνα πεθαίνουν από καρκίνο»...

Αυτές οι απόψεις θα ήσαν πράγματι πολύ ενδιαφέρουσες, αν διατυπώνονταν, βέβαια, από κάποιον κτηνίατρο, ζωολόγο, έναν άνθρωπο δηλαδή που έχει εντρυφήσει επιστημονικά στο θέμα και έχει μελετήσει σχετικές στατιστικές. Ο κ. Νίκος Πλατής, όμως, δεν είναι τίποτ' απ' όλ' αυτά. Ο άνθρωπος κάνει την πλάκα του, συγγράφοντας λεξικά επί παντός επιστητού, κάτι που, προφανώς, γεμίζει τη ζωή του και έτσι περνάει καλά. Αντιγράφω τους τίτλους των προηγούμενων πονημάτων του: «Το ουαλικό λεξικό του σεξ», «Το μπαχαρικό λεξικό», «Το μαύρο λεξικό».

Ε, προφανώς απ' την «αγάπη του για τα ζώα» -όπως γράφει ο δημοσιογράφος- κάθησε κι έγραψε κι ένα «Γατικό λεξικό» -γιατί όχι;

Μόνο που το θέμα του εμβολιασμού και της στείρωσης των «ζώων συντροφιάς» (γάτου, σκύλου κ.λπ.) είναι πολύ σοβαρό, τουλάχιστον για όσους όντως αγαπάνε τα ζώα: Η μείωση του πληθυσμού των ανεπιθύμητων ζώων, που προέρχονται από ανεξέλεγκτες γεννήσεις αδέσποτων ή οικόσιτων γάτων και σκύλων, είναι ένα μεγάλο πρόβλημα, παγκοσμίως, και η λύση που έχει προκριθεί, διεθνώς, είναι η στείρωση, τουλάχιστον των θηλυκών, ΠΡΙΝ φτάσουν σε ηλικία αναπαραγωγής. Η λύση αυτή είναι η άριστη, από ιατρικής πλευράς, διότι το ζωάκι δεν παθαίνει απολύτως τίποτα -τα περί... καρκίνου είναι μπούρδες του καφενείου- αντίθετα, προστατεύεται η υγεία του από πολύ πιθανές περιγεννητικές παθήσεις, ειδικά το αδέσποτο, που γεννάει σε χωράφια, βρόμικα γιαπιά κτλ. Αυτά λέει η επιστήμη.

Επειδή δεν είμαι κτηνίατρος, ζωολόγος κτλ. όσα σχετικά με το θέμα έχω δημοσιεύσει σ' αυτή τη σελίδα, τα τελευταία 18 χρόνια, δεν τα 'χω βγάλει «απ' την κοιλιά μου» ούτε «τα 'χω ακούσει κάπου». Τα έχουν γράψει κτηνίατροι, μεταξύ των οποίων και καθηγητές της Κτηνιατρικής Σχολής του Α.Π. Θεσσαλονίκης, ή μου τα έχουν πει σε συνεντεύξεις που οι ίδιοι μου παραχώρησαν. Το ότι «αγαπάω τα ζώα», δεν θεώρησα ποτέ ότι μου δίνει το δικαίωμα να γράφω μπούρδες και να κάνω την πλάκα μου σε θέματα πολύ σοβαρά, όπως είναι ο έλεγχος των γεννήσεων των ζώων συντροφιάς και η μείωση του πληθυσμού αδέσποτων και ανεπιθύμητων ζώων.

Στη συνέντευξη για την οποία γράφω σήμερα, μπήκε τίτλος «Δεν είναι ζωόφιλοι όσοι ζητούν τη στείρωση των ζώων». Ενας τέτοιος τίτλος είναι απαράδεκτο να μπαίνει σε μια εφημερίδα που, χρόνια τώρα, προσπαθεί για το αντίθετο, δηλαδή για τη διάδοση της υπεύθυνης ζωοφιλίας. Κάτω από τη συνέντευξη αυτή, υπάρχουν δύο φωτογραφίες ισάριθμων εξωφύλλων βιβλίων: Το ένα είναι του περί ου ο λόγος «Γατικού λεξικού» και το άλλο του συγκλονιστικού βιβλίου των Τεμπλ Γκράντιν (καθηγήτριας στο Πανεπιστήμιο του Κολοράντο, ζωολόγου, ανθρωπολόγου και αυτιστικής) και της Κάθριν Τζόνσον (δημοσιογράφου - ερευνήτριας, μητέρας αυτιστικού παιδιού) με τίτλο «Τα ζώα σε μετάφραση», εκτενή αποσπάσματα του οποίου έχω παρουσιάσει, σε συνέχειες, σ' αυτή τη σελίδα. Ε, και μόνο το ότι μπήκαν πλάι πλάι -ίσα κι όμοια;- τα δύο αυτά βιβλία, είναι ένα ακόμη λάθος.
Π.ΔΙΑΜ.